Τραγωδία στη Θεσσαλονίκη και πλήγμα στην μουσική σκηνή της Ελλάδας… Νεκρός ανασύρθηκε από τροχαίο ο 53χρονος Βασίλης Μαντζουράνης, ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος “Δυτικές Συνοικίες”…
Το τροχαίο έγινε στη Θεσσαλονίκη λίγο πριν τα μεσάνυχτα του Σαββάτου 16 Νοεμβρίου και συγκεκριμένα στις 23:30. Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο 53χρονος, συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με άλλο αυτοκίνητο, στη συμβολή των οδών Εγνατία και Λαγκαδά.
Πέντε ανήλικα παιδιά μαζί του στο μοιραίο αυτοκίνητο
Από τη σύγκρουση, ο Βασίλης Μαντζουράνης έχασε τη ζωή του. Στο ίδιο αυτοκίνητο επέβαιναν ακόμη πέντε ανήλικα άτομα, ηλικίας εως 16 ετών. Σύμφωνα με πληροφορίες, δύο από αυτά ήταν τα παιδιά του 53χρονου που τραυματίστηκε θανάσιμα στο τροχαίο, τα οποία τραυματίστηκαν ελαφρά.
Οι τραυματίες διακομίσθηκαν στα νοσοκομεία «Παπανικολάου» και «Γ. Γεννηματάς» με ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ. Στον απεγκλωβισμό των τραυματιών συνέδραμε κλιμάκιο της Πυροσβεστικής.
Δυτικές Συνοικίες και «Καλοκαιρινά Ραντεβού»
Οι Δυτικές Συνοικίες ήταν ελληνικό μουσικό συγκρότημα της ροκ. Δημιουργήθηκε στη Θεσσαλονίκη τον Απρίλιο του 1996 από τους παιδικούς φίλους Κώστα Μυλώση και Βασίλη Μαντζουράνη.
Το όνομα του συγκροτήματος προέρχεται από τις δυτικές συνοικίες της πόλης όπου μεγάλωσαν και ζουν τα μέλη του. Έχουν συνεργαστεί με καλλιτέχνες, όπως: Δημήτρη Ζερβουδάκη, Παντελή Θαλασσινό, Μιλτιάδη Πασχαλίδη, Ηρώ, Μιχάλη Ρακιντζή, Ξύλινα Σπαθιά, Μπλε και με τους Βαλάντη και Βασίλη Καρρά.
Το 2001 κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο, με τίτλο Της Ίριδας τα χρώματα, ο οποίος είχε επιτυχία με τραγούδια όπως το Καλοκαιρινά ραντεβού και το Πες μου γιατί. Ο δεύτερος δίσκος τους με τίτλο Μακριά σου κυκλοφόρησε το 2003 και έφτασε τις 15.000 πωλήσεις . Μετά απο 13 χρόνια πορείας και 4 δίσκους το συγκρότημα σταμάτησε τις δραστηριότητές του το 2009.
Το 2001 κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο, με τίτλο Της Ίριδας τα χρώματα, ο οποίος είχε επιτυχία με τραγούδια όπως το Καλοκαιρινά ραντεβού και το Πες μου γιατί.
Ο αποχαιρετισμός των φίλων
Οι φίλοι του Βασίλη Μαντζουράνη δεν μπορούν να πιστέψουν στο χαμό του και από το πρωί της Κυριακής (17.11.2024) τον αποχαιρετούν στα social media.
Με τον Κώστα Μανωλά σε μεγάλα κέφια ο Πανναξιακοςεπέστρεψε στις νίκες με σκορ 5-2 επί του αξιόμαχου Πανθηραϊκού. Ο διεθνής αμυντικός είχε κέφια, σκοράροντας τρεις φορές, ενώ και τα υπόλοιπα δύο (2) τέρματα προήλθαν από δικές του ασίστ.
Ο Πανναξιακός ήταν καλύτερος για την 6η αγωνιστική της Α’ Κατηγορίας στην ΕΠΣ Κυκλάδων, έχει 4 νίκες και είναι στη 3η θέση με 12 βαθμούς, ενώ την επόμενη εβδομάδα πηγαίνει στην Πάρο κόντρα στον Νηρέα. Να σημειώσουμε εδώ ότι οι παίκτες του Πανναξιακού ΑΟ μπήκαν στο γήπεδο με ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο χέρι, δείγμα τιμής για την επέτειο του Πολυτεχνείου
Από την πλευρά του ο Πανθηραϊκός, που εκμεταλλεύτηκε κάθε ευκαιρία που του δόθηκε, ήταν καλά διαβασμένος και σωστά παραταγμένος στον αγωνιστικό χώρο, τόσο που έβαλε δύσκολα στον Πανναξιακό, όμως αυτό ανατράπηκε στην επανάληψη, όπου οι γηπεδούχοι πίεσαν αφόρητα την άμυνα των φιλοξενούμενων.
Το παιχνίδι δεν ξεκίνησε καλά για τους Ναξιωτες καθώς μόλις στο 3ο λεπτό ο Κρεμμύδας με φοβερό σουτ έξω από την μεγάλη περιοχή νίκησε τον Τσαρούχα γράφοντας το 0-1.
Το κλίμα για τους γηπεδούχους “βάρυνε” ακόμα περισσότερο όταν στο 15ο λεπτό ο Πιτταρας νικήθηκε από τον γκολκίπερ Σιγάλα σε πέναλτι που κέρδισε ο Σβιρος.
Οι γηπεδούχοι μετά το 25′ ανέβασαν στροφές και έχασαν μεγάλες ευκαιρίες όμως ο τερματοφύλακας των φιλοξενούμενων με σπουδαίες επεμβάσεις κράτησε το μηδέν για την ομάδα του .
Στο 2ο ημίχρονο ο Πανναξιακός μπήκε αποφασισμένος και γύρισε το ματς μέσα σε 10 λεπτά με δύο γκολ του Κώστα Μανωλά (48′ και 54′).
Στο 63′ ο Πιτταρας μετά από ωραίο συνδυασμό έγραψε το 3-1 όμως δύο λεπτά αργότερα ο Κρασί εκμεταλλεύτηκε το λάθος του Τσαρούχα για να μειώσει σε 3-2. Να σημειωθεί ότι σε αυτή τη φάση ο γκολκίπερ του Πανναξιακού τραυματίστηκε και μεταφέρθηκε με φορείο εκτός γηπέδου, με τον Βακαλόπουλος να παίρνει τη θέση του.
