Γενικό Λύκειο Νάξου και αύριο Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου στις 9 το πρωί καλεσμένος ο γεωπόνος Βαγγέλης Κουκουζής θα μεταφέρει στους μαθητές την προσωπική του εμπειρία – Κουκουζής «Μπήκα αγνός στο Πολυτεχνείο το 74 και βγήκα …λύκος”
Ο χρόνος περνάει… Και αφήνει σημάδια. Αλλα μικρά, άλλα μεγάλα. Τα περισσότερα όμως δεν φεύγουν και τις περισσότερες φορές όταν αλλάζει ο καιρός σου θυμίζουν την ύπαρξή τους… Όπως στην περίπτωση του γεωπόνου Βαγγέλη Κουκουζή, που εργάζεται στη Νάξο αλλά κουβαλάει τα δικά του προσωπικά βιώματα από το παρελθόν… Τι σχέση έχουν με το Λύκειο Νάξου και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που συμπληρώνει φέτος (το διήμερο 16 – 17 Νοεμβρίου) τα 45 χρόνια;
Μα το γεγονός ότι ο κ. Κουκουζής συμμετείχε τόσο στην κατάληψη της Νομικής το Φλεβάρη όσο και του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του ’73… Και στην εκδήλωση μνήμης και τιμής που διοργανώνει το Λύκειο, ο κος Κουκουζής θα καταθέσει τις σκέψεις και τα βιώματά του όπως τα έζησε από τη θέση του … πρωταγωνιστή… Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή, 16 Νοεμβρίου 2018, στις 9:00 το πρωί, στο Γενικό Λύκειο Νάξου.
Εμείς θα δώσουμε μία … πρόγευση. Με βάση συνέντευξη που μας είχε δώσει και όπου ανάμεσα στα άλλα μας είχε πει για τη παρουσία του στην Νομική τον Φεβρουάριο του 1973 «Πήγα γιατί θεωρούσα ότι ήρθε η στιγμή να εκφράσω την αντίθεσή μου με όσα συνέβαιναν εκείνη την εποχή στην Ελλάδα με βάση την ερμηνεία στα γεγονότα που έδινα χωρίς να έχω πίσω μου κάποιο ιστορικό αντίστασης. Θυμάμαι ότι κρατούσα ένα κομμάτι χαρτί με το γράμμα «θ» που σχημάτιζε τη λέξη «ελευθερία» και πηγαίναμε μπρος πίσω ρυθμικά μέσα από το σύνθημα «συμπαράσταση και ελευθερία στο λαό».
Για την παρουσία του στο Πολυτεχνείο στις 14 Νοεμβρίου «Κατεβαίναμε τη Σόλωνος και από τα παράθυρα που άνοιγαν εκείνη τη στιγμή μας αποθέωναν, μας χειροκροτούσαν. Αισθανόμουν ότι έκανα κάτι σπουδαίο, αλλά όχι ότι έγραφα και ιστορία. Οι επευφημίες μας έκαναν να αισθανόμαστε σημαντικοί αλλά έως εκεί. Όταν βρεθήκαμε στο Πολυτεχνείο μπήκαμε μέσα και εκεί μετά από τη συνέλευση αποφασίστηκε ότι θα γίνονταν κατάληψη ως ένδειξη αντίστασης. Ο κόσμος άρχισε να έρχεται συνεχώς. Το πρώτο βράδυ ήταν όλα καλά. Κάτι σαν μικρό πανηγύρι με καλή διάθεση απ’ όλους και την Αστυνομία να μην κάνει αισθητή την παρουσία της, Για την ακρίβεια έκαναν ότι κάθε συνηθισμένη βραδιά. Απλές περιπολίες. Όχι κάτι διαφορετικό»
Για το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου και τους τραυματίες «κουβάλησα το απόγευμα της Παρασκευής δύο άτομα που είχαν τραυματιστεί σοβαρά έξω από το πολυτεχνείο και τα είχαν φέρει σε εμάς γιατί δεν ήθελαν να τα πάνε στο νοσοκομείο. Η μία ήταν κοπέλα, είχε χτυπηθεί στο λαιμό και το αίμα έτρεχε πολύ. Δεν ξέρω εάν έζησε. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι μας έκανε το «V» το σήμα της νίκης όταν την μεταφέραμε στο …νοσοκομείο. Ο άλλος που μετέφερα ήταν ένα πολύ ψηλό παιδί, νομίζω από την Πάτρα, αλλά ήταν κρύος. Ούτε αυτός έμαθα ποτέ εάν τα κατάφερε να επιζήσει. Όμως μιλάμε πάντα για τραυματίες που έρχονταν έξω από το χώρο του πολυτεχνείου. Εκεί γνώρισα πρόσωπα όπως η Δαμανάκη, ο Λαλιώτης, ο Μοσχονάς, ο Ανδρουλάκης αλλά και ο Παπαχρήστος, ο πρώτος που εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού, τον οποίο είχα την τιμή να φρουρώ ώστε να μην μπαίνει κανείς μέσα».
