Υπόθεση “Νερό”… Ενα project που είναι σε εξέλιξη σε παγκόσμιο επίπεδο όσον αφορά τον έλεγχο του νερού από τους .. . λίγους – Ποια είναι η πρόταση από την Αδέσμευτη Κίνηση Πολιτών Νάξου ΕΔΩ για την δράση των κατοίκων της Νάξου απέναντι στην “πολιτική με αναπτυξιακό μανδύα” που εμφανίζεται σε τοπικό επιπεδο
Το πρόβλημα της λειψυδρίας της Νάξου ΔΕΝ είναι φυσικό φαινόμενο.
Το πρόβλημα της λειψυδρίας ΔΕΝ είναι κανενός είδους κατάρα ή καταποντισμός, δεν είναι ούτε ξαφνικό ούτε απρόβλεπτο.
Το πρόβλημα της λειψυδρίας ΔΕΝ οφείλεται στην έλλειψη βροχόπτωσης κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων χρόνων.
Η λειψυδρία ΔΕΝ είναι ένα πρόβλημα τεχνικό.
Το πρόβλημα της λειψυδρίας, περιέργως, ΔΕΝ είναι πρόβλημα έλλειψης νερού.
Το πρόβλημα έχει δομή καθαρά πολιτική που διατρέχει όλη την κλίμακα της εξουσίας, από παγκόσμιο έως τοπικό επίπεδο.
…και εξηγούμε:
Τα πολυεθνικά εταιρικά μεγαθήρια, μέσω της δημιουργίας τεχνικής ευφορίας στις αστικές μάζες, φτάνουν να ξεπεράσουν σε οικονομικό μέγεθος και τα κράτη εκτός «τρίτου» κόσμου. Οι εταιρίες αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι οι πολεμικές πρακτικές εκμετάλλευσης των κοινωνιών μπορούν άνετα να εφαρμοστούν και σε αστικές δημοκρατίες μέσω του πλήρους ελέγχου των εξουσιών (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική, και μμε) και αυτό πράττουν, δοκιμάζοντας πρώτα σε χώρες που είχαν παράδοση στη διαφθορά λόγω πολιτικής αστάθειας.
Τα φυντάνια των πολυεθνικών καταλαβαίνουν ότι για να βάλουν χέρι στους φυσικούς πόρους θα πρέπει αυτό είτε να γίνει μέσω της βίας από διάφορες χούντες είτε, ακόμα καλύτερα, να καταργηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας των αγαθών από τους ίδιους τους πελάτες-πλέον-πολίτες χρησιμοποιώντας τακτικές προπαγάνδας αλλά πρωτίστως απαξίωσης της πολιτικής γενικότερα.
Το πόσιμο νερό, ως το σημαντικότερο δημόσιο αγαθό, ιδιωτικοποιείται μέσω της υφαρπαγής των υποδομών των δικτύων παροχής και σε μέρη όχι τόσο εξωτικά όπως για παράδειγμα στο κεντρικό Παρίσι.
Σε επίπεδο κρατών, ο φρενήρης καλπασμός του καπιταλισμού, ισοπεδώνει τις ιδεολογικές διαφορές των κομμάτων εξουσίας, διαφθείροντας όχι μόνο τα στελέχη τους αλλά και ένα τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας, γύρω από αυτά, που παραμένει δέσμιο των εξυπηρετήσεων (μικρών και μεγάλων). Η δήλωση πίστης σε αυτό το σύστημα είναι προϋπόθεση για την ανάληψη της εξουσίας όπως φυσικά και η δήλωση μετάνοιας για οτιδήποτε είχε ειπωθεί πριν.
