Οι Κυκλάδες μέσα από το φακό και τη γραφή του γνωστού ταξιδιωτικού περιοδικού Conde Nast Traveller.. Τι γράφει για τη Νάξο και τους …άεργους, την Τήνο με τα γραφικά χωριά, την Αμοργό με το απέραντο γαλάζιο ή την Μήλο της φωτογένειας …
Με δεδομένο ότι έρχεται καλοκαίρι, το γνωστό ή πιο σωστά το κορυφαίο ταξιδιωτικό περιοδικό, το Conde Nast Traveller, παρουσίασε πρόσφατα, σε άρθρο που υπογράφει ο ταξιδιωτικός συντάκτης Rachel Howard τα καλύτερα ελληνικά νησιά για το 2020… και δεν είναι λίγα… Μάλιστα, το πιο εντυπωσιακό είναι ότι για το καθένα εξ αυτών (23 συνολικά) δίνει και ένα χαρακτηρισμό. Εμείς πάντως θα δούμε τα νησιά που ανήκουν στις Κυκλάδες… Και βέβαια σ΄ αυτά βρίσκουμε εκτός από τη Σαντορίνη και τη Μύκονο, την Νάξο, tτη Σύρο με τη κουλτούρα της, την Τήνο (με τα γραφικά χωριά) τη Μήλο (με τη ..φωτογένεια), την Σίφνο (μεζέδες), την Αμοργό (με το απέραντο γαλάζιο) και άλλα…
Ας δούμε ποια είναι…
Νάξος: Προορισμός για αμμώδη παραλίες.
Η εξαγωγή πατάτας, τυριού, μαρμάρων και σμυρίδας ήταν στο παρελθόν για τους Ναξιώτες πηγή μεγάλων εσόδων. Οι ντόπιοι κληροδότησαν παραθαλάσσια χωράφια, τα οποία ήταν ανεπιθύμητα και άχρηστα για καλλιέργεια αφού οι κληρονόμοι αυτών δεν είχαν την διάθεση να ασχοληθούν με το κομμάτι αυτό. Όταν οι τουρίστες κατάλαβαν πως υπάρχει πλήθος εξαίσιων παραλιών, οι άεργοι βρέθηκαν να «κάθονται πάνω σε χρυσό». Τα δυτικά παράλια της Νάξου είναι διακοσμημένα με ατελείωτα μίλια ψιλής άμμου. Ο Άγιος Προκόπιος και η Αγία Άννα δίνουν την δυνατότητα σε μικρούς και μεγάλους να απολαύσουν τα ακίνδυνα ρηχά νερά και τα beach bars. Όσο νοτιότερα προχωράμε, τόσο πιο άγριες γίνονται οι παραλίες. Στην Πλάκα, μπορεί ο επισκέπτης να κάνει ιππασία στους αμμόλοφους, στην Μικρή Βίγλα θαλάσσια σπορ, και κολύμπι στα πεντακάθαρα νερά στο Καστράκι.
Για σένα που βαρέθηκες να παίζεις στην ακτή, τρεις, πολύ μεγάλων διαστάσεων, Κούροι είναι κρυμμένοι στους λόφους αλλά και δεκάδες απόμερα και ήσυχα χωριά για να εξερευνήσεις. Δοκίμασε το λικέρ από κίτρο στην ποτοποιία Βαληνδράς, στην Χάλκη, ή τα σπιτικά κρασιά και το κεφαλοτύρι Νάξου κάτω από τα πλατάνια στο χωριό Άνω Ποταμιά. Δεν είναι τυχαίο που ο Ηρόδοτος περιέγραψε την Νάξο ως το «πιο ευτυχισμένο απ τα νησιά».
Σύρος: Κουλτούρα και Κύρος.
Στην Σύρο, την πρωτεύουσα των Κυκλάδων, δεν θα βρει κάποιος γραφικά μικρά χωριουδάκια, και ασβεστωμένα μονοπάτια. Η γεμάτη με χρώματα του 19ου αιώνα, Ερμούπολη, έχει χτιστεί πάνω σε δυο κορυφές—αυτή των Ορθοδόξων και η άλλη των Καθολικών, την κληρονομιά μιας μεγάλης κατοχής των Βενετών. Στην μαρμάρινη πιάτσα της Ερμούπολης με τα μεγαλοπρεπή αρχοντικά και τις μινιατούρες από αντίγραφα της La Scala, αναδύεται ακόμα ένα άρωμα από Ιταλία. Η Σύρος φιλοξενεί φεστιβαλ κινουμένων σχεδίων, χορού, ψηφιακής τέχνης, κινηματογράφου, κλασικής μουσικής, τζαζ και ρεμπέτικου, συνδυασμού που έγινε γνωστός μέσω του γνωστού Μάρκου Βαμβακάρη. Πολύ λίγοι σύνδεσμοι του ρεμπέτικου τραγουδιού έχουν διασωθεί στην πάνω πόλη, την Άνω Σύρα.
