Με την βοήθεια της Γαλήνης Μπαρδάνη κάνουμε ένα όμορφο ταξίδι έως τη Πάρο όπου τη περασμένη Κυριακή, ο Δήμος Πάρου προχώρησε σε εκδήλωση μνήμης προς τιμή του Νίκου Γλέζου, με τον Μανώλη Γλέζο να αποδεικνύει ότι ο χρόνος απλά είναι ένα μέτρο …μέτρησης όταν μιλάμε για τον αγωνιστή της Δημοκρατίας
Κυριακή 27 Νοεμβρίου και ο Δήμος Πάρου κάνει αυτό που θα έπρεπε να έχει κάνει εδώ και χρόνια ο Δήμος Νάξου (και Μικρών Κυκλάδων πλέον) Τίμησε τον Νίκο Γλέζο, έναν ήρωα της αντίστασης κατά των Γερμανών. Ναι, ο Νίκος Γλέζος μπορεί να γεννήθηκε στη Πάρο αλλά η οικογένειά του κατάγεται από την Απείρανθο της Νάξου, ο ίδιος δε και οι γονείς του πέρασαν ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους στο «νησί της Αριάδνης» Και στη Πάρο, την προηγούμενη Κυριακή, ο Δήμος τίμησε τον πρόωρα χαμένο Νίκο, μόλις 19 ετών όταν τον Μάιο του 19444 εκτελέστηκε στην Καισαριανή. Ημέρα εορτασμού της Εθνικής Αντίστασης αλλά και απόδοσης φόρου τιμής στο «τέκνο» της, στον 19χρονο τότε Νίκο. Κατόπιν δοξολογίας στον Ι.Ν. Παναγίας Εκατονταπυλιανής, επιμνημόσυνης δέησης και κατάθεσης στεφάνων στο μνημείο Εθνικής Αντίστασης στην πλατεία Μαντώ Μαυρογένους, ο Δήμος Πάρου τίμησε τη μνήμη του Νίκου Γλέζου σε εκδήλωση που έλαβε χώρα στην αίθουσα του Π.Σ. «Αρχίλοχος» το πρωί της Κυριακής 27/11. Χαιρετισμούς απηύθυναν ο Δήμαρχος και ο Έπαρχος Πάρου, για τον αγωνιστή μίλησαν η κα. Π. Γεωργιάδου και ο κ. Ε. Μαύρης, ενώ κεντρικός ομιλητής ήταν ο Μανώλης Γλέζος, αδελφός του ήρωα Νίκου. Προβλήθηκε επίσης βίντεο με θέμα τη ζωή και τη δράση του νεαρού αντιστασιακού ενώ η εκδήλωση πλαισιώθηκε μουσικά από τη χορωδία του Συλλόγου Γυναικών Μάρπησσας.
Γαλήνη Μπαρδάνη: Ο δικός μας Νώλης
Δίνουμε τον λόγο στην Γαλήνη Μπαρδάνη, η οποία και βρέθηκε στην Πάρο με σκοπό να τιμήσει κι αυτή με τον δικό της τρόπο τον συντοπίτη της Νίκο. Και την αφήνουμε να μας ταξιδέψει σ’ αυτή την εκδήλωση «Mε αφορμή τον εορτασμό της Εθνικής Αντίστασης, βρεθήκαμε στην Πάρο. Μετά την καθιερωμένη παρέλαση και την κατάθεση στεφάνων, παρακολουθήσαμε εκδήλωση –μνημόσυνο στη μνήμη του Νίκου. Ν. Γλέζου που διοργανώθηκε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πάρου, «Αρχίλοχο». Βασικός ομιλητής δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον αδελφό του, Μανώλη Γλέζο. Μια υπέροχη εκδήλωση που έκλεισε όπως της ταίριαζε, με τραγούδια από τον επιτάφιο του Μίκη Θεοδωράκη, με χορωδία της Μάρπησσας . Δεν θα σταθώ στους χαιρετισμούς του δημάρχου Πάρου, ούτε του έπαρχου που οφείλω να ομολογήσω ,ήταν λιτοί όπως άρμοζε στην περίσταση. Θα μιλήσω για τον Μανώλη Γλέζο, χωρίς τα λόγια μου να είναι χρωματισμένα πολιτικά, θα μιλήσω γι’ αυτό που ένιωσα ακούγοντας τον έφηβο των ενενήντα τεσσάρων χρόνων.
Τον άνθρωπο που μας διηγούνταν ιστορίες για τον αδελφό του σαν να τον έχασε μόλις χτες. Τον άνθρωπο που σε εκδήλωση μνήμης δεν έπαψε να αναφέρει το χωριό του και τη βιβλιοθήκη του, γι’ αυτόν που από κάθε άνθρωπο που φωτογραφίζεται μαζί του ζητά ένα ευρώ για να στεγάσει τα βιβλία που κοντεύουν να μείνουν στο δρόμο. Το όνειρο του, μια βιβλιοθήκη του λαού, για τον λαό, τον Απεραθίτικο λαό.
