Το 3ο καταπληκτικό και γεμάτο επεισόδιο του Game of Thrones που αποδεικνύει ότι όσο περνάνε τα επεισόδια γίνεται όλο και καλύτερο…
«Oathbreaker» ο τίτλος του επεισοδίου καιμπορεί το προηγούμενο να μείνει στην ιστορία για τη μεγάλη αποκάλυψη του φινάλε του, είναι όμως αυτό εδώ, το τρίτο της σεζόν, που είναι ένα επεισόδιο αληθινά ωραίο, δυνατό, γεμάτο πληροφορία και ψυχολογικές διακυμάνσεις, με, επιτέλους, το χαρακτηριστικό σκοτεινό χιούμορ που τόσο αγαπήσαμε στη σειρά, αλλά και ουσιαστικά βήματα στην πορεία των ηρώων, βήματα που βλέπουμε καθαρά πώς θα επηρεάσουν το μέλλον τους. Είναι ένα επεισόδιο με στενό σύνδεσμο με το παρελθόν (σε όλη του τη διάρκεια δεν μπορούσαμε ν’ αποβάλλουμε την αίσθηση ότι βλέπαμε αγαπημένα επεισόδια από παλιότερες σεζόν), όχι μόνο γιατί βυθίζεται στην ιστορία του Νεντ Σταρκ και των παιδιών του (όλα πια, εκτός από τον Ρομπ, μέσα στη δράση), αλλά και γιατί το επισκέπτονται πρόσωπα που θεωρούσαμε ότι δε θα ξαναδούμε. Ορκοι σπάνε, αλήθειες προδίδονται, όλοι αποκτούν – κι εμείς μαζί – μια πιο διαυγή ματιά στις εξελίξεις, στις προθέσεις, στην ψυχοσύνθεση των ηρώων κι αν ο πραγματικός oathbreaker αποκαλύπτεται και πάλι στο φινάλε, είναι ο καθένας από τους ήρωες που καταπατά έναν όρκο του, ή ανατρέπει μια ως τώρα δεδομένη αλήθεια. Ο Ντάνιελ Σάκχαϊμ σκηνοθετεί για πρώτη φορά «Game of Thrones» (θα τον συναντήσουμε και στο επόμενο επεισόδιο) και δουλεύει με ρυθμό, ένταση και δύναμη, ακριβώς τη στιγμή που χρειαζόμασταν κάτι τέτοιο.
Δε θα ‘πρεπε να είμαι εδώ Ο Τζον Σνόου ζει – σηκώνεται κυριολεκτικά από το νεκροκρέβατο, όσο ο Ντάβος και η Μελισάνδρη κοιτάζουν έκπληκτοι κι αμήχανοι. Τα προστατευτικά ένστικτα χτυπούν κόκκινο, σε κείνους και στους θεατές σύσσωμους. Oμως μια ανάσταση δε φέρνει την άνοιξη. Ο Κρεμμύδης στέκεται μπερδεμένος και πατρικά υποστηρικτικός. Η Μελισάνδρη μοιάζει ευάλωτη απέναντι σ’ αυτό που η ίδια κατάφερε και προσπαθεί να καταλάβει τι είναι ο θάνατος και να δικαιολογήσει τις προφητείες της με την ύπαρξη του Τζον, γιατί αυτός είναι ο πρίγκιπας κατακτητής που μήνυσε ο Θεός της κι όχι ο Στάνις. Οσο για τον Τζον, είναι προς το παρόν συντετριμμένος. Θυμάται τη δολοφονία του, θυμάται την προδοσία του Ολι και, μετά, τίποτα: ούτε τούνελ με φως, ούτε φωνές. Αντίθετα, νιώθει ότι απέτυχε σε όσα πίστευε και δεν ξέρει πώς να συνεχίσει τώρα που τού δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία. Η επιστροφή του Τζον Σνόου στους άντρες του – τους λίγους Φρουρούς που έμειναν με το μέρος του και τους περισσότερους Αγριους που διαφύλαξαν τη θέση του – είναι ένα γλύκισμα. Το comic relief διασκεδάζει τον τρόμο τόσο του Τζον όσο και των αντρών, που ξέρουν ότι βρίσκονται μπροστά σε κάτι που τους υπερβαίνει όλους, αλλά δεν ξέρουν αν είναι φάντασμα ή ο Μεσσίας. Ο Τόρμουντ κάνει κλασικό αγορίστικο χιούμορ (ξέρω ότι δεν είσαι Θεός γιατί είδα το πουλάκι σου κι ήταν τόσο δα) κι ο Εντ προσπαθεί να πειστεί ότι στο αναβιωμένο κορμί του Τζον δεν κρύβεται μια σκοτεινή ύπαρξη (είσαι πράγματι εσύ εκεί μέσα;). Μια επαναφορά όχι πολύ διαφορετική από την ανάσταση του Ιησού και τη συνάντησή του με τους αποστόλους του. Γιατί τώρα ο Τζον Σνόου έχει πετύχει εκείνο που δεν πέτυχε στην πρώτη του βόλτα στη ζωή: προκαλεί φόβο και δέος.
