Μέσα από την εβδομαδιαία εφημερίδα “η Μάσκα” δίνεται αφορμή για σκέψεις σχετικά με το θέμα της πολιτικής που ακολουθείτε ως προς τις κινήσεις του Δήμου για τους κοινόχρηστους χώρους της Χώρας Νάξου
Νοέμβριος 2015…. Ο καιρός δυστυχώς θυμίζει έντονα καλοκαίρι… δεν είναι λίγοι αυτοί που συνεχίζουν με μετρούν με καλοκαιρινή …ορολογία. 76 Αυγούστου και πάμε. Και δεν έχουν άδικο με αυτό που βλέπουν καθημερινά. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι το 2015 δεν φεύγει… Σε κάτι λιγότερο πλέον από δύο μήνες, σε πενήντα μέρες θα έχουμε πει αντίο στη χρονιά που φεύγει και θα υποδεχτούμε το νέο χρόνο με χαμόγελο και ευχολόγια. Ναι. Γιατί τα ευχολόγια είναι τα μοναδικά για τα οποία είμαστε ικανοί σ’ αυτό το νησί. Πρόσφατα φίλος της στήλης βρέθηκε στην Μύκονο και τι είδε; Τα μηχανήματα του Δήμου να καθαρίζουν τις παραλίες του νησιού. Και έμεινε… παγωτό. Γιατί; Μα πολύ απλά γιατί εμείς εδώ στη Νάξο όταν – κι εάν – βγάζουμε τα μηχανήματα αυτά είναι στα μέσα της καλοκαιρινής περιόδου και κυρίως για να δείξουμε στους «κακούς» και στους «αντιφρονούντες» ότι εδώ στο νησί παράγουμε έργο και ενδιαφερόμαστε για τον τουρισμό…
Η Νάξος είναι ένα παράξενο …μαγαζί. Και αυτό οφείλετε στο γεγονός ότι όσοι εμπλέκονται με τα κοινά επιλέγουν να ασχοληθούν επιλεκτικά με οτιδήποτε καταπιαστούν. Και κυρίως με έναν τρόπο υποκριτικό και επιλεκτικό. Θέλετε παραδείγματα; Αποφασίσαμε να κάνουμε αλλαγές στο κυκλοφοριακό. Ξεκινήσαμε με τις καλύτερες προθέσεις αλλά στο τέλος κάπου χάλασε η συνταγή και έτσι βρεθήκαμε μετά από τρία χρόνια να είμαστε το μοναδικό νησί ή και πόλη σε όλη την Ελλάδα που προτιμούμε το μοντέλο ¨Ανοιχτή πόλη», την ώρα που όλοι επιλέγουν να τις κλείσουν…. Κι αυτό γιατί επιλέξαμε να μην το συζητήσουμε, να μην είμαστε περισσότερο διαλλακτικοί, ώστε να ακούσουμε και τις προτάσεις των άλλων, αλλά προτιμήσαμε (ως δημοτική αρχή) έναν δογματικό τρόπο επιβολής του προγράμματος, με αποτέλεσμα να «λύνετε» το κυκλοφοριακό σήμερα στις δικαστικές αίθουσες.
Αυτό όμως που με ενοχλεί περισσότερο είναι το περίφημο θέμα με την παραλία, τις πέργκολες και τα …δεύτερα καταστήματα που όλοι – ή σχεδόν όλοι – έχουν ανοίξει. Και τι είναι αυτό που με ενοχλεί; Η αδυναμία της εκάστοτε δημοτικής αρχής (σ.σ. το πρόβλημα είναι διαχρονικό) να πάρει μία απόφαση που να είναι ολοκληρωτική και να μην ασκείτε μέσω επιλεκτικής πολιτικής και κυρίως ανάλογα με το πρόσωπο ή και τους ψήφους που μπορεί να έχει κάποιος επιχειρηματίας. Και τα παραδείγματα τα τελευταία χρόνια είναι νομίζω αρκετά. Ξεκινώντας από το θέμα της επιχείρησης που ήθελε να αναπτύξει τραπεζοκαθίσματα στην «πλατεία πρώην Δημαρχείου» και συνάντησε οργίλη αντίδραση έως το …σήμερα όπου έφτασε ο ίδιος ο πρόεδρος του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου να κατέβη από το γραφείου του και να ζητήσει από συγκεκριμένο επιχειρηματία να ακυρώσει την επένδυση που ήθελε να κάνει. Σε μία επιχείρηση που ενδεχομένως από την αρχή θα μπορούσε κάποιος να ορίσει τις συντεταγμένες ανάπτυξής της. Όμως, δεν το έκανε κανείς και τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν. Το άκρως άωτον της αλλοφροσύνης; Στην άλλη πλευρά της παραλίας επιχειρηματίας προχώρησε στην αντίστοιχη κίνηση καταλαμβάνοντας όλο το πεζοδρόμιο και δημιουργώντας ένα ακόμη μαγαζί…
Και για να μην παρεξηγηθώ γιατί θα αρχίσουν κάποιοι να λένε ότι τα λέω για τους μεν και δεν τα λέω για τους δε ή φωτογραφίζω αυτόν και όχι τον άλλο… Το πρόβλημά μου ως…. γεροπαράξενος είναι ότι δεν γουστάρω τις διακρίσεις. Θέλω εάν είναι δυνατόν να λυθεί το πρόβλημα με τις πέργκολες ή γενικότερα με την κατάληψη του δημόσιου – κοινόχρηστου – χώρου με ένα τρόπο που να είναι οριζόντιος. Έστω κι εάν ακούγεται λίγο δικτατορικό. Όμως, είναι μία κίνηση που δεν θα επιτρέψει σε κάποιον να κοιτάξει το γείτονα με μισό μάτι, θεωρώντας ότι είναι ο ευνοούμενος της πολιτείας.
