Στο Δύρο μερικές ημέρες πριν την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ίσως το αρχαιότερο ζευγάρι που ενταφιάστηκε αγκαλιασμένο
Μέχρι τώρα όλοι μιλούσαν για τους «εραστές του Valdaro» ένα ζευγάρι περίπου 18 ετών που πέθανε αγκαλιασμένο λόγω χαμηλής θερμοκρασίας μία παγωμένη νύχτα πριν από περίπου 6.000 χρόνια… Πήραν το όνομά τους από το όνομα του χωριού κοντά στην Μάντοβα της Ιταλίας όπου ανακαλύφθηκαν. Βρέθηκαν σφιχτά αγκαλιασμένοι με τα χέρια και τα πόδια τους πλεγμένα μεταξύ τους. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η Μάντοβα είναι η πόλη στην οποία εξορίστηκε ο Ρωμαίος και έμαθε την είδηση θανάτου της αγαπημένης του Ιουλιέτας. Επίσης, είναι η πόλη που επέλεξε ο Τζιουζέπε Βέρντι για την όπερα Ριγκολέτο, μια ακόμα ιστορία αγάπης και θανάτου.
Όμως, από εδώ και πέρα, ίσως όλοι να μιλούν για το ζευγάρι του Δυρού, το αρχαιολογικό εύρημα που άφησε άφωνους τους αρχαιολόγους πριν από μερικές ημέρας όταν η σκαπάνη βρήκε ένα ζευγάρι ενηλίκων, έναν άνδρα και μία γυναίκα, σφιχτά αγκαλιασμένους στη θέση «Ξαγκουνάκι», στον εξωτερικό χώρο του μαγικού σπηλαίου Αλεπότρυπα, στο Δυρό. Όπως ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού είναι σπάνιες οι ταφές σε εναγκαλισμό και αυτή πρέπει να είναι η αρχαιότερη του κόσμου. Έχει χρονολογηθεί με τον ραδιενεργό άνθρακα C14 στο 3800 π.Χ., ενώ ανάλυση DNA των οστών των δύο ατόμων έδειξε ότι πρόκειται για έναν άνδρα και μία γυναίκα μάξιμουμ 25 ετών. «Είναι το συνταρακτικότερο εύρημα ταφής εναγκαλισμού. Ίσως η αρχαιότερη ταφή που έχει βρεθεί. Πρόκειται βέβαια για ζευγάρι που οι συγγενείς τους έθαψαν μαζί δείχνοντας πόσο τιμούν μετά θάνατον τον θεσμό της οικογένειας» τόνισε ο διευθυντής των ανασκαφών στον Διρό και πρόεδρος του Κέντρου Νεολιθικών Μελετών κ. Γεώργιος Α. Παπαθανασόπουλος, που ανασκάπτει την περιοχή από τη δεκαετία του 1970.
Και άλλα πολλά βρήκαν εκεί, μιας και οι άνθρωποι μοιάζει να κατοικούσαν στη περιοχή απ’ την αρχή των καιρών, μόνο που, σκέψου αγάπη, λαχτάρα και αφοσίωση που ‘χαν αυτός ο άνδρας και η γυναίκα, που μαζί πέθαναν και αγκαλιά αφέθηκαν στην λησμονιά του χρόνου, στην ανυπαρξία και στη σιωπή, ώσπου να τους βρουν οι αρχαιολόγοι, αιωνία εραστές, αγκαλιασμένους και φιλημένους. Μπλέκονται τα υπολείμματα των σκελετών τους. Διακρίνεις τα χεριά που αγκαλιάζουν σφιχτά, τα πόδια που μπερδεύονται σαν αμπέλια σάρκινα, τα κεφάλια τους για πάντα κοντά. Τι χρώμα να ‘χαν τα μάτια τους και τα μαλλιά τους; Πώς να αγαπηθήκαν; Πώς να τους έλεγαν; Τι σημασία έχει, θα πείτε! Στην σκηνή του κόσμου θα είναι πάντα ο άνδρας και η γυναίκα που αγαπηθήκαν για πάντα…