Οι γηπεδούχοι πίεσαν περισσότερο και κατάφεραν με τον Πιντο στο 76′ να πετύχουν το 4-2 .
Το κερασάκι στην τούρτα έβαλε ο Κώστας Μανωλάς στο 85′ γράφοντας το τελικό 5-2.
Διαιτητική τριάδα: Χατζόπουλος, Φαν Άακεν και Σφυρόερας
Πόσο αναβαθμίστηκε; Ποιος; Γιατί; Αναφερόμαστε στην υγεία των πολιτών της Νάξου. Μέσα από μία απλή κίνηση, όλα είναι διαφορετικά. Η καθημερινότητα έχει βελτιωθεί σημαντικά στους τελευταίους δεκαπέντε μήνες, όσον αφορά τον τομέα της Υγείας.
Ηταν Αύγουστος του 2022 όταν το Naxos Medical, το πολυιατρείο άνοιξε τις πύλες του και έδωσε προστιθέμενη αξία σε έναν τομέα που όλοι έχουμε ανάγκη, την υγεία.
“Ηρθε” με σκοπό να λειτουργήσει επικουρικά τόσο σε ζητήματα που έχουν σχέση με το Νοσοκομείο Νάξου όσο και με τους υπόλοιπους γιατρούς στον ιδιωτικό τομέα.. Τα κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα…
Mία από τις πιο σημαντικές προσθήκες στο δυναμικό του είναι αυτή του στρατιωτικού – γιατρού Ρευματολόγου Κωνσταντίνου Γεωργανά, ο οποίος θα βρίσκεται για μία ακόμη φορά στη Νάξο αύριο Δευτέρα 18 Νοεμβρίου..
✔ Το Naxos medical σας ενημερώνει ότι την Δευτέρα 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, ο Στρατιωτικός Ιατρός – Ρευματολόγος Κωνσταντίνος Γεωργανάς θα πραγματοποιήσει το προγραμματισμένο του Ιατρείο.
➡➡➡ Η Ρευματολογία ασχολείται με νόσους που προσβάλλουν τις αρθρώσεις, τα οστά και τους μαλακούς ιστούς συμπεριλαμβανομένων και των μυών γύρω από τις αρθρώσεις σε όλο σώμα με σημαντικότερες παθήσεις: Οστεοαρθρίτιδα, Ρευματοειδής Αρθρίτιδα και Σπονδυλοπάθεια, Οστεοπόρωση, Τα Συστηματικά Νοσήματα του Συνδετικού Ιστού, π.χ.: ο Συστηματικός Ερυθηματώδης Λύκος, η Πολυμυοσίτιδα – Δερματομυοσίτιδα και οι Συστηματικές Αγγειίτιδες, μεταξύ άλλων.
👉 Ιατρικές Υπηρεσίες:
✔️ Κλινική Εξέταση
✔️ Ενδαρθρικές Εγχύσεις – Παρακεντήσεις Αρθρώσεων
✔️ Αιματολογικός Έλεγχος Οστικού Μεταβολισμού
Οι χειρουργικές πράξεις διενεργούνται σε Νοσοκομείο των Αθηνών.
ℹ️ Η Ρευματολογία ασχολείται με νόσους που προσβάλλουν τις αρθρώσεις, τα οστά και τους μαλακούς ιστούς συμπεριλαμβανομένων και των μυών γύρω από τις αρθρώσεις σε όλο σώμα με σημαντικότερες παθήσεις: Οστεοαρθρίτιδα, Ρευματοειδής Αρθρίτιδα και Σπονδυλοπάθεια, Οστεοπόρωση, Τα Συστηματικά Νοσήματα του Συνδετικού Ιστού, π.χ.: ο Συστηματικός Ερυθηματώδης Λύκος, η Πολυμυοσίτιδα – Δερματομυοσίτιδα και οι Συστηματικές Αγγειίτιδες, μεταξύ άλλων.
👉 Λίγα λόγια για τον Γιατρό μας: https://naxosmedical.com/el/iatroi/konstantinos-georganas/
📲 Για πληροφορίες και ραντεβού επικοινωνήστε μαζί μας στο 22850 22200 ή μέσω email στο info@naxosmedical.com
🌐 Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας ▶️ https://naxosmedical.com/
Βρέθηκε στην Αθήνα οικογενειακώς αφήνοντας πίσω του τα ορεινά χωριά της Γορτυνίας. Γόνος πολυμελούς οικογένειας ανθρώπων που όπως λέει και ο ίδιος «ζούσαμε σε συνθήκες όχι απλά κάτω των ορίων αλλά του πάτου της φτώχιας» κάπου στη Δάφνη μέσω του Μικρού Πολυτεχνείου βρέθηκε στη Γεωπονική Σχολή κι από εκεί στη Νάξο όπου και ζει σήμερα εργαζόμενος ως γεωπόνος.
Ο Βαγγέλης Κουκουζής κάθε χρόνο την 17η Νοεμβρίου κλείνεται για λίγο στον εαυτό του και αφήνει το μυαλό του να τρέξει πίσω στο χρόνο, σε εκείνο το τετραήμερο από τις 14 έως και τις 17 Νοεμβρίου του 1973 που σημάδεψε μία και καλή όχι μόνο τη μνήμη του αλλά και το κορμί του. Έχει μιλήσει με τα δύο του παιδιά, τους εξηγήσει γιατί μπήκε στο Πολυτεχνείο και μερικούς μήνες νωρίτερα ανέβηκε στην ταράτσα της Νομικής Σχολής, τους έχει αναφέρει γιατί αισθάνεται πικρία για την … επόμενη ημέρα, όταν ανακάλυψε ότι το σύστημα τελικά είναι ανίκητο με δεδομένο ότι αυτοί που πρωταγωνίστησαν τότε ως φοιτητές στο Πολυτεχνείο ή την Νομική σήμερα αποτελούν μέλος του συστήματος.
