Τι είδαμε στο 4ο επεισόδιο της εκπληκτικής σειράς Game Of Thrones όπου για μία ακόμη φορά ο Ράμσεϊ καταφέρνει με μία απλή κίνηση να κλέψει τη παράσταση
«Book of the Stranger» ο τίτλος του επεισοδίου, το οποίο όμως θα μπορούσε ωραιότατα να λέγεται και Grrrrls. Τα κορίτσια, έχοντας υποφέρει το καθένα και πιο πολύ από καταπίεση, εκμετάλλευση κι εξευτελισμό, παίρνουν τα ηνία και διεκδικούν όσα τους ανήκουν, χτίζοντας στρατηγικές και νέες συμμαχίες που θα καθορίσουν το μέλλον του κάθε οίκου. Στην αρχή, αρχηγικά, η Σάνσα, στο φινάλε, ως Θεία δύναμη, η Ντενέρις κι άλλες ενδιάμεσα, επιλέγουν να μην περιμένουν πια βοήθεια, ούτε τη μοίρα. Ακόμα και η Μπρίεν έχει, σ’ αυτό το επεισόδιο, μια διακριτική, αλλά επαναλαμβανόμενη παρουσία, κρατώντας ψηλά το λάβαρο της ηθικής (και το ενδιαφέρον του Τόρμουντ!). Τώρα πια τα στρατόπεδα ξεκαθαρίζουν και, με τρόπο μάλλον καθησυχαστικό για το μέλλον της σειράς, η εξουσία επιστρέφει σ’ εκείνους που θεωρούσαμε βασικούς παίκτες.
Να, λοιπόν, τι κρατήσαμε από το επεισόδιο 604 και προσοχή στο μήλο του Ράμσεϊ:
Open the gate Αυτό μάλιστα! Μια σκηνή τόσο τρυφερή και νοσταλγική, που με χαρά θα την παρακολουθούσμε για ολόκληρο το επεισόδιο. Για μια φορά, το «Game of Thrones» κάνει τομή στις παράλληλες πορείες των ηρώων του και τούς επιτρέπει να συναντηθούν. Η Σάνσα φτάνει στο Castle Black, δε συμβαίνει κάποια τραγωδία, βρίσκει τον Τζον, δε χάνουν ο ένας τον άλλον για δευτερόλεπτα ή από ένα σκοτεινό γύρισμα της τύχης, αλλά πραγματικά συναντιούνται, με τη μουσική υπόκρουσή τους και τη σφιχτή αγκαλιά τους. Ναι, είναι από τις στιγμές που μοιάζουν περισσότερο με «τηλεόραση», παρά με το αλλόκοτο που αποτελεί αυτή τη σειρά, αλλά, πραγματικά, τι ικανοποίηση, τι φως, τι ωραία που τρώνε τη σούπα τους και τα λένε. «Δεν έπρεπε να έχουμε φύγει από το Γουίντερφελ,» λέει η Σάνσα, δίνοντάς μας μια κλεφτή ματιά στο «what if…», όπου, βέβαια, το «GoT» θα ήταν οι Γουόλτονς και όχι αυτό που τελικά είναι.
Αφήσαμε, στο φινάλε του προηγούμενου επεισοδίου, τον Τζον να ετοιμάζεται (νομίζαμε) να βγει από την πύλη του Castle Black, αλλά ευτυχώς κάτι τον κράτησε πίσω (η βαλίτσα του, ίσως;) κι έτσι τώρα, το σχέδιό του να φύγει για τον Νότο, περιλαμβάνει και τη Σάνσα κι ο Νότος μοιάζει με μακρινό όνειρο. Κι αν εμείς γνωρίζουμε τα πάντα, τα δυο αδέλφια δεν ξέρουν τίποτα (ένα απολαυστικό μοτίβο που επανέρχεται στην πορεία του επεισοδίου), ούτε για το βιασμό της Σάνσα, ούτε για το ότι ο Τζον πήγε στον άλλο κόσμο και γύρισε. Ο Τζον μοιάζει εξαντλημένος για να πάρει όποια απόφαση, η Σάνσα είναι εκείνη που εκφράζει, για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα, τη δύναμή της: Το σχέδιο είναι να ανακτήσουν το Γουίντερφελ: «Ανήκει στην οικογένειά μας, σε σένα, σε μένα, στην Αρια, στον Ρίκον, στον Μπραν, όπου και να’ναι.» Η γενιά των Σταρκ είναι έτοιμη να διαφεντέψει.
