Σαράντα πιστά αντίγραφα από παραδοσιακές φορεσιές από όλη την Ελλάδα κομμένα και ραμμένα sur mesure για τις πασίγνωστες φιγούρες παρουσιάζονται μαζί με τις στολές που αποτέλεσαν πρότυπο για την κατασκευή τους. Δώδεκα μάλιστα από αυτές ήταν ανάθεση του Μουσείου, όπως η παιδική στολή του Οθωνα, η κυρά Φροσύνη, αρχοντικές φορεσιές της Αθήνας, του Ικονίου, της Θεσσαλίας.
Η μουσική βγαίνει δυνατή από το σπίτι του Πέτρου Καμινιώτη στην Πετρούπολη. Eχει ελληνικό στίχο αλλά δεν είναι hip hop ούτε «μπουζούκια», αλλά, άκουσον-άκουσον για «παιδί» είκοσι χρόνων, είναι παραδοσιακή με κλαρίνα. Μουσική για σκέψη αλλά κυρίως για έμπνευση όσο ο φοιτητής στο Τμήμα Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών είναι επί το έργον και απαλλάσσει τα playmobil της αγοράς από τις στολές και τα εξαρτήματά τους για να τα ντύσει Σαρακατσάνες, Μπούλες ή Βλάχες. Απαιτεί πέντε ημέρες εξαντλητικής εργασίας από μέρους του, «από το πρωί ως το βράδυ», αλλά αξίζει τον κόπο η κούραση. Το αποτέλεσμα μπορεί να το δει κανείς στην έκθεση «Με φορεσιές ενός παλιού καιρού…» στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο. Σαράντα πιστά αντίγραφα από παραδοσιακές φορεσιές από όλη την Ελλάδα κομμένα και ραμμένα sur mesure για τις πασίγνωστες φιγούρες παρουσιάζονται μαζί με τις στολές που αποτέλεσαν πρότυπο για την κατασκευή τους. Δώδεκα μάλιστα από αυτές ήταν ανάθεση του Μουσείου, όπως η παιδική στολή του Οθωνα, η κυρά Φροσύνη, αρχοντικές φορεσιές της Αθήνας, του Ικονίου, της Θεσσαλίας.
Μικρογλυπτική με τα όλα της
«Μα τι ιδέα… Συγχαρητήρια!» θα επαινέσει μια επισκέπτρια με ιδιαίτερη θέρμη τον νεαρό Πέτρο Καμινιώτη ο οποίος βρίσκεται στις αίθουσες της Λαογραφικής Συλλογής του Μουσείου για τις ανάγκες της φωτογράφισης για «Το Βήμα». Είναι απολύτως αναμενόμενο. Τα playmoGreek του, όπως τα έχει ονομάσει, δεν περνούν ποτέ απαρατήρητα. Ακόμη και όταν εκτοπίζονται, λόγω μεγέθους, από τις πρωτότυπες ενδυμασίες του Μουσείου. Γιατί είναι αδύνατον να μην εστιάσεις στις λεπτεπίλεπτες δημιουργίες του, ιδίως έτσι όπως εκτίθενται ορισμένες δίπλα στις αυθεντικές τους βερσιόν, σε μια βάση από καθρέφτη που επιτρέπει στον θεατή να παρατηρήσει και την αθέατη, πίσω όψη τους. Τα «υφάσματα» των ρούχων (από χαρτόνι), τα χρώματά τους (ζωγραφισμένα με ακρυλικά ή μαρκαδοράκι), τα κοσμήματα (στην ουσία τρύπες από πούλιες), τις ανάγλυφες πόρπες (χαρτόνια σκαλισμένα με τη μύτη διαβήτη), τις γούνινες λεπτομέρειες (από απειροελάχιστο ίχνος πραγματικής γούνας). Μια μικρογλυπτική με τα όλα της που βρίσκει τη θέση της εκεί που της αξίζει: στις προθήκες ενός μουσείου.
«Καταρχήν είναι κάτι που πιστέψαμε ότι πρέπει να προβάλλουμε γιατί πρόκειται για μια πολύ καλή δουλειά. Επιπλέον, είναι και πρωτότυπη ως ιδέα για να προσεγγίσουμε τις νεότερες ηλικίες και να τις φέρουμε σε επαφή με μια συλλογή που είναι λίγο «δυσκίνητη». Βέβαια, εκτός από τα παιδιά τραβάει και την προσοχή των ενηλίκων που βλέπουν με άλλο μάτι τη μόνιμη έκθεση»εξηγεί η Νατάσα Καστρίτη, επιστημονική συνεργάτρια του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου. «Ωστόσο, αυτή η δράση συνδυάζεται με την έναρξη μιας σειράς εκδηλώσεων και δράσεων που θα οδηγηθούν σε μια κορύφωση τα επόμενα τρία χρόνια με αφορμή τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Οπότε αποφασίσαμε και λόγω πρωτοτυπίας και λόγω συγκυρίας με την 25η Μαρτίου να ξεκινήσουμε με τα playmogreek. Στη συνέχεια θα ενταχθούν σε μια δράση για τα παιδιά – θα συνδυάζουν τις στολές με την προέλευσή τους πάνω στον χάρτη». Το Μουσείο έχει πλέον στην κατοχή του και στη μόνιμη συλλογή του δώδεκα από τις σαράντα φιγούρες που παρουσιάζονται στην έκθεση και έχει στόχο να αυξήσει αυτόν τον αριθμό.
