Ο πατήρ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος εξηγεί με απλές κουβέντες τους λόγους που τον ώθησαν να προχωρήσει σε ανάρτηση σχετικά με την ανοιχτή επιστολή προς τον γιο του μετά τις ανακοινώσεις των βάσεων
Οι περισσότεροι τον γνώρισαν μέσα από την πρόσφατη ανάρτησή του στο διαδίκτυο όπου ως πατέρας έδωσε συγχαρητήρια και κουράγιο στον γιο του, που δεν πέρασε σε κάποια σχολή. Και το μήνυμά του έγινε viral… Αυτό που δεν ξέρουν οι περισσότεροι είναι ότι ο συγκεκριμένος πατέρας, ο Ιερέας Χαράλαμπος Παπαδόπουλος ή πατέρας Λίβυος όπως είναι γνωστός έχει την δική του ιστορία… Ως έφηβος έπαιζε ντραμς και έγραφε στίχους μέσα σε ένα σπίτι που δεν είχε καμία σχέση με την εκκλησία. Σήμερα είναι συγγραφέας και κληρικός στο χωριό Πύργος που βρίσκεται μεταξύ Αστερούσιων Ορέων και Λιβυκού Πελάγους στη Νότια Κρήτη. Μαζί με την οικογένειά του και ο ένας εκ των γιών του είναι πρωταθλητής Ελλάδος στην πυγμαχία.
Και χθες επέστρεψε… Και μέσω της ωραίας τρέλας που κουβαλάει, την τρέλα της αυθεντικότητας και της αλήθειας προχωρεί σε μία ακόμη ανάρτηση. Όπου εξηγεί πολύ απλά γιατί προχώρησε στην προηγούμενη ανάρτηση, σε ένα διαφορετικό μπράβο στον γιο του Και όπως σημειώνει «Η δημοσιότητα είναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει».
Η νέα ανάρτηση του ιερέα
1. «Γιατί έγραψα το κειμενάκι αυτό για την αποτυχία;»
Διότι αυτό κάνω εδώ και 10 χρόνια καθημερινά στο ίντερνετ, μέσα από το blog μου τελευταία και από το face. Εξομολογούμαι καθημερινά σκέψεις και συναισθήματα. Μοιράζομαι ότι νιώθω, χαρές, λύπες, ήττες, επιτυχίες, αποτυχίες, πάθη και αδυναμίες. Κάνω ένα καθημερινό ξεγύμνωμα ψυχής. Δε έκανα τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από αυτό που κάνω κάθε μέρα. Το γράψιμο είναι η ανάσα και η προσευχή μου. Έτσι έκανα από μικρό παιδί. Εάν αφήσω το μολύβι σκοντάφτω….
2. «Γιατί είπα «Μπράβο» στην αποτυχία;»
Διότι δεν την φοβάμαι. Δεν εξαρτώμαι από την επιτυχία. Πιστεύω πολύ στην ήττα και στους ηττημένους της ζωής. Ένας τέτοιος είμαι και εγώ, μια και γεννήθηκα με βαθιές ουλές στην ψυχή. Από 4,5 χρονών ζω με φρικτούς πανικούς και θλίψη. Ξέρω ότι οι ψυχές των πονεμένων, των πενήτων του Θεού όπως έλεγε ο Παπαδιαμάντης, κρύβουν θησαυρούς μέσα τους. Προασπίζω το δικαίωμα στο λάθος, στη ήττα, σε ότι σε πάει στο πάτο για να πάρεις φόρα για την κορυφή. Η επιτυχία ναρκώνει, σε κοιμίζει, δεν σε ξυπνά, δεν σε βαθαίνει. Ο Σταυρός είναι προϋπόθεση της Ανάστασης. Εγώ πιστεύω στους νικητές που υπήρξαν ηττημένοι. Οι άλλοι είναι επικίνδυνοι για τον κόσμο. Για να διαχειριστείς μια επιτυχία, πρέπει να έχεις μουσκεύσει στην αποτυχία. Αλλιώς γίνεσαι αποκρουστικά επικίνδυνος.