I see you Ο Κρεμμύδης προσπαθεί να συμμαζέψει τ’ ασυμμάζευτα, η Μελισάνδρη βρίσκεται σε υπαρξιακό τέλμα, όμως η Μπρίεν δεν θα την αφήσει έτσι, θυμίζοντάς της ότι γνωρίζει, έχει υπάρξει μάρτυρας στις σκοτεινές και φονικές μαγείες της. Και κάτι μας λέει ότι αυτό δε θα βγει προς όφελος της Μπρίεν.
He’s back! Ο Λίτλφινγκερ επιστρέφει, πανέτοιμος να στριφογυρίσει τους πάντες γύρω από το… μικρό του δαχτυλάκι. Προς το παρόν δεν κάνει και πολλά, όμως πείθει τον αλαφροΐσκιωτο Ρόμπιν, όχι μόνο να μην πετά όποιον βρίσκει από τη Φεγγαρόπορτα, αλλά και να οδηγήσει τα στρατεύματα του Βέιλ προς το Castle Black, για τη σωτηρία της Σάνσα ενάντια στους Μπόλτον.
Φιλελέ Ο Τίριον αποδεικνύεται ο τέλειος εκπρόσωπος του νεοφιλελευθερισμού. Προσκαλώντας στη Μιρίν τους Αρχοντες των Ασταπορ, Γιουνκάι και Βολάντις, τούς ντιλάρει να διατηρήσουν τους σκλάβους τους για τα επόμενα 7 χρόνια, σε μια σταδιακή αλλαγή καθεστώτος, άλλωστε, ως τότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει και σε αντάλλαγμα να μην υποστηρίζουν πια τους Γιους της Χάρπι. «Ας πλεύσουμε στο κύμα της ελευθερίας, αντί να πνιγούμε μέσα του» και «Κάνουμε ειρήνη με τους εχθρούς μας, όχι με τους φίλους μας», μαθήματα διπλωματίας δίνει ο Τίριον, παρότι ο Γκρίζος Σκουλίκης κι Μισάντεϊ οριακά τον ανέχονται.
Στάρσκι και Χατς Ο Τζόρα κι ο Νταάριο Ναχάρις ακολουθούν τα ίχνη της Ντενέρις και, στην πορεία, εκτός του ότι ο Νταάριο βγάζει όλα του τα κόμπλεξ στον γηραιότερο συνοδοιπόρο του, βλέπει και το μολυσμένο χέρι του Τζόρα. Τώρα πια ξέρει.
Book of the Stranger Σε μια ακόμα ακρόαση της Μάρτζερι με τον Σπουργίτη, εκείνος είναι ιδιαίτερα συγκαταβατικός και μοιράζεται τις εμπειρίες του ως πτωχός τσαγγάρης που πάλεψε για τα πλούτη και μια μέρα συνειδητοποίησε βαθειά τη ματαιότητά τους. Ωστε ακόμα κι ο Σπουργίτης έχει παρελθόν, με πλούτη, κρασιά και γυναίκες; Η Μάρτζερι βλέπει και τον αδελφό της, τον Λόρας, εξαθλιωμένο, αλλά, πάντα εύστροφη, ξέρει ότι δεν μπορεί να τον βοηθήσει γιατί θα πέσει στην παγίδα του τιμωρού της. Τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά για τα φυντάνια των Ταϊρέλ.
