Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς σχολιάζει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο τις εξελίξεις στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας με αφορμή το “λουκέτο” στο Ποτάμι…
Η δημιουργία ενός κόμματος δεν προκύπτει σε κενό αέρος. Εκφράζει πρωτίστως πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες. Και κυρίως αποτυπώνει το ταξικό του πρόσημο. Αν, βεβαίως, μιλάμε για κόμμα το οποίο θα έχει παρόν και μέλλον. Αν αναφερόμαστε σε ένα κόμμα εκ των πραγμάτων βραχύβιο και θνησιγενές, τότε η συζήτηση γίνεται σε άλλη βάση. Πριν από λίγες ώρες το ΠΟΤΑΜΙ αποφάσισε την αναστολή λειτουργίας του. Εκπρόσωποί του από όλη την Ελλάδα, σε ποσοστό 63%, κατέληξαν ότι ήρθε η ώρα να πέσει η αυλαία.
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Ένα πράγμα που γνωρίζαμε, κάμποσους μήνες πριν, επισημοποιήθηκε με τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του. Ο ασθενής -γιατί περί ασθενούς επρόκειτο- βρισκόταν στην εντατική και παρέμενε στη ζωή με μηχανική υποστήριξη.
Το ΠΟΤΑΜΙ υπήρξε ένα κόμμα, από τη γέννησή του, με παθογένειες και δισεπίλυτα ζητήματα. Τα βασικά του προβλήματα ήταν τεσσάρων κατηγοριών.
Πρώτον: Υποτίθεται ότι ήρθε στην ελληνική κοινωνία για να κτυπήσει το παλιό πολιτικό σύστημα. Να φέρει το νέο, καινοτόμο, ανθρώπινο και κυρίως δημοκρατικό. Όμως, από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας του διαπιστώσαμε ότι ήταν ένα προσωποπαγές κόμμα με πανσπερμία απόψεων. Τέτοια πανσπερμία, που μπέρδευε τους πολίτες και ακόμη-ακόμη τους ψηφοφόρους του. Δεν μπορούσε να περάσει το μήνυμά του, γιατί δεν υπήρχε μια στοιχειώδης πολιτική συμφωνία -έστω σε επίπεδο αρχών- ανάμεσα στους ανθρώπους του. Όταν, λοιπόν, ήρθε η ώρα της κρίσης, βουλευτές, στελέχη και μέλη του αλληθώριζαν προς το… παλιό κατεστημένο, το οποίο σε άλλες εποχές κατακεραύνωναν. Η Ν.Δ. κυρίως απορρόφησε το ΠΟΤΑΜΙ, γιατί οι διαφορές τους δεν ήταν εμφανείς. Και όταν έρχεται η ώρα της απόφασης, ο ψηφοφόρος επιλέγει τον ισχυρό. Αυτόν που έχει ελπίδες να κυβερνήσει.
Δεύτερον: Όση αβάντα και αν είχε από τα media, αποδείχτηκε ότι με επικοινωνιακά τεχνάσματα, με κολπάκια και τηλεοπτικά σποτάκια δεν διεξάγεται πολιτική. Η πολιτική ασκείται με όρους κοινωνίας και όχι επικοινωνίας. Στα μεγάλα, καυτά ζητήματα, το ΠΟΤΑΜΙ ήταν και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Ειδικά εκεί που έπρεπε να τοποθετηθεί ταξικά, η κατάσταση ήταν μια από τα ίδια. Τα θέματα δηλαδή που αφορούσαν την αναδιανομή του εισοδήματος, τη φορολογία, τις συλλογικές συμβάσεις, η μπάλα πετιόταν στην εξέδρα, γρήγορα, βιαστικά, με συνοπτικές διαδικασίες. Ποτέ δεν απαντήθηκε το καίριο ερώτημα. Έχουμε κάποια εναλλακτική πρόταση στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της πολιτικής της Ε.Ε.; Πώς θα γινόταν, άλλωστε; Όταν δήλωναν ότι είναι και κεντρώοι, και φιλελεύθεροι, και δικαιωματιστές, και υπερασπιστές του περιβάλλοντος, και λίγο απ’ όλα;
