Καράβια πάνε κι έρχονται, λικνίζονται πάνω στα κύματα και γίνονται γέφυρα ανάμεσα σε δύο κόσμους· εκείνον της πατρίδας και εκείνον της ξενιτιάς. Στο κατάστρωμά τους ανεβαίνουν άνθρωποι με καρδιές γεμάτες όνειρα, άλλοι με το βλέμμα στραμμένο μπροστά, έτοιμοι να παλέψουν σε ξένα χώματα, κι άλλοι με μάτια δακρυσμένα, που αφήνουν πίσω τους το νησάκι, το χωριό, τη γειτονιά και τις φωνές που τους νανούρισαν.
Κείμενο – video: Στέλλα Νικολάκη
Η αναχώρηση είναι πάντοτε βαριά· κάθε σφίξιμο χεριού, κάθε τελευταίο αγκάλιασμα, μοιάζει σαν να χαράζεται στην ψυχή. Μα όποιος ξενιτεύεται κουβαλά τον τόπο του μαζί του, σαν φυλαχτό κρυμμένο στην καρδιά. Οι δρόμοι, τα σοκάκια, οι μυρωδιές, οι φωνές των παιδικών χρόνων μένουν εκεί, ζωντανές και άσβηστες, σαν άγια εικόνα που φωτίζει τις πιο δύσκολες στιγμές.
Στην ξενιτιά η ζωή είναι σκληρή, γεμάτη κόπο και αγώνα. Μα ο καημός της πατρίδας γίνεται παρηγοριά. Κάθε βράδυ, σαν πέφτει η σιωπή, οι σκέψεις γυρίζουν πίσω: στην αυλή με τα γιασεμιά, στη θάλασσα που αφρίζει, στη φωνή της μάνας που καλεί. Αυτές οι μνήμες είναι το γλυκό βάλσαμο που απαλύνει τον πόνο της απόστασης.
Κι έπειτα έρχεται η ώρα της επιστροφής. Όταν τα καράβια δένουν ξανά στο λιμάνι, εκείνοι που γυρίζουν αντικρίζουν τον τόπο με άλλα μάτια. Κάθε πέτρα, κάθε δέντρο, κάθε μονοπάτι μοιάζει πιο λαμπερό, πιο ιερό. Τα μάτια γεμίζουν δάκρυα, όχι από λύπη, αλλά από ευγνωμοσύνη που η καρδιά βρίσκει τον δρόμο της πίσω.
Τα καράβια λοιπόν δεν μεταφέρουν μόνο ανθρώπους· κουβαλούν καημούς, προσδοκίες και όνειρα. Είναι μάρτυρες των αποχωρισμών αλλά και αγγελιοφόροι των επιστροφών. Γιατί κάθε ταξίδι μακριά κρύβει μέσα του την ελπίδα της επιστροφής· κι ο ξενιτεμένος, όσο μακριά κι αν βρεθεί, ζει πάντοτε με τον γλυκό καημό να ξαναπατήσει στο χώμα του τόπου του, εκεί όπου η ψυχή του νιώθει αληθινά σπίτι.
Δείτε το video
#Πατρίδα #Ξενιτιά #Καράβια #Νάξος #Επιστροφή #Αφήγημα #Λογοτεχνία
