Στο νησί της Νάξου όλοι ξέρουν τον «Κατσούλη, τον γυμναστή». Πολύ περισσότερο από ένας απλός γυμναστής, ο Μανώλης Κατσούλης αντιπροσωπεύει περισσότερο τις αξίες του αθλητισμού, είναι μάλλον ο ίδιος η ζωντανή ιστορία του.

Κείμενο: Αντώνης Βαζαίος και Στέφανος Βαθρακοκοίλης (μαθητές του ΓΕΛ Νάξου “Μανώλης Γλέζος” 

Πρώην αθλητής, διαιτητής, κριτής, πάντα μπροστά σε όλες τις αθλητικές δραστηριότητες και τις διακρίσεις και βραβεύσεις που έχουν κάνει το νησί να ξεχωρίζει στις κατά καιρούς συναντήσεις αθλητών ανά τη χώρα.

Ο σχολικός αθλητισμός στο νησί της Νάξου είναι μια αξία κατοχυρωμένη και ο ίδιος ο κ. Κατσούλης, 36 χρόνια αθλητής και γυμναστής στο Γενικό Λύκειο – «Μανώλης Γλέζος», έχει γεμίσει τη βιβλιοθήκη του με έπαθλα. Ο γυμναστής του σχολείου μας όμως την επόμενη χρονιά παίρνει τη σύνταξή του. Μαζί μας μοιράστηκε τις σκέψεις για όσα έζησε 29 χρόνια σε μια σχολική αυλή και 36 χρόνια σε ένα νησί που αγαπούσε τον αθλητισμό.

Πόσα χρόνια εργάζεστε στο σχολείο;

«Στο συγκεκριμένο σχολείο είμαι 29 χρόνια, από το 1995. Στην εκπαίδευση συνολικά είμαι 36, ξεκίνησα στα σχολεία της Νάξου το 1987-1988. Πρώτα ξεκίνησα στα Δημοτικά της Χώρας, έπειτα στο Γυμνάσιο Βίβλου, μετά στο 1ο Γυμνάσιο Χώρας Νάξου και από το 1995 είμαι στο Γενικό Λύκειο Νάξου».

Οι επιτυχίες του σχολείου;

«Αν δείτε την τροπαιοθήκη, είναι γεμάτη Κύπελλα, και δεν είναι καν όλα τα Κύπελλα που έχουμε κερδίσει, γιατί κάποια έχουν μείνει σε σπίτια ή τέλος πάντων δεν είχαν έρθει στο σχολείο. Η Νάξος, γενικά, είναι «αθλητομάνα». Πολλά παιδιά ασχολούνται με τον αθλητισμό και αυτό είναι πραγματικά ευχάριστο. Απλά τα πρώτα χρόνια που ήμουν στο νησί – και για αρκετά χρόνια – έκανα πολλά πράγματα μαζί. Είχα όλη την ομάδα του Πανναξιακού στο ποδόσφαιρο, ήμουν στη Μεικτή Κυκλάδων, είχα αθλητές του στίβου, με αποτέλεσμα να προσπαθώ να τα παντρέψω όλα μαζί και τις σχολικές ομάδες – τις οποίες, λυπάμαι που το λέω σήμερα, αλλά κάποιες φορές τις παραμελούσα γιατί δεν μπορούσα να τις συνοδεύω παντού ή να κάνω ό,τι ήθελα.

Είχε πολύ μεγάλες επιτυχίες το σχολείο μας σε όλους τους τομείς: μπάσκετ, βόλεϊ, ποδόσφαιρο, στίβο. Το πιο δύσκολο άθλημα είναι το βόλεϊ, στο οποίο δεν υπήρχε κάτι οργανωμένο. Παίζοντας βόλεϊ στην αυλή με παιδιά τα οποία είχαν μεγάλο πάθος για το βόλεϊ. Προσπαθούμε να φτάνουμε όσο πιο μακριά μπορούμε σε όλα τα αθλήματα με την προσπάθεια των παιδιών, με τη δουλειά που γίνεται στους συλλόγους και τα παιδιά. Τώρα, το πόσες διακρίσεις συνολικά έχουμε πάρει, μόλις τελειώσω την καριέρα μου, που δεν είναι μακριά αυτό, θα τα μετρήσω κάποια στιγμή για να δω τι έχουμε καταφέρει».