Οι δημόσιες εταιρίες ύδρευσης, στον ευρωπαϊκό χώρο, πρώτα απαξιώνονται και δαιμονοποιούνται είτε ως γιάφκες συνδικαλιστικής διαφθοράς, είτε ως λείψανα ενός κομμουνιστικού ολέθρου που παραλίγο να μας βρει και έπειτα περνούν σε ιδιώτες που αρχικά κατεβάζουν τις τιμές. Η προσωρινή μείωση των τιμών επιτυγχάνεται μέσω της μείωσης των ρυθμών συντήρησης και μέσω του διαμοιρασμού των εργασιών σε θυγατρικές που δεν μπορούν να ελεγχθούν νομικά για την ποιότητα των εργασιών που προσφέρουν. Στη συνέχεια, οι ίδιες εταιρίες, αυξάνουν σταδιακά το κόστος του νερού, το κέρδος τους και ελέγχουν, πλέον, πλήρως τη δυνατότητα επιβίωσης των ίδιων των κοινωνιών.
Στη δική μας περίπτωση κράτους, το πλάνο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, με σχεδόν όλο το κομματικό σύστημα είτε να μιλά για αυτό απροκάλυπτα, διαφημίζοντας την τυφλή πίστη στην ανάπτυξη των πολυεθνικών επενδύσεων χωρίς κανόνες, (χρυσός, χαλκός, πετρέλαια, κλπ) (βλ. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ), είτε με κανόνες (βλ. ΣΥΡΙΖΑ).
{Σε αυτό το σημείο να θυμίσουμε ότι η «επένδυση» στις Σκουριές στη Χαλκιδική έχει εν μέρει σταματήσει από απόφαση του υπουργείου, διότι η εταιρία δεν έχει αποδείξει ότι μπορεί να κατασκευάσει από τα ορυκτά του εδάφους, χρυσό. Για την κυβέρνηση, δηλαδή, εάν κάτι τέτοιο συμβεί, δεν υπάρχει κανένα άλλο πρόβλημα και η «επένδυση» μπορεί να συνεχιστεί χωρίς κανένα εμπόδιο. Με άλλα λόγια δηλαδή, εάν η Μπανανία παράγει μπανάνες ή όχι.}
Σε τοπικό επίπεδο, το πλάνο ελέγχου των φυσικών πόρων παίρνει σάρκα και οστά μέσω της εφαρμογής μιας πολιτικής με «αναπτυξιακό μανδύα».
Η παραγωγική δραστηριότητα, μέσω της χειραγώγησης των επιδοτήσεων (που ζει και βασιλεύει με τις ευλογίες όλων των κομμάτων και δημοτικών παρατάξεων), συνθλίβεται στην πράξη κάτω από τη σαγιονάρα του τουρισμού. Οι υποδομές που προορίζονταν για τη παροχή νερού στη γεωργία και τη κτηνοτροφία (φράγματα) χρησιμοποιούνται για να γεμίζουν οι πισίνες και τα σπα των ταχυδακτυλουργών του τουρισμού. Από την άλλη, επιδοτείται πολιτικά, η υπεράντληση του νερού από γεωτρήσεις για τις καλλιέργειες στα πεδινά κομμάτια του νησιού και η σταδιακή εξάντληση των αποθεμάτων του υπεδάφους.
Οι πολιτικές αυτές εφαρμόζονται με τη δικαιολογία του κοινού καλού και της ομοψυχίας στην εφαρμογή του συγκεκριμένου μοντέλου «ανάπτυξης». Στις κοινωνίες δημιουργούνται, έντεχνα, οι τύψεις ότι σε περίπτωση αντίδρασης σε αυτό που συμβαίνει βάλλεται η ικανότητα επιβίωσης των συνανθρώπων πάνω στο νησί. (Αν, για παράδειγμα, είσαι αντίθετος στο να γεμίζουν οι πισίνες των παραλιακών ξενοδοχείων από τη βρύση, κατηγοριοποιείσαι ως αντιαναπτυξιακός και λεχρίτης, αν υποστηρίξεις τα δικαιώματα των εργαζομένων στις μεταφορές είσαι κατά της ζωής των Ναξιωτών, κλπ).
Η πολιτική αυτή εφαρμόζεται με τη δαμόκλειο σπάθη της λειψυδρίας να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των αστών της Χώρας, χωρίς να συνδέεται ποτέ με την κατανάλωση του νερού και τα ποσοστά της κατανάλωσης σύμφωνα με τους τομείς της οικονομίας.
