Ποτέ άλλοτε ένα φεστιβάλ (βλ Wild Donkey Festival) δεν επέδρασε τόσο δραστικά στην εικόνα ενός …ξεχασμένου χωριού. Η πρωτοβουλία της Μαριάντα Παπαϊωννου, ως απόδοση τιμής στο χωριό της οικογένειας της, το Σκαδό, στην ορεινή Νάξο και όλα σήμερα είναι διαφορετικά.. Και μέσα από την προσωπική της ιστοσελίδα μας βάζει σε νέους …μπελάδες
Ποτέ άλλοτε ένα φεστιβάλ δεν άλλαξε τόσο δραστικά την εικόνα ενός …ξεχασμένου χωριού. Αρκούσε μία πρωτοβουλία. Μία έξυπνη ιδέα. Κι αυτή ήρθε από την Μαριάντα Παπαϊωννου, ως απόδοση τιμής στο χωριό της οικογένειας της, το ξεχασμένο Σκαδό, στην ορεινή Νάξο. Και από την 12η Αυγούστου έως τις 16 του ίδιου μήνα βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Το Wild Donkey Festival, ήρθε για να αλλάξει τα πολιτιστικά δεδομένα της Νάξου και θα έχει συνέχεια…
Τι περιέλαβε; Άγγιξε πολλούς διαφορετικούς χώρους με το πρόγραμμά του: τέχνη ακόμη κι εκεί που δεν είχαμε συνηθίσει, αθλητική πίστα, παιχνίδι και ένα τρελό γλέντι. Πλατό; τα ερειπωμένα οικήματα του χωριού που απέκτησαν χρώμα χάρη στους εθελοντές και τα έργα τους, … Και η Μαριάντα (γνωστή ως Marianta VP) μέσα από την προσωπική της ιστοσελίδα στο διαδίκτυο μας δείχνει πως μία απλή πόρτα έγινε έργο τέχνης… Και μας προκαλεί έμμεσα να το κάνουμε κι εμείς στο σπίτι μας. Στο χωριό μας. Ωστε να αποκτήσουμε κι εμείς λίγο χρώμα στη ζωή μας…
Ας δούμε τι αναφέρει στο άρθρο που έχει αναρτήσει (σ.σ. μαζί με αρκετές φωτογραφίες από την εναλλαγή της πόρτας σε έργο τέχνης) και με το σύνθημα “πως ξεκινά η αναβίωση ενός ερημωμένου χωριού”
“Αν οι χαμένες αφορμές είχαν πρόσωπο, θα έπαιρναν την δική μου έκφραση.
Αλήθεια, είμαι μια πραγματική δημιουργός εμπνευσμένων ιδεών, εκ των οποίων οι 99 καταλήγουν να είναι κακές ή εντελώς ουτοπικές. Όμως, η μία απ’ αυτές θα με αποζημιώσει, αφού θα αποδειχτεί τελικά έξοχη και επιτυχημένη. Μια απ’ αυτές τις ικανοποιητικές και όχι τόσο χαμένες αφορμές, υποδέχτηκα στις αρχές αυτής της χρονιάς.
Η ιδέα ήταν, μετά από την οργάνωση ενός φεστιβάλ και μετατρέποντας ένα ολόκληρο εγκαταλελειμμένο χωριό σε γκαλερί, να του δώσω ξανά ζωή. Μιλάμε για το χωριό Σκαδό που βρίσκεται στην βόρεια πλευρά της Νάξου.
Πλησίασα την κοινότητα του χωριού και τα μέλη του πολιτιστικού συλλόγου (Σκαδό – Μέση) και τους εξήγησα τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαμε να εκθέσουμε πίνακες και φωτογραφικό υλικό στους τοίχους των εν μέρει κατεστραμμένων παλαιών κτιρίων, ενώ παράλληλα θα οργανώναμε και άλλες εορταστικές εκδηλώσεις, συμπεριλαμβανομένου αθλητικών δρώμενων με σκοπό την δημιουργία ενός άλλου “αέρα” στην περιοχή. Πέρα από την δημοσιότητα, το άμεσο αποτέλεσμα θα ήταν η αύξηση στην πολύ χαμηλή αξία των ακινήτων της περιοχής. Από το πουθενά θα δημιουργούσαμε— κάτι το οποίο λατρεύω.
Η Κοινότητα αλλά και ο Δήμαρχος, αρκετά συγκρατημένοι για τα αποτελέσματα που οραματιζόμουν να φέρει η σκέψη μου στην περιοχή, υποδέχτηκαν την ιδέα μου και μου επέτρεψαν να την υλοποιήσω. Άμεσα έγιναν κομμάτι της υλοποίησης του σχεδίου μου, όμως το ξεκίνημα ήταν δύσκολο και ανέλαβα όλη την ευθύνη.
Όταν έφτασα στο χωριό από την Αθήνα, έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη με απανωτά απρόσμενα γεγονότα. Οι άνθρωποι που είχαν φτάσει πριν από εμένα, ήταν μεγάλης ηλικίας και δεν είχαν την δύναμη να προσφέρουν χέρι βοηθείας. Στην πραγματικότητα, δεν είχαν ιδέα του τι σημαίνει η λέξη «φεστιβάλ» οπότε, ήταν αρκετά κλειστοί και δύσπιστοι απέναντι μου.
Τι να έκανα για να τους πείσω και να τους αναγκάσω να βάψουν τα σπίτια τους? Να καθαρίσουν τους κήπους τους και τα προαύλια των σπιτιών τους? Τι να έκανα προκειμένου να πιστέψουν πως αυτό θα μπορούσε να γίνει το ξεκίνημα για κάτι νέο?
Μια ιδέα θα ήταν να τους πληρώσω για να συνεργαστούν. Μια άλλη, να τους απειλήσω. Επειδή όμως, ούτε πλούσια είμαι, ούτε εκβιαστής, η λύση κρυβόταν αλλού. Έκανα μια βόλτα και είδα όλα εκείνα τα όμορφα παλιά σπίτια να γίνονται βουνό από βράχους και να με πλακώνουν…. Θα δελέαζα λοιπόν, τους ιδιοκτήτες δίνοντάς τους ένα μικρό δώρο.
Και έτσι ξεκίνησε. Μετά από την παραλία, με την μητέρα μου στο τιμόνι, αφού ήξερε τον δρόμο λόγω καταγωγής, και διανύοντας καθημερινά με το αμάξι πάνω από 30 χλμ, φτάσαμε στο χωριό όπου θα ζωγράφιζα τις παλιές ξύλινες πόρτες εκείνων των παλιών κτιρίων για να τις μετατρέψω σε έργα τέχνης.
Σύντομα, αυτά τα έργα τέχνης θα φιγουράρανε στις ιστοσελίδες των τουριστών και από εκεί κάποιες διαδικτυακές εφημερίδες θα μίλαγαν για αυτές. Το αποτέλεσμα? Το χωριό θα γινόταν ευρέως γνωστό και θα φιλοξενούσε τα πιο δημοφιλή φεστιβάλ στην Ελλάδα τα οποία θα μεταδίδονταν μέσα από τα δελτία ειδήσεων και άλλων δικτύων.
Τόσο επιτυχημένη προσπάθεια, λοιπόν!! Και θα σας το αποδείξω με τις αναρτήσεις μου σε λίγο καιρό. Απλώς, θα σας δείξω το έργο μου μέσα από μια παλιά πόρτα. Ίσως εμπνεύσει και εσάς να κάνετε το ίδιο με τα δικά σας χέρια”