Ναυτία Ο Σαμ τα πάει χάλια με τη θάλασσα: μέσα σ’ ένα πλοίο μαζί με την Γκίλι, περνά την ώρα του αγκαλιά με τον κουβά. Πηγαίνουν στον Νότο, στα μέρη του Σαμ. Ομως εκείνος έχει την πρόθεση (για το καλό τους) ν’ αφήσει την Γκίλι και το παιδί στην οικογένειά του, στο Χορν Χιλ κι η Γκίλι δε βλέπει τα πεθερικά με τόσο καλό μάτι. Τραγική ειρωνεία, ο Σαμ δε γνώρισε ούτε τη δολοφονία του Τζον, ούτε γνωρίζει την επιστροφή του, οπότε γι’ αυτόν η μεγάλη παρένθεση στην ιστορία δεν υπάρχει καν. Η ανάλαφρη νότα έρχεται και πάλι, όταν στην εξομολόγηση παντοτινής πίστης κι αγάπης της Γκίλι, ο Σαμ απαντά μ’ έναν ακόμα εμετό στον κουβά.
What’s in the tower? Ο Μπραν συνεχίζει τις περιπλανήσεις του στο παρελθόν με τη βοήθεια του Three Eyed Raven. Αυτή τη φορά βλέπει τον Νεντ, τον πατέρα του (μια μιζανπλί δε φτιάχνει έναν Νεντ, απογοητευτική η επιλογή του ηθοποιού που τον ενσαρκώνει), παρέα με τον πατέρα της Μίρα και του Τζότζεν, τον Χάουλαντ Ριντ, σε μια συνάντηση με το καλύτερο σπαθί της εποχής, τον Αρθουρ Ντέιν, που είναι και ωραιότατος νέος κι είναι και κολπατζής με το σπαθί του.
Τι είναι αυτό που βλέπουμε; Είναι, στην ουσία, η απομυθοποίηση του Νεντ Σταρκ, αλλά και μια πολυπόθητη ματιά στα μυστήρια του παρελθόντος. Ο Νεντ κι ο Χάουλαντ, εκπροσωπώντας τον βασιλιά Ρόμπερτ Μπαράθεον, στους πρόποδες του Tower of Joy, μάχονται ένα τσούρμο άντρες του Ρέιγκαρ Ταργκάριεν: στη μονομαχία του Νεντ με τον Ντέιν, που αφήνει τον Νεντ χωρίς ξίφος κι αδύναμο, το τέλος δίνει ο Χάουλαντ, μαχαιρώνοντας τον Ντέιν πισώπλατα, πράγμα που βολικά, όπως καταλαβαίνουμε, έχει αποσιωπηθεί στις κατοπινές αφηγήσεις.
