Αμοργός, μια σταλιά νησάκι, με τριακόσιους μόνιμους κάτοικους στη Χώρα να φυλάνε Θερμοπύλες και άλλους περίπου χίλιους πεντακόσιους σκορπισμένους στα Καταπόλα, στα Θολάρια και στην Αιγιάλη, να σου προσφέρει εικόνες αντιφατικές μα τόσο όμορφες μέσα στην αλήθεια τους.
Κείμενο: Μαρίας Τσακωνιάτη, Video: Bill Tsakoniatis
Από αυτό τον τόπο πέρασαν πειρατές και ταξιδευτές,παιδιά των λουλουδιών και νησιώτες που ζητούσαν χρησμούς από το «λάλον ύδωρ» του Αϊ-Γιώργη του Βαρσαμίτη.
Κι αν αυτοί πέρασαν κι έφυγαν, στην Αμοργό έμεινε ένα σχεδόν ανέγγιχτο τοπίο με παλιά μονοπάτια, αυθεντικά χωριά και τη γραφική της Χώρα να αγναντεύει από ψηλά τον ανοιχτό ορίζοντα. Εκεί που το βαθύ μπλε της θάλασσας σβήνει στη νοητή γραμμή του ουρανού.
Τα σοκάκια της σφύζουν από ζωή το καλοκαίρι, ησυχάζουν και γαληνεύουν το Χειμώνα. Είναι η εποχή που τα πεσμένα φύλλα ζωγραφίζουν τα καλτερίμια. Είναι η εποχή που μετά τη βροχή καθρεφτίζονται στις πέτρες τα γεράνια και οι φυλλωσιές του Χειμώνα.
Και μες την ησυχία του Νοέμβρη, ανοίγουν οι ντόπιοι την αγκαλιά τους, ανοίγουν και τα καταλύματα τους δωρεάν για να φιλοξενήσουν τους προσκυνητές της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας. Μεγάλη γιορτή για την Αμοργό, μεγάλη και η πίστη και ο σεβασμός τους στην πανανθρώπινη μητέρα.
Όταν ανέβεις τα 300 σκαλοπάτια και φτάσεις στην είσοδο του Μοναστηριού νιώθεις ότι η ψυχή σου έχει ελαφρώσει από τα μικρά και επίγεια, ανακαλύπτεις την πίστη από την αρχή και χάνεσαι στην απεραντοσύνη και σ’ αυτή τη θεϊκή ομορφιά που απλώνεται μπροστά σου.
Δεν ξέρω κανένα που να αντιστάθηκε σ’ αυτό το συναίσθημα.
Κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση.
Ένα κομμάτι της καρδιάς μου το έχω ακουμπήσει εκεί.
Στο βαθύ μπλε και στο ατελείωτο ταξίδεμα της Αμοργού
Άλλωστε με την ψυχή βλέπουμε κι όχι με τα μάτια…
