Από μικρή η Κατερίνα Σιδερή ήξερε τι θέλει να γίνει: εκπαιδευτικός… Να βοηθήσει τα παιδιά να ενταχθούν στην κοινωνία μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα. Και δη τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Με 18.3 στην ιστορία των Πανελληνίων Εξετάσεων έχει τη 2η μεγαλύτερη επίδοση στη Νάξο και μιλάει για τα όνειρά της
Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή είναι να ξέρεις τι θέλεις και να το διεκδικείς, να το υπερασπίζεσαι… Η Κατερίνα Σιδερή, μπορεί να μην έχει κλείσει τα 18 της χρόνια αλλά δείχνει ότι βαδίζει σε έναν δρόμο σταθερό που έχει επιλέξει η ίδια… Αυτό κατανοεί κανείς μόλις περάσουν μερικά λεπτά από το διάλογο που θα ξεκινήσεις μαζί της… Σταθερές βάσεις και απόψεις… Τελείωσε το Λύκειο και είναι ένα βήμα πριν περάσει την πόρτα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης… Και όπως όλα τα παιδιά έχει ένα μικρό δίλημμα. Φιλοσοφική ή Παιδαγωγική Σχολή; Αμφότερες ασχολούνται με τα παιδιά… Η Κατερίνα ολοκλήρωσε τις Πανελλαδικές εξετάσεις με 16.113 μόρια, έγραψε δε 18.3 στην ιστορία (η 2η καλύτερη επίδοση στη Νάξο), 15.6 στην έκθεση, 14.4 Αρχαία και 16.5 Λατινικά. Επιδόσεις που όπως όλα δείχνουν την οδηγούν στο στόχο της… Εκεί βέβαια θα έχει τη βοήθεια του μεγαλύτερου αδελφού της, του Γιάννη, ο οποίος σπουδάζει Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά και είναι στο 4ο έτος… Οπότε θα λειτουργήσει ως αρωγός στη προσπάθειά της να εγκλιματιστεί στο νέο της περιβάλλον. Από μικρή πάντως και με την βοήθεια και προτροπή της μητέρας της μπήκε στο δρόμο του μεθοδικού διαβάσματος. Άλλωστε όπως λέει «όταν θέλεις να πετύχεις, δεν μπορείς ξαφνικά να αρχίζεις να διαβάζεις εντατικά»..
Και όπως είπαμε και νωρίτερα, ο σπόρος του εκπαιδευτικού μπήκε από τα πρώτα της χρόνια «από μικρή ήθελα να γίνει δασκάλα… Αν και να πω αρχικά προτιμούσα νηπιαγωγός. Όμως, όσο μεγάλωνα ανέβηκα και …επίπεδο». Γελάει και προσθέτει «αγαπώ τα μικρά παιδιά. Νιώθω ότι έχω πολύ αγάπη μέσα μου και θέλω να τα βοηθήσω. Και κυρίως τα παιδιά με ειδικές ανάγκες… Να είμαι στο πλάι τους ώστε να ενταχθούν όσο γίνεται καλύτερα στο κοινωνικό σύνολο. Και νιώθω τυχερή γιατί νομίζω ότι θα κάνω αυτό που μου αρέσει. Και όπως είναι λογικό μόνο εάν κάνεις αυτό που σου αρέσει, θα το κάνεις σωστά»… Σχετικά με τις Πανελλαδικές θα μας πει ότι «είναι μία ψυχοφθόρα διαδικασία που δεν θα ήθελα με τίποτα να ξαναπεράσω… Πολλές ώρες διάβασμα, λίγος ύπνος με τη διάθεση όλων να είναι διαφορετική αυτή τη περίοδο»…