Από τον ψηλό πύργο ακούγεται γυναικεία κραυγή. Ποια είναι η κοπέλα μέσα στον πύργο; Γιατί όχι η Λιάνα, την οποία άλλωστε ο Νεντ μνημόνευσε και λίγο πριν πεθάνει, μια εικοσαετία αργότερα; Ωστόσο το ταξίδι του Μπραν κόβεται απότομα – όχι προτού συμπεριλάβει μια μαγική επικοινωνία του με τον πατέρα του, μέσω των κόσμων και των χρόνων – από τον Three Eyed Raven που είναι υπέρμαχος του λίγο αλλά καλό. Η διακοπή είναι στημένη με έλεγχο και εξαιρετικό σασπένς. Και πώς να φέρεις αντίρρηση στον ριζωμένο Μαξ φον Σίντοφ που δίνει υπαρξιακές οδηγίες με τη βαθειά του φωνή;
Η Ντενέρις συνεχίζει το βάδισμα στην έρημο, ενώ ο Καλ Μόρο που την έχει αιχμαλωτίσει δεν της φέρεται με καθόλου ωραίο τρόπο (στη μετάφραση από τα Ντοθράκι, «Χάιντε Καλίσι, πάρε τον κώλο σου από ‘δω!). Η Μητέρα των Δράκων τοποθετείται εκεί όπου ζουν οι χήρες των Καλ, σ’ ένα ημισφαιρικό κτίσμα χωρίς παράθυρα, όπου την υποδέχεται μια τέως σύζυγος που θα μπορούσε να την παίζει και η Cher. Αυτό το μέρος είναι εκεί όπου πηγαίνει η ελπίδα για να πεθάνει: μπορεί η Ντάνι να απαγγέλει και πάλι τα προσωνύμια της, να κοιτάζει με το οργισμένο της βλέμμα, όμως η μεγαλύτερη, σοφότερη, πικρότερη και πιο συμπλεγματική γυναίκα (κατηγορώντας κι αυτήν ότι έσπασε τον όρκο της μετά το θάνατο του Καλ Ντρόγκο), της κόβει τα φτερά – εκείνη θα μείνει με τις χήρες κι οι άντρες θ’ αποφασίσουν και για τη μοίρα της και για τις επόμενες επιθέσεις των Ντοθράκι, που δεν αποκλείεται να είναι στα κατακτημένα της εδάφη. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζει η χήρα, γιατί κάτι μας λέει ότι η Ντάνι δε θα μείνει με τα χέρια και τα πόδια σταυρωμένα.
Ψίθυροι Στο παλάτι της Ντενέρις στη Μιρίν, ο Βάρις δροσίζεται με τη βεντάλια του. Αλλά όχι μόνο: Εχει ακρόαση με την αιχμάλωτη Βάλα, την πόρνη που στάθηκε στο πλευρό των Γιων της Χάρπι ενάντια στους Unsullied και στους Second Sons κι ενάντια στο ζυγό του ξένου κατακτητή στις εξεγέρσεις του προηγούμενου κύκλου. Μια ηγετική γυναικεία φιγούρα, όχι μακριά από το πρότυπο της ίδιας της Ντενέρις. Ο Βάρις δίνει ρεσιτάλ εκβιαστικής διπλωματίας (κι ο Κόνλεθ Χιλ ρεσιτάλ κυνισμού στην ερμηνεία του) και προτείνει στη Βάλα να τη στείλει, μαζί με τον ασθματικό γιο της, στο Πέντος και να ξεφορτωθεί τις συνωμοσίες της.
Drinking Games Την ίδια ώρα, ο Τίριον ζει εκπληκτικά αμήχανη στιγμή με τη Μισάντεϊ και τον Γκρίζο Σκουλήκη, κλεισμένοι σε μια αίθουσα, περιμένοντας τον Βάρις να ολοκληρώσει τη σκευωρία του, ψάχνοντας παιχνίδια της παρέας και θέματα συζήτησης για να περάσει η ώρα, παρότι Μισάντεϊ και Σκουλήκης παίρνουν μέσα στο σαλονάκι το βραβείο του πιο ξενέρωτου ζευγαριού όλων των εποχών. Από το βασανιστήριο κοινωνικότητας τους βγάζει ο Βάρις που έρχεται με νέα: οι Γιοι της Χάρπι χρηματοδοτούνται από τους Αρχοντες των Ασταπορ, Γιουνκάι και Βολάντις. Και τώρα δε μένει παρά να καταστρώσουν τη στρατηγική τους για επίθεση, φυσικά όχι απαραίτητα με τη βία, αλλά κυρίως με τα «πουλάκια» του Βάρις, που δεν είναι παρά πρόθυμα παιδάκια που εκμαιεύουν πληροφορίες όποτε χρειάζεται.
