Μία ξεχωριστή εμπειρία από την τελευταία κατάληψη σε σχολείο της Σαντορίνης και τα συναισθήματα που γεννήθηκαν σε όποιον βρίσκεται ανάμεσα στις … δύο πλευρές.. Αλήθεια, ποιοι είναι οι αλήτες;
Έφτασα αργά τη νύχτα σε μια από τις καθιερωμένες περιπολίες μας προκειμένου να προστατεύσουμε τα παιδιά από τους πραγματικούς αλήτες του χωριού… που προσπάθησαν χτες να εισβάλουν στο χώρο και να τον βανδαλίσουν χρεώνοντας το σε κείνα. Ήταν ήδη η κοινωνία ενάντια και δε θέλαμε να συμβεί το παραμικρό. Άσε που τα παιδιά φοβήθηκαν και κάλεσαν σε βοήθεια αδέρφια και ξαδέρφια από το γειτονικό Επαλ…
Κοκάλωσα το αμάξι με αλάρμ και φώτα ανοιχτά μπροστά στην είσοδο του σχολείου. Βγήκα φουριόζα και κατευθύνθηκα προς το μέρος τους. Ήθελα να τα ψαρώσω και λίγο. Με τη μάσκα στο σκοτάδι δεν ξέρανε ποια ήμουν. Όχι ότι χωρίς τη μάσκα ξέρανε. Μια βδομάδα είχα μόνο στο σχολειό…μιας και σ’ αυτή τη χώρα δεν υπήρχε βιάση για να με στείλουνε με το πρώτο κουδούνι σ’ αυτό.
Κατευθύνομαι λοιπόν και είμαι σίγουρη πως σκεφτόντουσαν, τα μισά απ’ έξω και τα άλλα μισά από μέσα από τα κάγκελα, ωχ…ήρθε τώρα κι αυτή να μας τα πρήξει. Όπως το πρωί κάτι καλοπροαίρετες και στοργικές μαμάδες του Συλλόγου Γονέων που τα πρόγκιζαν και τα φοβέριζαν με κάτι αστυνομίες. Σαν τη γιαγιά μου όταν ήμουν μικρή. Τα ίδια μου έλεγε και κείνη όταν δεν καθόμουν φρόνιμη : Θα έρθει η Αστυνομία! Ακόμα βλέπω εφιάλτες βέβαια αλλά Θεός σχωρέστην. Δεν είχε καμία παιδαγωγική κατάρτιση η μακαρίτισσα όπως έχουμε εμείς σήμερα και δεν τα εφαρμόζουμε πια αυτά τα μοντέλα…(όπως βλέπετε)
–Παιδιά πως είμαστε; Όλα καλά;
–Καλά Κυρία!
Χαλάρωσαν… σου λέει δικιά μας είναι αυτή. Και τι θα μπορούσα να είμαι δηλ. εξόν από δικιά τους; Πως θα μπορούσα να παραβώ το χρέος μου και να σταθώ απέναντι; Να γίνω ο χαφιές και ο καταδότης τους όπως μου ζητήθηκε με υπουργική απόφαση την επαύριο…
Γύρισα στο αμάξι με τη συνάδελφο και βγάλαμε μια τσάντα με πορτοκαλάδες και άλλα τέτοια κι εκείνα τότε ξέσπασαν σε χειροκροτήματα. Όχι δεν ήταν οι πορτοκαλάδες. Ήταν η στοργή που είχαν μέσα στο μπουκάλι. Μαζί μ’ ένα σιωπηλό… δεν παίρνω θέση αλλά είμαι εδώ.
