Η Ναξιώτισσα ηθοποιός Νίτσα Μαμουζέλου ανοίγει την καρδιά της στην Ελένη Μουστάκη για το naxospress και μιλάει για πάθη, ακραίες σκέψεις και …διακοπές
Την καμαρώσαμε τη φετινή χειμερινή περίοδο στο θέατρο Μπέλος, στην εκπληκτική παράσταση «Ελεύθερο Ζευγάρι», χαρίζοντας μας αστείρευτο γέλιο στο πλευρό του Γιώργου Κοντοπόδη. Στην επιτυχημένη αυτή παράσταση η Ναξιώτισσα Νίτσα Μαμουζέλου ξεδίπλωσε το έντονο ταπεραμέντο της, υποδυόμενη μια γυναίκα παθιασμένη για ζωή, μια γυναίκα που δεν άφησε την απιστία του άντρα της να την καταβάλει, αλλά τη μετέτρεψε σε πηγή χαράς. Έτσι είναι και στην πραγματικότητα η Νίτσα̇, μια γυναίκα με πάθος, έντονη προσωπικότητα και απόψεις για τη ζωή που απολαμβάνεις να ακούς, φιλοσοφημένες και ουσιαστικές.
Και η Ελένη Μουστάκη δεν έχασε την ευκαιρία… Αφού παρακολούθησε την παράσταση (σ.σ. η Μαμουζέλου αυτές τις ημέρες προετοιμάζεται για μία ακόμη συμμετοχή σε θεατρική παράσταση) βρέθηκε απέναντί της και είχε μία σύντομη συζήτηση. και ήταν άκρως ενδιαφέρουσα…
Φαίνεσαι άνθρωπος με πάθος.. ακραίες σκέψεις κάνεις;
Οι άνθρωποι είμαστε δομημένοι να κάνουμε ακραίες σκέψεις.. Αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη σε τέτοιο βαθμό που καταντάει έξωπραγματικό. Έχω την αίσθηση ότι οι άνθρωποι που κάνουν ακραίες σκέψεις συχνά, είναι άνθρωποι που παθιάζονται πολύ, που δεν τους αρκεί αυτό που ζουν, που μονίμως κυνηγούν κάτι που δεν έχουν καθορίσει ακόμα.. Αν αυτή την εσωτερική φωτιά, καταφέρει κάποιος να την μετουσιώσει σε κάτι άλλο, να βρει το δικό του σκοπό διοχετεύοντας όλη αυτή την ενέργεια σε κάτι συγκεκριμένο, η “ακραία σκέψη” μπορεί να ανοίξει νέους ορίζοντες. Το επιφοβο είναι να μην γίνει εμμονή, και να στραφεί εναντίον σου.. Αυτό έχει να κάνει με την αντίληψη του καθενός απέναντι στον κόσμο και στα πράγματα..
Εκδικείσαι;
Όχι ποτέ. Και αυτό γιατί πιστεύω ακράδαντα, ότι κανένας δεν μπορεί να “πειράξει” ψυχικά κανέναν. Μόνο σωματικά. Με τον εαυτό μας παλεύουμε και απ τον εαυτό μας πληγωνόμαστε. Απ’ το να χάνω χρόνο λοιπόν ρίχνοντας την ευθύνη αλλού και να θυμωνω με ανθρώπους και καταστάσεις, επιλέγω να στραφώ προς τα μέσα να βρω απαντήσεις..
Ταυτίζεσαι με τους ρόλους που υποδύεσαι;
Για να δώσεις σάρκα και οστά σ’ έναν ρόλο, πρέπει να “ανοίξεις” και να του επιτρέψεις να μπει μέσα στην ψυχή και στο σώμα σου.. Πρέπει να σκάψεις , να συγκρουστείς , να αφεθείς, να δοκιμάσεις, να προσπαθήσεις να κατανοήσεις όσο πιο βαθιά γίνεται τις πράξεις του και τις αιτίες που τις προκαλούν. Να μπορέσεις να δεις με τα μάτια του, να αισθανθεις με το σώμα του, να πονέσεις ή να γελάσεις με αυτά που παθαίνει, μεχρι να ταυτιστείς απόλυτα.. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να γεννήσεις έναν αληθινό άνθρωπο, διαφορετικά μιλάμε για μια απλή αναπαράσταση. Μέσα από ένα τέτοιο ταξίδι λοιπόν, είναι μοιραίο να αγαπήσεις τον εκάστοτε χαρακτήρα που υποδύεσαι ανεξάρτητα απ’ το αν έχετε κοινά ή όχι.. Η κατανόηση φέρει αγάπη μέσα της, η “κριτική” χωρίς κατανοηση, δημιουργεί απόσταση. Η τέχνη της υποκριτικής είναι σπουδαία, γιατί σε κάνει ανθρώπινο και πιο ουσιαστικό, καθώς αντιλαμβάνεσαι ότι οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σε “καλούς” και “κακούς”.. Πάντα υπάρχει μια ψυχική διαδρομή που σε οδηγεί σε κάποιες δράσεις.. Τουλάχιστον έτσι το αισθάνομαι εγώ.
Διακοπές;
Δεν ξέρω πότε θα ξεκινήσουν οι διακοπές μου αυτό το καλοκαίρι, καθώς έχω κλείσει μια ακόμη θεατρική δουλειά, που θα παιχτεί σε Αθήνα και Κύπρο. Πρόκειται για έναν πολυ εσωτερικό μονόλογο, που έχει ως θέμα του τον αυτισμό. Η σκηνοθεσία θα είναι του Βασίλη Αναστασίου.
