Ο γάλλος θεατρικός συγγραφέας Sebastien Thierry επέλεξε τη γυμνή διαμαρτυρία ώστε να υπερασπιστεί το δίκαιο των αιτημάτων του κλάδου του
Αξέχαστη θα μείνει η φετινή 27η απονομή των γνωστών θεατρικών βραβείων «Nuit des Molieres» («Νύχτας των Μολιέρων»), όχι μόνο στην υπουργό Πολιτισμού της Γαλλίας, Fleur Pellerin αλλά και σε εκατοντάδες θεατές που παρακολούθησαν από κοντά την εκδήλωση στο ιστορικό θέατρο «Folies Bergere». Να μην ξεχάσουμε δε και τους χιλιάδες θεατές που είδαν από το σπίτι – η τελετή απονομής των βραβείων μεταδιδόταν ζωντανά από τη γαλλική τηλεόραση- την εκδήλωση όπου η Pellerin έμεινε άναυδη βλέποντας ολόγυμνο τον Γάλλο ηθοποιό και θεατρικό συγγραφέα Sébastien Thierry να διασχίζει τη σκηνή. Εκπροσωπώντας το συνδικάτο CGT, o Thierry υπερασπίστηκε το καθεστώς όσων εργάζονται στον τομέα της ψυχαγωγίας. Ο ηθοποιός που κατάφερε να αιφνιδιάσει τους πάντες περίμενε για αρκετή ώρα στα παρασκήνια πριν περπατήσει ολόγυμνος πάνω στην σκηνή. Για μερικά δευτερόλεπτα μάλιστα, στάθηκε μπροστά από το σημείο όπου καθόταν η υπουργός Πολιτισμού η οποία δεν κατάφερε να κρύψει την αμηχανία της (!!!)
Ακροβατώντας επιδέξια ανάμεσα στο χιούμορ, τον πολιτικό λόγο και τη θεατρική εμφάνιση, δίνει μια ομιλία τόσο μεστή, που κανείς δεν τολμά να τον διακόψει, κανείς δεν τολμά να τον κατεβάσει από τη σκηνή, ενώ μέχρι και η Υπουργός Πολιτισμού, στην οποία άλλωστε ο συγγραφέας απευθύνεται προσωπικά, αναγκάζεται να σταματήσει να χαχανίζει και να τον ακούσει προσεκτικά. Σαν άλλος Sans Culotte, o Sebastien Thierry προασπίζει με παρρησία τα δικαιώματα των πνευματικών ανθρώπων, με επιχειρήματα όπως αυτό «Όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου δικαιούνται επίδομα ανεργίας εκτός από τους θεατρικούς συγγραφείς. Ηθοποιοί, φωτιστές, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι. Και όμως, χωρίς κοστούμι μπορεί να παίξει ένας ηθοποιός, χωρίς θεατρικό έργο μπορεί; Έτσι δεν είναι;» ρωτάει και κατεβαίνει από το βήμα που κρύβει τη γύμνια του, αναγκάζοντας τον παρουσιαστή της βραδιάς να συμφωνήσει μαζί του με απόλυτη σοβαρότητα. Η γύμνια του εδώ δεν είναι ένα μέσον, είναι ένα «κοστούμι» απαραίτητο για να τονίσει την εξαθλίωση στην κινδυνεύουν να περιπέσουν οι θεατρικοί συγγραφείς. «Είμαστε συγγραφείς εν ζωή, μη μας μετατρέψετε σε συγγραφείς επιζήσαντες» τελειώνει τον λόγο του, έχοντας εκθέσει κυριολεκτικά τις γυμνές του αλήθειες. Το ξεβράκωμα του βραβευμένου με «Βραβείο Μολιέρου» συγγραφέα, σε αυτή την περίπτωση δεν είναι ούτε αυτοσκοπός ούτε επιδειξιομανία ούτε άνευ περιεχομένου ακτιβισμός. Είναι μια ευφυής πολιτική προσέγγιση, με ένα θεατρικό εύρημα τόσο πετυχημένο, που -άμα τη εμφανίσει του στη σκηνή- κανείς δεν εστιάζει στο σώμα του, αλλά στα αιτήματά του. Ένας άνθρωπος της τέχνης και ταυτόχρονα εκπρόσωπος μιας ιστορικής συνδικαλιστικής οργάνωσης όπως η CGT, χρησιμοποιεί το φαίνεσθαι για να προβάλει το είναι και την ίδια στιγμή ακυρώνει το φαίνεσθαι μέσα από τη βαρύτητα του είναι.
