Αλήθεια μπορούμε να έχουμε και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα γερή; Εμείς ως Ναξιώτες το θέλουμε… Και παλεύουμε να το πετύχουμε. Πόσο εύκολο όμως είναι αλήθεια να γίνει;
Πριν από μερικές ημέρες διάβασα στο διαδίκτυο ένα σχόλιο γύρω από την λαϊκή έκφραση «και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη». Ποιο ήταν αυτό; «ότι αγοράζω μία πίτα γύρο, δίνω στο σκύλο το περιεχόμενο της πίτας, κρατάω την… πίτα και ο σκύλος είναι πλέον χορτάτος»… Κρύο ε΄; Ναι… Ο Ιανουάριος έκλεισε στους 11 βαθμούς θερμοκρασίας κατά μ.ο. την φετινή χρονιά, στο πιο κρύο μήνα του έτους εδώ και αρκετά χρόνια… Με θερμοκρασίες αρκετά χαμηλές στο μεγαλύτερο διάστημά του, λογικό είναι να μιλάμε και να βγάζουμε …παγάκια.
Όμως, το ζητούμενο δεν είναι τα «παγάκια» που λέμε τώρα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε και ασκούμε κριτική… Και αφορμή για το κείμενο αυτό δεν είναι ούτε ο σκύλος, ούτε η πίτα, αλλά η ίδια η ύπαρξή μας όσον αφορά την εκμετάλλευση του φυσικού μας πλούτου… Και ας τα κάνουμε γρήγορα λιανά…
Πριν από μερικές ημέρες είχα προχωρήσει σε μία ανάρτηση μέσω της ιστοσελίδας naxospress.gr για το Αλυκό. Πρωταγωνιστής μίας διπλωματική εργασία δύο φοιτητών της Αρχιτεκτονικής σχολής στη Πάτρα στα τέλη της περασμένης δεκαετίας. Και μέσα από την εργασία τους οι δύο φοιτητές προσπάθησαν να αναδείξουν το φυσικό κάλλος της περιοχής του Αλυκού με μία ήπια παρέμβαση με βάση το ξύλο και χωρίς να αλλοιώσουν τίποτα από το ήδη υπάρχον σκηνικό που έχει δημιουργηθεί με το πέρασμα του χρόνου. Και βέβαια δεν υπήρχε καμία αναφορά για κατασκευή ξενοδοχείου. Απλά ενός χώρου περιήγησης και ξεκούρασης. Και μιλάμε πάντα για το …στοιχειωμένο ξενοδοχείο που χρόνο με το χρόνο παρακμάζει, γίνεται βορά στις διαθέσεις όλων αυτών που θεωρούν ότι η δημόσια περιουσία είναι χώρος για να βγάζουν από μέσα τους ότι χειρότερο έχουν…
Και το ενδιαφέρον στην όλη κουβέντα ήταν τα σχόλια που ακολούθησαν την ανάρτηση. Από την δαιμονοποίηση των μαθητών που είχαν το …θράσος να κάνουν εργασία πάνω σε ένα Ιερό κτίσμα όπως το Αλυκό, έως ότι μπορεί να σκεφτεί ο καθένας. Και βέβαια κριτική επί της κριτικής για ένα κτήριο και μία περιοχή όπου κανείς ουσιαστικά δεν θέλει να αλλάζει το υφιστάμενο καθεστώς.
