Αρθρογραφία στην εφημερίδα “Μάσκα” γύρω από το θέμα του καρκίνου με αφορμή ένα δημοσίευμα σε ιστοσελίδα και μία επέτειο όπου ο αρθρογράφος θέλει να ξεχάσει γιατί είχε άμεση εμπλοκή και τον πόνεσε
Αντιγράφω ένα πολύ συγκινητικό άρθρο που ανέβασε η γνωστή δημοσιογράφος Μαρία Χούλκη στην ιστοσελίδα thecaller.gr με θέμα τους ανθρώπους που πάσχουν από την επάρατο νόσο… Η αλήθεια είναι ότι με δεδομένο ότι και η ίδια έδωσε τη μάχη της, είναι ιδιαίτερα συγκινητικό αλλά όταν το διαβάσετε 2η και 3η φορά τότε θα διαπιστώσετε ότι δυστυχώς κάνει ένα σοβαρό λάθος. Κάνει …παιχνίδι και δη πολιτικό. Κι αυτό είναι ότι χειρότερο. Απλά με bold γράμματα προσπαθώ να σας βάλω λίγο στο νόημα…
Διαβάστε το προσεκτικά…
«Κι ενώ το ενδιαφέρον όλων ήταν στραμμένο στην συνομιλία Thomsen-Velculesku, ουδείς αντιλήφθηκε την άλλη σοκαριστική διαρροή των Wikileaks. Ο ιστότοπος των αποκαλύψεων ανέβασε στο διαδίκτυο ακόμη έναν ηχογραφημένο διάλογο, συντομότερο , ωστόσο εξίσου “καυτό”. Δεν τράβηξε την προσοχή που του αξίζει, μάλλον γιατί οι συνομιλούσες δεν είναι διάσημα πρόσωπα. Όμως, όσα λένε, εξηγούν εν μέρει την άποψη εκείνων που θεωρούν την Ελλάδα “failed state”.
Σπεύδω να σας παραθέσω τη στιχομυθία.
Κατερίνα: Τι έγινε με τις εξετάσεις; Όλα καλά;
Ελένη: Άστα να πάνε. Μου βρήκαν καρκίνο. Στο στήθος…
Κατερίνα: Ωχ… και τι σου είπαν; τι πρέπει να κάνεις;
Ελένη: Να ξεκινήσω αμέσως ακτινοθεραπείες…
Κατερίνα: Εντάξει , είναι καλό σημάδι ότι μπορείς να κάνεις κάτι, το πρόλαβες. Και πότε ξεκινάς;
Ελένη: Εκεί είναι το πρόβλημα. Στον “Άγιο Σάββα” για να πάρω σειρά, πρέπει να περιμένω 6 μήνες! Έχει πάρα πολύ κόσμο, χιλιάδες σαν και μένα, μου είπαν. Το καταλαβαίνεις; Έξι μήνες! Ο γιατρός, όμως, είπε να κάνω τις ακτινοθεραπείες όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Κατερίνα: Γιατί δεν πας σε άλλο νοσοκομείο;
Ελένη: Παντού τα ίδια είναι. Όπου ρωτήσαμε, έχει αναμονή τουλάχιστον 2 μήνες. Και να σκεφθείς, ότι υπάρχουν επιπλέον μηχανήματα, όπως έμαθα. Από δωρεές. Είναι υπερσύγχρονα, αλλά κάθονται και σκουριάζουν γιατί δεν υπάρχει προσωπικό να τα δουλέψει. Έπρεπε εδώ και δυο χρόνια να είχε λυθεί το ζήτημα, αλλά τίποτα.
Κατερίνα: Αν δεν είμαι αδιάκριτη, γιατί δεν πας σ’ ένα ιδιωτικό κέντρο;
Ελένη: Πώς να πάω, βρε Κατερίνα! Ο Παναγιώτης είναι άνεργος ένα χρόνο. Δουλεύω πια μόνο εγώ και τα λεφτά φθάνουν με το ζόρι. Ρώτησα σ’ ένα ιδιωτικό ιατρικό κέντρο και μου είπαν ότι το κόστος είναι -ανάλογα με την περίπτωση – από 2.000 έως 7.000 ευρώ. Πού να τα βρω; δεν μπορώ να στερήσω από τα παιδιά μου το φαγητό τους.
Κατερίνα: Μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω. Δεν έχετε κάτι να πουλήσετε; Αφού είναι ανάγκη…
Ελένη: Μόνο το σπίτι που μένουμε. Τι να κάνω. Θα ξαναπάω στον ”Άγιο Σάββα” και θα κάνω την αίτηση για τις ακτινοθεραπείες. Καλό Σεπτέμβρη θα με πάρουν… Φοβάμαι, ότι εντωμεταξύ, ο καρκίνος μπορεί να προχωρήσει…
Ο διάλογος που παρέθεσα, προφανώς αποτελεί αποκύημα φαντασίας, όχι όμως η πραγματικότητα στην οποία αναφέρεται. Άντλησα τα στοιχεία από το ρεπορτάζ της Λίνας Γιάνναρου στην “Καθημερινή της Κυριακής” που επιβεβαιώνουν όσα μου έχουν πει φίλοι γιατροί αλλά και άνθρωποι οι οποίοι ψάχνουν απεγνωσμένα μια γνωριμία μήπως και “γίνει κάτι, να μπουν σ ένα δημόσιο νοσοκομείο, γιατί ο καρκίνος δεν περιμένει”.
