Πεντακόσιες (500) λέξεις με τον δημοσιογράφο – συγγραφέα Διονύση Μαρίνο και με αφορμή την τελευταία του ποιητική συλλογή ” Ποτέ πια εμείς “
O Διονύσης Μαρίνος γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα. Είναι δημοσιο-γράφος και κριτικός λογοτεχνίας. Τα τελευταία χρόνια παραδίδει μαθήματα δημιουργικής γραφής. Υπήρξε μέλος της ομάδας εργασίας για τη δημιουργία του δανειστικού τμήματος της Εθνικής Βιβλιοθήκης και επί τρία χρόνια ήταν μέλος της Επιτροπής Κρατικών Βραβείων (μεταφρασμένη λογοτεχνία). Εχει γράψει έξι βιβλία. Το τελευταίο του βιβλίο είναι η ποιητική σύνθεση «Ποτέ πια εμείς» (εκδ. Μελάνι).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τις «Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άντρες» (εκδ. Κριτική) του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Δεν το έχω σκεφτεί. Προσπαθώ να μην μπλέκω τη μυθοπλασία με την πραγματικότητα.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Οποιος κι αν έρθει θα τον στήσω. Δεν τα πάω καλά με το φαγητό.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Η ζωή είναι αγρίως ισχυρότερη από εμάς. Οι νόμοι της είναι αδήριτοι και μη διαπραγματεύσιμοι.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Την «Ηδονή» (εκδ. Ψυχογιός) του Γκαμπριέλε Ντ’ Ανούντσιο.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Η «Μεταμόρφωση» του Κάφκα.
Ο στίχος (και τίτλος) «Ποτέ πια εμείς» επαναλαμβάνεται ως λάιτ-μοτίφ στο βιβλίο. Ποια κεντρική ιδέα, εικόνα, αίσθηση κυριαρχεί στη νέα σας ποιητική συλλογή;
Επαναλαμβάνεται επί σκοπώ. Είναι αυτή που συνέχει όλη την ποιητική σύνθεση. Στο «Ποτέ πια εμείς» διερευνώ και διατρέχω όλα τα στάδια της απώλειας. Από το αρχικό σοκ, τον θυμό και την απόγνωση, έως την αποδοχή και την κάθαρση. Τι μένει, άραγε, από μια σχέση; Τι κρατάμε από τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μας και τι αυτοί συγκράτησαν από εμάς; Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον συγγραφέα και σπάνιο φίλο, Χρήστο Αγγελάκο, που πέθανε πριν από ένα χρόνο. Ωστόσο, μέσω αυτού αναζητώ την κοινή αίσθηση του αποχωρισμού. Οπως όταν στέκεσαι στην άκρη μιας αποβάθρας και βλέπεις τα τρένα να έρχονται και να φεύγουν. Μαζί και οι άνθρωποι.
Ξεχωρίζω τον στίχο «ποτέ πια εμείς/ τώρα κάποιοι άλλοι/ που μας μοιάζουν». Μια ερμηνεία μέσα σε μία κουβέντα;
Είναι μια μορφή συνειδητοποίησης ότι η ζωή επαναλαμβάνεται με διαφορετικούς πρωταγωνιστές κάθε φορά. Οταν εμείς θα έχουμε αποχωρίσει από τη σκηνή, κάποιοι άλλοι θα φορέσουν τα ρούχα μας και θα συνεχίσουν το παίγνιο της βιοτής.
Ποίηση, πεζό, κριτική, δημοσιογραφία: η γραφή είναι πολλά πράγματα ή ένα τελικώς;
Η γραφή είναι πολλά διαφορετικά πράγματα ανάλογα την πρόθεση και τον σκοπό που επιτελεί κάθε φορά. Επειδή έχω περάσει από όλα τα στάδια, τελικά, κρατάω αυτό: οι λέξεις έχουν άγριο δέρμα. Χρειάζεται προσοχή πώς τις χρησιμοποιούμε.
Κείμενο: Kathimerini.gr
