Οι Αλλαγές στην ζωή ενός ανθρώπου από την ημέρα που γεννιέται είναι πάρα πολλές…
Οι αποχωρισμοί, αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας, της ζωή μας. Για εμάς τους «μεγάλους» κάποιοι από αυτούς τους αποχωρισμούς έχουν γίνει συνήθεια… Αποχωρισμοί στη δουλειά, σε φιλίες, σε σχέσεις, ακόμα και σε οικογένειες…
Για τα «μικρά μας» όμως κάθε αλλαγή, κάθε αποχωρισμός είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής τους.
Πως να διαχειριστεί ένα μωρό την πρώτη μέρα μακριά από την μητέρα του? Την πρώτη μέρα στο σχολείο, στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό? Όλα του φαίνονται τεράστια, σχεδόν αδύνατα… και όμως τα καταφέρνει…
Μετά έρχεται η στιγμή του αποχωρισμού… Η αλλαγή από το δημοτικό σχολείο, στο γυμνάσιο.. Μεγαλώνει, μπαίνει στην εφηβεία… Τι κι αν για εμάς τους γονείς αυτό δεν θα το αντέξουμε ποτέ? Τι κι αν για εμάς τους «μεγάλους» τα παιδιά μας παραμένουν για πάντα, παιδιά? Αυτά βιώνουν αυτές τις μέρες ένα διπλό σοκ.
Σε τρεις περίπου μήνες θα συναντήσουν το νέο τους σχολείο… Το γυμνάσιο… Με τα όσα συνεπάγεται αυτό… Αλλά τι γίνεται σήμερα?
Όταν πρέπει να αποχωριστούν το «παλιό τους σχολείο»? Τους Συμμαθητές τους? Τους φίλους τους? Πως αντιδρούν?
Κάποιες απαντήσεις σε όλα αυτά μας δίνει ο συγκινητικός λόγος που έβγαλε η 12χρονη Αναστασία – Ιουλία την τελευταία μέρα στο δημοτικό.
«Παρόλο που είμαι εδώ μόνο δύο χρόνια, το σχολείο αυτό με έκανε να το αγαπήσω.
Θα ήθελα να κάτσω παραπάνω αλλά όσο μεγαλώνεις αποχωρίζεσαι πράγματα και ένα από αυτά είναι και το δημοτικό. Κάνεις δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.
Το μέρος αυτό δεν μου έμαθε μόνο γραμματική και εξισώσεις, αλλά και την αλληλεγγύη και την πραγματική φιλία. Σε αυτό πρέπει να ευχαριστήσω και τις φίλες μου που μπορεί να τις χάνω αλλά ποτέ να τις ξεχάσω.
Βέβαια θέλω να ευχαριστήσω όλους τους δασκάλους, μα πιο πολύ την κυρία Μαρία που με δίδαξε όσα πρέπει να ξέρω αυτά τα δύο χρόνια. Μπορώ να πω πως όποιος την έχει είναι πολύ τυχερός, κρίμα όμως που δεν είχα την τύχη να γνωρίσω και τους υπόλοιπους δασκάλους.
Το σχολείο για εμένα είναι το δεύτερο σπίτι μου, η δεύτερη οικογένεια μου και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ».