Θεωρεί ότι ο αγώνας δεν έχει δικαιωθεί και δεν θα δικαιωθεί ποτέ γιατί πολύ απλά μόνο «εάν αλλάξουμε τους εαυτούς μας θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τη ζωή μας». Όσο για το μήνυμα που θα ήθελα να δώσει όχι μόνο στα παιδιά του αλλά σε όλους ενόψει της 17ης Νοεμβρίου, μία γιορτή που έχει χάσει προ πολλού το νόημά της? «Η αντίσταση θα πρέπει να συνεχίζεται μέχρι οι διαχρονικές αξίες να γίνουν πράξη»
Έκφραση αντίθεσης
Ο Βαγγέλης Κουκουζής σε ηλικία 20 ετών βρίσκεται στην ταράτσα της Νομικής στις 21 Φεβρουάριο του 1973 αν και η σχέση του με την σχολή είναι τυπική καθότι ο ίδιος σπουδάζει στη Γεωπονική. «Πήγα γιατί θεωρούσα ότι ήρθε η στιγμή να εκφράσω την αντίθεσή μου με όσα συνέβαιναν εκείνη την εποχή στην Ελλάδα με βάση την ερμηνεία στα γεγονότα που έδινα χωρίς να έχω πίσω μου κάποιο ιστορικό αντίστασης. Θυμάμαι ότι κρατούσα ένα κομμάτι χαρτί με το γράμμα «θ» που σχημάτιζε τη λέξη «ελευθερία» και πηγαίναμε μπρος πίσω ρυθμικά μέσα από το σύνθημα «συμπαράσταση και ελευθερία στο λαό». Ήταν η πρώτη φορά που ακούστηκε στην Αθήνα, την τρομοκρατημένη αυτή πρωτεύουσα η φωνή κάποιου που έκανε αντίσταση. Το φοιτητικό κίνημα ήταν αυτό που απαίτησε την λαϊκή αφύπνιση. Μέχρι τότε έχω την αίσθηση ότι δεν υπήρχε αντίσταση».
Κι όπως αναφέρει σχολιάζοντας το ρόλο των γεγονότων της Νομικής στην πολιτική ταυτότητα; « Βρήκα στο σχολείο αυτό πρόσωπα που με ενέπνευσαν με την πληρότητα του λόγου τους, την αποφασιστικότητά τους και την τόλμη τους. Η Νομική συνέβαλε στην αναζήτηση ενός τρόπου πολιτικής σκέψης που θα θεμελιώνεται στην αντίσταση όσων γίνεται υπό όρους εξουσιαστικούς, άδικους και εκμεταλλευτικούς».
Η …περιπέτεια στη Νομική κράτησε μόλις μία βραδιά καθώς αποχώρησε όπως και οι υπόλοιποι διαδηλωτές έχουν πετύχει τον πρώτο στόχο τους. Να ακουστεί η φωνή τους στην Αθήνα όχι ως οι φοιτητές που διαμαρτύρονται για τον νόμο που επιτρέπει την ανάκληση των αναβολών στράτευσης λόγω χαμένων μαθημάτων (το νομοθετικό διάταγμα 1347 είχε υπερψηφιστεί μερικές ημέρες νωρίτερα) αλλά ως άνθρωποι που διαμαρτύρονται για την καταδυνάστευση των δικαιωμάτων και τις χαμένες ελευθερίες ως δημοκρατικά άτομα.
Η είσοδος στο Πολυτεχνείο
Στη Νομική έφαγε τις πρώτες ψιλές στα πλευρά από τα όργανα της εξουσίας αλλά για καλή του τύχη δεν ήταν από τους… σεσημασμένους και δεν είχε φάκελο στην Ασφάλεια. Συνέχισε να βρίσκεται στα αμφιθέατρα της Νομικής σχολής και έτσι στις 14 Νοεμβρίου με περίπου άλλα 400 άτομα κατηφορίζει την Σόλωνος για το Πολυτεχνείο όπου και πραγματοποιείται μία μεγάλη συνέλευση φοιτητών με πρόσχημα τον νόμο περί στράτευσης των φοιτητών. Κανείς από τα μέλη της πορείας δεν ήξερε τι θα γίνονταν τρεις ημέρες αργότερα. «Κατεβαίναμε τη Σόλωνος και από τα παράθυρα που άνοιγαν εκείνη τη στιγμή μας αποθέωναν, μας χειροκροτούσαν. Αισθανόμουν ότι έκανα κάτι σπουδαίο, αλλά όχι ότι έγραφα και ιστορία. Οι επευφημίες μας έκαναν να αισθανόμαστε σημαντικοί αλλά έως εκεί. Όταν βρεθήκαμε στο Πολυτεχνείο μπήκαμε μέσα και εκεί μετά από τη συνέλευση αποφασίστηκε ότι θα γίνονταν κατάληψη ως ένδειξη αντίστασης. Ο κόσμος άρχισε να έρχεται συνεχώς. Το πρώτο βράδυ ήταν όλα καλά. Κάτι σαν μικρό πανηγύρι με καλή διάθεση απ’ όλους και την Αστυνομία να μην κάνει αισθητή την παρουσία της, Για την ακρίβεια έκαναν ότι κάθε συνηθισμένη βραδιά. Απλές περιπολίες. Όχι κάτι διαφορετικό. Από την επόμενη ημέρα οι πόρτες έκλεισαν, εγώ μαζί με τέσσερα άλλα άτομα είχαμε αναλάβει την φύλαξη της πόρτας από την Στουρνάρα και ζητούσαμε ταυτότητα αστυνομική ή φοιτητική για όσους έμπαιναν. Το μόνο που φοβόμαστε ήταν τους προβοκάτορες, είχαμε όλοι άσχημη εμπειρία απ’ αυτούς με αρκετό ξύλο. Μέχρι το βράδυ είχαν έρθει αρκετοί φοιτητές από πανεπιστήμια εκτός Αθήνας, Πάτρας, Θεσσαλονίκης αλλά και μαθητές γυμνασίου. Η αίσθηση ότι το πάρτι συνεχίζεται υπάρχει και το βράδυ της Πέμπτης ενώ το φαγητό αυξάνεται εντυπωσιακά. Όλοι όσοι έρχονται αφήνουν ότι μπορούν. Βουνά τα πακέτα τσιγάρα κάθε είδους, το φαγητό πλούσιο ακόμη και κατοστάρικα μας έδιναν ηλικιωμένες που περνούσαν για να μας πουν ένα καλό λόγο. Και εάν τρόλεϊ κάποια στιγμή σταμάτησε και μας πέταξαν κονσέρβες οι επιβάτες και ο οδηγός του».