Αφού η Ελλάδα αποτελεί κέντρο κατασκευής πλοίων, έτσι και η Σύρος έχει το δικό της ναυπηγείο στο Νεώριο. Αλλά η πιο θαυμαστή κληρονομιά της ναυτιλιακής βιομηχανίας είναι τα αρχοντικά στην συνοικία Βαπόρια και Ποσειδωνία. Οι παραλίες είναι λιγότερο εντυπωσιακές, με εξαίρεση το Δελφίνι, την Βαρβαρούσα και τον Αετό στην άγρια βόρεια πλευρά. Παρά ταύτα, οι υπέροχες παραθαλάσσιες ταβέρνες αφθονούν: η Αμπέλα για φρέσκο ψάρι, το Ηλιοβασίλεμα στην παραλία Γαλησσά για κρίταμο, αχινοσαλάτα και σκορπίνα σούπα. Η ταβέρνα Αλλού Γυαλού είναι ιδανική για αστακό με μανέστρα. Ίσως το πιο χαριτωμένο εστιατόριο όλων είναι το Μαζί. Το Μαζί είναι ένας υπαίθριος χώρος σκεπασμένο με κληματόβεργες και διακοσμημένο με μπουκαμβίλιες. Πριν την αναχώρηση είναι απαραίτητη μια στάση για λουκούμι τριαντάφυλλο και Σαν Μιχάλη τυρί της βιοτεχνίας Πρέκας. Τέλος, τα χειροποίητα, ξύλινα γυαλιά Zylo θα ήταν εξίσου μια πολλή καλή επιλογή.
Σίφνος : Προορισμός για γλέντι και τοπικούς μεζέδες.
Η Σίφνος είναι το νησί που οφείλει την καλοφαγάδικη φήμη του στον γνωστό, Νικόλαο Τσελεμεντέ, ο οποίος έγραψε το πρώτο βιβλίο μαγειρικής το 1910. Ξεχάστε το σουβλάκι και τον μουσακά: εδώ οι ρεβυθοκροκέτες και η κάπαρη είναι η βάση της γαστρονομίας κάθε ταβέρνας. Το νησί έχει ενδιαφέρον λόγω των κεραμικών του. Η «γάστρα» και το «μαστέλο» είναι πήλινα σκέυη που τα χρησιμοποιούν οι ντόπιοι για τον ψήσιμο της ρεβιθάδας (ψημένα ρεβύθια στον φούρνο) ή για το αρνάκι μαγειρεμένο σε κόκκινο κρασί με άνηθο. Τοπικά φαγητά είναι σιγοψημένα σε ξυλόφουρνους . Το Μεράκι του Μανώλη, είναι ένας παραδοσιακός θεσμός στο Βαθύ. (Αν βρεθείτε εκεί, αξίζει να προμηθευτείτε από τον Ατσόνιο (1870) μερικά από τα πιο διαχρονικά επιτραπέζια σκεύη).
Στον Αρτέμονα, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Θεοδώρου, προμηθευτής των ντόπιων αμυγδαλωτών από το 1933. Βγαίνοντας από την θάλασσα και φορώντας μόνο το μαγιό, μπορείς να καθίσεις στο Ωμέγα 3, όπου οι εκλεπτισμένες γεύσεις με βάση το κρέας ή το ψάρι δίνουν μια εξωτική πινελιά: καλαμάρι τηγανισμένο σε βούτυρο, καπνιστό χέλι σε δροσερή σούπα με μανέστρα, και ρεβύθια σορμπέ με άγρια βερύκοκα και κουκουνάρια για επιδόρπιο. Οι αστακοί μαγειρεύονται αμέσως μόλις βγουν από το νερό, και σερβίρονται με μακαρόνια στην προβλήτα. Έτσι υπάρχει και η σωστή ισορροπία της χαμηλού προφίλ πολυτέλειας και της γνήσιας αυθεντικότητας. Κάτι που η Σίφνος είναι από μόνης της.