3. «Γιατί δεν τα είπα μόνο προσωπικά στο γιό μου;»
Σαφέστατα και τα είπα, όπως κάνω από την μέρα που τον έφερε ο Θεός στον κόσμο. Και πριν έρθει βέβαια κουβεντιάζαμε. Μα πριν ανεβάσω το κείμενο είχαμε μιλήσει και με τους τρεις γιους μου, για το θέμα της «αποτυχίας», όπως καθημερινά κάνουμε για διάφορα ζητήματα στο σπίτι μας. Όμως ο στόχος μου και ο σκοπός μου δεν ήταν να τα ακούσει μόνο ο γιος μου. Ξέρω ότι με διαβάζουν χιλιάδες άνθρωποι κι άλλοι τόσοι ακούνε τις ομιλίες μου, οπότε θέλησα μοιραστώ μαζί τους αυτά που είχα πει προσωπικά στον γιο μου.
Έφτιαξα ένα φανταστικό λογοτεχνικό ας πούμε διάλογο για να μιλήσω με τα παιδιά που με διαβάζουν και τους γονείς τους. Με τα παιδιά εκείνα που ενώ προσπάθησαν, για κάποια μόρια ή για μια αυξομείωση των βάσεων, δεν εισήλθαν στην σχολή που επιθυμούσαν και ονειρευόντουσαν. Θέλησα να στείλω ένα προβληματισμό στους γονείς, σε εμάς όλους, που ως κοινωνία έχουμε εθιστεί στην ….πρέζα της επιτυχίας…. ότι θα πρέπει να αγκαλιάζουμε την προσπάθεια και όχι μόνο το αποτέλεσμα. Να αποδεχόμαστε την ήττα και την αποτυχία στην ζωή μας, ως έναν άλλο δρόμο. Και να καταλάβουμε ότι τα παιδιά μας, δεν είναι προεκτάσεις το εγώ μας, μα αυτόνομες προσωπικότητες, εικόνες Θεού μοναδικές, που θα βαδίσουν τον δικό τους μονοπάτι, συναντώντας χαρές και λύπες, επιτυχίες και αποτυχίες, και θα πρέπει όσο κι αν μας αγχώνει αυτό, να σταθούμε δίπλα τους, σε όλες τις φάσεις τις ζωής τους.
4. “Πως έγινε viral το κειμενάκι; »
Που να ξέρω και γιατί να με ενδιαφέρει. Εγώ απλά έκανα αυτό που κάνω κάθε μέρα εδώ και 10 χρόνια δημόσια. Απλά γράφω. Ο κόσμος το έκανε, όχι εγώ. Ούτε καν ασχολήθηκα.
5. «Είχα τέτοια πρόθεση;»
Όσοι με γνωρίζουν εδώ θα γελάνε. Δυσκολεύομαι αφάνταστα με την δημοσιότητα και δεν με ενδιαφέρει. Γι αυτό και ενώ δέχθηκα δεκάδες τηλέφωνα από ραδιόφωνα, από τηλεοπτικά κανάλια, ευγενέστατων δημοσιογράφων, αρνήθηκα σε όλους. Δεν μίλησα πουθενά. Γιατί δεν με ενδιαφέρει το κομμάτι δημοσιότητα. Μόνο να γράφω θέλω και να μιλάω. Εάν αυτό αρέσει ή βοηθάει κάποιους συνανθρώπους μου χαίρομαι. Τίποτε πέραν τούτου όμως. Σκέφτομαι, άραγε οι επικριτές μου θα έπρατταν το ίδιο που πεθαίνουν για μισό λεπτό δημοσιότητας; Δείτε πόσες φωτογραφίες έχω στο προφίλ μου και πόσες οι επικριτές μου.
***ευχαριστώ όλους τους δημοσιογράφους γιατί ήταν τίμιοι και σεβάστηκαν την επιθυμία μου να μην μιλήσω.
***Στο παρόν ζήτημα δεν θα επανέλθω