Μεταφορέας τραυματιών
Κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί ότι θα συνέβαινε ότι συνέβη το πρωί της 17ης Νοεμβρίου. Στις φήμες ότι θα υπάρξει καταστολή με βίαιο τρόπο οι φοιτητές χαμογελούν. Στη φήμη για ένα δεύτερο πραξικόπημα από τον στρατό έχουν την αίσθηση ότι στο τέλος αυτοί θα κερδίσουν. Άλλωστε είχαν φτάσει περίπου τους 3.000 εντός και περίπου 10.000 έξω από το Πολυτεχνείο και στους γύρω δρόμου. Από την Παρασκευή όμως κάτι έχει αλλάξει. Η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει, ο κόσμος, οι περίεργοι μειώνονται και η αστυνομία κάνει πιο αισθητή την εμφάνισή της. Είναι χαρακτηριστικό ότι από την Παρασκευή το πρωί στο αμφιθέατρο της Αρχιτεκτονικής λειτουργεί μίνι νοσοκομείο και ο Κουκουζής έχει αλλάξει …ειδικότητα. Από φύλακας έχει μεταμορφωθεί σε τραυματιοφορέα (σ.σ. υπήρχαν ακόμη υπεύθυνοι για τα σκουπίδια, για τη διανομή φαγητού, εφοδίων, περιφρούρησης του ραδιοφωνικού σταθμού ενώ οι οδηγίες δίνονταν μέσα από σελίδες πολυγράφου) κι όπως θυμάται «κουβάλησα το απόγευμα της Παρασκευής δύο άτομα που είχαν τραυματιστεί σοβαρά έξω από το πολυτεχνείο και τα είχαν φέρει σε εμάς γιατί δεν ήθελαν να τα πάνε στο νοσοκομείο. Η μία ήταν κοπέλα, είχε χτυπηθεί στο λαιμό και το αίμα έτρεχε πολύ. Δεν ξέρω εάν έζησε. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι μας έκανε το «V» το σήμα της νίκης όταν την μεταφέραμε στο …νοσοκομείο. Ο άλλος που μετέφερα ήταν ένα πολύ ψηλό παιδί, νομίζω από την Πάτρα, τον έβαλα στο ώμο και ακουμπούσε κάτω να φανταστείς (σ.σ. ο Κουκουζής κάνει αστείο με το ύψος του) αλλά ήταν κρύος. Ούτε αυτός έμαθα ποτέ εάν τα κατάφερε να επιζήσει. Όμως μιλάμε πάντα για τραυματίες που έρχονταν έξω από το χώρο του πολυτεχνείου. Εκεί γνώρισα πρόσωπα όπως η Δαμανάκη, ο Λαλιώτης, ο Μοσχονάς, ο Ανδρουλάκης αλλά και ο Παπαχρήστος, ο πρώτος που εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού, τον οποίο είχα την τιμή να φρουρώ ώστε να μην μπαίνει κανείς μέσα».
Η ..ασφάλεια, τα δακρυγόνα, η εισβολή
Από το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου όμως όλα είχαν διαφοροποιηθεί. Η αίσθηση ότι κάτι κακό θα συμβεί είναι πλέον όλο και πιο έντονη σε όλους. Όταν έσκασαν από τις γειτονικές ταράτσες τα πρώτα δακρυγόνα οι περισσότεροι βρήκαν τον τρόπο να φύγουν από το Πολυτεχνείο. Ο Κουκουζής μένει. Νιώθει ασφαλής. Ξέρει ότι εάν βγει έξω οι ασφαλίτες θα τον συλλάβουν και δεν θα αποφύγει το ξύλο. Μένει γιατί ελπίζει όπως και οι περισσότεροι ότι δεν θα γίνει κάτι περισσότερο από ρίψη δακρυγόνων. Ποιος μπορούσε άλλωστε να πιστέψει ότι θα υπήρχαν και χειρότερα. «Αυτά τα δακρυγόνα μας είχαν γονατίσει. Μας είχαν πει οι της ιατρικής ότι εάν βάλουμε μπαμπάκι έως μέσα στα ρουθούνια δεν θα μας ενοχλήσει το δακρυγόνο. Όπως κι έγινε. Ξέχασαν να μας πουν όμως ότι δεν βγαίνει εύκολα. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι έρχονταν ένα ασθενοφόρο κοντά στην κεντρική πύλη, άνοιγε τις πόρτες του και μας πετούσαν δακρυγόνα. Η ατμόσφαιρα είχε αρχίσει να γίνεται αποπνικτική. Βγήκαμε έξω και βάλαμε οδοφράγματα ώστε να μην έρχεται το …ασθενοφόρο. Είχαμε κόψει μία στάση λεωφορείου και την βάλαμε κοντά στην κεντρική πύλη. Όμως ένα όχημα της αστυνομίας το μετακίνησε και οι επισκέψεις του ασθενοφόρου συνεχίστηκαν. Όπως άλλωστε και η έλευση των τραυματιών από τους γύρω δρόμους». Τα τραγούδια για λίγο είχαν σταματήσει. Τα χαμόγελα είχαν παγώσει. Είχε ξεκινήσει ο αγώνας για την επιβίωση απέναντι στις αρχές που δεν είχαν καμία διάθεση να χαριστούν. «Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν τα τανκς. Δεν πιστεύαμε ότι θα γίνονταν εισβολή. Και πάλι είχαμε την αίσθηση ότι ήταν για εκφοβισμό περισσότερο παρά ως λύση. Άλλωστε υπήρχαν άνθρωποι από εμάς που διαπραγματευόντουσαν με τους αξιωματικούς για την λύση της κατάληψης. Το πρόβλημα ήταν πλέον ο τρόπος διαφυγής γιατί οι αστυνομικοί θα μας περίμεναν έξω. Εκεί που μιλούσαμε το τανκς πήρε μπρος, έριξε την πόρτα πάτησε πάνω από τις δύο Mercedes των πρυτανικών αρχών και μπήκε μέσα. Μαζί του και πεζοναύτες. Κανείς δεν μας πείραξε. Μας είπαν ότι σε 10 λεπτά θα πρέπει να φύγουμε. Όταν είπαμε ότι δεν προλαβαίνουμε επέμεναν. Αλλά ήρεμα. Μόνο ένας πυροβόλησε σε τοίχο με οπλοπολυβόλο. Κανείς δεν μας πείραξε. Τους δώσαμε τσιγάρα, κονσέρβες που είχαμε. Μας είπαν να βγούμε ανά τριάδες έξω όσο γίνεται πιο γρήγορα»
Οι κλειστές γρίλιες και η άρνηση