Γιατί εάν πραγματικά θέλαμε κάτι τέτοιο, δεν θα βάζαμε τα χεράκια μας να βγάλουμε τα ματάκια μας.. Για το ιδιοκτησιακό καθεστώς θα κρατήσουμε ότι ανήκει στο Δημόσιο και έχοντας την ελπίδα ότι δεν θα το ….ανακαλύψει, ώστε να το εντάξει στα ακίνητα προς … αξιοποίηση όπως είναι αυτά του Αγίου Προκοπίου και Αγίας Άννας (Αλυκές)
Όσο για τη προστασία του περιβάλλοντος; Μάθαμε ότι ουσιαστικά υπάρχουν κάποιοι που …τρώνε σιγά σιγά το κεδροδάσος, κάποιοι άλλοι επιτρέπουν στα ζώα τους να αναζητούν εκεί τροφή, ενώ και οι τουρίστες με τις…. γουρούνες τους επιδίδονται σε κόντρες κι άλλες ομορφιές. Α και βέβαια έχουμε και το free camping με τα δωμάτια που έχει το ξενοδοχείο να μετατρέπονται το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου σε χώρο φιλοξενίας. Αυτά μέσα από τα σχόλια που αναρτήθηκαν συν τοις παραδοχή ότι στο πέρασμα του χρόνου έχουν καταστραφεί περίπου 200 στρέμματα κεδροδάσους.
Οπότε; Να το αφήσουμε έτσι… Ναι. Να εκτελέσουμε τους μαθητές που προχώρησαν στην εργασία γιατί θέλουν το κακό του νησιού (σ.σ. κάποιος έγραψε μάλιστα μα που το ανακάλυψαν και έκαναν εργασία; Βαλτοί θα είναι…) Να σκοτώσουμε τον επιβλέποντα καθηγητή και βέβαια να εξορίσουμε και όποιον άλλο θέλει να πάρει από τα χέρια μας αυτό το…. φιλέτο. Γιατί; Μα γιατί θέλουμε εμείς να το καταστρέψουμε και όχι άλλοι.
Κακά τα ψέματα… Ο χώρος όπως είναι σήμερα μόνο προς το χειρότερο μπορεί να πάει. Κάποιος οφείλει να πάρει πρωτοβουλίες. Και αυτός ο κάποιος είναι ο ΔΗΜΟΣ. Και μόνο αυτός. Να ζητήσει να περάσει στα χέρια του. Και να αξιοποιηθεί. Και όταν λέμε αξιοποίηση δεν είναι απαραίτητο να γίνει ένα νέο ξενοδοχείο ή ένας χώρος φιλοξενίας. Κάποιος ανέφερε ότι έγινε προσπάθεια πριν από χρόνια να μετατραπεί σε χώρο εκδηλώσεων. Ναι, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα. Όμως, πρώτα πρέπει να βρεθεί λύση με τα κτήρια που υπάρχουν εκεί. Και τα οποία διαβρωμένα όπως είναι προκαλούν χειρότερο κακό στο περιβάλλον…
Και στη συνέχεια να υπάρξει από το Δήμο οριοθέτηση του χώρου για να μπορέσει να προφυλαχτεί, ώστε να μην καταστραφεί το υπόλοιπο του κεδροδάσους. Γιατί αυτή είναι η πραγματική κληρονομιά που έχουμε. Κάποτε το κεδροδάσος ξεκινούσε από το Αλυκό και έφτανε έως τον Άγιο Προκόπιο. Κάποτε.
Σήμερα έχει περιοριστεί στο χώρο αυτό. Τώρα είναι σιγά σιγά η ώρα των αποφάσεων και των πράξεων. Όσο περισσότερο το αφήνουμε να κυλάει στο χρόνο χωρίς καμία αντίδραση, τόσο μειώνεται όχι η εμπορική του αξία (σ.σ. αυτή δεν πέφτει λόγω της θέσης που έχει) αλλά η πραγματική του. Η πολιτιστική του. Και αυτό είναι που μας καίει περισσότερο. Το να μετατραπεί σε κρανίου τόπος απλά και μόνο γιατί δεν θέλουμε να παρέμβουμε.
Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα παρέμβασης στη φύση. Μπορεί όμως να το κάνει και χωρίς να … παρέμβει. Γιατί αυτή τη στιγμή η εικόνα που έχει το Αλυκό είναι γιατί πολύ απλά ο άνθρωπος δεν έχει παρέμβει. Και έχει αφήσει τον … απάνθρωπο εαυτό του να βγάλει τη χειρότερη εικόνα του πάνω σε ένα μικρό θαύμα της φύσης…
Αρθρο στην εφημερίδα “η Μάσκα” της 3ης Φεβρουαρίου 2016
