Αρθρο του Ναξιώτη Λευτέρη Ελευθερίου (σ.σ. δημοσιογράφος από τ’ Απεράθου) σχετικα με την έκθεση Ταπισσεριε που βρίσκεται στο Πύργο Μπαζαίου στα πλαίσια του Φεστιβάλ Νάξου
Θα έπρεπε να μετριέται στα μέτρα και τα σταθμά του ανθρώπινου χρόνου, δεν θα έπρεπε; Θα οριζόταν ως χρηστόν κάθε περασιά να αποτελεί τομή που αφορά στα λεπτά και τα δευτερόλεπτα, κάθε βελόνα να προσδιορίζει εβδομάδες ή μήνες, κάθε σχήμα να αλλοιώνει -και ως μια διαρκή παραδοξότητα να γιγαντώνει- τα έτη.
Του Λευτέρη Ελευθερίου (*)
Η χειροποιήτρια θα ήταν απαραίτητο να προσδιορίζει τη θέση της μέσα από τους αριθμούς.
Ενώ η ανθρωπότητα έχει μόλις αρχίσει να δέχεται ως αυθύπαρκτη την ψυχή και να μπουσουλάει στο πάτωμα της αποδοχής εννοιών όπως συναισθηματική νοημοσύνη και ενσυναίσθηση, να δαγκώνει τα χείλη της για να δεχθεί λέξεις όπως αυτισμός και εκφράσεις όπως διάσπαση προσοχής, ο καλλιτέχνης παίζει με την ασθένεια του χρόνου ως μέρους της ανθρώπινης ύπαρξης, κάτι που ο άνθρωπος κουβαλά, όχι μέσω μιας αριθμητικής αλληλουχίας αλλά, μέσω της ίδιας της γύμνιας του.
Η καλλιτέχνις στον Πύργο Μπαζαίου, το έργο που υποδέχεται τον καλεσμένο ενός οικήματος γεμάτου μυστικά, ημισελήνους και γοητευτικές γωνίες, που αν δεν ανταμώσεις μαζί τους δεν μπορείς να ξέρεις ότι ο χώρος τελειώνει, συνεχίζει να εξαπολύει ένα γλυκό κάλεσμα χειραφέτησης στις προγόνους της, δίχως να μοιάζει προσκολλημένη στο παρελθόν, αλλά διανθίζοντας με τις παρουσίες τους στον παροντικό χρόνο ό,τι είναι μια γραμμένη από πένα με φύλλο χήνας ωδή στην γυναίκα. Το κάλεσμα δεν διαβιοί στη διάσταση της ανάγκης ούτε κραυγάζει για την έλλειψη. Πρόκειται περισσότερο για την επιβεβαίωση της ίδιας της δικής της παρουσίας μέσα σε έναν κόσμο ματαιότητας και νομοτέλειας, αλλά και για τη σάρκα ως ψυχικό μέσο, που συνθλίβεται βαρυτικά αλλά παραμένει άφθαρτο μέσα στο είδος.
Η αφήγηση πάει γενιές πίσω, αφήνει τις προδρόμους έκθετες αλλά υπονοεί τις προγόνους, όποιες κι αν είναι εκείνες, όπως κι αν μοιάζουν. Πρόκειται για το απότοκο μίας επιθυμίας, όχι εξαπόλυσης άσκοπης υμνωδίας ή αυτοχαϊδέματος αλλά, μερίμνησης, της αληθινής ιστορίας που βρίσκει την ενσάρκωσή της στην ιδέα της ορχιδέας, που δίνει την προίκα της στην αρσενική μέλισσα.
Στην πορεία του δικού της χρόνου, η καλλιτέχνις έχει μάθει πώς να διαχειρίζεται αυτήν τη διάσταση και εν μέσω του σουρεαλισμού που η τέχνη της τον καθιστά αναπόφευκτο, να την υποδεικνύει δίχως να υπάρχει αντεπιχείρημα αρκετό για να τον καθηλώσει. Πρόκειται για τον τρόπο που ο κόσμος θα λειτουργούσε αν η χειραφέτηση συνέβαινε όχι επί κρυπτόν ούτε μέσω μιας αναπόφευκτα κακοποιημένης μίμησης, αλλά ειρηνικά. Όχι συμβιβαστικά, μα με τη συνειδητή γνώση πως ο χώρος φτάνει για όλους και ότι ζωές και ψυχές κάπου χορεύουν, σε ένα έδαφος που έχει γίνει από ίνες (δεν είναι βέβαιον ότι η δημιουργός προτιμά τον όρο κλωστές).
Αν συνέβη κάτι στον ψυχισμό της, είναι δυσανάγνωστο. Είναι, όμως, βέβαιο, ότι μέσα της ενήργησε σαν επιστήμων, που παίρνει μία δική της θεωρία και δεν στέκεται σε εκείνη ως θέσφατο, αλλά την μετουσιώνει σε πράξη. Θα υπήρχε ένα είδος βλακείας αν προεξοφλούνταν ότι η αρχική εκείνη ρίζα έδωσε με αυτό το έργο το τελικό άνθος της. Μοιάζει, πάντως, πολύ κοντά στην πλήρωση που όλοι ψάχνουν στα δικά τους έργα, για τη σωτηρία της ψυχής τους.
Info – Φεστιβάλ Νάξου
Εκθεση: ΤΑΠΙΣΣΕΡΙΕ – Εγκατάσταση Τέχνης – Καθημερινά 10.00-17.00 – Έως 2/10/2022
Πύργος Μπαζαίου – Bazeos Tower
Επιμελητής: Ίρις Κρητικού Διοργανωτής: Μάριος Βαζαίος
Συμμετέχοντες:
Μαίρη Γαλάνη-Κρητικού, Ζωή Γαϊτανίδου, Μαρία Γρηγορίου, Ειρήνη Γκόνου, Μανόλης Ζαχαριουδάκης, Νίκος Κόνιαρης, Μάρω Κορνηλάκη, Μαρία Κώτσου, Πανδώρα Μουρίκη, Σοφία Πάσχου, Ισμήνη Σαμανίδου, Ιωάννα Τερλίδου
(*) Ο Λευτέρης Ελευθερίου έχει καταγωγή από τη Νάξο (Απείρανθος) και είναι δημοσιογράφος