Η έξοδος είχε ξεκινήσει. Οι περισσότεροι από τους φοιτητές επέλεξαν να φύγουν άτακτα, κάποιοι άλλοι ακολούθησαν τις οδηγίες των πεζοναυτών όπως ο Κουκουζής κι απλά είχαν να διαλέξουν είτε τον δρόμο προς το λόφο του Στρέφη στα Εξάρχεια, είτε προς το πεδίο του Άρεως και την Κυψέλη. Οι περισσότεροι βρέθηκαν στο λόφο του Στρέφη όπου και συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στα κτήρια της Μπουμπουλίνας όπου και έγιναν κομπάρσοι στο τηλεοπτικό φιάσκο με τον Μαστοράκη. Κάποιοι άλλοι απλά της έφαγαν… Ανάμεσά τους και ο Κουκουζής., «Δεν ήμουν στην πρώτη δεκάδα από τις τριάδες που βγήκαν έξω. Τους είδα που περίμεναν στην γωνία Πατησίων και Τοσίτσα οι ασφαλίτες και τους σάπισαν στο ξύλο. Τους είχαν αδειάσει σαν τσουβάλια, σαν ζώα που πέφτουν ξερά, άμεσα κάτω. Μαζί με μία κοπέλα προσπάθησα να φύγω προς άλλη κατεύθυνση. Δεν τα κατάφερα. Δέχτηκα ένα πολύ ισχυρό χτύπημα στο μηρό του δεξιού μου ποδιού στο πίσω μέρος του αλλά και ένα χτύπημα με σιδερολοστό στο μέτωπο πάνω από το δεξί μάτι. Έχασα την αίσθηση του τόπου, του χρόνου. Όταν συνήλθα πρέπει να είχαν περάσει 10 ή 20 λεπτά. Προσπάθησα να βρω ένα σπίτι να κρυφτώ. Αλλά εις μάτην Κανείς δεν άνοιγε. Όλες οι πόρτες ήταν κλειδωμένες. Από τις γρίλιες έλεγαν ότι φοβόντουσαν (σ.σ. είχε κηρυχτεί στρατιωτικός νόμος κι όποιος βοηθούσε κάποιο τραυματία θα συλλαμβάνονταν) μας έλεγαν ότι δεν ήθελαν να βρουν το μπελά τους. Αυτοί που μερικές ώρες νωρίτερα μας επευφημούσαν. Τραγουδούσαν μαζί μας, τώρα μας γύρισαν την πλάτη. Αισθανόμασταν σαν τους Άγγλους πιλότους στην κατοχή που έπρεπε να κρυφτούν από τις δυνάμεις κατοχής και οι κάτοικοι αρνιόντουσαν να τους κρύψουν γιατί θα εκτελεστούν. Με τα πολλά με έβαλαν συμφοιτητές μου σε ένα μέρος να κρυφτώ έως το πρωί. Απλά να σταματήσει το αίμα. Είχα χάσει την ταυτότητά μου και εάν πήγαινα νοσοκομείο είναι δεδομένο ότι θα με συλλάμβαναν. Το πρωί στην Καλλιδρομίου κάτι παιδιά γυμνασίου μου πέταξαν μερικά χαντσαμπλαστ. Για το χτύπημα στο μέτωπο. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Βρέθηκα για κάποιες ώρες σε ένα πατάρι καφενείου όπου και κρύφτηκα. Χάρη σε ένα τρίκυκλο κρυμμένος ανάμεσα σε τσουβάλια με πατάτες βρέθηκε στο σπίτι μου στη Δάφνη. Καλή του ώρα ο οδηγός όπου κι εάν βρίσκεται. Αυτός με έσωσε. Η μητέρα μου και οι γείτονες είχαν ακούσει για νεκρούς και με θεωρούσαν κι εμένα. Κερί είχαν ανάψει»
Πολυτεχνείο – Ελλάδα
Το συναίσθημα της πικρίας
Το πολυτεχνείο αποτελεί παρελθόν. Η τετραήμερη εμπειρία όμως έχει αφήσει τα σημάδια της. Ο Κουκουζής κατάλαβε ότι η αντίσταση που έκαναν οι λίγοι δεν βρήκε την ανταπόκριση που περίμενε ότι θα είχε με βάση τα όσα έζησε εκείνες τις ημέρες. Το «συμπαράσταση λαέ» ποτέ δεν έγινε σύνθημα στο λαό. Το συναίσθημα που νιώθει είναι έντονο και όπως αναφέρει μετά από 36 χρόνια «Αισθάνομαι πικρία. Κανείς δεν μας βοήθησε. Ο φόβος της τιμωρίας ήταν μεγάλος στον απλό λαό. Θυμάμαι ότι ένας φίλος μου είχε περάσει όλο το βράδυ της Παρασκευής κρυμμένος σε μία οικοδομή, σε έναν λάκκο με ασβέστη. Την επόμενη ημέρα, όταν βγήκε στο δρόμο για να φύγει από την περιοχή κανείς δεν σταμάτησε να τον πάρει. Φοβόντουσαν μην τους λερώσει το κάθισμα»
Αισθάνεται και προδομένος. Κυρίως από τους σύγχρονους πολιτικούς που ήταν τότε πρωταγωνιστές στα γεγονότα του Πολυτεχνείου «όλοι όσοι ήταν πρωταγωνιστές στη συνέχεια πολιτεύτηκαν. Όμως έγιναν μέρος του συστήματος. Γιατί πάλεψαν τότε; Για να γίνουν μέρος του; Κομματικοποιήθηκαν και στη συνέχεια χάιδεψαν τα αυτιά του λαού. Και φέρουν σημαντική ευθύνη για την συναλλαγή που επέδειξαν στο πολιτικό σύστημα που ήθελαν να αλλάξουν. Έγινα λύκος μέσα απ΄ αυτή την εμπειρία. Δεν πήγα σε καμία άλλη πορεία απ’ τότε. Ένιωσα ότι πάλεψα για κάτι που δεν βρήκε ανταπόκριση. Όχι ότι ήθελα όπως και οι υπόλοιποι να γράψουμε ιστορία. Ούτε θεωρούσαμε ότι κάναμε κάτι σπουδαίο. Απλά εναντιωνόμαστε σε ένα καθεστώς που θεωρούσαμε ότι έκανε κακό στη χώρα μας. Η γιορτή σήμερα έχει εκφυλιστεί. Το νόημα της έχει χαθεί και σ’ αυτό φέρνουμε εμείς μεγάλη ευθύνη. Εμείς που είμαστε τότε μέσα στο Πολυτεχνείο. Εμείς φταίμε για την σημερινή πολιτική κατάσταση στην πατρίδα μας. Εμείς και κανείς άλλος. Δεν ξέρω εάν θα πάω ποτέ στο πολυτεχνείο. Εάν με ρωτάς τώρα θα σου πω όχι»
Το Πολυτεχνείο έχει περάσει στην ιστορία ως μία πράξη αντίστασης. Οι άνθρωποι που το βίωσαν από μέσα όπως ο συμπατριώτης μας πλέον Βαγγέλης Κουκουζάς έμειναν με το παράπονο ότι τελικά τίποτα δεν άλλαξε. Τσάμπα λες και χύθηκε το αίμα όλων αυτών των παιδιών. Κι αυτό είναι ότι χειρότερο μπορεί να κάνει μία πολιτεία για τα παιδιά της….