Φολέγανδρος: Προορισμός για τους Αυθεντικούς και Μποέμ.
Οποιοδήποτε νησί της Ελλάδας επισκεφτείς, η πλατεία του χωριού αποτελεί σταθμό. Υπάρχουν 3 βασικοί λόγοι για αυτό: αράζεις στο αγαπημένο σου καφέ, μαθαίνεις όλα τα νέα του χωριού, και προσαρμόζεσαι στον αργό ρυθμό ζωής των ντόπιων. Στην Φολέγανδρο, αυτοί οι λόγοι αποτελούν πρόκληση καθώς στην Χώρα δεν θα συναντήσεις μία αλλά τρεις πλατείες. Κάθε μία απ αυτές σφύζει από καφετέριες, ταβερνάκια και μικρά, χαριτωμένα ρακί-bars. Εμείς σας προτείνουμε το Πούντα, όπου ο Δανός ιδιοκτήτης κατασκευάζει και πουλά ασύμμετρες κούπες και μπολ, σκεύη που χρησιμοποιεί για να σερβίρει γιαούρτι ή καφέ. Από την Χώρα, ο γεμάτος ζικ ζακ δρόμος οδηγεί στο μοναδικό ορόσημο, την εκκλησία, Παναγιά. Κάνε το προσκύνημά σου την ανατολή (ίσως, αν αντέχεις, μετά από ένα καλό ξενύχτι στο μικρό και φιλικό μπαρ Αstarti.
Φολέγανδρος στα αρχαία ελληνικά σημαίνει «σιδηρά γη» και το νησί πήρε αυτήν την ονομασία εξαιτίας της τραχύτητας του εδάφους του. Οι σωροί από πέτρες λειτουργούν προστατευτικά για τα ανθοφόρα δέντρα αφού με αυτόν το τρόπο είναι προστατευμένα από τους σφοδρούς ανέμους. Δεν θα συναντήσεις μεγάλες οργανωμένες, αμμώδεις παραλίες με ξαπλώστρες και ομπρέλες εδώ. Μόνο πεντακάθαρους, κολπίσκους με βότσαλα όπως το Κάτεργο, το Αμπέλι και το Λιβαδάκι. Τους καλοκαιρινούς μήνες τα θαλάσσια «ταξί» μεταφέρουν τον κόσμο σε κάποιες δύσβατες παραλίες. Διαφορετικά, θα πρέπει να διασχίσει κάποιος βραχώδη μονοπάτια προκειμένου να δροσιστεί. Στην επιστροφή το ταβερνάκι «Συνάντηση» είναι απαραίτητο αφού μπορεί ο επισκέπτης να απολαύσει το τοπικό ζυμαρικό «ματσάτα» που σερβίρεται με κατσικάκι, κόκορα ή κουνέλι.
Σαντορίνη: Προορισμός για τους Ρομαντικούς του είδους.
Η καλντέρα της Σαντορίνης είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά θεάματα της φύσης σε όλο τον κόσμο. Έχει αποτυπωθεί στα φωτογραφικά κλικ νιόπαντρων ζευγαριών, από την Αμερική, την Κίνα και από ολόκληρη τη Γη και έχει προκαλέσει των θαυμασμό όσων έτυχαν εκεί και την είδαν να βάφεται στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, την ώρα που ο ήλιος βυθίζεται πέρα μακριά στην θάλασσα. Η έκρηξη του ηφαιστείου 3,5 χιλιάδες χρόνια πριν άφησε πίσω της παραλίες με μαύρη άμμο, λόφους που προκαλούν ίλιγγο σε ψυχεδελικές αποχρώσεις, και φήμες για το ξύπνημα μιας νέας Ατλαντίδας. Οι στρώσεις από στάχτη που άφησε η έκρηξη συντήρησε την αρχαία πόλη στο Ακρωτήρι και δημιούργησε γόνιμο έδαφος για το εξαιρετικό κρασί Ασσύρτικο και Βινσάντο Σαντορίνης. Στα οινοποιεία Σιγάλας και Βαλσάτη μπορεί ο επισκέπτης να δοκιμάσει ποικιλίες κρασιών συνοδευόμενα με εκλεπτυσμένες γεύσεις τοπικών πιάτων.
