Αυτή την ώρα τα παιδιά του ΕΕΕΚ Νάξου μαζί με τους συνοδούς τους βρίσκονται στην Πάρο… Στην εκδρομή που κλείνει τη σχολική χρονιά… Μία περίοδος που σημαδεύτηκε από όμορφα αλλά και άσχημα γεγονότα. Κυρίως από την απουσία ενός μαθητή… Όμως, τα δάκρυα κρατούν λίγο. Οι αναμνήσεις για πάντα… Άλλωστε το δέσιμο που έχουν αποκτήσει τα παιδιά του ΕΕΕΕΚ (Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης) Νάξου δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια… Όπως άλλωστε και το δέσιμο με τους καθηγητές τους… Και αυτό φαίνεται ακόμη και στην πιο απλή κίνηση, την αγκαλιά ή την κίνησή τους στο δρόμο …
Οπότε; Αφήνουμε στην άκρη αυτά που μας προκαλούν δάκρυα θλίψης. Άρα δεν θα αναφερθούμε και στην απουσία των … Επίσημων φορέων. Προφανώς λόγω του ότι η γιορτή της 13ης Ιουνίου όπου έκλεισε η σεζόν ήταν πρωί, ήταν όλοι απασχολημένοι και δεν πήγαν. Μήπως είναι καλύτερα; Μερικές φορές η απουσία κάποιου είναι φωνή δυνατή,… Και εάν σκεφτεί κανείς ότι τις προηγούμενες φορές που έδωσαν το παρών πρόσφεραν μόνο υποσχέσεις, ποιος ο λόγος της παρουσίας τους;
Τα παιδιά άλλωστε δεν αντέχουν τα λόγια… Θέλουν πράξεις…
Και στην γιορτή για το κλείσιμο της σεζόν έγινε απολογισμός δράσης Μέσα από τα τρία προγράμματα: Άρωμα και Γεύση,
Τέχνες και Αναπηρία (Οι μαθητές του ΕΕΕΕΚ Νάξου γνωρίζουν τις τέχνες του νησιού) και Τρώμε υγιεινά στο σχολείο όσοι βρέθηκαν στην … αίθουσα της εκδήλωσης (σ.σ. στην Ελλάδα τα κοντέινερ βαπτίζονται με άνεση σχολικές αίθουσες) έγιναν κοινωνοί των δράσεων της χρονιάς που τελείωσε.. Και πρέπει να σας πούμε «βλέποντας το βίντεο που επιμελήθηκε ο μικρός Δημήτρης Δεουδές δακρύσαμε… Γιατί μόνο μέσα από τις κινήσεις που γίνονται σ’ αυτό το σχολείο και το αντίστοιχο του Δημοτικού μπορεί κανείς να αντιληφθεί τη δύναμη ψυχής όλων» Και κρατάμε την έκφραση του διευθυντή του κου Φουτάκογλου «όσο μεγαλώνει η αγκαλιά τόσοι περισσότεροι μπορούν να χωρέσουν σ’ αυτή» Και η αγκαλιά των παιδιών είναι μεγάλη… Αλλά δεν αντέχουν την υποκρισία των μεγάλων… Εάν δεν μπορούμε πραγματικά να τους βοηθήσουμε, ας τους αφήσουμε στη μάχη που δίνουν με τους γονείς και τους καθηγητές τους…. Κακό μόνο τους κάνουμε με την «τυπική μας» παρουσία …