Αθήνα. Νοέμβριος 1973. Η πόλη δεν κοιμάται. Είναι σε εγρήγορση. Ολα κινούνται σε ρυθμούς που κανείς δεν μπορεί να προδικάσει. Κάτι αλλάζει; Κάτι νέο έρχεται; Η μήπως θα υπάρξει αντίδραση;
Το Πολυτεχνείο έχει κατάληψη. Εκατοντάδες φοιτητές είναι εντός του συγκροτήματος. Χιλιάδες πολίτες είναι έξω… Τι θα συμβεί; Πως θα αντιδράσει η τότε Κυβέρνηση;
Μία Ναξιώτισσα,η Κατερίνα Πρωτονοταρίου θυμάται. Μέσα από τη σελίδα του εκπαιδευτικού Στέφανου Κληρονόμου το 2019, έχουμε την εξιστόρηση εκείνων των στιγμών…
“Εδώ Πολυτεχνείο_εδω Πολυτεχνείο!!! Τα πρώτα συνθήματα που ακούγονταν στο ραδιόφωνο στην αρχή δειλά_δειλά και μετά δυναμώναν προμηνύαν την αλλαγή που θα ερχόταν!
17 Νοεμβρη του 1973. τα αδέρφια μου και εγώ μέναμε σε ένα διαμέρισμα στα Εξάρχεια. Δερβενιων 55. Ειχαμε έρθει στην Αθήνα από τη Νάξο για φροντιστήρια. Ήδη ο αδερφός μου ήταν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη και μεις μόνες με την αδερφή μου.
Παλέβαμε εγώ να περάσω σε καμια σχολή και κείνη σαν μεγαλύτερη να με προσέχει και να με προστατεύει. Ήταν καιρός που στην Αθήνα επικρατούσε μια αναστάτωση μια φορτισμένη ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη λες και ήτανε ένα ηφαίστειο που προσπαθούσε να εκραγεί αλλά δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα. Καταλήψεις στα πανεπιστήμια σε διάφορες σχολές και πόλεις στη Νομική και στο Πολυτεχνείο. Έβραζε ο τόπος εκείνο το διαστημα
… Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου στην αρχή δειλα_δειλα αργότερα πιο θαρρετοι είχαν καταλάβει το κτίριο. Μετά προστέθηκαν κι άλλοι φοιτητές από άλλες σχολές και κόσμος αγανακτησμενος που ήθελε να συμπαρασταθει. Που ήθελε να φωνάξει Φτανει_φτανει ως εδώ! Απέξω στους δρόμους Στουρναρη Πατησίων λαοθαλασσα που έφτανε μέχρι τα Εξάρχεια,!
Ήμουν ανάστατη με την κατάσταση που επικρατούσε. Δεν με κρατούσε το σπίτι. Δεν μπορούσα να διαβάσω. Πηγαινορχομουνα στο πολυτεχνείο μαζί με την αδερφή μου συνεχώς. Υπήρχε ένας φόβος αλλά μου άρεσε αυτό που γινότανε. Φτερουγιζε η ψυχή μου. Η κατάληψη αυτή διήρκησε μέρες.
Κάποιος φίλος του αδερφού μου μας ειδοποίησε ότι θα κατέβαιναν τα τανκς και να προσέχουμε. Κάπου θα το άκουσε να λέγεται. Να προσέχετε ήταν οι συμβουλές του πατέρα μου από το τηλέφωνο και να κοιμηθείτε στο σαλόνι από την μεριά των Δερβενιων και όχι της Αράχωβης.
Τη βραδιά εκείνη ξυπνήσαμε από το θόρυβο που έκαναν τα τανκς πάνω στην άσφαλτο από την κάγκελο πόρτα του πολυτεχνείου που έρριψαν και μπήκαν μέσα. Συγχρόνως οι φωνές των φοιτητών τα ουρλιαχτά του κόσμου που ήταν μαζεμένοι. Οι σφαίρες έσκισαν τον ουρανό μέσα στη νύχτα και λάμψεις έκαναν την νύχτα μέρα. Ο φόβος και ο τρόπος μας είχε κυριεύσει. Οι δύο αδερφές αγκάλιασμα ες υπακουσαμε τις συμβουλές του πατέρα μας.
Ακούγονταν οι φωνές των παιδιών που τρέχανε μες τους δρόμους για να σωθούνεΚαποιες πόρτες άνοιξαν μα πολλές από φόβο έμειναν κλειστές. Ο ύπνος μας πήρε τα χαράματα και ξυπνήσαμε νυσταγμένες Η Αθήνα μύριζε μπαρούτι λες και είχε γίνει πόλεμος.
