«Καλημέρα κύριε Υπουργέ με λένε Χριστίνα Τζαννίνη. Είμαι από τη Νάξο. Έχω περάσει πολλά. Όταν γεννήθηκα μου μπείκε ένας πολύ δυνατός πυρετός, λεγόμενος ύκτερος. Έμεινα για πολλά χρόνια ανάπηρη, γιατί ο πυρετός αυτός μου ανέβεικε πολύ. Μετά βρέθεικε ένα χάπι και το πήρα. Αλλά δεν ήταν μόνο το χάπι που με βοήθησε να περπατίσω, πρότα με βοήθησε η Παναγία ο Θεός και ο Χρηστός. Βέβαια, βοήθησα και εγώ. Και η μαμά μου. Και τα όνειρα μου για μια καλήτερη ζωή. Τώρα είμαι μία πολύ καλή ζωγράφος, γράφω παραμίθια, γυμνάζομαι. Στη Χώρα στο προάβλιο του γυμνασίου έχει γίνει ένα σχολείο για παιδιά με ειδικές ικανότητες. Το σχολείο λέγετε Ε.Ε.Ε.Ε.Κ όμως αυτές οι αίθουσες είναι πολύ προβληματικές γιατί είναι παράγκες. Τον χειμώνα τρέχουνε τα νερά στα κεφάλια τον παιδιόν. Δεν είναι δυνατόν στον αιώνα που είμαστε τα παιδιά αυτά να κάνουνε μαθήματα με αυτές τις σηθήκες. Πρέπει να βοηθήσετε να γίνει ένα ίκιμα άλλο. Σας παρακαλώ πολύ. Με εκτίμηση Χριστίνα Τζαννίνη. Το τηλέφωνό μου είναι 22850-22660»
Είναι η επιστολή που είχε στείλει τον Οκτώβριο του 2014 η μικρή Χριστίνα στον τότε Υπουργό Παιδείας σε μία προσπάθεια ευαισθητοποίησης όσον αφορά τις υποδομές στο Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης Νάξου… Τι έγινε από τότε; ΤΙΠΟΤΑ… Το απόλυτο τίποτα… Α όχι. Είχαμε λεφτά που έριξε ο Δήμος για να επισκευάσει τα προβλήματα που παρουσίασαν οι προκάτ αίθουσες… Α και βέβαια είχαμε υποσχέσεις. Από τους αιρετούς. Που πήγαιναν στις εκδηλώσεις του σχολείου και έλεγαν «την επόμενη χρονιά θα είστε σε κανονικές αίθουσες». Μάλιστα, είχε εμπλακεί και η Μητρόπολη Παροναξίας που είχε πει ότι θα μπορούσε να φιλοξενήσει τα παιδιά στο υπό κατασκευή γηροκομείο…
Επί της ουσίας τίποτα… Και το ξαναλέμε… ΤΙΠΟΤΑ. Όσον αφορά το σχεδιασμό και την αλλαγή σε θέματα υποδομών. Από την ημέρα που ξεκίνησε το σχολείο στο χώρο που βρίσκεται, είναι σε προκάτ αίθουσες. Και πλέον έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια. Και μοιραία διαλύονται. Άλλωστε ο χρόνος είναι ανίκητος ακόμη κι εάν έχει απέναντί του σίδερα…
Γιατί τα λέμε όμως τώρα αυτά; Μα γιατί χθες, Τρίτη 19 Νοεμβρίου, ο Δημοτικός Σύμβουλος Γιάννης Μαράκης, κρατώντας ένα έγγραφο από την Διευθύντρια του Σχολείου, Στέλλα Τσακωνιάτη (σ.σ. και ο προηγούμενος διευθυντής Στράτος Φουτάκογλου είχε στείλει ανάλογες επιστολές στο παρελθόν αλλά…) προς το Δήμο, ζητούσε για μία ακόμη φορά λύση καθότι λόγω των πρόσφατων βροχοπτώσεων, το πρόβλημα έχει μεγαλώσει. Όπως μετέφερε ο κος Μαράκης «στην αίθουσα διδασκαλίας χρειάζεται δύο διδακτικές ώρες για να αδειάσουν τα νερά»… Αξιοσημείωτο είναι ότι υπάρχει κίνδυνος με τα ηλεκτροφόρα καλώδια, πέφτουν οι ασφάλειες, βραχυκύκλωσε πρόσφατα ο πίνακας και πήρε φωτιά. Και το καλύτερο από όλα ;;; Πέφτουν τα δοκάρια που είναι στερεωμένα τα φώτα γιατί είναι όλα σάπια !
Η απάντηση του Δήμου; Και πάλι σε ρόλο πυροσβέστη. Στερέωσαν τα δοκάρια αλλά όπως τόνισαν οι υπάλληλοι «ότι και να προσπαθήσουν να κάνουν, θα πάει χαμένο . Θέλουν πέταμα»..
Ο Δήμος για μία ακόμη φορά υποσχέθηκε έξτρα χρήματα… Όπως πέρυσι και πρόπερσι. Φέτος είπε ότι θα μιλήσει με τον ΟΣΚ (Οργανισμό Σχολικών Κτηρίων) για την προμήθεια νέων προκάτ αιθουσών. Όμως, δεν είναι αυτή η ουσιαστική λύση. Η λύση είναι μόνο μία: νέο σχολείο. Αλλά όχι αύριο. Χθες. Για τους δώδεκα μαθητές που προσπαθούν να βρουν χώρο και χρόνο στη κοινωνία. Για τους εκπαιδευτικούς που παλεύουν για αυτά τα ξεχωριστά πανέμορφα παιδιά… Για την ίδια την κοινωνία που πρέπει να σταθεί αρωγός στα παιδιά αυτά…
