Κωνσταντίνος Μπογδάνος …. Πρόσωπο που σε πάει στα άκρα… είτε τον συμπαθείς, είτε δυσκολεύεσαι να τον αντέξεις… Μιλά ανοιχτά για την προσέγγισή του στη δημοσιογραφία το φλέρτ με την πολιτική, το ενδεχόμενο να κάνει ένα βραδινό talk show, το κάφρισμα των media, την καθαρότητα της ιδεολογικής του τοποθέτησης, αλλά και την ηρεμία που πλέον αναζητεί μετά μανίας στη ζωή του.
Είναι προφανές πως ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος είναι ένα πρόσωπο που σε πάει στα άκρα: είτε τον συμπαθείς πολύ, είτε δυσκολεύεσαι να τον αντέξεις. Δεν μπορεί όμως να προσποιηθεί πως δεν είναι ο εαυτός του, κάτι, αν μη τι άλλο, ιδιαίτερα πρωτότυπο ακόμα και στο σημερινό μιντιακό τοπίο. Και, εκείνο το μεσημέρι της συζήτησής μας στο εστιατόριο του ΣΚΑΪ, είχα την αίσθηση πως μιλούσε απόλυτα ειλικρινά. Και γιατί να κρυφτεί άραγε;
Στον Γιώργο Ευγενίδη
Για να ξεκινήσουμε εκ νέου τις 10 ερωτήσεις, χρειαζόμασταν έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να υπηρετήσει το concept απολύτως. Τι να κάνει δηλαδή; Να απαντήσει με ευθύτητα σε εξίσου ευθείες ερωτήσεις. Όπερ και εγένετο με τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, ο οποίος μιλά ανοιχτά για την προσέγγισή του στη δημοσιογραφία το φλέρτ με την πολιτική, το ενδεχόμενο να κάνει ένα βραδινό talk show, το κάφρισμα των media, την καθαρότητα της ιδεολογικής του τοποθέτησης, αλλά και την ηρεμία που πλέον αναζητεί μετά μανίας στη ζωή του. Και, είτε τον συμπαθείς είτε όχι, δεν μπορείς παρά να παραδεχθείς, αφού διαβάσεις τις 10 απαντήσεις του πως τουλάχιστον έχει το θάρρος της γνώμης του και πως είναι ο εαυτός του. Δεν το καταφέρνουν πολλοί αυτό.
Η συνέντευξη:
-Έχω την αίσθηση πως είσαι ένας άνθρωπος που, δημοσιογραφικά, είτε τον αγαπά κανείς είτε τον μισεί. Γιατί πας στα άκρα; Γιατί δεν βρίσκεις κι εσύ τη δική σου μεσότητα;
Αυτό ακριβώς κάνω τώρα. Μετά από ένα θαυμάσιο καλοκαίρι δεν πλασάρω ένα μειλίχιο στυλ, αλλά βαρέθηκα τις φωνές. Αλλά δεν είναι θέμα έντασης λόγου, αλλά περιεχομένου λόγου. Πιστεύω πως και με τον πιο ήρεμο, πράο, γλυκομίλητο τρόπο να πω ορισμένα πράγματα, είναι κυρίως αυτά που λέω που θα εξακολουθήσουν να ενοχλούν ορισμένους ανθρώπους σε σημείο μίσους.
-Πιάνομαι από αυτό που λες λοιπόν. Υπάρχουν στιγμές που γυρνάς το βράδυ σπίτι, βλέπεις τον εαυτό σου και λες «γαμώτο, αυτό δεν θα ήθελα να το έχω πει»;
Έχουν υπάρξει, ναι. Τον τελευταίο καιρό όμως. Δεν έχω όμως ένα πρόχειρο παράδειγμα. Δεν το κάνω επίτηδες, απλά δεν έχω κάτι πρόχειρο. Άλλωστε, αυτό τον καιρό προσπαθώ και να μην σκέφτομαι τα στραβά.
-Ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή που, ενώ είσαι στον αέρα, έχεις κληθεί μα τη διαχειριστείς, χωρίς καμία προετοιμασία;
Έλα ντε! (σ.σ. Σκέπτεται). Αυτό που μου έρχεται ήταν οι πρώτες επιθέσεις στο Παρίσι, η επίθεση στο Charlie Hebdo και η ομηρία που ακολούθησε στο εβραϊκό παντοπωλείο. Αυτό μου είχε σκάσει στον αέρα. Θυμάμαι ότι είχα καταλάβει ακριβώς πάνω στο ρουν των γεγονότων, είχα συνειδητοποιήσει πως αυτό που ζω είναι κάτι πολύ μεγάλο γιατί ναι μεν υπήρχαν οι επιθέσεις στο Λονδίνο-τις οποίες γλίτωσα παρα τρίχα γιατί ήμουν στον επόμενο συρμό από αυτόν που χτύπησαν-(σ.σ. τις επιθέσεις στο μετρό του Λονδίνου το 2005). Αυτή η επίθεση είχε όμως τελείως διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά, κυρίως ως προς το υπόβαθρο, την καταγωγή των δραστών και την οργάνωση των επιθέσεων. Συνεπώς, εκείνη την ώρα αισθάνθηκα πως η Ευρώπη δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια. Ακούγεται λίγο κλισεδιάρικο, αλλά, για να το συνδέσω με την προηγούμενη ερώτηση, θυμάμαι πως γυρίζω και το λέω αυτό το πράγμα. Και μετά αρχίζει η επίθεση με πολύ χυδαίους χαρακτηρισμούς. Ε, και μετά η Ευρώπη δεν ήταν ποτέ πια η ίδια!
-Έχω την αίσθηση πως σου ταιριάζει ένα βραδινό talk show, με συνδυασμό ψυχαγωγίας και ενημέρωσης, στα αμερικανικά πρότυπα, αλλά όχι σαν την Προβοκάτσια που έκανες…
Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα; Μπορώ παρα πολύ δύσκολα να σαχλαμαρίσω θεματολογικά. Μπορώ να σαχλαμαρίσω διαχειριστικά. Αντανακλαστικά, θέλοντας πολλές φορές να μειώσω την ένταση πολύ βαριών ειδήσεων, το ελαφραίνω. Βέβαια, στην περίπτωσή μου ενοχλεί και το ότι έχω πολύ συγκεκριμένες και σαφείς απόψεις. Και πολιτικές και ιδεολογικές και ιστορικές. Θα μπορούσα κάλλιστα να ασχοληθώ με τον κώλο της Καρντάσιαν ως φαινόμενο. Δηλαδή, ο κώλος της Καρντάσιαν είναι ένα εξαιρετικό θέμα για να ασχοληθεί κανείς ως φαινόμενο μπαίνοντας μέσα και βλέποντας φερ ειπείν το πρωτοσέλιδο της Daily Mail, η οποία με δύο στήλες απόσταση έχει την είδηση για τον κώλο της Καρντάσιαν και για ένα κοριτσάκι που αυτοκτόνησε επειδή δεν είχε ωραίο κώλο. Αυτά τα δύο μπαίνουν μαζί. Να ασχοληθώ όμως με τον κώλο της κάθε ανθυποσελέμπριτι και αν μεγάλωσε, μίκρυνε ή πλαδάρεψε, αυτό δεν με απασχολεί καθόλου. Δυστυχώς, δεν μπορώ πολυ εύκολα να συνεννοηθώ με τους συνεργάτες μου πάντα, διότι ίσως καποια πράγματα που έχω εγώ μέσα στο κεφάλι μου να μην μπορώ να τα εκφράσω επαρκώς. Αυτό που φοβάμαι είναι αυτό που συνέβη στην Προβοκάτσια: ότι μπορεί να ξεκινήσω να μιλάω για τον κώλο ως φαινόμενο και να καταλήξω να μιλάω για τον κώλο ως κώλο. Άρα, όποιος καεί στον χυλό φυσάει και το γιαούρτι και αυτή τη στιγμή δεν έχω καμία διάθεση. Και υπάρχει και η άποψη πως είναι υπερβολικά χάλια τα πράγματα γύρω μας για να κάτσω εγώ να τσιλιμπουρδίζω.