Ακόμα οι σφαίρες έπεφταν λεωφορεία σταματούσαν και ξεκινούσαν κόσμος φώναζε ακόμη. Ξαφνικά ακούω τις φωνές της αδερφής μου μέσα από το δωμάτιο Μου :τρέχα-τρέχα να δεις μια σφαίρα τρύπησε το τοίχο του δωματίου σου και έπεσε πάνω στο γραφείο σου πάνω στο βιβλίο της χημείας.
Έτρεξα να δω τη σφαίρα που ήταν πάνω στο ανοιχτό βιβλίο μαζί με τα χώματα που έπεσαν από την τρύπα που είχε ανοίξει. Κοντό στάθηκα και σκέφτηκα τι θα.μπορουσε να είχε συμβεί αν καθόμουνα στο γραφείο και διάβαζα χημεία.
Ευτυχώς εκείνες τις μέρες δεν είχα καθόλου όρεξη για διάβασμα. Πήγαμε στους συγγενείς απέναντι τη θεία την Ειρήνη του Γναντη τη γυναίκα και ξαδέρφη του πατέρα μου η οποία όταν έμαθε για τη σφαίρα δεν ήξερε τι να κάνει.
Πήγαινε πανικό λήψη πάνω κάτω και έλεγε συνεχως:να προσέχετε να πρόσεχετε. Ήρθε και ο αδερφός της ο Μιχάλης θείος κι αυτός να δει αυτό που συνέβη και δεν πίστευε στα μάτια του. Έχουν περάσει 46 χρόνια από τότε.
Ακόμα σκέπτομαι τι θα μπορούσε να έιχε συμβεί και αναρωτιέμαι πως η σφαίρα τρύπησε τον τοίχο και πόσο μεγάλο βεληνεκές είχε. Έχουν περάσει τόσα χρόνια και εγώ νομίζω πως ήταν χτες
Σήμερα μίλησα με την αδερφή μου και την ρώτησα αν θυμάται. Θυμάμαι μου είπε και μάλιστα την σφαίρα την είχα κρυμμένη αλλά κάποιος από εσάς μου την πήρε. Να ψάξετε να τη βρείτε. Και εμείς τα αδέρφια της ψάχνουμε να τη βρούμε ύστερα από τόσα χρόνια μέσα στα πράγματα μας στα σπίτια μας και στο σπίτι μας το πατρικό.
Τη Σφαίρα εκείνη που θυμίζει το πολυτεχνείο και τα χρόνια μας τα νεανικά!
Και γράφει η αδελφή της η Φιλίππα (που επίσης ήταν εκεί) το κοτσάκι
“μαζι σου εθυμηθηκα///τα χρονια τα νεανικα!
και θαρρω πως ειν η μερα///κεινη που βρηκα τη σφαιρα!
Με αφορμή την 14η Νοεμβρίου, «Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη», το Κοινωνικό Φαρμακείο του Δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων, σε συνεργασία με το Γενικό Νοσοκομείο – Κέντρο Υγείας Νάξου, διοργάνωσε δράση αφιερωμένη στην ενημέρωση και τον προληπτικό έλεγχο για τον Σακχαρώδη Διαβήτη. Στόχος της πρωτοβουλίας ήταν η ευαισθητοποίηση των πολιτών, η έγκαιρη διάγνωση και η προώθηση της πρόληψης και της θεραπείας της νόσου.
Στο πλαίσιο της δράσης, πραγματοποιήθηκαν δωρεάν μετρήσεις σακχάρου και ενημέρωση από τον παθολόγο ιατρό του Γ.Ν.–Κ.Υ. Νάξου κ. Νίκο Γρατσία, ο οποίος ανέλυσε τα αίτια, τα συμπτώματα, τις επιπλοκές και τις θεραπευτικές επιλογές για τη συγκεκριμένη πάθηση, ενώ διανεμήθηκε και σχετικό ενημερωτικό υλικό.
Ο Δήμος Νάξου και Μικρών Κυκλάδων ευχαριστεί θερμά τον κ. Γρατσία για τη συνεισφορά του και τις πολύτιμες συμβουλές που προσέφερε, καθώς και τα φαρμακεία της κ. Δελλαρόκα Καλλιόπης, του κ. Ισπανόπουλου Εμμανουήλ και της κ. Σκάρκου Μαρίας για τη δωρεά υγειονομικού και αναλώσιμου υλικού.
«Η υγεία των συμπολιτών μας αποτελεί αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα για τον Δήμο μας. Μέσα από πρωτοβουλίες όπως ομιλίες για τον καρκίνο, σπιρομετρήσεις και διενέργεια “τεστ μνήμης” σε 14 χωριά του Δήμου μας, ενισχύουμε την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της τοπικής κοινωνίας για τη σημασία της πρόληψης και της έγκαιρης διάγνωσης. Ευχαριστούμε θερμά όλους όσοι συνέβαλαν στην επιτυχία αυτών των δράσεων, αποδεικνύοντας έμπρακτα τη δύναμη της συνεργασίας και της αλληλεγγύης», δήλωσε ο Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πρόνοιας, Βασίλης Φλεριανός.
Θέλετε έναν υπέροχη μεζέ; Οταν υπάρχει κρασί όλα μπορούν να συμβούν… Θέλετε ακόμη και κυρίως πιάτο; Τότε με αγάπη και καλή διάθεση, με δεδομένο ότι τα υλικά υπάρχουν, το πιάτο ημέρας είναι έτοιμο…
Η φέτα μισολιώνει και δένει με το ελαιόλαδο σε αυτή την απλή αλλά πεντανόστιμη χοιρινή τηγανιά. Μεζές περιωπής στο άψε σβήσε με την αρωγή του “Γαστρονόμου”για μία όμορφη ξεχωριστή Κυριακή.
Θα χρειαστούν 10′ προετοιμασία, 30′ μαγείρεμα. Σύνολο: 40′.
Υλικά
Μερίδες: 6
Διαδικασία
Για την χοιρινή τηγανιά με φέτα, ξεκινάμε και σε μια φαρδιά κατσαρόλα ρίχνουμε το κρέας και νερό τόσο ώστε μόλις να το καλύψει.