Εκτός από την περιήγηση που κάνουν καθημερινά τα μικρά πλοιάρια στον κρατήρα που σιγοκαίει στην Νέα Καμένη και στις ζεστές πηγές στην Παλιά Καμένη, αυτό που μένει είναι το ατένισμα της μαγευτικής θέας από την σουίτα των ξενοδοχείων που αιωρούνται στο χείλος της καλντέρας. Στην Οία είναι συγκεντρωμένα τα καλύτερα ξενοδοχεία της Σαντορίνης, αλλά ο Πύργος είναι το ανερχόμενο χωριό του νησιού. Στο Franco’s bar μπορεί κάποιος να απολαύσει το σούρουπο, ή ένα κοκτέιλ στο νεόφερτο Botargo. Όπως και να χει, και τα δύο θα σε χαλαρώσουν , ενώ το βραδινό φαγητό στο Selene σε φέρνει σε επαφή με την πρωτοπορία της κυκλαδίτικης κουζίνας.
Τήνος: Προορισμός για προσκύνημα, παραδοσιακά χωριά και υπέροχες γεύσεις.
Η Τήνος έχει περισσότερο από 50 χωριά, το ένα καλύτερο απ΄το άλλο. Ο Πύργος είναι διάσημος για τα μαρμάρινα έργα, τα σμιλεμένα πουλιά και τα φυσικά άνθη που διακοσμούν κάθε εξώπορτα. Στον Βώλακα, καλάθια με υφαντά είναι τοποθετημένα έξω απ τα σπιτάκια, λαξεμένα από γιγάντιους ογκόλιθους, που κατά τα φαινόμενα εκτοξεύτηκαν από τον Δία μετά από ξέσπασμα θυμού του. Υπάρχει και χωριό με την ονομασία «Αγάπη» όπου μπορεί κάποιος να γευτεί τους πεντανόστιμους μαραθοκεφτέδες στην μοναδική ταβέρνα που υπάρχει. Η Τήνος δίνει μεγάλη έμφαση στην κουλτούρα της κουζίνας: γίνεται φεστιβάλ αγκινάρας, κάπαρης και μελιού. Στο «Θαλασσάκι», εστιατόριο με τέλειες γαστρονομικές δημιουργίες και περιβάλλον μοναδικό, η σουπιά με ριζότο και το χταπόδι καραμελωμένο μέσα σε σταφύλι αποτελούν must και σερβίρονται στην προβλήτα στα Υστέρνια. Τέλος, στο Exomeria bar, ο επισκέπτης θα μαγευτεί από το σούρουπο που χάνεται μέσα στον ορίζοντα.
Η Τήνος απέχει από την Μύκονο μόνο 15 λεπτά και είναι αξιοπερίεργο που δεν κατακλύζεται από τουρίστες. Παρά ταύτα, το συγκεκριμένο νησί είναι ένα από τα πιο κατανυκτικά μέρη της Ελλάδας αφού τον δεκαπενταύγουστο το λιμάνι κατακλύζεται από κόσμο όταν οι Ορθόδοξοι προσκυνητές έρχονται εδώ για να φιλήσουν την εικόνα της Παναγίας της Ευαγγελίστριας. Διαφορετικά, η Τήνος ως από θαύμα, είναι ανέγγιχτη. Μοναχικά ξωκλήσια και ευφάνταστοι περιστερώνες διακοσμούν τους γεμάτο-από-θυμάρι-άρωμα λόφους που καταλήγουν σε αμμώδεις κόλπους χτυπημένους από τα μελτέμια. Στην παραλία Κολυμπήθρες, στο Kolibithra bay, υπάρχει ένα αναδυόμενο σκηνικό για σέρφερς, και ένα φορτηγάκι Σκαραβέος έχει μετατραπεί σε ένα γλυκύτατο beach bar.
Μύκονος: Προορισμός για Πολυτέλεια και Νυχτερινή ζωή.