Οπότε ο νόμος θα πρέπει να ισχύει για όλους. Και όταν λέμε «για όλους» εννοούμε «όλους». Επιχείρησε πριν από δύο χρόνια επιχειρηματίας να βάλει …πέργκολα και του είπαν όχι. Γιατί ρε παλικάρια; Τι έκανε αυτός; «Κατούρησε» σε διαφορετικό πηγάδι από τους άλλους; Ή θα χαλάσει την πανέμορφη εικόνα του νησιού; Του απάντησαν ότι δεν είναι νόμιμο. Επιχείρησε κάποιος άλλος να «κλείσει» το πεζοδρόμιο πέρυσι. Του είπαν «όχι». Γιατί λέει δεν είναι σωστό και είναι παράνομο. Τι να κάνει κι αυτός; Επέλεξε μία διαφορετική λύση που δεν θα πρόσβαλε την… αισθητική και συνέχισε την ζωή του. Όμως, φέτος που είδε ότι άλλοι επιχειρηματίες έκαναν κατάληψη στο περίφημο πεζοδρόμιο δεν θα πρέπει να νιώθει ηλίθιος που δεν άκουσε τους γνωστούς του και να κάνει του κεφαλιού του; Μα έτσι κι αλλιώς, σ αυτό το νησί κυριαρχεί ο νόμος του … «ανάλογα τη φάτσα σου θα σου δώσουμε και το δικαίωμα να είσαι …νόμιμος». Κάποιος μου είπε ότι η ιδανική λύση θα ήταν να αφήσουν τα πάντα στο …Νόμο της αγοράς. Είναι ίσως ο μοναδικός που μπορεί να λειτουργήσει αξιοκρατικά και να ρυθμίσει την μικρή κοινωνία της Νάξου… Αλλιώς; Όσο διατηρείται αυτό το καθεστώς της επιλεκτικής πολιτικής τότε τίποτα δεν θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα…
Όπως και στην ιστορία με τις πλατείες… Θέλει ο Δήμος να προχωρήσει σε ανάπλαση, ξεκινώντας από την πλατεία Μανδηλαρά. Οκ. Να το κάνει. Αλλά να αποφασίσει να αφήσει πίσω το παρελθόν και να προχωρήσει σε μία πολιτική που δεν θα αδικήσει κανένα, ούτε και θα δώσει το δικαίωμα να νιώσουν κάποιοι επιχειρηματίες ότι λειτουργεί η Δημοτική Αρχή με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Είναι σωστό οι πλατείες να απαλλαγούν από βαρίδια που τις έχουν εγκλωβίσει σε εικόνες που δεν είναι και οι καλύτερες δυνατές. Τόσο αισθητικά όσο και λειτουργικά. Όμως για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρχει η πολιτική βούληση ότι οι όποιες κινήσεις θα γίνουν, θα πραγματοποιηθούν με γνώμονα την ισοτιμία και την αξιοκρατία. Και βέβαια θα υπάρχει συνέχεια. Δεν θα μείνουν σε μία πλατεία, αλλά θα ολοκληρωθεί αυτό το project μέχρι το τέλος του… Αυτό είναι άλλωστε και το σωστό. Να υπάρχει ολοκλήρωση σε οτιδήποτε και να μην μένει στη μέση… Η γυναίκα του Καίσαρα λέγεται ότι πρέπει όχι μόνο να είναι τίμια αλλά και αν δείχνει. Και δυστυχώς στον τομέα αυτό η δημόσια διοίκηση εκ μέρους της εκάστοτε δημοτικής αρχής του τόπου μας δεν το καταφέρνει, Αποτέλεσμα; Όλοι να νιώθουν απογοητευμένοι και να θεωρούν ότι η υποκρισία είναι αυτή που βασιλεύει στο νησί μας… Οπότε αποφασίστε… Αλλά κάντε το τώρα…
Του Νικόδημου Λιανού