-Διαβάζω διάφορα δημοσιεύματα, σύμφωνα με τα οποία θα κατέβεις στην Α’ Αθηνών με τη ΝΔ. Αληθεύει;
Αυτό που έχει περισσότερη πλάκα σε αυτή την ιστορία είναι πως μου έχουν βγάλει και την περιφέρεια. Έχω αυτή την Αγγλοσαξονική αντίληψη για τα πράγματα που λέει πως, αν ο δημοσιογράφος αισθάνεται ειλικρινέστερος με αυτό που κάνει, δεν πρέπει να αποκρύπτει την πολιτική του θέση και κατεύθυνση. Λοιπόν, το ίδιο έχω κάνει ευθύς εξαρχής. Επίσης, εκφράζω πολλές φορές άποψη περισσότερο από όσο μπορεί να αντέξει πολύς κόσμος, ενώ επίσης έκανα έναν συντονισμό σε μια εκδήλωση του Ινστιτούτου Δημοκρατίας και ένα ραντεβού με τον Κυριάκου Μητσοτάκη για δημοσιογραφικούς λόγους. Ε, ήρθε και έδεσε το γλυκό πως κατεβαίνω.
-Περίμενε όμως: μπορεί να μην κατέβεις στην Α’ Αθηνών, όπως λένε κάποιοι, πλην όμως στο μυαλό σου δεν υπάρχει κάποια στιγμή, ως master plan, η ενασχόλησή σου με την πολιτική;
Στο λέω με όλη μου την ειλικρίνεια, δεν υπάρχει master plan. Σε αυτό είμαι λίγο… Τσίπρας. Ένας από τους λόγους που θεωρώ τον Τσίπρα επικίνδυνο, είναι επειδή τον καταλαβαίνω και επειδή του μοιάζω σε ορισμένα ζητήματα. Μπορεί να ήμουν της ακριβώς αντίθετης αισθητικής και ιδεολογικής σκοπιάς, όμως σε βαθια. Ανθρώπινα χαρακτηριστικά τον αντιλαμβάνομαι. Καταλαβαίνω ότι κατά βάθος είναι τεμπέλης, αναβλητικός, καλοπερασάκιας, παιδί, πολύ παιδί μέσα του-φαίνεται όταν βλέπει ένα αεροπλάνο και χαίρεται σαν ένα παιδί που του πήραν καινούργιο lego-και επίσης πως είναι ένας άνθρωπος που δεν ξέρει να παίξει στρατηγικά, αλλά μπορεί να παίξει τακτικά. Ακριβώς λοιπόν επειδή αυτά τα χαρακτηριστικά τα έχω και εγώ σε μεγάλο βαθμό, μόνο που εγώ δεν είμαι πρωθυπουργός. Συνεπώς, δεν έχω master plan. Μέσα στο μυαλό μου σκέφτομαι ότι σε κάποια στιγμή, αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε έτσι, μπορεί να θέλω να ξαναφύγω. Κανείς φεύγει είτε επιστρέφοντας στην παλιά του τέχνη-υπηρεσίες επικοινωνίας-ή φεύγει και πηγαίνει στο Ευρωκοινοβούλιο. Δεν νομίζω αυτό όμως είναι τίμιο, το να θεωρήσεις πως η πολιτική είναι ένα όχημα για να πας τη ζωή σου παρακάτω. Ως εκ τούτου, έχω μεν το μαχητικό στοιχείο και μια ρομαντική προσήλωση στα πιστεύω μου. Υπάρχουν στιγμές που λέω πως θα ήθελα να είμαι πολιτικός για να τους τα χώσω σαν να μην υπάρχει αύριο, διότι αυτό που κάνω τώρα μπορεί να γίνει ενδιάμεσο ως προϊόν-ούτε αντικειμενικός ως δημοσιογράφος ούτε ευθύς ως πολιτικός. Και ακριβώς επειδή βρίσκεσαι στο ενδιάμεσο, γίνεσαι ένα ντεμί σεζόν πράγμα που μπορεί ο άλλος να μην το γουστάρει. Από αυτή την άποψη, η πολιτική είναι δελεαστική, γιατί σε απελευθερώνει. Αλλά δυστυχώς η πολιτική έχει γίνει ένα όχημα για ορισμένους.