Από τη Βέροια ως το Σίδνεϊ
Ο Πέτρος Καμινιώτης είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στα μουσεία και στα φεστιβάλ που πραγματεύονται τη λαογραφία και την παράδοση. Χάρη στην τεχνολογία και τα social media οι φιγούρες του έχουν διαδοθεί σε όλη την Ελλάδα και η χάρη των PlaymoGreek του έχει φτάσει μέχρι την Αυστραλία. Από το Μουσείο Ιστορίας της Ελληνικής Ενδυμασίας του Λυκείου Ελληνίδων στην Αθήνα (όπου φιλοξενείται αυτόν τον καιρό η έκθεση «Κατάγομαι από την παιδική μου ηλικία») έως το Ελληνικό Φεστιβάλ του Σίδνεϊ, όπου βρέθηκε μόλις πριν από έναν μήνα ως προσκεκλημένος του Λυκείου Ελληνίδων της πόλης ή το Eθνογραφικό Κέντρο Γιώργη Μελίκη – Κέντρο Ερευνας Μάσκας στη Βέροια όπου πρωτοέδειξε εκτός Facebook τη δουλειά του, οι δημιουργίες του τραβούν τα βλέμματα, εντυπωσιάζουν, ιντριγκάρουν. Αρχής γενομένης από την ίδια την εταιρεία Playmobil, της οποίας σημειωτέον δεν αποτελούν εμπορικά προϊόντα, και ας έχουν σπάσει τα τηλέφωνα της ελληνικής αντιπροσωπείας για να διαλευκανθεί το μυστήριο της «σειράς με τις Καραγκούνες». Βέβαια, η εταιρεία γνωρίζει πολύ καλά την περίπτωση του Πέτρου Καμινιώτη και παρακολουθεί την πορεία του από πολύ νωρίς. Συγκεκριμένα από τη δεύτερη φάση της δημιουργικής εξέλιξής του, όταν βρισκόταν στη Β’ Γυμνασίου και προσπαθούσε να βελτιώσει την πρώτη εκδοχή των μελλοντικών PlaymoGreek, την οποία είχε ξεκινήσει όταν ήταν μόλις πέντε.
Η αρχή με τους λαϊκούς χορούς
Είχε μόλις ξεκινήσει να παίζει με τα Playmobil και να παρακολουθεί μαθήματα παραδοσιακών χορών, μια συνήθεια που συνεχίζει μέχρι σήμερα στην ΕΛΕΤΕΠ (Ελληνική Λαογραφική Εταιρεία Εκφρασης και Πολιτισμού) Πειραιά με φιλοδοξία ακόμη και να γίνει από απλός χορευτής δάσκαλος. «Από τότε, στα πέντε μου, τα είχα βάλει σε έναν κύκλο, σαν να χορεύουν, και τους είχα φορέσει χαρτοπετσέτες για μαντίλι και για φόρεμα. Στη Β’ Γυμνασίου προσπάθησα να τα βελτιώσω χρησιμοποιώντας σελοτέιπ και ξυλομπογιές και έφτιαξα τρεις φορεσιές: Σαρακατσάνα, Καραγκούνα, Ρουμλούκι. Τότε έστειλα στην ελληνική αντιπροσωπεία της εταιρείας κάποιες φωτογραφίες, τις οποίες μάλιστα είχαν ανεβάσει στο site τους. Μου είπαν: «πολύ ωραία ιδέα» αλλά μέχρι εκεί. Στη Γ’ Λυκείου άρχισα να ασχολούμαι πιο συστηματικά, έκανα έρευνα πάνω στις παραδοσιακές φορεσιές, άρχισα να σχεδιάζω, να κόβω πατρόν, να τα χρωματίζω ανάλογα με τα σχέδια που έχω επιλέξει». Ποιος ξέρει, ίσως τα δούμε μια μέρα στην αγορά να πωλούνται, αν και η αλήθεια είναι ότι η μαζική τους παραγωγή είναι μια δύσκολη προοπτική γιατί αν βγουν από καλούπια τα κοστούμια θα βαρύνουν. Επιπλέον, η αγορά για το είδος είναι περιορισμένη. Ε, τι να κάνουμε, εάν ανοίξει η αγορά άνοιξε. Ο κόσμος της τέχνης, της μόδας και της φαντασίας δεν ήταν ποτέ κλειστός.
