Επί προσωπικού για τα όσα έγιναν και ακούστηκαν γύρω από το παιχνίδι μπάσκετ Πανναξιακός – ΓΣ Σαντορίνη στην τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου
Έστω και με μία μικρή καθυστέρηση ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσω ένα – δύο πράγματα από την θέση που βρίσκομαι. Αυτή του δημοσιογράφου ή αρθρογράφου ή παρατηρητή. Όπως θέλετε πάρτε το. Σίγουρα πάντως όχι του δικαστή. Στην εφημερίδα «Κυκλαδική» στις 6 Απριλίου, δύο ημέρες μετά τον αγώνα Πανναξιακού – ΑΠΑΣ 65-58 (φέτος ο Πανναξιακός έχει κερδίσει τον ΑΠΑΣ με μ.ο. 19 πόντους) με τίτλο «Νίκη και… υποψίες» είχα αναφέρει ανάμεσα στα άλλα ότι «Ο ΑΠΑΣ αν και έχει κερδίσει τον Πανιώνιο δύο φορές, πληγώνεται στην τριπλή ισοβαθμία λόγω της βαριάς ήττας από τον Πανναξιακό… Όμως, κάτι τέτοιο είναι ότι χειρότερο για την αξιοπιστία του αθλήματος. Και εδώ υπάρχει ένα πολύ απλό δίλλημα που έχει σχέση με τον τρόπο που λειτουργούν οι ομάδες σε όλο τον κόσμο. Χάνεις ένα παιχνίδι τώρα για να αυξήσεις τις πιθανότητές σου να πάρεις το πρωτάθλημα ή, κερδίζεις έναν αγώνα και κουβαλάς τον πιο δυνατό αντίπαλό σου στο φάιναλ φορ και σε μονό παιχνίδι αποδεικνύεις ότι είσαι καλύτερος; Δίλημμα που κανείς δεν θέλει να μπει. Είναι λάθος. Τα παιχνίδια κρίνονται στο γήπεδο και έξω από κάθε φημολογία. Άλλωστε, στις μικρές και κλειστές κοινωνίες αυτού του είδους η σεναριολογία μόνο κακό κάνει και στις μεταξύ μας σχέσεις. Και ειδικά όταν κουβέντες του καφενείου γίνονται σημαία και αποκτούν βάση, ενώ δεν πρέπει…»
Φτάνουμε στον αγώνα της προηγούμενης εβδομάδας ανάμεσα στον Πανναξιακό και τη Σαντορίνη. Το τι έγινε όλη το προηγούμενο διάστημα πριν από το τζάμπολ ανάμεσα στους ανθρώπους των τριών ομάδων (Πανναξιακός, ΑΠΑΣ και Σαντορίνη) το ξέρουν οι ίδιοι και δεν με ενδιαφέρει… Στο παιχνίδι ο Πανναξιακός είχε δύο επιλογές: ή να κερδίσει σπάζοντας μία μίνι παράδοση τριών σερί ηττών και να περάσει μαζί με τον ΑΠΑΣ στο φάιναλ φορ ή, να χάσει (όχι πάνω από 40 πόντους γιατί έμενε αυτός εκτός νυμφώνος) και να περάσει μαζί με τη Σαντορίνη στο φάιναλ φορ. Επέλεξε το δεύτερο. Έχασε με πολύ… άσχημο τρόπο, με βάση την εικόνα της ομάδας και βρέθηκε ως πρώτος του ομίλου του στο φάιναλ φορ με δεύτερη την ομάδα της Σαντορίνης.
Αμέσως σχεδόν με τη λήξη του αγώνα στην ιστοσελίδα NaxosPress σε άρθρο με τίτλο «επέλεξε …παρτενέρ» είχα σημειώσει «Στον αθλητισμό και τη ζωή ο κυνισμός είναι μέρος της ζωής και ενδεχομένως αποτελεί επιλογή. Κανείς δεν χαίρεται όταν χάνει. Και οι παίκτες του Πανναξιακού όταν αποχώρησαν από το ΔΑΚ το πρωί της Κυριακής δεν ήταν χαρούμενοι. Είχαν όμως κάνει την επιλογή τους και θα ζήσουν μ’ αυτή. Ποια ήταν η επιλογή τους; Μα να πάρουν μαζί τους στο φάιναλ φορ (θα γίνει σε Σύρο ή Τήνο ανάλογα με το ποιες ομάδες έχουν προκριθεί από τον Α΄ Όμιλο όπου υπολείπονται τρεις αγώνες και Περιστεριώνας Τήνου, Άρης Σύρου και ΑΟ Ερμούπολης έχουν ίσες πιθανότητες πρόκρισης) την Σαντορίνη. Αν και έχουν χάσει και τα δύο παιχνίδια φέτος, θεωρούν ότι έχουν καλύτερη τύχη σε έναν αγώνα νοκ άουτ σε ουδέτερο έδαφος (δεν θα αγωνιστεί ο Παπαδόπουλος) σε σχέση με τον πρωταθλητή ΑΠΑΣ τα Φανάρια. Όχι, ότι έκατσαν να χάσουν. Προς θεού. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το γράψει… Απλώς, δεν προσπάθησαν πάρα πολύ για να κερδίσουν. Φάνηκε από τον τρόπο που αμύνθηκαν...»
