Εως πότε οι εθελοντές θα καλύπτουν την αδυναμία της Δημοτικής Αρχής να διατηρήσει τα έργα που αναδεικνύουν την παράδοση και τον πολιτισμό μας
Πολιτισμός.. Αειφόρος ανάπτυξη. Παράδοση. Τουρισμός. Τα ακούμε πολύ αυτές τις ημέρες. Από ειδικούς και μη. Που προσπαθούν να μας πείσουν ότι υπάρχει κι αυτή η πλευρά της καθημερινότητά μας. Που οφείλουμε να την κοιτάξουμε εάν θέλουμε να προχωρήσουμε στο μονοπάτι της ανάδειξης της κληρονομιάς που παραλάβαμε από τους προγόνους μας. Να την αναδείξουμε και γιατί όχι και να την εκμεταλλευτούμε. Οχι προς ίδιον όφελος αλλά προς όφελος της γης που πατάμε, για τις επόμενες γενιές που έρχονται…
Ναι, το μοντέλο θάλασσα – ήλιος και το .. κορίτσι ή το αγόρι μου, παραμένει ισχυρό στο τουριστικό τοπίο, όμως όλοι αναζητούν μία εναλλακτική. Και η Νάξος έχει αυτό το μεγάλο πλεονέκτημα Μίας συνεχή παράδοση αιώνων που προσφέρει στον επισκέπτη αλλά και το μόνιμο κάτοικο, αυτή την απόδραση από την ρουτίνα της ημέρας που κανένα άλλο νησί στις Κυκλάδες δεν μπορεί ούτε καν να το σκεφτεί…
Κι όμως; Εχουμε μία μοναδική τάση να διαλύουμε τη παράδοσή μας ή να αφήνουμε την κληρονομιά μας στο έλεος του καιρού.
Γιατί; Αγνωστο… Δείτε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μέσω επιστολής αναγνώστη του naxospress.gr με σημείο αναφοράς αυτό που διαφημίζουμε με χαμόγελο “ο Μυστράς του Αιγαίου”…
Τοποθεσία; Είσοδος – γεφύρι Χαλκείου, Θέση:παραδοσιακά πλυσταριά – βρύση.
Εικόνα; Εγκατάλειψης και αδιαφορίας που αντικρύζουν διερχόμενοι (κάτοικοι & επισκέπτες) από το συγκεκριμένο σημείο.
Κατά το, όχι πολύ μακρινό, παρελθόν τα πλυσταριά χρησιμοποιούνταν από τους κατοίκους και αποτελέσουν σημείο συνάντησης και αναφοράς ενώ νερό της βρύσης ήταν πόσιμο.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, παρά την παρατεταμένη ανομβρία, η βρύση έρρεε καθόλη τη διάρκεια του καλοκαιριού ’21.
Πλέον η πρόσβασή τους είναι αδύνατη διότι έχουν βουλώσει από το έντονο ριζικό σύστημα που έχει αναπτυχθεί στο υπέδαφος και τα νερά παραμένουν μονίμως στάσιμα.
Όσο και αν προσπαθούν οι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού κάτοικοι – εθελοντές να τα καθαρίσουν με τα χέρια είναι αδύνατον.
Απαιτείται η τοποθέτηση υπόγειας σωλήνας μήκους 25 μ. περίπου, η οποία θα συνδέει τη βρύση με τα πλυσταριά και εν συνεχεία το νερό να διοχετεύεται στον ποταμό.
Επιπλέον, να ελεγχθεί η καταλληλόλητα προς πόσητου νερού της βρύσης και εφόσον είναι κατάλληλο,η βρύση να μετατραπεί σε ελεγχόμενης ροής.
Μάλιστα, όπως γίνεται γνωστό τα τελευταία χρόνια οι οχλήσεις, προφορικές και γραπτές, σε ανώτερο και ανώτατο τοπικό – δημοτικό επίπεδο δεν είναι και λίγες, δυστυχώς όμως χωρίς αποτέλεσμα.
Και το ερώτημα που τίθεται από τον φίλο της ιστοσελίδας είναι απλό: Όταν για τόσα απλά και μηδενικού κόστους έργα δεν παράγεται αποτέλεσμα, υπάρχει προοπτική για το νησί;
Μια σύντομη αναδρομή των πεπραγμένων στο νησί τα τελευταία 30-40 έτη, κάθε άλλο παρά αισιόδοξα μηνύματα για το μέλλον καλλιεργούν.