Τα κόμματα και οι δημοτικές παρατάξεις του τόπου μας καλούν, δακρύβρεχτα, σε ομοψυχία και παρακαλούν τον κόσμο να συμμορφωθεί ή να αντιδράσει υπεύθυνα σε αυτό που συμβαίνει αλλά κυρίως στηρίζουν αθόρυβα, ή μη, τη θεωρία του «κοινού καλού», τη θεωρία ότι η Μέση, για παράδειγμα, έχει κοινά συμφέροντα με τη Χώρα και η Ηρακλειά με τον Άγιο Προκόπη και το Αγερσανί. Μας λένε να μη φαγωθούμε μεταξύ μας, λες και είχαμε εμείς ποτέ υπονοήσει ή σκεφτεί ότι για το παλιόνερο που έτρεχε στη βρύση της Χώρας έφταιγε ο Δαμαριώνας.
Εμείς υποστηρίζουμε ότι ο μόνος τρόπος για να έχουν οι κοινωνίες κοινό συμφέρον και ομοψυχία είναι η αυτοδιοίκησή τους. Η δημιουργία και η εφαρμογή, δηλαδή, ενός δίκαιου πολιτικού σχεδίου από τους ίδιους τους πολίτες, βάσει των αναγκών τους που θα λαμβάνει υπόψη του τις ανάγκες επιβίωσης και ευτυχίας όλων των κατοίκων.
Ένα σχέδιο που θα προστατεύει τα δημόσια αγαθά είτε αυτά είναι εκμεταλλεύσιμα, είτε όχι όπως τα κεδροδάση, οι βουνοκορφές, τα ποτάμια, τα φυτά και τα ζωντανά.
Ένα σχέδιο που θα βάζει σαφή όρια στους τρόπους κατανάλωσης του νερού της Νάξου ώστε όχι μόνο να καλύπτει τις ανάγκες μας, αλλά να καλύπτει και τις ανάγκες των γειτονικών νησιών.
Ένα σχέδιο που θα πρέπει να είναι τόσο μεγάλο ώστε να αλλάξει τους συσχετισμούς του τριτογενούς τομέα της οικονομίας με την παραγωγή και τη μεταποίηση, τόσο ευρύ ώστε να υποχρεώσει σε χωροταξία των δραστηριοτήτων βάσει των αναγκών της κοινωνίας, ένα σχέδιο τόσο συγκεκριμένο που δε θα επιτρέπει σε κανέναν να ευαγγελίζεται, στο όνομά μας, τις ονειρώξεις του παγκόσμιου καπιταλισμού και των τοπικών πολιτικών εκφραστών του.
Ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι δεν υπάρχει κανείς που μπορεί να υποσχεθεί, χωρίς τη δικιά μας συμμετοχή, τη δημιουργία ενός τέτοιου πλάνου.
Ας καταλάβουμε ότι η ομοψυχία και η αλληλεγγύη δεν μπορεί να υπάρξει σε θεωρητικό επίπεδο (και μέσω κειμένων στο διαδίκτυο) παρά μονάχα έμπρακτα μέσα στη ζωή, με τη φυσική παρουσία μας δίπλα στους άλλους που παλεύουν (όπως αυτή κάποιων Χωραϊτών που ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με τα ΜΑΤ στο Δαμαριώνα) και ότι δε φτάνει να συμφωνούμε αν δε συμπορευόμαστε.
Χαιρετίζουμε τους αγώνες των συμπολιτών μας για το δικαίωμα τους να ζήσουν στον τόπο τους και αισθανόμαστε τεράστια υπερηφάνεια για το γεγονός ότι η Νάξος βγήκε, μετά από πάρα πολύ καιρό, στα κανάλια για κάτι σημαντικότερο από τις λιωμένες τηγανητές πατάτες του Γκίνες.
Αρθρο από την Αδέσμευτη Κίνηση Πολιτών Νάξου ΕΔΩ όσον αφορά το νερό… – Φωτογραφία: Παναγιώτης Στεργίου