Η Μύκονος ήταν ανέκαθεν το νησί με τα αξημέρωτα βράδυα και με τα πάρτυ που τελείωναν μαζί με την ανατολή του ήλιου. Η μποέμ γοητεία του δεν έχει ξεθωριάσει από την δεκαετία του ’60, αν και οι άλλοτε γυμνές του παραλίες είναι τώρα γεμάτες με nail bars και προσωπικούς γυμναστές. Η δε μουσική είναι αυτή που αντηχεί όλο το εικοσιτετράωρο. Η μαζική εισροή μοντέλων και πολυτελών γιωτ δημιούργησε την ανάγκη νέων ξενοδοχείων και εστιατορίων. Ο Σκορπιός είναι το πλέον “in” μέρος για να επιδείξει κάποιος το γραμμωμένο του κορμί. Ένα louche bar δίπλα στην θάλασσα που κάνει την Ibiza να φαίνεται ασήμαντη. Το Astra suites είναι επίσης γνωστό αφού μπορεί να πέσεις πάνω στον Keith Richards να συνομιλεί με την Karolina Kurkova. Οι δε, καλογιαλυσμένοι bodybuilders είναι όλοι μαζεμένοι στο beach club Jackie O, που έχει θέα όλο τον κόλπο.
Αν βρίσκεις την γκλαμουριά υπερβολική, βρες διαφυγή στην ταβέρνα Fokos όπου οι σαλάτες και τα παϊδάκια σε απογειώνουν. Η εναλλακτική παράγκα με την ονομασία Kiki είναι must, αφού είναι εκτός δικτύου ενέργειας και έχει θέα τον κολπίσκο Άγιος Σώστης. Εδώ μέχρι και η Ναόμι περιμένει στην ουρά για να βρει να φάει. Δυτικά της Μυκόνου, το μικροσκοπικό νησάκι Δήλος αποτελεί αρχαιολογικό καταφύγιο και σπουδαίο θρησκευτικό κέντρο που κάποτε κατακλυζόταν από 30,000 προσκυνητές που προσεύχονταν στον Ήλιο (ο ναός είναι αφιερωμένος στον Απόλλωνα, θεό του Ήλιου).
Αμοργός: Προορισμός για βαθιά καθαρά νερά και φωτεινούς ορίζοντες.
Δεν είναι εύκολο να φτάσεις σ αυτό το νησί. Όταν φυσά, τα γρήγορα ferries μένουν δεμένα και τα μεγάλα αργά πλοία θέλουν γύρω στις 8 ώρες για να φτάσουν εκεί από το λιμάνι του Πειραιά. Όταν αποβιβάζεσαι στο λιμάνι των Καταπόλων, θα συναντήσεις μικρές ψαροταβέρνες, όπως του Πρέκα και Μουράγιο, ενώ μια σήμανση: «Καλώς ήρθατε! Κανείς δεν θα σας βρει εδώ», τα λέει όλα.
Και αυτό είναι η ουσία. Αυτό το απόκρημνο Κυκλαδίτικο νησί ανέκαθεν ήταν πόλος έλξης για τους μοναχικούς τύπους, πεζοπόρους, δύτες και προσκυνητές, που δεν τους πτοούσε η ανάβαση στο μοναστήρι της Παναγιάς της Χοζοβιώτισσας. Τα νερά εδώ έχουν άπειρες αποχρώσεις του μπλε και είναι τόσο εκτυφλωτικά καθαρά, που οι αχινοί καραδοκούν πάνω στα βράχια. Ακόμη και τα γεμάτα από άρωμα φασκόμηλου μονοπάτια ονομάζονται Blue Paths (μπλε μονοπάτια), επειδή η θάλασσα και ο ουρανός είναι ορατά απ’ όλες τις κατευθύνσεις.
Με πληθυσμό κάτω των 2.000 κατοίκων, οι μαλλιαρές κατσίκες ταιριάζουν απόλυτα με το φωτεινό τοπίο και το χίπικο κλίμα, ενώ ταυτόχρονα ξεπερνούν σε αριθμό τους ντόπιους. Τα μπαρ είναι τόπος συγκέντρωσης και ανοιχτά από το πρωί μέχρι και την επομένη. Στην Χώρα υπάρχει το Jazzmin, ιδανικό για τάβλι και κοκτέιλ. Το Περγαλίδι στον Λαγκαδά για ροφήματα από βότανα και με ρυθμούς τζαζ. Τέλος, με θέα που προκαλεί ίλιγγο και με τηλεσκόπιο για να ξεφύγεις απ τα γήινα, το Σελάδι στα Θολάρια την Αμοργού είναι μαγευτικό.
Σέριφος: Προορισμός για Γυμνισμό, Φύση, Παράδοση.
