Η Κατερίνα Γιαννακά μιλάει για την ανάγκη εκσυχρονισμού της κοινωνίας πάνω στο σημαντικό θέμα που ακούει στο όνομα “γυναικοκτονίες”
Δεκαετρείς (13) γυναικοκτονίες μέσα σε ένα χρόνο (2022) και 17 το 2021, δεν το λες φαινόμενο συνηθισμένο στα πλαίσια της εγκληματικότητας, ούτε μπορεί να «χρεωθεί» σε εγκληματικά στοιχεία προέλευσης εκτός της ελληνικής πραγματικότητας.
Της Κατερίνας Γιαννακά (*)
Οι γυναικοκτονίες είναι πλέον κοινωνικό φαινόμενο με ρίζες βαθιές σε νοοτροπίες πατριαρχικής κοινωνίας, ανδροκρατούμενης ανατολίτικης νοοτροπίας, που όσο κι αν η νομοθεσία εκσυγχρονίζεται στα πλαίσια της ισότητας των φύλων, όχι μόνο δεν εκλείπουν, αλλά δείχνουν να είναι βαθιά ριζωμένες και εκδηλώνονται με πρωτοφανή αγριότητα.
Το πρωτόγονο αυτό φαινόμενο ενισχύεται και από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται συχνά τέτοια εγκλήματα, από την εξουσία (εκτελεστική, δικαστική, μιντιακή) ανάλογα με την κοινωνική προέλευση του εγκληματία.
Παράλληλα θεσμοί – δημιουργήματα πρωτοβουλιών γυναικείων κυρίως οργανώσεων, συμβουλευτικοί σταθμοί, ξενώνες κακοποιημένων γυναικών, υπηρεσίες όπως η Γενική Γραμματεία ισότητας, τομείς ειδικοί των Σωμάτων Ασφαλείας, έχουν υποβαθμιστεί, και υπολειτουργούν, με αποτέλεσμα να λείπουν συχνά οι προϋποθέσεις εκείνες, που είναι απαραίτητες προκειμένου να αποφασίσει κάθε υποψήφιο θύμα να καταφύγει σε αυτές, όπου θα βρει στήριξη, ζεστασιά και εμπιστοσύνη.
Η πατριαρχική νοοτροπία σκοτώνει, αλλά η κυβέρνηση αδιαφορεί και αρνείται ακόμη και την καθιέρωση του όρου «γυναικοκτονία», που αποδίδει την έμφυλη διάσταση του εγκλήματος και δημιουργεί ένα νέο τοπίο στο νομικό μας πολιτισμό, στήριξης της γυναίκας υποψήφιου θύματος, που βρίσκεται συχνά να νιώθει ολομόναχη σε μια κοινωνία αδιάφορη και παθητική.
Το πρόβλημα πλέον είναι οξύτατο και ουδείς δικαιούται να αδιαφορεί, πολύ περισσότερο ο προοδευτικός κόσμος, οι μαζικοί φορείς, τα κόμματα, τα κοινωνικά κινήματα.
Επιβάλλεται να αναληφθούν πρωτοβουλίες κατά της έμφυλης βίας, να δημιουργηθούν παντού, στη γειτονιά, στο χωριό, στους χώρους εργασίας μηχανισμοί κοινωνικής αλληλεγγύης, να ενισχυθούν, να εκσυγχρονιστούν, να στελεχωθούν με κατάλληλο προσωπικό και να αναπτυχθούν παντού δομές προστασίας κακοποιημένων γυναικών, έτσι ώστε να εμπνέουν εμπιστοσύνη και σιγουριά.
Αναγκαία είναι και η ανάπτυξη στην εκπαίδευση ανάλογων προγραμμάτων, ώστε από νωρίς να καλλιεργείται στα παιδιά και τους νέους γενικά η κοινωνική αλληλεγγύη, ο σεβασμός στη ζωή, τα απαιτούμενα κοινωνικά «αντισώματα» ενάντια σε κάθε μορφής βία.
Το γυναικείο κίνημα καλείται και πάλι να μπει δυναμικά μπροστά, γιατί ο αγώνας για την ισότητα δεν έχει κερδηθεί…
(*) Η Κατερίνα Γιαννακά, είναι μέλος Κεντρικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ περιφέρειας Ν. Αιγαίου