Η κακή τρόικα και το απεχθές ΔΝΤ είναι ιδιαιτέρως βολικό χαλί για να κρυφτεί η αδυναμία της κυβέρνησης να κυβερνήσει “έξυπνα και αποτελεσματικά”. Να θέσει τις σωστές προτεραιότητες και να εγκαταλείψει τα υψιπετή “η μεγάλη πρόκληση για την Αριστερά είναι να σηκώσει τη σημαία μιας ριζικής αλλαγής στην Ευρώπη με όρους βιώσιμης ανάπτυξης, δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης…” Αυτά μόλις χθες από επιφανή ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είχαμε ψωμί, θέλαμε παντεσπάνι.
Καλό θα ήταν, λοιπόν, να διορθώσουμε πρώτα τα οικεία κακά, να φροντίσουμε να μην πεθαίνουν καρκινοπαθείς το 2016 επειδή δεν υπάρχει προσωπικό να λειτουργήσει τα μηχανήματα και μετά να αλλάξουμε την υπόλοιπη Ευρώπη.
Να δοθούν λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας και να μην διαιωνίζεται το πρόσχημα των κακών δανειστών ότι δήθεν δεν μας αφήνουν να κάνουμε ό,τι πρέπει. Πιο επείγον πάντως, είναι να αποκτήσουν οι κυβερνώντες επαφή με την πραγματικότητα. Δεν μπορεί να λέει στα σοβαρά η αναπληρώτρια υπουργός κοινωνικής αλληλεγγύης ότι “είναι αδιανόητη η επάρκεια(!) που έδειξε η κυβέρνηση στη διαχείριση του προσφυγικού”. Θα μου πείτε, εξαρτάται από το ύψος που είχε τοποθετήσει τον πήχη»
Παρατηρήσεις
Και πάμε σε ένα δύο μικρά σχόλια για να τελειώνει το παραμύθι… Ναι η παρούσα κυβέρνηση είναι ανίκανη και εκτός πραγματικότητας. Ενδεχομένως να είναι η χειρότερη από την εποχή της Κυβέρνησης Μαυροκορδάτου (1822) αλλά ζητήματα καθημερινότητας και δη της Υγείας δεν εμφανίστηκαν σήμερα. Ούτε χθες ούτε πριν από δύο χρόνια. Καλώς ή κακώς στην Ελλάδα οι ουρές στα Δημόσια νοσοκομεία ήταν πάντα στο φόρτε τους. Τα ράντζα πάντα είχαν την τιμητική τους και ασθενείς όπως οι καρκινοπαθείς ένιωθαν την εκμετάλλευση στο πετσί τους. Κι αυτό γιατί κανείς δεν τους είδε ως ανθρώπους, αλλά ως αντικείμενο πλουτισμού. Από το ίδιο το κράτος έως τους ιδιώτες γιατρούς. Δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Ούτε έχουμε άνεργους τα δύο τελευταία χρόνια. Και εδώ είναι το λάθος της δημοσιογράφου. Προσπάθησε να «εκμεταλλευτεί» ένα πρόβλημα που μας αγγίζει όλους. Και ειδικά εμάς εδώ τους νησιώτες που ακούμε για σύστημα Δημόσιας Υγείας και γελάμε. Λίγο πριν το Πάσχα το Νοσοκομείο – Κέντρο Υγείας Νάξου έχασε το μοναδικό καρδιολόγο που είχε. Σε 127 προκηρύξεις θέσεων νοσηλευτικού προσωπικού στο Νότιο Αιγαίο η Νάξος θα διεκδικήσει δύο θέσεις διοικητικού (!!!) προσωπικού. Στέλεχος λιμενικού που τραυματίστηκε το βράδυ της Τετάρτης περίμενε 3 ώρες κοντά για να μεταφερθεί από τη Νάξο στο ΚΑΤ για να έχει καλύτερη φροντίδα. Οι νεφροπαθείς της Νάξου μετακομίζουν σε Σύρο και Αθήνα ώστε να μπορούν να υποβάλλονται στην απαραίτητη θεραπευτική αγωγή γιατί εδώ που έχουμε πέντε υπερσύχρονες μονάδες δεν υπάρχει γιατρός για να της λειτουργήσει. Κάποιοι λένε ότι οι ιδιώτες γιατροί παίζουν τα δικά τους παιχνίδια εις βάρος του δημοσίου. Ένας πρώην εργαζόμενος στο Νοσοκομείο Νάξου έγραψε σε ανάρτηση στο διαδίκτυο «γιατί γκρινιάζουμε για την υποστελέχωση του Νοσοκομείου όταν έχουμε τους καλύτερους ιδιώτες γιατρούς στο νησί». Μπορεί να έχει και δίκιο. Και να πάρουμε αποφάσεις. Τι θέλουμε; Δημόσια ή Ιδιωτική Υγεία. Και το κυριότερο; Η απόφαση αυτή που θα πάρουμε ως πολίτες να είναι δική μας και μέσα από την ανάγκη μας για κάτι καλύτερο και όχι γιατί κάποιοι μας καθοδήγησαν μέσα από συγκινητικά κείμενα όπως αυτό που διαβάσατε πιο πάνω… Με όλο το σεβασμό πάντα προς το πρόσωπο της κυρίας Χούκλη…
# Το κείμενο είναι αφιερωμένο στη φίλη Ελένη, μία κοπέλα που νίκησε τον …θάνατο. Το 2007 οι γιατροί της είπαν ότι είχε έξι μήνες. Εζησε πέντε χρόνια κερδίζοντας έξι διαφορετικές μορφές καρκίνου. Και μας άφησε παρακαταθήκη το «Μείνε δυνατός»… Εφυγε για τη χώρα των Αγγέλων πριν από τέσσερα χρόνια τέτοιες μέρες. Με ένα χαμόγελο στα χείλη. Νικήτρια της ζωής και του θανάτου.