Αλατίζουμε και μαγειρεύουμε για περίπου 10-12 λεπτά σε μέτρια προς δυνατή φωτιά, μέχρι να μείνει ελάχιστο νερό.
Προσθέτουμε το ελαιόλαδο και συνεχίζουμε το μαγείρεμα για άλλα 10-12 λεπτά, μέχρι το κρέας να ροδίσει ωραία, αλλά να είναι τρυφερό αν το τρυπήσουμε με το πιρούνι.
Ρίχνουμε τον χυμό λεμονιού, ανακατεύουμε και μαγειρεύουμε για 5 λεπτά, μέχρι να απορροφηθεί από το κρέας.
Τέλος, προσθέτουμε τη φέτα και μαγειρεύουμε για άλλα 2-3 λεπτά, μέχρι να μισολιώσει και το φαγητό να μείνει με το λάδι του.
Αποσύρουμε από τη φωτιά, ρίχνουμε φρεσκοτριμμένο πιπέρι και σερβίρουμε.
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του aftodioikisi.gr, στη «μάχη» μεταξύ των περιφερειαρχών Αττικής Ν. Χαρδαλιά, Νοτίου Αιγαίου Γ. Χατζημάρκου αλλά και Δυτικής Ελλάδας Ν. Φαρμάκη για την προεδρία της ΕΝΠΕ, σημαντικό ρόλο υπέρ του δεύτερου έπαιξε ο Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος.
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, ο κ. Δωρόθεος διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με την πρωθυπουργική οικογένεια και ειδικότερα με την σύζυγο του πρωθυπουργού Μαρέβα Γκραμπόφσκι, στην οποία και παρενέβη υπέρ του κ. Χατζημάρκου.
Παράλληλα, στο Μαξίμου για λογαριασμό του περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου παρενέβησαν και δύο εφοπλιστές των οποίων τα πλοία κάνουν δρομολόγια σε Κυκλάδες και Δωδεκάνησα.
Υπενθυμίζεται ότι, όπως είχε γράψει το aftodioikisi.gr, σε συνάντηση Τζιτζικώστα – Χαρδαλιά τον περασμένο Σεπτέμβριο, είχε «κλειδώσει» η διαδοχή του περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας στην προεδρία της ΕΝΠΕ.
Ωστόσο, όπως φάνηκε και από την πρόσφατη ομιλία του Α. Τζιτζικώστα στο συνέδριο της ΚΕΔΕ στην Ρόδο, ο κ. Χατζημάρκος έβαλε παρασκηνιακά τα μεγάλα μέσα και με βασικό επιχείρημα την… επετηρίδα τόσο αναφορικά με τις θητείες (σ.σ. είναι η τρίτη έναντι δύο του κ. Φαρμάκη και πρώτη του κ. Χαρδαλιά) αλλά και την ηλικία (σ.σ. 59 ετών έναντι 56 του περιφερειάρχη Αττικής και 44 του περιφερειάρχη Δυτικής Ελλάδας), κατάφερε να «κλειδώσει» την προεδρία της ΕΝΠΕ.
Να σημειωθεί ότι ο περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου είχε χρησιμοποίησει, όχι πάντως τα ίδια, μέσα και τον περασμένο Ιούλιο, κατά την επανεκλογή Τζιτζικώστα στην προεδρία της ΕΝΠΕ για να καταφέρει να πλασαριστεί στην θέση του β΄ αντιπροέδρου της ΕΝΠΕ που προοριζόταν για τον Ν. Φαρμάκη. Για τον οποίο, τελικά, δημιουργήθηκε θέση γ΄αντιπροέδρου.
Όσο για τον Ν. Χαρδαλιά, το επιχείρημα του Μαξίμου για να του “χρυσώσει” το χάπι, ήταν, αναφέρουν οι ίδιες πληροφορίες, ότι “έχεις πολύ δουλειά στην Αττική”.
Λες, όπως έλεγε έμπειρος αυτοδιοικητικός, και η προεδρία της ΕΝΠΕ αφενός έχει ιδιαίτερη σημασία και αφετέρου, κυρίως, είναι πλήρους απασχόλησης…
“… Ο αγώνας τους μας καλεί να αγκαλιάσουμε τις ίδιες αξίες, διασφαλίζοντας έναν κόσμο καλύτερο για όλους, όπου η αλήθεια και η ισότητα είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι της κοινωνίας μας…”.
Μέρος από το μήνυμα του Έπαρχου Περιφερειακής Ενότητες Νάξου, Μικρών Κυκλάδων και Αμοργού, Ιωάννη Μαργαρίτη για την ημέρα του Πολυτεχνείου
Αναλυτικά, το μήνυμά του με αφορμή την 51η Επέτειο
“Τιμούμε σήμερα τους αγωνιστές και πεσόντες του Πολυτεχνείου, που με θάρρος και αυτοθυσία διεκδίκησαν την ελευθερία, τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια.
Ο αγώνας τους μας καλεί να αγκαλιάσουμε τις ίδιες αξίες, διασφαλίζοντας έναν κόσμο καλύτερο για όλους, όπου η αλήθεια και η ισότητα είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι της κοινωνίας μας.
Το μήνυμά τους έχει διαχρονικό αποτύπωμα και παραμένει ζωντανό, εμπνέοντας μας να σταθούμε με ευθύνη απέναντι στις σύγχρονες προκλήσεις.
Ας κρατήσουμε τα υπέρτατα αυτά ιδεώδη ενεργά στο προσκήνιο της συλλογικής μας συνείδησης, ώστε να μπορούμε να φτιάξουμε ένα κοινό μέλλον, που θα τιμά τη μνήμη τους και θα στηρίζεται στην ουσιαστική εφαρμογή και εμβάθυνση της Δημοκρατίας”.
Η Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών Νοτίων Κυκλάδων, προσκαλεί τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές μας και τον λαό του νησιού σε εκδήλωση με αφορμή τη συμπλήρωση 51 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Γιατί συνθήματα όπως “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία”, “Εξω οι ΗΠΑ – Εξω το ΝΑΤΟ – Εξω οι βάσεις” ηχούν πιο επίκαιρα από ποτέ και το Πολυτεχνείο παραμένει πηγή έμπνευσης και στήριγμα για τους σημερινούς και μελλοντικούς αγώνες”
