Μαγκιά… Κάποιοι επιχείρησαν να κλείσουν το δρόμο στον Βουλευτή Κυκλάδων του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκο Μανιό ώστε να μην μπει στο Πολυτεχνειο και να αποδώσει φόρο τιμής – Αυτό που δεν ξέρουν είναι ότι χωρίς τον Μανιό αυτοί οι μάγκες δεν θα ήξεραν τι εστί Πολυτεχνείο
Κάποιοι νομίζουν ότι είναι επαναστάτες επειδή ανέβηκαν οι παλμοί τους μην αφήνοντας τον Μανιό να καταθέσει στεφάνι στο Πολυτεχνείο και κάποιοι άλλοι ένιωσαν το δίκιο τους να ξεχειλίζει ρίχνοντας στην άσφαλτο μια συνομήλικη του Μανιού πρώην Λαμπρακησα έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία.
Του Φοίβου Κλαυδιανού (tvxs.gr)
Αυτό δεν είναι και σπουδαία είδηση, δεδομένου ότι πρόκειται για 20χρόνους που δεν ξέρουν τη διαδρομή ούτε του Μανιού, ούτε της Λαμπράκησας, ούτε των συζύγων τους, ούτε των φίλων και συνοδοιπόρων τους για δεκαετίες…, με λίγα λόγια δεν ξέρουν την ιστορία κάποιων μιας άλλης γενιάς. Σε τελική ανάλυση, δεν φταίνε αυτοί, αλλά όσοι τους έχουν κάνει να πιστέψουν ότι το χωρίς όριο αντισυριζαικό μένος είναι επαναστατική πράξη, που μπορεί να εξισορροπήσει τη σχεδόν πλήρη κινηματική και πολιτική τους απραξία (ορισμένων, όχι όλων).
Πιο σπουδαίο είναι να παρατηρήσει κανείς κάποιους μεγαλύτερους, οι οποίοι νομίζουν ότι έχουν εντρυφήσει στην ιστορία της Αριστεράς και της επανάστασης ως επαγγελματίες, να προσπαθούν να “ξεπλύνουν” το χρήμα που έχουν λάβει από “μνημονιακά” ραδιόφωνα. Φαίνεται πως τόσα χρόνια, μιλώντας για τις ιστορίες επαναστατών και ηρώων, τίποτε δεν κατάλαβαν και ούτε ένα πόντο δεν ψήλωσαν για να τους πλησιάσουν. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι έφτασαν στο σημείο να γράψουν πως “οι παλαιότερες επαναστατικές αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις επόμενες”. Ουσιαστικά επιχείρησαν να εξομοιώσουν το να “παίζει” κανείς το κεφάλι του κορώνα γράμματα (περνώντας εικονικές εκτελέσεις, εξάμηνα βασανιστηρίων και χρόνια φυλακών και εξοριών, την ίδια περίοδο που όλοι οι υπόλοιποι είχαν λουφάξει), με αυτούς που “παίζουν” τους καθαρόαιμους επαναστάτες, χωρίς κανένα κόστος και χωρίς κανέναν πραγματικό κίνδυνο, με μόνη “συνεισφορά στο κίνημα” να κατηγορούν άλλους για προδοσία των οραμάτων της Αριστεράς.
Σε τελική ανάλυση, το θέμα έξω από την πόρτα του πολυτεχνείου ήταν αν δικαιούνται όλοι να τιμούν κάποιους αγώνες του παρελθόντος. Πιο συγκεκριμένα, αν αυτοί που πλήρωσαν με το αίμα τους το κόστος να είναι μέσα σε αυτό πριν από 45-50 χρόνια δικαιούνται και τώρα να μπαίνουν ή αν κάποιοι που χάρη στους πρώτους και χωρίς προσωπικό κόστος μπορούν να είναι τώρα μέσα… θα κρατάνε αυτούς τους πρώτους έξω.
Σε ότι αφορά τα πιο επίκαιρα, οι επόμενοι 3 μήνες θα έχουν αρκετές ευκαιρίες για τεστ αριστερής αυτογνωσίας, τόσο για οικονομικά θέματα όσο και για θεσμικά και εθνικά. Αξίζει να παρατηρήσει κανείς αν νιώθει την ίδια απογοήτευση με τον Σαμαρά όταν αποφασίζεται η κατάργηση της περικοπής των συντάξεων ή αν πετροβολάει στον ίδιο στόχο με τον Άδωνι όταν ανοίγει το μακεδονικό και το εκκλησιαστικό. Καλό είναι ο φανατισμός ορισμένων να μην τους οδηγήσει να φτάσουν στο σημείο να συμφωνήσουν με τον τελευταίο ότι δεν είχε νεκρούς στο Πολυτεχνείο… αφού από τον Μανιό έχουμε μάθει ότι υπήρξαν.
