Ενας από τους πιο γνωστούς Ελληνες συγγραφείς, ο Δημήτρης Σωτάκης μας ταξιδεύει στο μαγικό κόσμο του ποδοσφαίρου. Μιλάει για τον Παναθηναϊκό, για τον Ρότσα, το κρεβάτι που χώθηκε όταν άκουσε ότι μπορεί να φύγει αλλά και για το μέλλον των “πρασίνων”
Ο Δημήτρης Σωτάκης είναι ξεχωριστός. Από τους πλέον σημαντικούς σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς. Ο Δημήτρης Σωτάκης έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα Η πράσινη πόρτα (2002), Η παραφωνία (2005), Ο Άνθρωπος Καλαμπόκι (2007), Το θαύμα της αναπνοής (2009), Ο θάνατος των ανθρώπων (2012), Η ανάσταση του Μάικλ Τζάκσον (2014), Η ιστορία ενός σούπερ μάρκετ (2015), Ο κανίβαλος που έφαγε έναν Ρουμάνο (2017), Ο μεγάλος υπηρέτης (2019). Το θαύμα της αναπνοής κατέκτησε το βραβείο The Athens Prize for Literature και ήταν υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Αριστείο Λογοτεχνίας, καθώς και για το βραβείο Jean Monnet στη Γαλλία. Βιβλία του κυκλοφορούν στα γαλλικά, τουρκικά, σερβικά, ολλανδικά, ιταλικά, δανέζικα, αραβικά, κινεζικά.
Ο ίδιος λέει για τον εαυτό του, τις ιδέες και το έργο του: «Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1973. Μεγάλωσα στα Άνω Ιλίσια, σε μια ήσυχη γειτονιά, με ωραία ατμόσφαιρα και ζεστούς ανθρώπους. Πάντα με έλκυε η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, το στοιχείο της φαντασίας, μια αλλοιωμένη εκδοχή της αλήθειας. Έτσι, λοιπόν, αυτό το στοιχείο ήταν που με γοήτευσε και στις τέχνες, και πάνω απ΄ όλα βέβαια στη λογοτεχνία, σε μικρή ηλικία ως δέκτη, ως αναγνώστη και αργότερα ως δημιουργό της δικής μου δουλειάς. Με μια απλή περιγραφή, μπορεί κανείς να πει ότι τα βιβλία μου ανήκουν στο είδος του φανταστικού, σε καμία περίπτωση όμως του φανταστικού ως επιστημονική φαντασία, αλλά ως μια εξήγηση, αποδόμηση της ζωής μας με αφετηρία-συνήθως- μία παράξενη συνθήκη».
Οσο για τον αθλητισμό που τόσο τον εξιτάρει, εξίσου απαντά:
– Ποια είναι η εντονότερη αθλητική ανάμνηση
«Η πορεία του Παναθηναικού στο Champions League του 1984 (τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών). Ήταν μια μαγική στιγμή για μένα, στην αρχή της εφηβείας μου, να παρακολουθώ μια ομάδα που στο υποσυνείδητό μου είχε μαγικές διαστάσεις, να κάνει αυτή την πορεία μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης. Ανυπομονούσα, κάθε Τετάρτη, να απολαύσω την αγαπημένη μου ομάδα, η αγωνία μου ήταν απερίγραπτη, ήταν ένα πολύ έντονο συναίσθημα».
– Αγαπημένο άθλημα και γιατί;
«Ποδόσφαιρο με κλειστά μάτια. Δυστυχώς το ελληνικό ποδόσφαιρο, στην παρούσα φάση, βρίσκεται σε παρακμιακή κατάσταση και δεν παρακολουθώ σχεδόν καθόλου, αρκούμαι στο αγγλικό, μα δεν υπάρχει συναρπαστικότερο παιχνίδι. Αντιπαθώ σθεναρά το μπάσκετ, μου αρέσει το βόλεϊ, το πινγκ πονγκ, αλλά το ποδόσφαιρο με γεμίζει συναίσθημα».