Η πολύπλευρη εκδίκηση της Σέρσεϊ Λίγο πιο πέρα, στο Red Keep, σε σκηνή βγαλμένη από τον Ντίκενς, ο τρελογιατρός Κάιμπορν αξιοποιεί τα πουλάκια του Βάρις με τον καλύτερο τρόπο, προσφέροντάς τους γλυκάκια ως αντάλλαγμα για τους «ψιθύρους» κατασκοπείας τους, στην υπηρεσία αυτή τη φορά της Σέρσεϊ που καταφτάνει με τον Τζέιμι και τον Γκρέγκορ Κλιγκέιν, τον μεταλλαγμένο γίγαντα που πολύ προβληματίζει τον Τζέιμι (τι του έκανες ακριβώς; χαμπαριάζει τίποτα;). Η Σέρσεϊ, για άλλη μια φορά, με ακόμα μεγαλύτερη εσωτερική οργή, σχεδιάζει ν’ απλώσει το δίχτυ της εκδίκησής της πάνω απ’ ολόκληρο το Γουέστερος.
Ουπς Η χαρά μας που ξαναβλέπουμε τη γιαγιά Ολένα (φρεσκότατη παρά τα κοσμογονικά που συνέβησαν τις τελευταίες βδομάδες-μήνες), μετριάζεται από την εξαιρετική γκάφα του Παϊσέλ, ο οποίος αδειάζει τον Κάιμπορν τη στιγμή ακριβώς που το τρίο Σέρσεϊ – Τζέιμι και γιγάντιο πλάσμα μπαίνουν στο δωμάτιο. Ο Παϊσέλ σιωπά και… κλάνει! Μπροστά τους το Μικρό Συμβούλιο αποχωρεί για λόγους ευθιξίας κι έτσι η διαπραγμάτευση προς το παρόν βρίσκεται σε αδιέξοδο. Όχι προτού η Ολένα ξεστομίσει την υπέροχη ατάκα της, από εκείνες που μας είχαν λείψει: «Σέρσεϊ, η Μάρτζερι είναι βασίλισσα, εσύ δεν είσαι βασίλισσα, γιατί δεν είσαι παντρεμένη με τον βασιλιά. Αλλά καταλαβαίνω πώς αυτές οι σχέσεις είναι λίγο μπερδεμένες στην οικογένειά σου.» Ρούμπος.
Ο Τόμεν, που ξαφνικά αποφάσισε να γίνει δυναμικός, αντιμετωπίζει τον Σπουργίτη και ζητά να μπορέσει η μητέρα του να δει τη νεκρή της κόρη (εδώ μαθαίνουμε κι ότι τη Σέρσεϊ την περιμένει το γνωστό, πουλημένο δικαστήριο των επτά σεβάσμιων). Ο Σπουργίτης τον αντιμετωπίζει με απόλυτη συγκατάβαση και υποκρισία, πιέζοντας όλα τα σωστά κουμπιά τού, ας το πούμε, ακόμα μαμάκια βασιλιά Τόμεν. Μπορεί ο Τόμεν να μοιράζεται τα γονίδια της Σέρσεϊ και του Τζέιμι, αλλά δεν είναι παρά ένα παιδί, εύπιστο, που, στην τελική, όπως ξέρουμε, πάντα προτιμούσε να παίζει με το γατάκι του.
