Κάθε φορά που βλέπω ένα άδειο γήπεδο μου έρχεται στο μυαλό η ίδια σκέψη “πως μπορεί ένας αθλητής να αποδώσει χωρίς το κοινό του;” .. Κάθε φορά που ακούω την είδηση ότι “οι διαιτητές ζήτησαν την εκκένωση του γηπέδου” προσπαθώ να αντιληφθώ εάν με την κίνηση αυτή, οι “άνθρωποι με τα γκρι ή τα μαύρα” τιμωρούν ποιον; Τους θεατές; Τους αθλητές; το ίδιο το άθλημα; ή τον εαυτό τους;

Και κάθε φορά που βλέπω μία ομάδα από την ηπειρωτική Ελλάδα και δη την Αθήνα να δηλώνει αδικημένη όταν έρχεται σε κάποιο νησί, φέρνω στο μυαλό μου μία εικόνα από την προηγούμενη δεκαετία: παίκτες ηπειρωτικής Ελλάδας – δεν έχει σημασία το άθλημα – σε κατάσταση ναυτίας να βρίζουν θεούς και δαίμονες για το ταξίδι χειμώνα με πλοίο σε νησί για να δώσουν ένα απλό παιχνίδι. Και να ζητούν τον αποκλεισμό των ομάδων από την νησιωτική Ελλάδα. Αδιανόητο αλλά πραγματικό γεγονός..

Γιατί αυτές οι φιλοσοφικού τύπου ερωτήσεις και απαντήσεις; Μα γιατί πολύ απλά χθες το απόγευμα στο ΔΑΚ Νάξου είδαμε τους διαιτητές του αγώνα μπάσκετ Πανναξιακού ΑΟΚ – ΚΑΟ Μελίσσια να απαιτούν την εκκένωση του γηπέδου στο ΔΑΚ Νάξου. Τρία σχεδόν λεπτά στη 4η περίοδο, με το παιχνίδι να είναι σχεδόν στα ίσα, με την αδρεναλίνη στο κόκκινο (σ.σ. με τους διαιτητές να έχουν συμβάλει σημαντικά με το τρόπο τους ) αντιλαμβάνονται ότι το γήπεδο δεν είναι …εκκλησία και απαιτούν  οι φίλαθλοι να φύγουν…

“Απαιτούν” γιατί λέει ακούστηκαν υβριστικά συνθήματα. Μάλιστα. Κοιτώντας την ηλικία των διαιτητών καταλαβαίνεις ότι έχουν σφυρίξει και σε άλλα γήπεδα στην Ελλάδα. Δεν είναι πρωτάρηδες. Αλλωστε, η ΚΕΔ δεν θα όριζε παιδάκια σε έναν …τελικό σειράς πλέι οφ. Αρα, είχαν μία σχετική εμπειρία. Κι όμως “άκουσαν” υβριστικά συνθήματα. Ακουσαν λόγια βαριά, άκουσαν κάτι που τους ενόχλησε. Και 400 άνθρωποι με συνοδεία αστυνομίας βγήκαν ήρεμα έξω από το γήπεδο… Δεν θυμάμαι πολλές φορές αντίπαλο προπονητή ή παίκτη να μιλάει άσχημα για την ατμόσφαιρα στο γήπεδο της Νάξου…

Προφανώς στην υπόλοιπη Ελλάδα, τα γήπεδα είναι γεμάτα και δεν ακούγεται κιχ. Το βλέπεις στην τηλεόραση. Ενα παιχνίδι που θα έκρινε κατά μεγάλο ποσοστό την άνοδο, παίχτηκε σε άδειο γήπεδο. Οι 400 περίπου θεατές έχασαν την ευκαιρία να δουν έναν υπέροχο αγώνα, να βιώσουν την ανταλλαγή συναισθημάτων, να δουν εντυπωσιακά τρίποντα στο τέλος του αγώνα που έκριναν τη μάχη… Γιατί; Μα επειδή οι διαιτητές ενοχλήθηκαν από υβριστικά συνθήματα (!!!)

Αλήθεια ποια ήταν; Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από ανάλογες εκφράσεις. Δεν τα επικροτούμε, όμως αυτή η τιμωρητική συμπεριφορά και μάλιστα όταν κάθε εβδομάδα έχουμε ανάλογες ή πολύ χειρότερες συμπεριφορές, δεν έχει υπάρξει… Μάλιστα, οι παίκτες του Πανναξιακού ΑΟΚ τα τρία τελευταία χρόνια έχουν βιώσει χειρότερες καταστάσεις στα γήπεδα της Αθήνας. Δεν υπήρξε καμία τέτοια εντολή από διαιτητές όμως. Οπότε; Μήπως ήθελαν τα … παιδιά με τα γκρι να στείλουν κάποιου είδους μήνυμα; Καλό είναι να το προσέξει η αθλητική και πολιτική ηγεσία του χώρου…

Εάν δεν θέλουν νησιωτικές ομάδες στο πρωτάθλημα, μπορούν να το πουν από την αρχή της σεζόν. Βιώνουμε καθημερινά άλλωστε τη πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης τις τελευταίες δεκαετίες όσον αφορά την νησιωτικότητα. Μόλις πριν από δύο ημέρες η νησιωτική Ελλάδα αποκλείστηκε (σ.σ. κάτι που δεν ισχύει στην ηπειρωτική) λόγω της Απεργίας της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ…  Βιώνουμε την “γνώση” των κυβερνώντων ότι η νησιωτική Ελλάδα είναι καλή για τέσσερις μήνες το καλοκαίρι…  Το βλέπουμε στις υποδομές, στην καθημερινότητά μας…

Εάν δεν μας θέλουν, ας επιστρέψουμε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα: πρωτάθλημα Αθήνας, Πειραιά, Θεσσαλονίκης και στην γωνία οι άλλοι. Ολοι πρωταθλητές και τέλος.. Αδεια γήπεδα ή με θεατές μόνο από τη μία ομάδα. Κάτι πρωτοφανές σε όλο το κόσμο. Οπότε δεν μας έκανε εντύπωση το “Εκκενώστε το γήπεδο”.. Μας κάλυψε όμως το “τι τρίποντο έβαλες θεε μου” κι ας το είδαμε μέσω διαδικτύου. Γιατί ο αθλητισμός είναι δράση και αντίδραση και όχι “εκκενώστε”….

Ελπίζουμε ότι ενόψει των τελικών που θα ξεκινήσουν τον Μάιο με τον Ιωνικό Νικαίας να μην δούμε για έναν αγώνα αποφασισμένους διαιτητές με τα γκρι να λειτουργήσουν ως .. καμικάζι υπέρ της μίας ή της άλλης ομάδας. Να αφήσουν τους πραγματικούς πρωταγωνιστές να αγωνιστούν και ο καλύτερος να κερδίσει. Κι όχι αυτός που κάποιοι πίσω από κουρτίνες επιθυμούν. Αλλωστε όλοι θέλουμε το καλύτερο για τον αθλητισμό, έτσι δεν είναι;