τις 23 Οκτωβρίου 1925 γεννήθηκε ο… μεγάλος ερωτικός, ο ανυπέρβλητος, ο μοναδικός, ο θρύλος. Το όνομά του; ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ (δείτε video)
Αν κλείσουμε τα μάτια και φανταστούμε τον Μάνο Χατζιδάκι, μας πλημμυρίζουν πάμπολλα συναισθήματα: τρυφερός, ευαίσθητος, λυρικός, ρομαντικός. Κύριος εκφραστής του έρωτα, υμνητής της ζωής. Γεννήθηκε στην Ξάνθη και μετά το χωρισμό των γονιών του, το 1932, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, με τη μητέρα του και την αδερφή του.
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Γνωρίζεται με διακεκριμένους καλλιτέχνες και διανοούμενους (Γκάτσος, Σεφέρης, Ελύτης, Τσαρούχης, Σικελιανός), οι οποίοι συμβάλλουν καθοριστικά στη διαμόρφωση της σκέψης του και των αντιλήψεών του για τον άνθρωπο και την τέχνη. Βασικό ρόλο όμως έπαιξε η συνεργασία του με τον Κάρολο Κουν, η οποία διήρκεσε 15 χρόνια, σφραγίζοντας την υπόλοιπη ζωή του.
Με τη μουσική του «έντυσε» παραστάσεις όπως «Γυάλινος κόσμος» 1946, «Αντιγόνη» 1947, «Ματωμένος γάμος» 1948 κ.ά. Το 1949, με το τέλος του Εμφυλίου, υπερασπίζεται σε διάλεξή του το ρεμπέτικο τραγούδι. Γι’ αυτό θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων, καθώς η ελληνική αστική τάξη το θεωρεί παρακμιακό ρεύμα. Το 1950 αρχίζει να γράφει μουσική για αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες, όπως οι «Μήδεια», «Βάκχες», «Πλούτος», «Εκκλησιάζουσες», «Όρνιθες». Πολυτάλαντος καθώς ήταν, συνέθεσε μουσική για ταινίες του ελληνικού και διεθνούς κινηματογράφου. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις «Κάλπικη λίρα», «Στέλλα», «Δράκος», «America America», «Sweet movie». Το 1960 κερδίζει το Βραβείο Όσκαρ για τα «Παιδιά του Πειραιά» στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή», ένα τραγούδι που θεωρήθηκε ανάμεσα στα 10 εμπορικότερα του 20ού αιώνα.
Εκεί είναι που κτίζεται η φιλία και η συνεργασία με το δίδυμο Μερκούρη-Ντασέν, σχέση ειλικρίνειας, εκτίμησης και αμοιβαίας αγάπης. Το 1975 ξεκινά η εποχή του Τρίτου Προγράμματος, το οποίο γίνεται σημείο αναφοράς στα πολιτιστικά -και όχι μόνο- δρώμενα της χώρας. Το 1989-1993 ιδρύει και διευθύνει την Ορχήστρα των Χρωμάτων για να παρουσιάσει «πρωτότυπα προγράμματα που συνήθως δεν καλύπτονται από συμβατικές συμφωνικές ορχήστρες». Όλα αυτά τα χρόνια η παρουσία του στην εγχώρια και διεθνή μουσική σκηνή υπήρξε καταλυτική. Τα έργα του απέκτησαν χαρακτήρα κλασικών κομματιών. Ποια να αναφέρουμε χωρίς να αδικήσουμε τα πολλά, υπέροχα, μελωδικά του. «Αθανασία», «Ο μεγάλος ερωτικός», «Η εποχή της Μελισσάνθης», «Πορνογραφία» και αρκετά, τα οποία έγιναν κτήμα του ελληνικού λαού και εκτόξευσαν τη φήμη του. Ο Χατζιδάκις υπήρξε αντισυμβατική καλλιτεχνική μορφή. Πάντα προκαλούσε κυβερνήσεις και Εκκλησία με τις καινοτόμες απόψεις του. Ήταν γνωστό ότι τοποθετούνταν σε αυτό που στην πολιτική σχηματικά αποκαλούμε Δεξιά.
Ωστόσο, οι αντιλήψεις του παρέμειναν μέχρι το τέλος της ζωής του πρωτοπόρες, δύσκολα αποδεκτές για τον μέσο πολίτη. Γιατί υπήρξαν γροθιά στο κατεστημένο. Για το θεσμό της οικογένειας. Για τις κυβερνήσεις και τον τρόπο που πολιτεύονται. Για τον έρωτα και την αγάπη. Για την ομοφυλοφιλία. Υπήρξε ο ανένταχτος και ταυτόχρονα επαναστάτης καλλιτέχνης. Δεν έκρυψε τίποτα και από κανέναν. Γι’ αυτόν σημασία έχουν οι άνθρωποι και όχι ποιο κόμμα υποστηρίζουν. Σεμνός και ταυτόχρονα αληθινός. Όταν τον ρωτούσαν για τον Θεοδωράκη, απαντούσε: «Μη με συγκρίνετε με τον Μίκη. Αυτός υπήρξε ένας αγωνιστής της Αριστεράς. Εξορίστηκε, φυλακίστηκε, υπέφερε. Εγώ έκανα απλώς το κέφι μου. Έγραφα μουσική».
Ευλογημένοι με την ύπαρξή του, τυχεροί που τον ζήσαμε στην πλήρη ακμή του. Στις 23 Οκτωβρίου 1925 γεννήθηκε ο… μεγάλος ερωτικός, ο ανυπέρβλητος, ο μοναδικός, ο θρύλος. Το όνομά του; ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ.
