Η λανθασμένη πληροφρόρηση από τα ΜΜΕ, η έλλειψη συντονισμού και η τάση του ανθρώπου για τον …ήσυχο δρόμο σπρώχνουν τις μάζες στην αδράνεια
Τώρα πια που έχουν τελειώσει οι διακοπές μια νέα χρονιά μπαίνει στο προσκήνιο και κάθε κατεργάρης γυρνάει στον πάγκο του. Αν έχει!.. Την κατάσταση την ξέρουμε. Την έχουμε περιγράψει και έχουμε μιλήσει για αυτήν αρκετά. Η φτώχεια και η ανεργία φαίνεται να είναι ακόμα σε υψηλά επίπεδα εντείνοντας την κοινωνική εξαθλίωση. Η υποχρηματοδότηση της παιδείας παραμένει βασικό πρόβλημα προκαλώντας την έλλειψη βιβλίων και καθηγητών αλλά και τις απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων. Ένα άλλο βασικό πρόβλημα που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε και αυτήν την χρονιά είναι οι ιδιωτικοποιήσεις οι οποίες απειλούν τα δημόσια αγαθά της χώρας μας όπως η παιδεία, οι δημόσιοι κοινωφελείς οργανισμοί (ΔΕΗ), οι παραλίες μέχρι και ολόκληρα νησιά.
Και το μήνυμα που μας δόθηκε για όλα αυτά ήταν ξεκάθαρο και έλεγε: Να μην σταθεί εμπόδιο η ελληνική δικαιοσύνη στην ανάπτυξης της χώρας. Όπου ανάπτυξη σημαίνει ιδιωτικοποιήσεις.
Ποιο είναι λοιπόν το επόμενο βήμα; Η εμπορευματοποίηση του αέρα! Θα πληρώνουμε τον αέρα που αναπνέουμε! Aυτό θα πει ανάπτυξη! Και μην γελάτε καθόλου γιατί εκτός από ότι σπαταλάτε περισσότερο αέρα, άρα και χρήματα, η παραπάνω σκέψη θα μπορούσε εύκολα να βρίσκεται ανάμεσα στις καινούριες ιδέες των οικονομολόγων οι οποίοι έχουν την τάση να κοστολογούν τα πάντα!
Σε αυτό όμως που θέλω να σταθώ αυτή την φορά είναι ο τρόπος αντιμετώπισής αυτής της κατάστασης. Είναι ξεκάθαρο ότι τα τελευταία χρόνια της δύσκολης αυτής εποχής μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού βρίσκεται σε αδράνεια. Είναι μάλλον παράξενο αν σκεφτεί κανείς ότι απέναντι στις ακραίες πολιτικές (πολιτικές λιτότητας) οι οποίες έχουν μετατρέψει τις ζωές μας σε αγώνα επιβίωσης, ο ελληνικός λαός αρνείται να αντιδράσει. Αλλά τίποτα δεν είναι τυχαίο…
Η λανθασμένη πληροφόρηση από τα ΜΜΕ, η έλλειψη συντονισμού, αλλά και η τάση των ανθρώπων να επιλέγουν πάντα τον «ήσυχο» δρόμο, είναι κάποιοι από τους βασικούς λόγους που σπρώχνουν τις μάζες στην αδράνεια.. Το θέμα είναι ότι η στάση αυτή αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα και αέναα προβλήματα της χώρας μας.
Το να μην κάνουμε τίποτα για τις καθαρίστριες που είναι απλήρωτες, το να μην κάνουμε τίποτα για την ανεργία που αντιμετωπίζει η νεολαία, το να μην κάνουμε τίποτα για την φτώχεια και την κοινωνική ανισότητα, και στην τελική το να μην κάνουμε τίποτα για εμάς και τον συνάνθρωπό μας είναι απαράδεκτο και πρέπει να σταματήσει εδώ. Πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους μας ότι χειρότερο παράδειγμα από κάποιον που προκαλεί δυστυχία, είναι αυτός που την δέχεται. Και καθώς ο χρόνος περνάει στο παιχνίδι μπαίνει και η συνήθεια. Συνηθίζουμε να ζούμε κάτω από ακραίες συνθήκες με τον φόβο να εμποδίζει τις επιλογές και την ελευθερία μας, πιστεύοντας πως τίποτα δεν θα αλλάξει. Και το παράδοξο εδώ είναι ότι κρατάμε την στάση αυτή για να αποφύγουμε τα χειρότερα, ενώ αυτό που πραγματικά καταφέρνουμε είναι να τα πλησιάζουμε ολοένα και περισσότερο.
Με άλλα λόγια όταν είσαι αδρανής σημαίνει ότι δεν νοιάζεσαι, ότι δεν έχεις άποψη και ότι κατ’ επέκταση συμβάλλεις στην νομιμοποίηση της βίας και της αδικίας. Για αυτό καταδικάζω την στάση αυτή, γιατί χρέος σου είναι να νοιάζεσαι και να αγωνίζεσαι. Εσύ που υποφέρεις περισσότερο από όλους, εσύ πρέπει και να παλέψεις ενάντια σε αυτό το σύστημα. Να παλέψεις φίλε μου για τα δικαιώματά σου, να παλέψεις για την ελευθερία σου, να παλέψεις για μια καλή ιδέα!
Αυτό είναι το χρέος σου στην δύσκολη συγκυρία που έτυχε να βρεθείς Να ζεις και να διεκδικείς ένα καλύτερο μέλλον σε αυτό τον τόπο που έτυχε να ζεις, καλέ μου άνθρωπε!
Freedom writer