– Αγαπημένη ομάδα και γιατί;
«Παναθηναϊκός για πάντα και πάντα. Η ομάδα που κάνει την καρδιά μου να χτυπάει, που με δένει με την εφηβεία μου, αγαπώ πολύ τον Παναθηναϊκό. Στο αγγλικό πρωτάθλημα είμαι Τότεναμ».
-Εχεις βρεθεί σε εξέδρα VIP ή… χουλιγκάνων ; Που νοιώθεις καλύτερα;
«Έχω βρεθεί και στα δύο. Δε μου άρεσαν πολύ, ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Η VIP εξέδρα μου φάνηκε βαρετή, ξενέρωτη, χωρίς παλμό (ωστόσο έβλεπα καλά, σημαντικό), η εξέδρα με τους χουλιγκάνους πολύ γέλιο, τρελή ατμόσφαιρα, αλλά από ένα σημείο και μετά κουράστηκα, επίσης δεν μπορείς να δεις και πολύ αγώνα από κει. Προτιμώ μια θύρα νορμάλ, όπου ο κόσμος μπορεί, αν θέλει, να φωνάξει, να εκτονωθεί, αλλά βλέπει και μπάλα».
Οσο για το αν σκοπεύει να γράψει κάτι σε σπορ, τόνισε:
«Σε γενικές γραμμές δεν γράφω και πολύ για την πραγματικότητα, συνεπώς ένα σπορ με σαφή χαρακτηριστικά δε θα ήταν εύκολο να έχει θέση σε ένα βιβλίο μου, όμως θα μπορούσα να γράψω για ένα μεταφυσικό, παράξενο σπορ που θα είχα επινοήσει, με δόσεις υπερβολής και ίσως παράνοιας».
Παρακολουθείς αθλητικά media ;
«Ναι, αρκετά. Περρισότερο πλέον στο διαδίκτυο, γιατί οι τηλεοπτικές εκπομπές μου φαίνονται πλέον εφιαλτικές. Μου λείπει μια καλή αθλητική εκπομπή στην τηλεόραση, με καλή σύγχρονη προσέγγιση και όχι από δεινόσαυρους δημοσιογράφους».
Αγαπημένος αθλητής / αθλήτρια και γιατί;
«Από ποδοσφαιριστές, συναισθηματικά μιλώντας, είχα τρέλα με τον Χουάν Ραμόν Ρότσα όταν ήμουν παιδί-για ένα φεγγάρι που είχε ακουστεί ότι θα φύγει (ή έφυγε; Δε θυμάμαι), είχα χωθεί κάτω από το κρεβάτι και αρνιόμουν να βγω αν δε με ενημέρωναν ότι επέστρεψε. Σαφώς και υπάρχουν σημαντικότεροι αθλητές από τους ποδοσφαιριστές, απλώς αναφέρω κάτι που έχει συνδεθεί με το υποσυνείδητό μου».
Το αθλητικό προσωπικό σου όνειρο;
«Να συνέλθει επιτέλους ο Παναθηναϊκός . Δεν αναφέρομαι σε διακρίσεις ή σε κάτι μεγάλο για την ώρα, προέχει η επιβίωση και η επαναφορά αυτής της τεράστιας ομάδας. Είμαι βέβαιος ότι αργά ή γρήγορα θα συμβε»ί.
Τα παιδιά στην κερκίδα ειναι η μόνη ελπίδα;
«Όχι, δεν είναι η μόνη ελπίδα. Τα παιδιά σαφώς και είναι το μέλλον, η ζωή που έρχεται, όμως το ποδόσφαιρο χρειάζεται ένα υγιές περιβάλλον, να σταματήσει να διοικείται από τον υπόκοσμο και να μεταμορφωθεί σε ένα πραγματικά ανταγωνιστικό και συναρπαστικό άθλημα, όπως ακριβώς του ταιριάζει»