Το αουτσάιντερ των Κυκλάδων, η Σέριφος, αποτελεί καλοκαιρινό ησυχαστήριο των σχεδιαστών και αρχιτεκτόνων που προτιμούν να κρατούν τις αμμώδεις παραλίες για τους ίδιους. Μια Γαλλίδα που διατηρεί το σπίτι της στον τόπο αυτό, λέει στους φίλους και γνωστούς πως κάνει τις διακοπές της στην διπλανή Σίφνο. Ακόμη και τον Αύγουστο, ο επισκέπτης θα βρει την γαλήνια απομόνωση για να κάνει μόνος του μπάνιο. Και αυτό γιατί οι καλύτερες παραλίες (Καλό Αμπέλι, Βάγια, Σκάλα) είναι προσιτές μόνο αν κάποιος αποφασίσει να έρθει με γαιδουράκι ή μέσα από δύσβατα μονοπάτια. Η καλύτερη, βέβαια επιλογή είναι η μηχανοκίνητη βάρκα από το λιμάνι, Λιβαδά. Μην ξεχάσεις να δέσεις έξω απ το ταβερνάκι της Άννας, στην παραλία Σικαμιά και να απολαύσεις ψάρι μόλις βγαλμένο απ τα δίχτυα και σαλάτες με λαχανικά απ τον κήπο.
Στην επιβλητική κορυφή Χώρα, δεν θα βρεις εύκολα νυχτερινή ζωή, ούτε κομψούς ξενώνες και πολυτελή ξενοδοχεία. Αλλά και τι νοιάζει κάποιον όταν εκεί μπορεί να αράξει και να απολαύσει στον Στράτο μόνο ρακί και μαραθόπιτα, όταν μπορεί να αγγίξει τα μινιμαλιστικά κεραμικά της Νατάσας Καλογεροπούλου στο Κεραμείο και να ακούσει παραδοσιακή μουσική στο ανοιχτό αμφιθέατρο; Και όλη αυτή η μαγεία, σε λιγότερο από τρεις ώρες από την Αθήνα.
Μήλος: Προορισμός με Φωτογένεια και ένταση.
Όλοι γνωρίζουν την Αφροδίτη της Μήλου (άγαλμα το οποίο στέκεται στο μουσείο του Λούβρου από τον 19ο αιώνα. Μέχρι προσφάτως, λίγοι είχαν ακούσει για την Μήλο, αυτό το ηφαιστειακό νησί όπου ανακαλύφθηκε η γεμάτη χάρη ομοιότητα της Αφροδίτης. Αυτοί που γνωρίζουν, με ζήλο φρουρούν το πολύτιμο γι αυτούς νησί, και περισσότερο τις 70 παραλίες του—σίγουρα τον τόπο με τις πιο ποικίλες και μεγάλες ακτές απ όλα τ άλλα νησιά στην Ελλάδα.
Ωστόσο, λίγο λίγο και με τα χρόνια η Μήλος ανακαλύφθηκε. Το Instagram είναι γεμάτο από φωτογραφίες που απεικονίζουν γυμνά χωρίς ίχνος φίλτρου τους κυματοειδής λόφους στο Σαρακήνικο, την παραλία Παπάφραγκα με το παράξενο σχήμα, και χρωματιστά, ετοιμόρροπα «σύρματα» (αποθηκευτικοί χώροι για τις ψαρόβαρκες και τα αλιευτικά σύνεργα), όπως και μικροσκοπικές βαρκούλες στριμωγμένες ανάμεσα σε βράχο και θάλασσα. Στο Κλίμα και στα Μαντράκια θα βρεις τις καλύτερες ευκαιρίες για φωτογραφίες. Αυτό το καλλιτεχνικά φτιαγμένο τοπίο που θυμίζει πίνακα ζωγραφικής, σχηματίστηκε από μεταλλεύματα που για χρόνια αποτελούν πηγή πλούτου—οψιδιανός, αλουνίτης, βαρίτης, θείο, τα οποία ακόμη κελαρύζουν στις πολλές ζεστές πηγές του νησιού. Αφού η χιλιάδων ετών μεταλλευτική βιομηχανία σταδιακά ανοίγει δρόμο στον τουρισμό, αρκετά εκλεπτυσμένα ξενοδοχεία έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Πήγαινε τώρα που είναι ακόμη χειμώνας, πριν ακόμη η προσέλευση των τουριστών από σταγόνα γίνει χείμαρρος.
