Δύναμη Δημιουργίας Νάξου και Μικρών Κυκλάδων… Νάξος – Διαχείριση υδάτινων πόρων 2016-2021 σαν να μην πέρασε μια μέρα
“… Έκτοτε 2,5 χρόνια μετά την ανωτέρω απόφαση – «πυροτέχνημα» ο Δήμος δεν έχει προβεί σε καμμία ενέργεια, με αποτέλεσμα να μισθώνει και να εγκαθιστά εκ νέου μονάδα αφαλάτωσης μέσα στην Χώρα δίπλα στο καρνάγιο και να υπεραντλεί τα υπόγεια νερά. Όσο δε για σχέδιο ολοκληρωμένης διαχείρισης υδάτων, δεν γίνεται λόγος. Την ίδια στιγμή ελλείψει και χωροταξικού σχεδιασμού, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια υπερβολική αύξηση της δόμησης, με αποτέλεσμα -μεταξύ άλλων- την αύξηση των αναγκών για φυσικού πόρους, ιδίως στο Δυτικό και Νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού…”.
Μέρος από την ανακοίνωση που εξέδωσε η δημοτική παράταση “Δύναμη Δημιουργίας Νάξου και Μικρών Κυκλάδων” και με αφορμή την ενεργοποίηση μονάδων αφαλάτωσης που ξεκίνησαν αυτές τις ημέρες στη Νάξο… Και όπως σημειώνει “Είτε θέλουμε να το αποδεχθούμε, είτε όχι, ό,τι βιώνουμε σήμερα δεν είναι ανάπτυξη, αλλά μία κλιμακούμενη υποβάθμιση και την κύρια ευθύνη φέρουν «οι έχοντες το μαχαίρι και το πεπόνι».
Αναλυτικά, η ανακοίνωση με τίτλο ” Νάξος – Διαχείριση υδάτινων πόρων 2016-2021 σαν να μην πέρασε μια μέρα”
“Το 2016 η Νάξος μαστίζεται μετά από χρόνια από λειψυδρία. Τότε ως Πολίτες για τα Νησιά μας καταθέτουμε ένα επιγραμματικό σχέδιο δράσεων μεταξύ των οποίων και η εγκατάσταση μόνιμης μονάδας αφαλάτωσης. Στελέχη της διοίκησης του Δήμου σχεδόν μας λοιδορούν και απαντούν με απόλυτη άρνηση ακόμα και να το συζητήσουν. Εκείνη η χρονιά την κατάσταση σώζουν κάποιες όψιμες βροχοπτώσεις, ενώ ταυτόχρονα ο Δήμος για άλλη μία χρονιά μισθώνει ιδιωτικές γεωτρήσεις ενώ μισθώνει και εγκαθιστά δίπλα στο καρνάγιο, μέσα στη Χώρα μονάδα αφαλάτωσης δυναμικότητας παραγωγής 1000 κ.μ. νερό τη μέρα.
Το 2017 το ύψος βροχής είναι λίγο μεγαλύτερο και, παρά τις πιέσεις μας να μην εφησυχάσουμε καθώς η λειψυδρία του 2016 δεν αποτελούσε μεμονωμένη κατάσταση, αφού η κλιματική αλλαγή μας επιφυλάσσει αντίστοιχες καταστάσεις στο μέλλον, αποδείχθηκε ότι μιλούσαμε «εις ώτα μη ακουόντων».Η άρνηση για συζήτηση περί εγκατάστασης μόνιμης μονάδας αφαλάτωσης συνεχίζεται.
Τον Απρίλιο του 2018 ο τότε δήμαρχος κ. Μαργαρίτης και ενώ μέχρι τότε αντιμετωπίζαμε την απόλυτη άρνηση, συναντάται με τον τότε Υπουργό Εσωτερικών και μεταξύ άλλων θέτει το ζήτημα της κατασκευής μονάδων αφαλάτωσης στο νησί της Νάξου. Το Μάιο του 2018 οι Πολίτες για τα Νησιά μας, παρουσίασαν στο Πνευματικό Κέντρο της Παντάνασσας σχέδιο βραχυπρόθεσμων, μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων δράσεων για ολοκληρωμένη διαχείριση υδάτων. Παρά την παρουσία αρκετών πολιτών και φορέων, κανείς από την διοίκηση του Δήμου δεν εμφανίστηκε. Παρ’ όλα αυτά θέσαμε το σχέδιο μας υπ’ όψη του αρμοδίου αντιδημάρχου, χωρίς βέβαια να έχουμε ποτέ κάποια ανταπόκριση. Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου η ποιότητα του νερού είναι κάκιστη με συνεχείς καταγγελίες πολιτών για νερό με οσμή, γεύση και χρώμα.
Τον Φεβρουάριο του 2019 με μία πρόχειρη διαδικασία και χωρίς καν την παρουσία του μελετητή, ενδεικτική του τρόπου λειτουργίας του Δημοτικού Συμβουλίου τότε και τώρα, επιλέγεται η θέση «Αμμίτης» για την χωροθέτηση εγκατάστασης μονάδας αφαλάτωσης δυναμικότητας 5.000μ3 ημερησίως, ενώ παράλληλα αποφασίζεται, αν και δεν ήταν στη μελέτη η μεταφορά του αγωγού απόρριψης του αλμολοίπου 1χλμ. βορειότερα από την θέση χωροθέτησης και ειδικότερα στη θέση «Πνιγμένου».
Έκτοτε 2,5 χρόνια μετά την ανωτέρω απόφαση – «πυροτέχνημα» ο Δήμος δεν έχει προβεί σε καμμία ενέργεια, με αποτέλεσμα να μισθώνει και να εγκαθιστά εκ νέου μονάδα αφαλάτωσης μέσα στην Χώρα δίπλα στο καρνάγιο και να υπεραντλεί τα υπόγεια νερά.
Όσο δε για σχέδιο ολοκληρωμένης διαχείρισης υδάτων, δεν γίνεται λόγος.
Την ίδια στιγμή ελλείψει και χωροταξικού σχεδιασμού, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια υπερβολική αύξηση της δόμησης, με αποτέλεσμα -μεταξύ άλλων- την αύξηση των αναγκών για φυσικού πόρους, ιδίως στο Δυτικό και Νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού.
Η ανάπτυξη πρέπει να ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την ευημερία των επόμενων γενεών. Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δημιουργούνται οι συνθήκες για μακροπρόθεσμη οικονομική ανάπτυξη με ταυτόχρονη εξασφάλιση της προστασίας του περιβάλλοντος.
Είτε θέλουμε να το αποδεχθούμε, είτε όχι, ό,τι βιώνουμε σήμερα δεν είναι ανάπτυξη, αλλά μία κλιμακούμενη υποβάθμιση και την κύρια ευθύνη φέρουν «οι έχοντες το μαχαίρι και το πεπόνι»”.