Educating Arya Τα μαθήματα της Αρια για να γίνει ο Κανένας συνεχίζονται με άγριο ξυλοφόρτωμα – στη διάρκειά τους, το κοριτσάκι αφηγείται την οικογενειακή της ιστορία, απαριθμεί τ’ αδέλφια της που ίσως είναι όλα νεκρά (αλλά όχι…), αναφέρεται στη λίστα του μίσους, μιλώντας για έναν άλλον άνθρωπο, που δεν είναι πια εκείνη. Η λίστα της Αρια ξαναπαίρνει δύναμη και το κοριτσάκι είναι πια έτοιμο: είναι ο Κανένας, γεμάτο μίσος αλλά και αυτοσυγκράτηση. Τα μαθήματα έχουν τελειώσει. Ο φόβος έχει φύγει, η όρασή της έχει επιστρέψει. Το ταξίδι της τώρα μπορεί να συνεχίσει – ελπίζουμε με λιγότερη βία, αλλά δεν το πολυπιστεύουμε κιόλας.
Η επιστροφή του Ρίκον Ο Λόρδος Αμπερ επισκέπτεται τον Ράμσεϊ, για να του προτείνει συμμαχία ενάντια στον Τζον Σνόου και τους Αγριους – απίθανο πώς όλοι συνεχίζουν να μιλούν για τον Τζον, αγνοώντας πως στο μεταξύ πέθανε και ξανάζησε. Ως πειστήριο της προθυμίας του, φέρνει μια αληθινή έκπληξη: την Οσα και τον Ρίκον, ο οποίος πράγματι ζει, αλλά ποιος ξέρει τώρα για πόσο, στα χέρια του Ράμσεϊ που τρώγονται για βασανιστήρια. Και να πώς σ’ αυτό εδώ το επεισόδιο, το αίμα του Νεντ είναι ολοζώντανο και η γενιά των Σταρκ μοιάζει να ξαναποκτά ισχύ. Να πιστέψουμε ότι θα έρθει η στιγμή που τ’ αδέλφια, σκορπισμένα στις άκρες του Γουέστερος, θα ξανασμίξουν;
Πόσοι σταυροί σ’ ένα κάδρο…
Ο κύκλος Οπως και το προηγούμενο επεισόδιο, έτσι κι αυτό ξεκινά και τελειώνει με τον Τζον Σνόου. Στο προηγούμενο, ο Τζον στο πρώτο πλάνο ήταν νεκρός, στο τελευταίο πήρε ανάσα. Σ’ αυτό εδώ, ξεκινά μη γνωρίζοντας σε ποια διάσταση βρίσκεται και τελειώνει μ’ εκείνον ν’ ανακτά τη θέση του ως Διοικητής της Φρουράς και εκδικητής των δολοφόνων του, έχοντας επιστρέψει από τους νεκρούς για να τους τιμωρήσει. Με τους τέσσερις ενόχους έτοιμους να εκτελεστούν, ο Αλισερ Θορν διατηρεί κάποια αξιοπρέπεια (Πολέμησα, έχασα, τώρα θα ησυχάσω. Εσύ θα πολεμάς τις μάχες των Αγρίων στην αιωνιότητα) κι ο μικρός «κι-εσύ-τέκνον-Ολι», γεμάτος μίσος, είναι εκείνος που του προκαλεί τον μεγαλύτερο πόνο στον Τζον, το αγοράκι που ο ίδιος έσωσε και που από το χέρι του πέθανε. Ο Τζον κάνει την οριστική κίνηση, κόβει το σκοινί με το σπαθί του και οι τέσσερις άντρες απαγχονίζονται, τα πρόσωπά τους τον κοιτάζουν νεκρά από κάθε γωνία. Αλλά ο Τζον δεν είναι ο άνθρωπος (;) που ήταν – δε γνώριζε τίποτα και τώρα μοιάζει να γνωρίζει τα πάντα και το βάρος τους να τον καθηλώνει. My watch is ended: παραδίδει τη σκυτάλη στον Εντ και φεύγει, άγνωστο για πού. Αλλωστε, η πορεία του ήταν πάντα μοναχική. Ο Τζον Σνόου είναι ο oathbreaker, ο όρκος του στη Φρουρά έχει σπάσει, αλλά, έτσι κι αλλιώς, τίποτα στη ζωή και στο θάνατό του δεν ήταν, ως τώρα, συμβατικό.