Το οποίο μπορεί σύντομα ν’ αλλάξει, καθώς η Σέρσεϊ (για μια φορά με μάλλον ειλικρινείς προθέσεις, δηλαδή να μην επιτρέψει στον Σπουργίτη να καταρρίψει το ταξικό σύστημα), συνάπτει συμμαχία με τον Τόμεν το αστροπελέκι, τον Τζέιμι και τη γιαγιά Ολένα (γελάμε ακόμα με την πολυτέλεια του «GoT» να δείξει, υπομονετικά, πόση ώρα παίρνει στον Παϊσέλ να διασχίσει ένα δωμάτιο).
Ο Θίον φτάνει στο σπίτι του, η επανασύνδεσή του με τη Γιάρα είναι αμήχανη και επώδυνη, αλλά της δίνει να καταλάβει ότι δε θέλει να γίνει ο ίδιος επικεφαλής των Γκρέιτζοϊ, αλλά να υποστηρίξει εκείνη για τη θέση – girl power και για τη Γιάρα.
Ο Ράμσεϊ καθαρίζει το μήλο του με το μαχαίρι του, κάνει μικρό διάλειμμα για να σκοτώσει την Οσα (αντίο Οσα, ήσουν καλή) και επιστρέφει στο μήλο του. Ο απεσταλμένος των Μπόλτον φτάνει στο Castle Black, την ώρα του δείπνου, την ώρα που, ναι, ο Τόρμουντ γλυκοκοιτάζει την Μπρίεν (match made in nordic heaven). Φέρνει επιστολή του Ράμσεϊ, που εκβιάζει τον Τζον και τη Σάνσα, ανακοινώνοντάς τους ότι φυλά τον Ρίκον στο μπουντρούμι του. Αν δεν του επιστρέψουν τη νύφη του τη Σάνσα, θα πάει στο Castle Black και θα τα κάνει Γης Μαδιάμ, θα γδάρει, θα βιάσει, θα ξαντεριάσει, όλα τα θα κάνει, επεξηγηματικότατη η επιστολή. Η Σάνσα – και πάλι η Σάνσα – είναι εκείνη που πείθει τον Τζον να πάρει τους 2000 άγριους πολεμιστές του Τόρμουντ και να πάει να πάρει πίσω το Γουίντερφελ, τον Βορρά, τον Ρίκον και την αξιοπρέπεια των Σταρκ.
I am. So I will Θα μάς πεις και την Ντενέρις νάνο; Ε, όχι δα! Καθώς το παρεάκι των Καλ ετοιμάζεται μάλλον για κάτι σαν ομαδικό βιασμό, η Ντάνι ξέρει καλύτερα. Είστε όλοι άχρηστοι, κανείς σας δεν είναι ικανός να βασιλεύσει τους Ντοθράκι. Εγώ είμαι. Γι’ αυτό θα το κάνω. Τι δύναμη, τι αυτογνωσία στις λέξεις της, τι αυτάρεσκοτο χαμόγελό της, όσο αφήνει τους άντρες να ξεσπάσουν την αντρίλα τους γιατί, απλώς, εκείνη ξέρει τι τους περιμένει. Πώς λέμε τα μάτια της πετάνε φωτιές; Ομως στην κυριολεξία. Η Ντενέρις πετά κάτω τα αναμμένα καντηλέρια και με το βλέμμα ξεχύνει φλόγες παντού: φλέγεται το δωμάτιο, φλέγονται τα σκαλοπάτια, φλέγονται οι Καλ, μόνο εκείνη δεν αγγίζει η φωτιά – όπως τότε, στο ίδιο μέρος, που πέρασε μέσα από τις φλόγες και βγήκε αλώβητη και μητέρα των Δράκων. Οποιος παίζει με την Καλίσι, παίζει με τη φωτιά. Η Ντενέρις βγαίνει από το φλεγόμενο θολωτό κτίριο πανέμορφη, μούσα του Ντάριο Αρτζέντο, ολόγυμνη (κανείς δεν είπε ότι δεν καίγονται τα ρούχα της), μια θεότητα μπροστά στην οποία σύσσωμοι οι Ντοθράκι γονατίζουν. Μαζί τους, ο Τζόρα κι ο Νταάριο (με βλέμμα «ποτέ δε σ’ αγάπησα τόσο»). Ε ναι, Danny’s back.
Πηγή: flix.gr
