Ενα από τα χαμογελαστά παιδιά, από τους λάτρεις της Νάξου, ο Θέμης Πολυζώης έφυγε από τη ζωή νικημένος από τον κορωνοϊό
Οταν η είδηση έσκασε στο messenger απλά μου προκάλεσε παράλυση … Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν “όχι γαμ@τ@ μου”…. Δεν είναι αλήθεια… Οχι αυτός. Προσπαθώ να το κατανοήσω… Να το πιστέψω… Μπορώ; Οχιιιι
Ο Θέμης Πολυζώης δεν θα ξανακολυμπήσει στα νερά της Νάξου. Δεν θα χωθεί κάτω από τον προβλήτα του νησιού να μου πει με εκείνη την βολιώτικη προφορά “έχετε τόσα κενά κάτω που θα μπορούσατε να φτιάξετε ένα εστιατόριο και να κάνετε περιουσία ως Ναξιώτες”… Η το πιο ρεαλιστικό “μην το πεις, αλλά είστε τυχεροί που είναι ακόμη όρθιο”…
Ο Θέμης δεν είναι ανάμεσά μας εδώ και μερικές ώρες…
Ο Θέμης δεν θα μας πει για τα όμορφα προϊόντα της Νάξου που τόσο του άρεσαν…
Ο Θέμης δεν θα μας καλέσει να πάμε στον Βόλο για να μας γνωρίσει τα μικρά και μεγάλα μυστικά μίας γαστρονομικής πρωτεύουσας που είναι μόνο για ανθρώπους που γνωρίζουν να απολαμβάνουν το καλό φαγητό, τη καλή παρέα…
Ο Θέμης έφυγε γρήγορα. Νέος… Στα πενήντά του χρόνια. Ενα δυνατό παιδί που λάτρευε την δουλειά του… Επαγγελματίας δύτης που όμως “έπιαναν” τα χέρια του…
Αγωνίζονταν για να βοηθήσει το συνάνθρωπό του. Τη Νάξο την γνώρισε από το πατέρα του μέσω εργασίας. Και την αγάπησε πολύ… Και “έβρισκε” λόγο για να μας επισκεφθεί. Με “δικαιολογία” τη δουλειιά. Και έχοντας στο πλευρό του την συμπατριώτισσά του, Ελευθερία Πασχάλη, στέλεχος του Λιμενικού Σώματος, κάθονταν εκεί στο καφέ του προβλήτα, έχοντας μπροστά τους το γαλάζιο της θάλασσας και μιλούσαν για τον Βόλο, ονειρεύονταν την πόλη τους αλλά με τα πόδια τους στη Νάξο…
Ενα νησί που του οφείλει ένα μεγάλο “ευχαριστώ” για το ότι έχουμε ακόμη προβλήτα… Είναι από τα πρόσωπα που μπορεί να περνούσαν απαρατήρητα – κάτι σπάνιο λόγω παρουσιαστικού – αλλά άφησαν το στίγμα τους, στο νησί μας…
Η είδηση της απώλειάς του για όσους τον γνώρισαν, έστω και διά χειραψίας (και διάβολε είχε βαρύ χέρι) ήταν ένα χαστούκι που πόνεσε πολύ. Και δεν θα ξεχαστεί εύκολα… Δεν θα είναι ένας απλός αριθμός στην σημερινή αναφορά του ΕΟΔΥ…
Κια δεν πρέπει κανείς από τους ανθρώπους που φεύγουν, να είναι απλοί αριθμοί. Γιατί όλοι έχουν πίσω τους μία μικρή ή μεγάλη ιστορία…
Ας δούμε πως μετέφερε την είδηση η σελίδα gegonota.news “ Συγκλονίζει την τοπική κοινωνία του Βόλου ο θάνατος από κορωνοϊό του γνωστού επαγγελματία δύτη Θέμη Πολυζώη. Ο άτυχος 50χρονος νοσηλευόταν ανεμβολίαστος στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας και τις τελευταίες δύο μέρες ήταν διασωληνωμένος. Η απώλεια του Θέμη Πολυζώη βύθισε στο πένθος τους φίλους και συγγενείς. Αφήνει πίσω του τη σύζυγό του και τις δυο του κόρες”.
Κι όπως ανέφερε το κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων του Star το τελευταίο μήνυμα που έστειλε σε φίλο του, λίγες ώρες μετά την εισαγωγή του στο νοσοκομείο ανέφερε “Φίλε μπήκα Πανεπιστημιακό Λάρισα με τον cocid να βγω πρώτα ο Θεός με το καλό γιατί αυτός τελικά ο ιός χτυπά και τα λιοντάρια και θα τα πούμε».
Και τα λιοντάρια τελικά λυγίζουν…
Α ρε Θέμη... .Συλλυπητήρια στην οικογένειά σου, στην όμορφή σύζυγό σου και τα δύο αγγελούδια σου… Και γαμ@τ@ μου… Εκείνα τα ούζα θα τα πιούμε εκεί ψηλά όταν θα συναντηθούμε… Στο χρωστάω και σε ευχαριστώ για την γνωριμία…