Πόσος χρόνος χρειάζεται για να διοργανωθούν σωστά οι αθλητικοί αγώνες; Αυτός ο χρόνος συμπεριλαμβάνεται στο ωράριό σας ή είναι εθελοντική εργασία;

«Αν επρόκειτο μόνο για θέμα ωραρίου, θα ήταν όλα απλά. Οι αγώνες δεν είναι έτσι. Οι αγώνες και γενικά το εκπαιδευτικό έργο θέλει μια συνεχή απασχόληση για να φέρεις ένα αποτέλεσμα. Χρειάζεται πολλή προσπάθεια, γιατί ένας αγώνας για να γίνει χρειάζεται να έχεις βρει τους διαιτητές, γραμματεία, να έχεις γιατρό, να έχεις εξασφαλίσει την άδεια για το γήπεδο, να έχουν γίνει ένα σωρό πράγματα τα οποία φαίνονται απλά, αλλά τελικά δεν είναι».

Είναι εύκολο τελικά το επάγγελμα του γυμναστή;

«Το «εύκολο» είναι μια κουβέντα που λέει πολλά, αλλά δεν λέει και τίποτα. Αν δεν ξέρεις πώς να κάνεις κάτι και με τι τρόπο θα το μεταφέρεις στα παιδιά, να τους φέρεις τη διάθεση να το κάνουν οργανωμένα, συντονισμένα, δεν μπορείς να έχεις αποτέλεσμα. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είναι πολύ εύκολο να πεις στα παιδιά «πάρτε μια μπάλα και παίξτε». Αυτό όμως είναι κάτι που αντιπαθώ, γιατί σημαίνει πως δεν ξέρω να κάνω τη δουλειά μου. Αυτό δεν θα το έλεγε ένας πραγματικός γυμναστής. Οπως μπορεί ο φιλόλογος να μην κάνει μάθημα και να μπει σε μια τάξη λέγοντας στους μαθητές και τις μαθήτριες του απλά να βγάλουν ένα χαρτί για να γράψουν διαγώνισμα μια ημέρα κατά την οποία έπρεπε να παραδώσει ένα μάθημα ή να αρχίσει να μιλάει περί ανεμών και υδάτων.

Σημασία έχει εμείς να είμαστε καταρτισμένοι, όπως πρέπει, να είμαστε κοντά στα παιδιά, να τους δίνουμε να καταλάβουν για ποιον λόγο πρέπει – και είναι αναγκαίο – να γυμνάζονται. Κατ’ αρχήν είναι θέμα υγείας. Ωστε να φύγουν από το σχολείο και να έχουν πάρει μια γνώση και από το συγκεκριμένο μάθημα, να έχουν μια στοιχειώδη φυσική κατάσταση, να μάθουν ότι τίποτα δεν γίνεται αν δεν το παλεύεις και δεν αγωνιστείς. Ολα αυτά δεν είναι καθόλου απλά και καθόλου εύκολα. Πρέπει να είμαστε πρώτα παιδαγωγοί και να πείθουμε τα παιδιά για αυτό που πρέπει να κάνουν μέσα στο σχολείο. Δουλεύοντας έτσι, μετά από 36 χρόνια στην εκπαίδευση έρχομαι ακόμα με χαρά στο σχολείο. Γενικά, ο εκπαιδευτικός κι ο γυμναστής πρέπει να προσπαθεί κάθε μέρα να δίνει κάτι στο παιδί και να το βοηθάει να ανεβαίνει ένα σκαλάκι από αυτό που ξέρει για να πάει σε κάτι καλύτερο. Αυτή είναι η δουλειά μας».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο ένθετο «Το Βήμα της Νάξου» του ΓΕΛ Νάξου – «Μανώλης Γλέζος» που κυκλοφόρησε με «Το Βήμα της Κυριακής» στις 27 Απριλίου 2025.