-Εγώ βλέπω λοιπόν έναν άνθρωπο που ξέρει πολύ καλά τι θέλει και τι είναι. Θεωρείς σε αυτό το πλαίσιο πως εμείς στα media σε καφρίσαμε;
Τα media με έχουν…καρακαφρίσει. Αλλά με έχουν καφρίσει, γιατί βρισκόμαστε σε ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα και γιατί είμαι Δεξιός. Που είναι απόλυτα αντιδημοφιλές. Και δεν είμαι μόνο Δεξιός, είμαι και επίμονος Δεξιός και δεν θα σταματήσω επειδή με καφρίζουν τα πληρωμένα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ.
-Καίτοι δεξιός όμως, με το κοστούμι φοράς σταράκια. Γιατί, σε χτυπάνε τα σκαρπίνια;
Έτσι το φορούσα από την Αγγλία, αλλά δεν νομίζω πως η Δεξιά και η Αριστερά υπόκεινται σε ενδυματολογικους κώδικες, εκτός αν κάνεις καραγκιοζιές του στυλ «δεν φοράω γραβάτα, επειδή είμαι Αριστερός».
-Ο Μπογδάνος εκτός αέρα, τι σχέση έχει με τον Μπογδάνο που βλέπουμε στην εκπομπή;
Είναι ακριβώς το ίδιο. Και οι πολλές αλλαγές στη διάθεση, οι μεταπτώσεις, οι διακυμάνσεις στην καθημερινή παρουσία σχετίζονται ακριβώς με το ότι δεν έχω εμπεδώσει-και μάλλον είναι λάθος-ότι πρέπει να δουλέψω έναν τηλεοπτικό εαυτό που να μην επηρεάζεται από το τι συμβαίνει εκτός αέρα. Αυτό που μου συμβαίνει πολύ συχνά όταν κάθομαι σε φιλικά τραπέζια και βλέπω ορισμένους που δεν με ξέρουν να ξινίζουν και μετά από δέκα λεπτά είναι «ρε φίλε, όπως είσαι στο γυαλί είσαι και κανονικά». Και εκεί καταλαβαίνω πόσο το γενικό κάφρισμα έχει διαβρώσει την ιδέα που έχει ο κόσμος για το τι είναι ο δημοσιογράφος, βάζοντας ως πρώτη ταμπέλα τη λέξη «υποκριτής». Είμαι σίγουρος πως ένα μεγαλο μέρος όσων δεν με χωνεύουν πιστεύει πως αυτό που κάνω στο γυαλί είναι μια υποκρισία.
-Πες μου τι γουστάρεις να κάνεις για να χαλαρώσεις, όταν κλείνουν οι κάμερες. Θα βγεις, θα πας σε αυτά τα τραπέζια που λες;
Δεν ξέρω… Νομίζω ότι πλέον γερνάω, με την έννοια πως δεν βγαίνω τόσο πολύ. Πιστεύω πως η συγκέντρωση των ανθρώπων γύρω από ένα τραπέζι με καλό φαγητό και ποτό είναι μια υπέροχη πολιτισμικη κατάκτηση. Το αγαπώ αυτό, αγαπώ αυτά τα μακροσκελή τραπέζια. Αυτό είναι ευτυχία. Ευτυχία για μένα είναι και μια καλή εκδρομη. Ευτυχία είναι να μπεις σε ένα φουσκωτό στην πίσω πλευρά της Νάξου και να πας, για παράδειγμα, απέναντι μέχρι τις Μάκαρες. Ευτυχία αισθάνομαι και μέσα στη φύση, δηλαδή έχω αρχίσει και παίρνω τα βουνά. Όλο και περισσότερο ζητάω ηρεμία