Μας είπε χαρακτηριστικά: «Πιστεύω ότι εδώ δεν ήρθαμε να αντικαταστήσουμε ο ένας τον άλλο.» Σ΄ όλες τις πολιτείες της Ελλάδας η Δημοκρατία κυριαρχούσε σε τέτοιο βαθμό μας είπε, ώστε κατά τον Σόλωνα, ο πολίτης ο οποίος δεν συμμετείχε στα της πόλεως, θεωρείται άπολις και πρέπει να εξορίζεται. Κατά τον Θουκυδίδη, επίσης όποιος, δεν συμμετέχει στα κοινά είναι αχρείος (άχρηστος). Αυτός είναι ο Μανώλης ο Γλέζος ,ο δικός μας Νώλης πέρα από χρώματα και σημαίες, ο άνθρωπος που όταν μιλά για τη Δημοκρατία γίνεται ξανά 20 χρονών…»
# Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι Κορνιζαρισμένο στον τοίχο του σπιτιού του Γλέζου είναι ένα σπαρακτικό αποχαιρετιστήριο μήνυμα από το μικρότερο αδερφό του Νίκο προς τη μητέρα τους, γραμμένο στο εσωτερικό του καπέλου του. Λέει: “Αγαπητή μητέρα, Σας φιλώ. Χαιρεσμούς. Σήμερα πάω για εκτέλεση πέφτοντας για τον Ελλ. ΛΑΟ. Γλέζος Νίκος Παραμυθίας 4.” Ο Γλέζος επισημαίνει ότι ο τρόπος που ο αδελφός του χρησιμοποιεί τις λέξεις εμπεριέχει ένα κρυφό μήνυμα. Έγραψε τη λέξη “ελληνικό” ως συντομογραφία και τη λέξη “λαός” με κεφαλαία ώστε να δείξει ότι ο Νίκος δεν πέθαινε για μια εθνικιστική αυταπάτη, αλλά για τις αξίες της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και του αυτοπροσδιορισμού – παντού.” Αυτή η τραγωδία σφράγισε το πεπρωμένο του Γλέζου. Δε σταμάτησε να αγωνίζεται σε όλη του τη ζωή για την ελευθερία, στο όνομα των νεκρών συντρόφων του.
Ποιος ήταν ο Νίκος Γλέζος
Στις 5 Μαρτίου 1925 γεννιέται στην Παροικία της Πάρου ο γιός του Νικόλαου Γλέζου και της Ανδρομάχης Ναυπλιώτου, δασκάλας από την Πάρο. Ήταν ο Νίκος, ο άγνωστος ήρωας αδερφός του Μανώλη Γλέζου. Όταν ο Νίκος γεννήθηκε, ο πατέρας του είχε πεθάνει και γι΄ αυτό πήρε και το όνομά του. Μέχρι τα 10 του μεγάλωσε στην Απείρανθο της Νάξου. Μετά όλη η οικογένεια ήρθε στην Αθήνα. Ο ίδιος δούλεψε για τέσσερα περίπου χρόνια σαν φαρμακοϋπάλληλος και όταν τελείωσε το γυμνάσιο μπήκε στην Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία, ακολουθώντας το παράδειγμα της μητέρας του. Από τον Οκτώβριο του 1942, ο Νίκος συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση ως µέλος του ΕΑΜ Νέων στο Μεταξουργείο και μέλος της ΟΚΝΕ. Στη συνέχεια μπήκε ενεργά στην ΕΠΟΝ και στο ΚΚΕ. Είχε το ψευδώνυμο «Φωκάς» και το εμπνεύστηκε από μια περιοχή του νησιού του. Πολλοί είναι εκείνοι που θυμούνται το 17χρονο παιδί να οργίζεται βλέποντας τους Γερμανούς με τις στολές να κυκλοφορούν ανενόχλητοι στους δρόμους. Τον θυμούνται να τους σαρκάζει με ένα απίστευτο περιπαιχτικό χαμόγελο, χωρίς να έχει αίσθηση του κινδύνου. Έπαιρνε τα όπλα από τους Ιταλούς που συνθηκολόγησαν και τα έκρυβε για να χρησιμοποιηθούν από την αντίσταση. Λένε ότι δεν έβλεπε καλά κι όμως τα γυαλιά του δεν τα φορούσε ποτέ. Υπάρχει ένα απόσπασμα μίας σχολικής έκθεσης που έγραψε όταν ήταν μαθητής στην έκτη γυμνασίου, με ημερομηνία 27-9-1942. Το θέμα ήταν «Από το σχολείο στην κοινωνία». Στο γραπτό του επαναλαμβάνει τις λέξεις: «πρέπει», «σκοπός», «σοβαρή δουλειά», «σοβαρή εργασία». Είχε όμως και ελπίδα: «Δεν πρέπει ν’ απελπιζόµαστε και να φοβούµαστε τη ζωή, ούτε και να σταµατάµε µπροστά στο κάθε τόσο δα µικρό εµπόδιο…». Φυσικά, εκείνη την εποχή, όλα τα εμπόδια ήταν μεγάλα. Ο Νίκος Γλέζος ήταν ΕΠΟΝίτης της Αθήνας και η φωνή του ακουγόταν συχνά μέσα απ τα χωνιά. Ενθάρρυνε και ξεσήκωνε τον κόσμο. Το χέρι του είχε γράψει πολλά συνθήματα στους τοίχους. Δεν έβλεπε καλά, αλλά δεν φορούσε γυαλιά από φόβο να μην τον εμποδίσουν οι υπεύθυνοι να κάνει τόσο τολμηρά πράγματα. