Σε μία ακόμη εορταστική εκδήλωση, οι υποψήφιοι δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι και βουλευτές «στήθηκαν» δίνοντας το παρών προς τέρψη ψηφοφόρων και πιστών
Η αλήθεια είναι ότι στο άκουσμα της είδησης ότι στο Δήμο Καλλιθέας (σ.σ. όπως είπε και φίλος που παρακολουθήσαμε για λίγο την Θεία Λειτουργία σήμερα το πρωί στο Αργοκοίλι) είναι 800 υποψήφιοι δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, τα γόνατά μου κόπηκαν…
Τους μετέφερα αίφνης στην εκκλησία, εδώ στο Αργοκοίλι, Να γεμίζουν το χώρο ασφυκτικά και να χαμογελούν στο πέρασμα κάθε πιστού που θέλει να προσκυνήσει την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Τους … είδα στο προαύλιο να δημιουργούν πηγαδάκια με τους ψηφοφόρους (σ.σ. το κεφάλαιο πιστοί έκλεισε όταν ολοκληρώθηκε η Θεία Λειτουργία) και να συζητούν για τις επικείμενες εκλογές. Και τους φαντάστηκα να μονομαχούν για το ποιος θα σηκώσει την εικόνα στη διάρκεια της περιφοράς της στον προαύλιο χώρο της Εκκλησίας..
Και με έλουσε κρύος ιδρώτας. Οκτακόσιοι….. Εδώ εμείς δεν έχουμε περισσότερους από εκατό και φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε στο δρόμο. Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος και ποιος ο ψηφοφόρος. Έχουμε μπερδευτεί. Ευτυχώς, μένουν ακόμη 48 ώρες…
Όμως, η σημερινή εικόνα από την Εκκλησία της Παναγίας στο Αργοκοίλι παραμένει στο μυαλό μου. Όχι, οι οκτακόσιοι της Καλλιθέας, αλλά οι σαράντα περίπου του Δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων αλλά και οι υποψήφιοι πολιτευτές ή και βουλευτές στο Νομό…
Με τα καλά τους. Από το πρωί. Κάποιοι ήρθα καθυστερημένοι αλλά ως …ψηλοί ξεχώρισαν αμέσως. Απέναντι από την θαυματουργή εικόνα είχαν στηθεί. Ένιωθες το βλέμμα τους πάνω σου. Να σε μετρούν. Να καταγράφουν. Ένιωθες σαν ένας αριθμός. «Αυτός είναι δικός μας»…. «Όχι, δικός μου είσαι»…
Κάποιοι άλλοι κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους πιστούς. Έκαναν τις σχετικές συστάσεις και μοίραζαν χρόνια πολλά… Κάποιοι άλλοι, πρωτάρηδες, κάθονταν με προσοχή και απλά περίμεναν να περάσει η ώρα…
Ενώ κάποιοι άλλοι, επέλεξαν λόγω ιδεολογίας να μην περάσουν καν την πόρτα της εκκλησίας, ενώ υπήρχαν κι αυτοί που επέλεξαν να μείνουν μακριά από τα φώτα της ….φωτογραφίας και των ΜΜΕ. Αν και δύσκολο. Όμως, ήταν η δική τους επιλογή.
Κάποιος μου είπε «είναι η ανάγκη του ψηφοφόρου να δει τον πολιτικό εκεί, στην εκκλησία, Να τον ακούσει να λέει τους ψαλμούς μαζί με τον ιερέα. Μην τους κατηγορείς τους πολιτικούς, είναι ο καθρέπτης μας»…
Κάποιος άλλος ψιθυριστά λέει «δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο σακούλι. Και να μην ήταν υποψήφιοι πάλι στην εκκλησία θα ήταν. Τους ξέρουμε»…
Όλοι έχουν δίκιο. Κυρίως σ’ αυτό που λέμε «καθρέπτης»… Αυτό όμως που με ενοχλεί περισσότερο είναι η θέση της Εκκλησίας. Βρίσκεται μόνιμα με την πλάτη στο τοίχο. Δέχεται πυρά κυρίως για το οικονομικό σκέλος και σε δεύτερη μοίρα για το ζήτημα της εκπαίδευσης.
Κι όμως, παίζει το παιχνίδι των πολιτικών. Τους δίνει το χώρο να κινηθούν. Να μετατρέψουν τον προαύλιο χώρο της εκκλησίας σε προεκλογικό κέντρο. Να αναζητήσουν ψηφοφόρους ανάμεσα στους πιστούς.
Ο θόρυβος που γίνεται στη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας είναι απίστευτος. Δεν ξέρω εάν κανείς μπορεί να ακούσει τα λόγια του ιερέα… Έχω την αίσθηση ότι σ’ αυτές τις εκδηλώσεις, ο πολιτικός είναι αυτός που κλέβει τη παράσταση. Με την ανοχή της εκκλησίας και κυρίως γιατί ο πιστός – ψηφοφόρος θέλει να δει τον πολιτικό όρθιο, ατσαλάκωτο και να ψιθυρίζει το «πιστεύω» μαζί του…
Όσο για το ποιοι ήταν σήμερα; Έχει σημασία; Στο τέλος της ημέρας μένει η απορία: Ο πολιτικός έχει ανάγκη την Εκκλησία ή η Εκκλησία την πολιτική;
