Σάββατο απόγευμα και … βόλτα στον Κούρο των Μελάνων… Εικόνες από τοποθεσία που σε μαγεύει… (photo – video)
Δεν πέρασαν λίγες μέρες απ’ όταν εγκαταστάθηκα στη Νάξο και ενημερώθηκα για τα μέρη που έπρεπε να επισκεφτώ από ανθρώπους που την ξέρουν καλά… «Είναι αστείρευτη η Νάξος» – μου πε η φίλη μου η Σοφία,- … «όμως, μην παραλείψεις να πας στις Μέλανες. Θα αποζημιωθείς. Θα δεις τον ξακουστό Κούρο και την Κόρη, αλλά πριν από αυτό, θα γεμίσουν τα μάτια σου από εικόνες που δεν θα ξεχάσεις ποτέ. Να πας τώρα και οπωσδήποτε και το φθινόπωρο. Να περπατήσεις πάνω στα φύλλα που άφησαν τα δέντρα για να τα υποδεχτεί η γη και δεν θα θες να τελειώσει η διαδρομή σου»
Δεν είχε άδικο. Για ακόμα μια φορά, η φίλη μου δεν είχε άδικο! Άλλωστε τα ψάχνει αυτά. Όπου πηγαίνει , βλέπει πίσω από τα προφανή, πίσω από αυτά που ψάχνει «η μάζα» και κάπως έτσι γίνεται η καλύτερη ξεναγός!
2,5 μήνες μετά (καθυστέρησα, τώρα το λέω με σιγουριά), πήρα το δρόμο τον πλακοστρωμένο, με τις συστάδες των δέντρων δεξιά και αριστερά, σαν στρατιώτες που σου ανοίγουν μονοπάτι να περάσεις. Πλατάνια ψηλά, κισσός, περιβόλια με καρποφόρα δέντρα και μελωδίες από τα τζιτζίκια που διαμαρτύρονται για τη ζέστη του Ιούλη. Διαμαρτύρονται και ταυτόχρονα συμμαχούν με το νερό που κελαρύζει και πλημμυρίζει τις ρίζες των πλατάνων, υποσχόμενο να μην τα αφήσει ποτέ να διψάσουν. Οι αισθήσεις όλες ενεργοποιούνται. Χρώματα, αρώματα, ακούσματα…!!
Λιγοστοί οι επισκέπτες που στοχευόμενα ή τυχαία βρέθηκαν στο σημείο, δεν σταματούν να απαθανατίζουν τις στιγμές, τις εικόνες αυτές που σίγουρα θα δουν ξανά και ξανά χάρη στα «κλικ» που σ αυτό το σημείο δεν μπορεί να είναι λίγα… δε γίνεται άλλωστε! Κάθε βήμα και μια εικόνα. Κάθε μέτρο κι άλλη έκπληξη. Μέχρι που φτάνεις κοντά του. Ο μισοτελειωμένος Κούρος, που στέκει εκεί ξαπλωμένος αιώνες ολόκληρους, έργο μοναδικό και πολύτιμο κι ας μην ολοκληρώθηκε ποτέ!
Θέλω να μάθω κι άλλα γι αυτόν. Και για την κόρη. Θέλω να ψάξω να βρω, να διαβάσω την ιστορία του, μα κι αυτή της κόρης που είναι κάποια μέτρα πιο πέρα. Να μπορούσαν να μιλήσουν… μα τι θα έλεγαν; Πως νοιώθουν αγάλματα μισά, πως δεν είχαν την τύχη να σηκωθούν όρθια ποτέ, ή πως η μοίρα τους επεφύλαξε να στέκουν εκεί, στον Παράδεισο και να ακούνε κάθε μέρα τις μελωδίες που η φύση φτιάχνει γι αυτά;
Το φθινόπωρο θα ξαναπάω. Θέλω ν’ ακούσω το κελάρυσμα του νερού με το θρόισμα το φύλλων στα δέντρα. Θέλω να περπατήσω στο στρωμένο χρωματιστό πλακόστρωτο. Έτσι το χω φανταστεί και μάλλον έτσι θα το δω. Εν τω μεταξύ, θα χω μάθει όσα χρειάζεται γι αυτά τα αγάλματα που αν μπορούσαν να μιλήσουν, θα διηγούνταν ιστορίες αιώνων… προς το παρόν, σήμερα, εδώ στις Μέλανες, ο χρόνος για λίγο ευτυχώς σταματά!
Ευχαριστώ Σοφία… ναι .. είχες δίκιο!!