Τρίτον: Δεν αρκεί να δηλώνεις ότι ήρθες να ανατρέψεις το παλιό, κουρασμένο και γερασμένο. Ούτε σε καθαγιάζει να δηλώνεις ευρωπαϊστής στα χρόνια των μνημονίων. Επιβάλλεται, προκειμένου να είσαι αξιόπιστος, να εξηγείς και το «πώς». Και αυτό θα πραγματοποιηθεί μόνο αν έχεις πολιτικές θέσεις και ταξικές αναφορές στο πρόγραμμά σου. Γιατί δεν γίνεται να υπερασπίζεσαι και τους επιχειρηματίες και τους μισθωτούς. Πρέπει κάτι να πεις στους εταίρους και φίλους σου Ευρωπαίους για τη μεγάλη σφαγή και λεηλασία που συνέβη στη χώρα σου. Να υπερασπιστείς τους ανθρώπους που οδηγήθηκαν στην εξαθλίωση. Αυτούς που η ζωή τους μετατράπηκε σε κόλαση. Δεν αρκεί να επισημαίνεις τι δεν κάνουν καλά οι κυβερνήσεις, αλλά να προτείνεις πράγματα που θα ανακουφίσουν την κοινωνία…
Τέταρτον: Δεν είναι το πλέον σωστό να μιλάς για ένα ανατρεπτικό σύστημα που θα φέρει την… επανάσταση και να διαπιστώνουμε εμείς ως πολίτες -απ’ έξω εννοείται- ότι πρόκειται για μια από τα ίδια. Ένα κόμμα χωρίς εσωτερικές διαδικασίες. Ένα κόμμα που κυριαρχούσε ο… αρχηγός, ο οποίος απολάμβανε προνομιακής μεταχείρισης σε σχέση με άλλα μαζικότερα και ιστορικότερα κόμματα. Γιατί ο Σταύρος Θεοδωράκης ήξερε πολύ καλά το παιχνίδι των ΜΜΕ. Επαγγελματίας χρόνια. Σαρξ εκ της σαρκός τους. Ήταν όμως αυτό αρκετό; Γιατί μιλάμε για συγκεκριμένα πράγματα. Ένα κόμμα, που εμείς οι απ’ έξω, ξέραμε ότι, αν χρειαστεί, θα αποτελούσε δεκανίκι του συστήματος στα δύσκολα. Ένα κόμμα, το οποίο δεν ανέδειξε στελέχη μέσα από κοινωνικούς αγώνες αλλά μέσα από την κρησάρα του μιντιακού τοπίου.
Δεν ήταν αναμενόμενη η εξέλιξή του; Πόσα τέτοια κόμματα εξαφανίστηκαν, γιατί, πέρα από τη δημοφιλία των στελεχών τους, δεν είχαν καμιά πρόσβαση στο κοινωνικό γίγνεσθαι; Καμιά ρίζα με αυτό που ονομάζουμε κοινωνία. ΔΗ.ΑΝΑ., ΠΟ.ΛΑΝ., ΔΗΚΚΙ, ΔΗ.ΜΑΡ., ΑΝ.ΕΛ. και άλλα τέτοια κόμματα και… κομματίδια χάθηκαν από τον πολιτικό χάρτη και μόνο ο ιστορικός του μέλλοντος ασχολείται με αυτά. Μακριά από τις ανάγκες των πολιτών, χωρίς καμιά διάθεση για ριζοσπαστικές αλλαγές προς όφελος των ανθρώπων του μόχθου και της καθημερινότητας. Όπως τα παραπάνω κόμματα έσβησαν ή σβήνουν, το ίδιο συνέβη και με το ΠΟΤΑΜΙ. Ένα κόμμα που δεν είχε να προσθέσει τίποτα στη χώρα. Ένα κόμμα μακριά από τις ανάγκες των πολλών. Ένα κόμμα μακριά από τα μεγάλα προβλήματα. Ένα κόμμα που δεν θα λείψει σε κανέναν μας. Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ είπε κάτι το οποίο αποτυπώνει πλήρως την κατάσταση αυτού του πολιτικού οργανισμού: «Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής, είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται». Πόση μα πόση αλήθεια κρύβουν αυτές οι ελάχιστες λέξεις. Και πόσο εύστοχα εξηγούν τι ήταν, ή, μάλλον, τι δεν ήταν το ΠΟΤΑΜΙ. Κόμμα εναντίον της πολιτικής και υπέρ της πολιτικής που επιβάλλεται…