Για την εμφάνιση των τανκς και την είσοδο στο Πολυτεχνείο «Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν τα τανκς. Δεν πιστεύαμε ότι θα γίνονταν εισβολή. Και πάλι είχαμε την αίσθηση ότι ήταν για εκφοβισμό περισσότερο παρά ως λύση. Άλλωστε υπήρχαν άνθρωποι από εμάς που διαπραγματευόντουσαν με τους αξιωματικούς για την λύση της κατάληψης. Το πρόβλημα ήταν πλέον ο τρόπος διαφυγής γιατί οι αστυνομικοί θα μας περίμεναν έξω. Εκεί που μιλούσαμε το τανκς πήρε μπρος, έριξε την πόρτα πάτησε πάνω από τις δύο Mercedes των πρυτανικών αρχών και μπήκε μέσα. Μαζί του και πεζοναύτες. Κανείς δεν μας πείραξε. Μας είπαν ότι σε 10 λεπτά θα πρέπει να φύγουμε. Όταν είπαμε ότι δεν προλαβαίνουμε επέμεναν. Αλλά ήρεμα. Μόνο ένας πυροβόλησε σε τοίχο με οπλοπολυβόλο. Κανείς δεν μας πείραξε. Τους δώσαμε τσιγάρα, κονσέρβες που είχαμε. Μας είπαν να βγούμε ανά τριάδες έξω όσο γίνεται πιο γρήγορα»..
Για την διαφυγή και την κρυψώνα «Δέχτηκα ένα πολύ ισχυρό χτύπημα στο μηρό του δεξιού μου ποδιού στο πίσω μέρος του αλλά και ένα χτύπημα με σιδερολοστό στο μέτωπο πάνω από το δεξί μάτι. Έχασα την αίσθηση του τόπου, του χρόνου. Όταν συνήλθα πρέπει να είχαν περάσει 10 ή 20 λεπτά. Προσπάθησα να βρω ένα σπίτι να κρυφτώ. Αλλά εις μάτην Κανείς δεν άνοιγε. Όλες οι πόρτες ήταν κλειδωμένες. Από τις γρίλιες έλεγαν ότι φοβόντουσαν (σ.σ. είχε κηρυχτεί στρατιωτικός νόμος κι όποιος βοηθούσε κάποιο τραυματία θα συλλαμβάνονταν) μας έλεγαν ότι δεν ήθελαν να βρουν το μπελά τους. … Το πρωί στην Καλλιδρομίου κάτι παιδιά γυμνασίου μου πέταξαν μερικά χαντσαμπλαστ. Για το χτύπημα στο μέτωπο. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Βρέθηκα για κάποιες ώρες σε ένα πατάρι καφενείου όπου και κρύφτηκα. Χάρη σε ένα τρίκυκλο κρυμμένος ανάμεσα σε τσουβάλια με πατάτες βρέθηκε στο σπίτι μου στη Δάφνη. Καλή του ώρα ο οδηγός όπου κι εάν βρίσκεται. Αυτός με έσωσε. Η μητέρα μου και οι γείτονες είχαν ακούσει για νεκρούς και με θεωρούσαν κι εμένα. Κερί είχαν ανάψει»
Και ο επίλογος; «όλοι όσοι ήταν πρωταγωνιστές στη συνέχεια πολιτεύτηκαν. Όμως έγιναν μέρος του συστήματος. Γιατί πάλεψαν τότε; Για να γίνουν μέρος του; Κομματικοποιήθηκαν και στη συνέχεια χάιδεψαν τα αυτιά του λαού. Και φέρουν σημαντική ευθύνη για την συναλλαγή που επέδειξαν στο πολιτικό σύστημα που ήθελαν να αλλάξουν. Έγινα λύκος μέσα απ΄ αυτή την εμπειρία. Δεν πήγα σε καμία άλλη πορεία απ’ τότε. Ένιωσα ότι πάλεψα για κάτι που δεν βρήκε ανταπόκριση. Όχι ότι ήθελα όπως και οι υπόλοιποι να γράψουμε ιστορία. Ούτε θεωρούσαμε ότι κάναμε κάτι σπουδαίο».