Σε μια κοινωνία που κοιτά αφ’ υψηλού ειρωνικά και υποτιμητικά τον αγώνα των παιδιών -σωστός ή λάθος δε θα το εξετάσω τώρα γιατί σίγουρα υπάρχει και το σωστό και το λάθος… στον τρόπο ίσως – αρνούμαι πεισματικά να τα κοιτάξω μ’ αυτό το βλέμμα. Δεν καταδέχομαι! Γιατί είναι και δικά μου παιδιά. Κι αλίμονο αν δούνε από μας ένα τέτοιο βλέμμα…φτάνει που το βλέπουν από τους άλλους. Που το πρωί είχαν δώσει ρεσιτάλ για να πούμε την αλήθεια. Μερικοί άλλοι. Που με δυσκολία τους κρατάγαμε να μην μπουκάρουν στο Ναό του σχολείου που ενώ αυτά πρόσεχαν ευλαβικά εκείνοι θέλανε να μπούνε με λοστούς και με καδρόνια. Νομίζω εν τέλει πως σ’ αυτή την κατάληψη θριάμβευσαν οι ανήλικοι και μόνον…
Αυτοί οι ανήλικοι που λέτε που κάποιοι τους είπαν αλήτες
Αυτοί οι αλήτες που λέτε…σηκώθηκαν τη Δευτέρα 4 τα ξημερώματα για προλάβουν την κοινωνία στον ύπνο. Να πάνε στο σχολειό τους και να πηδήξουν τα κάγκελα και μαζί τη διαχωριστική γραμμή. Γιατί θέλει κότσια να πηδήξεις τέτοια κάγκελα. Και τέτοια γραμμή.
Αυτοί οι αλήτες που λέτε…συνεδριάσανε όλη την προηγούμενη μέρα για να τηρήσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς…Δεν είναι εύκολο να τους τηρείς αυτούς ξέρετε… εδώ εμείς τρομάξαμε κάποτε να βγάλουμε το φασισμό απ’ τη Βουλή.
Αυτοί οι αλήτες που λέτε…μιλάγανε όλη μέρα με τους «αλήτες» των διπλανών χωριών για να εξασκήσουν το διάλογο και να πάρουν μια συλλογική απόφαση. Δεν είναι εύκολο ούτε αυτό…αρκεί να πάτε σ’ ένα δημοτικό συμβούλιο σε μια τυχαία πόλη.
Αυτοί οι αλήτες που λέτε…σηκώθηκαν αξημέρωτα για να φτιάξουν πανό και συνθήματα και να στολίσουν τους τοίχους τους με αγωνίες. Δεν είναι εύκολο ούτε αυτό. Να χωρέσεις σ’ ένα μικρό κομμάτι πανί όλη την αλήθεια και την κατάντια της χώρας.
Αυτοί οι αλήτες που λέτε…στήσανε αυτοσχέδια οδοφράγματα και τα εναπόθεσαν τρυφερά στις πόρτες και τα κάγκελα για να μην μπορέσει να μπει άλλος κανείς. Δεν είναι εύκολο ούτε αυτό. Να παραβιάζεις το Σύνταγμα παρόλο που το ίδιο σε παραβιάζει κάθε μέρα…
Αυτοί οι αλήτες που λέτε…μας υποδέχτηκαν με φοβισμένα βλέμματα γιατί γνώριζαν πως θα τους πούμε αλήτες. Μα κράτησαν ψηλά το κεφάλι σαν πέρασε το πρώτο περιπολικό…κι ας είχαμε σκύψει εμείς το δικό μας καιρό πιο πριν.
Αυτοί οι αλήτες που λέτε…απάντησαν με ψυχραιμία και ευγένεια απέναντι σε μια κοινωνία που φώναζε πρόγκιζε και φοβέριζε διαρκώς : «Σας μιλάμε ευγενικά και με επιχειρήματα!»
Αυτοί οι αλήτες που λέτε… εκείνες τις μέρες που βάσταξαν στα χαρακώματα ωρίμασαν περισσότερο και πιο γρήγορα από το να έκαναν εννέα μήνες μάθημα…
Αυτοί οι αλήτες που λέτε… χειροκρότησαν για δυο πορτοκαλάδες και βούρκωσαν στα μάτια σαν είδαν πως είμαστε δίπλα τους και όχι απέναντι…στο λάθος και το σωστό.
Αυτοί οι αλήτες που λέτε…θα έμπαινα μπροστά και με το σώμα μου ακόμη σαν θα βλεπα να πλησιάζετε με λοστούς και με καδρόνια. Γιατί είναι τα παιδιά μου! Και στη σφιγμένη γροθιά τους βλέπω να κρατάνε την ελπίδα της χώρας σαν γλυκομύριστο ανθό.
Μ.Μ.
