Φροντιστηριακοί καθηγητές… προφίλ; νέοι, εξαρτημένοι συνήθως από το οικογενειακό βαλάντιο, με βασικούς και μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών, διδακτική εμπειρία απαραιτήτως, συγγραφική δουλειά, αλλά τώρα πια απαιτούνται και άλλα προσόντα όπως να είναι όμορφοι, καλογυμνασμένοι, στυλάτοι, με trendy κόμμωση, tattoo, και βεβαίως να είναι πλήρως δικτυωμένοι σε facebook, twitter και άλλα κοινωνικά δίκτυα.
Άρχισε για τα καλά το σχολικό έτος για τη δημόσια εκπαίδευση, που αρέσκεται να λέμε ότι προσφέρει «παιδεία», άρχισε και για την ιδιωτική εκπαίδευση, που συνηθίζεται να την καλούμε «παρα – παιδεία» και περιλαμβάνει πάσης φύσεως φροντιστήρια που διογκώνουν το χώρο της παρα – οικονομίας.
Της Σοφίας Ι. Μαργαρίτη (φιλόλογος – συγγραφέας)
Σε αυτά θα εστιάσω, καθώς όλοι τα απεχθάνονται : οι λειτουργοί της δημόσιας εκπαίδευσης γιατί μέσω αυτών αναδεικνύονται τα λάθη, οι ελλείψεις, οι παραλείψεις και η σκανδαλώδης, αρκετές φορές, ανεπάρκεια ή αδιαφορία τους, οι γονείς γιατί αναγκάζονται να υποστούν μηνιαίες αφαιμάξεις σε χρήμα, χρόνο, βενζίνες, διαδρομές και αναμονές, οι μαθητές τέλος γιατί αναγκάζονται να σπαταλούν τον ελεύθερο χρόνο τους σε ένα «σχολείο» στη θέση του σχολείου. Δεν πρέπει να παραλείψω και τους εκάστοτε Υπουργούς Παιδείας, που έχουν ως σκοπό της ζωής και της πολιτικής τους καριέρας μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θα εξαφανίσει από προσώπου γης τα φροντιστήρια και θα ελαφρύνουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Ο στόχος είναι λαϊκιστικός : «πάταξη τα παραπαιδείας» και όχι ουσιαστικός : «αναβάθμιση της παιδείας».
Ας εξετάσουμε το θέμα από μια άλλη οπτική γωνία. Στην αρένα της παρα – παιδείας, δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους και επιβιώνουν από τους λέοντες οι εκατοντάδες χιλιάδες καταρτισμένοι εκπαιδευτικοί, που δεν υπάρχει περίπτωση να απορροφηθούν από το δημόσιο σχολείο, που συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο λόγω οικονομικής κρίσης και υπογεννητικότητας. Αν κλείσουν τα φροντιστήρια, θα πρέπει να καταργηθούν, ή έστω να συρρικνωθούν οι Φιλοσοφικές και όλες οι Σχολές των Πανεπιστημίων που παράγουν κάθε χρόνο καθηγητές, καταδικασμένους στην ανεργία (πότε έγινε αλήθεια ο τελευταίος διαγωνισμός διορισμού καθηγητών θυμάστε;)
Ας εστιάσω σε αυτούς. Οι φροντιστηριακοί καθηγητές, ζουν και εργάζονται ως δουλοπάροικοι στον εργασιακό μεσαίωνα των ιδιοκτητών των εκπαιδευτικών αυτών μορφωμάτων. Είναι νέοι, εξαρτημένοι συνήθως από το οικογενειακό βαλάντιο, έχουν βασικούς και μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών, διδακτική εμπειρία απαραιτήτως, συγγραφική δουλειά, αλλά τώρα πια απαιτούνται και άλλα προσόντα όπως να είναι όμορφοι, καλογυμνασμένοι, στυλάτοι, με trendy κόμμωση, tattoo, και βεβαίως να είναι πλήρως δικτυωμένοι σε facebook, twitter και άλλα κοινωνικά δίκτυα. Όλα αυτά για να έχουν εργασία, για να προωθήσουν τον εαυτό τους ως καταναλωτικό αγαθό, ώστε η επιχείρηση να προσελκύσει τον πελάτη (δεκαπεντάχρονο μαθητή – σαραντάρη γονέα) που λαμβάνει υπόψη του το «φαίνεσθαι» περισσότερο από το «είναι» και θα επιλέξει να δώσει τα χρήματά του στον καθηγητή με τον οποίο υπάρχει «χημεία» και προσιδιάζει τα πρότυπα των ΜΜΕ. Για όλα αυτά λοιπόν ο δουλοπάροικος, αμείβεται πενιχρά, δουλεύει ακατάπαυστα, συγγράφει, παρακολουθεί σεμινάρια, συμμετέχει σε ενημερώσεις, πολλές φορές ανασφάλιστος και με προσωπικό κόστος.
Δυστυχώς όμως το καθεστώς της φροντιστηριακής φεουδαρχίας εξυπηρετεί τελικά όλους τους εμπλεκόμενους παράγοντες : Το κράτος , γιατί ο ιδιώτης πληρώνει τους καταδικασμένους στην ανεργία πτυχιούχους, τον ιδιώτη, γιατί κερδοσκοπεί σε βάρος των γονέων και των εργαζομένων, τον γονέα, αφού απαλλάσσεται από την ευθύνη της επιμέλειας, της επιτυχίας και της αποτυχίας των τέκνων του, τον μαθητή, γιατί βρίσκει τα πάντα έτοιμα στηριζόμενος στην αρχή της ήσσονος προσπάθειας, τέλος τον καθηγητή του δημόσιου σχολείου (όχι όλους βεβαίως, υπάρχουν και φωτισμένες εξαιρέσεις στον κανόνα) που δεν κόπτεται να είναι αποδοτικός στη δουλειά του (δεν είδα ποτέ κανένα γονέα να ζητήσει ευθύνες από τον καθηγητή του σχολείου για την αποτυχία του παιδιού του στις Πανελλήνιες, ούτε κανέναν καθηγητή να χάνει τη δουλειά του για αυτό το λόγο).
Όσο λοιπόν τα Πανεπιστήμια θα αποτελούν μια βιομηχανία μαζικής παραγωγής ανέργων εκπαιδευτικών, τόσο η «παρά – παιδεία» θα διαιωνίζεται και όσο η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση παραμένει ανεκπλήρωτη στο χαρτοφυλάκιο κάθε Υπουργού, τόσο η καθημερινότητα θα αποδεικνύει την αναγκαιότητά της.
