Μέσα στο καταχείμωνο ο Νικολός και η Μαριετώ (του Νίκου Σφυρόερα) έρχεται να μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή του 1954 στο χωριό με τα κρύα έντονα, αλλά τις καρδιές των ανθρώπων ίσως ποιός ζεστές από σήμερα.
Την εποχή που οι αγροτικές δουλείες άκμαζαν και κάθε μαζωμός είχε τα ζωντόβολα του, τα μπαξεβανικά, στο κουμάσι το ουρνάκι του, τσι προστιάδες για τα ζα και πρόβατα και το μουλάρι, τον αχερμύτατο, την καμινάδα με τα ξυλόκλαδα, το φούρνο του, το αλώνι και όλα αυτά που τα παιδιά μας σήμερα τα θεωρούν αν όχι άγνωστες λέξεις, άγνωστες συνήθειες.
Την εποχή που η αλληλεγγύη, του γείτονα και συγγενή ήταν αυτονόητη και τα βράδια ο ένας πήγαινε στον άλλο για να αποσπεριώσουνε τις ατέλειωτες ώρες του χειμώνα με κουβέντα, τραγούδια και ιστορίες, χωρίς κινητά και τάπλετ και ανάλογα την περιοχή χωρίς ρεύμα, αλλά με λύχνο και λάμπα πετρελαίου.
Την εποχή που το λίγο φάνταζε πλούτος και χόρταινες με ένα πιάτο αμανίτες η ένα μονούριστο με κατσίνα, βλέποντας στα λούκια κρυταλωμένα τα νερά.
Που το ξερό συκαλάκι ήταν το γλυούδι της εποχής και αν είχες και καρύδια με ρακί , ένιωθες άρχοντας.
Που δεν ρωτούσαμε τη μάνα μας “ήντα θα μαερέψεις αύριο ω μάνα.”
Με αυτές τις σκέψεις και συνεχή νοσταλγία στο παρελθόν , στα χρόνια μου τα παιδικά, χρόνια αθωότητας,εύχομαι σε όλους τους συγχωριανούς μου, τους φίλους και συμπατριώτες μας, Χρόνια πολλά , καλά Χριστούγεννα, κοντά στις οικογένειες τους και όλους όσους αγαπούν.
Ο νέος χρόνος ας είναι περισσότερο φωτεινός, χαρούμενος, αισιόδοξος, πλούσιος σε αγάπη και υπομονή.
Ανοχή στην διαφορετικότητα αλλά και θάρρος για μη συμβιβασμούς σε κάθε τι που μας μειώνει την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα μας
Δημοσιεύθηκε στην την εφημερίδα “Τ Απεράθου” του αείμνηστου Μιχ, Γρατσία που την είχε κ εκείνος αναδημοσιεύσει από την εφημερίδα Ναξιακό Μέλλον φύλο 170 του 1954.
Διαβάστε τα σχετικά κάλαντα (σ.σ. ευχαριστούμε τον κο Μανώλη Χατζηπέτρο για την βοήθεια)