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες με γερμανοτσολιάδες και τα κατάφερνε πάντα δρώντας με πάθος, δύναμη αλλά και απίστευτη ψυχραιμία. Στις 13 Απριλίου του 1944 συλλαμβάνεται απ τους Γερμανούς γιατί είχε γράψει σε έναν τοίχο «Ελευθερία ή Θάνατος». Τον συνέλαβαν μαζί με άλλους δύο που ήταν στην ίδια ομάδα. Ο Γιώργης Ανδρεάκος ήταν ο υπενοματάρχης που είχε βοηθήσει στην απόδραση των κομμουνιστών της Σωτηρίας και ο άλλος ήτανε ο Ηλίας ο Λιβιεράτος. Κάποιος τους είχε προδώσει. Τους πήγαν αρχικά στο Α΄ Αστυνομικό τμήμα Λέκκα. Από κει στο Α΄ Τάγμα γερμανοτσολιάδων στο Γουδί, όπου υπέστησαν σκληρά βασανιστήρια. Επόμενος σταθμός η φρουρά των ανακτόρων. Από εκει, τον Ανδρεάκο τον πήρε η χωροφυλακή και αφού τον βασάνισαν, τον πέταξαν από το κτίριο της Γενικής Ασφάλειας. Τον Νίκο τον παρέδωσαν στους Γερμανούς και βασανίστηκε απάνθρωπα στο κολαστήριο της οδού Μέρλιν. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή και οι καμπάνες έτσι κι αλλιώς χτυπούσαν πένθιμα. Από εκεί τον πήγαν στο Χαϊδάρι όπου τον έκλεισαν στο περιβόητο μπλοκ 15 των μελλοθανάτων. Αν και παραμορφωμένος από τα βασανιστήρια προσπαθούσε να δώσει κουράγιο στους συγκρατούμενούς του και ν’ απαλύνει τον πόνο τους. Στις 10 Μαΐου τον πήρανε μαζί με άλλους 91 αγωνιστές, ανάμεσα στους οποίους 10 γυναίκες με προορισμό την Καισαριανή. Πριν φθάσουν έβγαλε το σκούφο που φόραγε και έγραψε ένα συγκλονιστικό αποχαιρετιστήριο σημείωμα στη μητέρα του. «Αγαπητή μητέρα σας φιλώ, χαιρετισμούς, σήμερα πάω για εκτέλεση. Πάω. Πέφτοντας για τον ελληνικό λαό». Έγραψε «πάω» όχι με πάνε. Συνειδητοποιημένος μέχρι το τέλος. Ο Νίκος Γλέζος πέταξε το σκούφο του µε το τελευταίο του σημείωμα στη συµβολή της Ιεράς Οδού, Κων/λεως και Μ. Αλεξάνδρου. Όπως έβγαλε το κεφάλι του κάτω από την τέντα του αυτοκινήτου και πέταξε το σκούφο με το σημείωμα τον είδαν περίοικοι και τον αναγνώρισαν. Έτσι, το μήνυμα έφτασε στην οικογένειά του.
Ο Μάιος του 44, είχε μπει με τους διακόσιους εκτελεσμένους ανήμερα Πρωτομαγιάς στην Καισαριανή. Και τις επόμενες μέρες εκτελούσαν καθημερινά αγωνιστές. Στις 10 Μαίου εκτέλεσαν 92, ανάμεσά τους και τον Νίκο Γλέζο. Ανάµεσα στα προσωπικά του χαρτιά του Νίκου βρέθηκε η “βεβαίωση του Γενικού Κρατικού Νοσοκοµείου”, σύμφωνα με την οποία «ενοσηλεύθη στην Ορθοπεδική Κλινική από 18-5-42 µέχρις 18-6-42 δια κάταγµα κάτω τριτηµορίου αριστεράς κνήµης». Είχε χτυπηθεί από Γερµανική µοτοσυκλέτα. Απ’ το κάταγµα αυτό στο πόδι, τη ζώνη και το πουλόβερ, θ’ αναγνωρίσει η οικογένειά του τα οστά του στο Γ’ Νεκροταφείο Αθηνών, στις 24 Ιουνίου 1947, ανάµεσα στα οστά των 92 εκτελεσµένων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Αυτός ήταν ο Νίκος Γλέζος. Ένας απ’ τους πολλούς άγνωστους ήρωες εκείνης της εποχής….
Με πληροφορίες από τον Parianostypos.gr και τη mixanitouxronou.gr