Και την επόμενη ημέρα, στην εφημερίδα Κυκλαδική σε άρθρο με τίτλο «Ξεκάθαρη επιλογή» είχα σημειώσει ανάμεσα στα άλλα «Αυτό που μπορεί κάποιος να «κατηγορήσει» τον Πανναξιακό είναι η έλλειψη διάθεσης στην άμυνα. Όμως, αυτό σημαίνει ότι ήθελαν να χάσουν ή ότι υπήρξε προ – συνεννόηση; Το σκεπτικό ενδεχομένως της ομάδας του Πανναξιακού ήταν πολύ απλό. Μπροστά τους έχουν ένα φάιναλ φορ και εάν κατακτήσουν το πρωτάθλημα, στη συνέχεια οδηγούνται σε αγώνες μπαράζ ανόδου στη Γ΄ Εθνική, όπου όσες φορές πήγαν τα τελευταία χρόνια έχασαν την άνοδο στο τσακ. Επέλεξαν να έχουν τον πιο αδύναμο κατά την άποψή τους ως αντίπαλο στο φάιναλ φορ. Και στο μυαλό τους πιο αδύναμος είναι η Σαντορίνη και όχι ο ΑΠΑΣ. Είναι δικαίωμά τους να κάνουν αυτή την επιλογή. Αυτοί άλλωστε θα κριθούν στο τέλος και με βάση τα αποτελέσματα».
Τι θέλω να πω με όλα αυτά και να κλείσω το θέμα γιατί νιώθω εδώ και μία εβδομάδα ως ο δικαστής που δεν έχει βγάλει απόφαση να εκτελέσει τους «κατηγορούμενους»….. Η εμφάνιση του Πανναξιακού στο συγκεκριμένο παιχνίδι και ο τρόπος που έχασε είναι κατακριτέος και φτάνει στα όρια του ανήθικου. Με βάση πάντα το αποτέλεσμα και την αγωνιστική εικόνα που έβγαλε στο παιχνίδι παίζοντας άμυνα με τα μάτια. Δεν θα σταθώ στις όποιες κουβέντες κυκλοφόρησαν ότι ειπώθηκαν στη διάρκεια του αγώνα καθότι δεν ήμουν αυτήκοος μάρτυρας. Ο Πανναξιακός για λόγους που αφορούν τον ίδιο και μόνο, επέλεξε να κουβαλήσει μαζί του την Σαντορίνη στο φάιναλ φορ. Είτε γιατί «φοβάται» τον ΑΠΑΣ σε μονό αγώνα, είτε γιατί ήθελε να τον «εκδικηθεί» και να τον πετάξει έξω. Μπορεί και για κάποιο άλλο λόγο που όμως δεν τον ξέρω. Όπως κι εάν έχει είναι δική του ξεκάθαρη επιλογή. Και μπορεί να το… πληρώσει. Συνήθως, οι ομάδες που αποφασίζουν να μπουν στη λογική της επιλογής, το πληρώνουν βραχυπρόθεσμα ή και μακροπρόθεσμα. Όμως είναι δική τους επιλογή και είναι απόλυτα σεβαστή. Ο Πανναξιακός θα κριθεί στο τέλος. Και σίγουρα οι άνθρωποί του θα κάνουν την αυτοκριτική τους. Ο Πανναξιακός έχει ως στόχο την άνοδο στη Γ’ Εθνική. Δικαίωμα του. Όπως δικαίωμά του είναι να επιλέγει τον τρόπο που θα το κάνει. Οπότε ας τον αφήσουμε να ζήσει με την επιλογή του. Έχει αυτό το δικαίωμα….
Για όσους πιστεύουν ότι ο αθλητισμός είναι για ρομαντικούς και έχουν ως moto το «ευ αγωνίζεσθαι», μάλλον δεν έχουν συναίσθηση της σκληρής πραγματικότητας όταν μπαίνει η έννοια του πρωταθλητισμού. Αλλά κι αυτό (σ.σ. ο ρομαντισμός) είναι επιλογή και κανείς δεν μπορεί επίσης ούτε να το κατακρίνει, ούτε και να το αποδοκιμάσει. Είναι στάση ζωής, πολύ όμορφη και σίγουρα αξίζει των επιδοκιμαστικών σχολίων μας. Αλλά είπαμε είναι και αυτό επιλογή…. Με τις όποιες συνέπειες μπορεί να έχει… Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι επειδή μία ομάδα έχει επιλέξει να ζήσει με …ρομαντισμό, έχει το δικαίωμα να κατηγορεί την άλλη για έλλειψη ηθικής ή όποιον άλλο χαρακτηρισμό έχει στο μυαλό της. Ο καθένας μας κρίνεται από τις επιλογές του και τις πράξεις του…. Και αυτό κάνω… θεωρώ ότι ο Πανναξιακός στο συγκεκριμένο παιχνίδι (εάν το απομονώσουμε) κινήθηκε στα όρια του ανήθικού ως προς την κλειστή κοινωνία που ζει και αναπνέει. Όμως, με βάση το πλάνο που έχει με στόχο την άνοδο στη Γ’ Εθνική έκανε την επιλογή του. Καθόλα σεβαστή γιατί είναι δική του. Και θα ζήσει ή θα πεθάνει μ’ αυτή…
Υγ. Καλό πάντως θα είναι πριν κρίνουμε κάποιον να έχουμε κάνει την δική μας αυτοκριτική. Και σίγουρα όταν μία ομάδα έχει ως στόχο το φάιναλ φορ και την διεκδίκηση ανόδου στη Γ’ Εθνική δεν αφήνει τους άλλους να κάνουν παιχνίδι γ’ αυτή. Έχουν από πριν καλύψει τα νώτα τους.