Και τέλος; Υπόθεση μάθημα ιστορίας «δυστυχώς το συγκεκριμένο μάθημα είναι ακόμη στο επίπεδο της παπαγαλίας. Στο 50% έχει στάνταρ ερωτήσεις όπου οι απαντήσεις είναι δεδομένες… Και το άλλο 50% είναι μέσα από τις πηγές… Εκεί πρέπει να έχεις κριτική σκέψη. Κι εδώ βοήθησε ο κος Χερουβείμ και το φροντιστήριο. Κι αυτό γιατί με λίγους μαθητές, μπορεί ο φροντιστής να βοηθήσει περισσότερο και καλύτερα τα παιδιά. Να εντοπίσει τις αδυναμίες του και να καλύψει τα κενά. Κάτι που μπορεί να γίνει σε ένα γκρουπ 5-7 μαθητών και όχι σε μία τάξη 25 όπου οι καθηγητές δίνουν μάχη να καλύψουν την ύλη. Στο φροντιστήριο αυτό είναι δεδομένο και με συνεχόμενες επαναλήψεις καλύπτεται κάθε ανάγκη του μαθητή»…
Διαβάστε τι δήλωσε στην εφημερίδα «Κυκλαδική» για την μάχη των Πανελλαδικών εξετάσεων…
Ποιο θεωρείς ότι ήταν το μυστικό της επιτυχίας σου;
«Ήμουν συγκεντρωμένη κατά την διάρκεια της μελέτης. Δεν μπορεί κανείς να ανταποκριθεί στην εξέταση του μαθήματος της Ιστορίας, εάν δεν έχει την απαραίτητη συγκέντρωση την ώρα του διαβάσματος. Και οκτώ ώρες να διαβάζει κανείς, αποτέλεσμα ικανοποιητικό δεν πρόκειται να έχει εάν είναι απρόσεκτος την ώρα του διαβάσματος. Μελέτη χρειάζεται. Μελέτη και όχι απλή ανάγνωση του μαθήματος. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο μάθημα της Ιστορίας. Και βέβαια χρειάζεται ο υποψήφιος να έχει την απαραίτητη υπομονή και από το μυαλό του να μη φεύγει ποτέ η σκέψη ότι, ό,τι κάνει το κάνει για να κατακτήσει αυτό που έχει θέσει ως στόχο».
Πόσο εύκολο είναι να σταδιοδρομήσει με επιτυχία ο αυριανός απόφοιτος ενός Α.Ε.Ι.;
«Κοιτάξτε! Η επαγγελματική αποκατάσταση δεν είναι εύκολο πράγμα στις μέρες μας. Εγώ, προσωπικά θα ήθελα να δουλέψω ως δασκάλα ή ως φιλόλογος. Το ξέρω πως τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Θέλω να πω ότι εύκολα δεν βρίσκει κανείς δουλειά σήμερα. Αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι όταν κανείς ό,τι κάνει και ό,τι θέλει να κάνει, το αγαπά πολύ, τότε την άκρη, αργά ή γρήγορα, θα την βρει. Γι’ αυτό κι εγώ, θα παλέψω για να κατακτήσω και αυτό τον στόχο μου».
Πότε άρχισες να προετοιμάζεσαι για το πανεπιστήμιο; Πότε ξεκίνησες την προσπάθειά σου;
«Όταν άρχισε η αντίστροφη μέτρηση, όταν μπήκαμε στην τελική ευθεία ανέβασα ρυθμούς. Δεν γινόταν αλλιώς. Έτσι έπρεπε να γίνει, έτσι και έγινε. Μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ διάβαζα. Ή, μάλλον, μελετούσα. Όμως έκανα ανά τακτά χρονικά διαστήματα το αναγκαίο διάλειμμα. Άρχισα να προετοιμάζομαι για τις εξετάσεις στο πανεπιστήμιο από την Β’ λυκείου. Και βρήκα αργά και σταθερά τους ρυθμούς μου. Δούλεψα μεθοδικά, αλλά και ήρεμα. Η νευρικότητα είναι κακός σύμβουλος, για έναν υποψήφιο.
Σύμμαχός μου στις προσπάθειές μου ήταν η μητέρα μου, που την ευχαριστώ πολύ. Μου εξασφάλιζε την απαραίτητη ηρεμία. Άσε που κάποιες φορές μου κρατούσε και το βιβλίο της Ιστορίας, βοηθώντας με στην μελέτη».
Βοήθειες είχες από τους καθηγητές σου;
«Τα φροντιστηριακά μαθήματα με βοήθησαν πάρα πολύ. Εάν δεν είχα τους καθηγητές που ευτύχισα να έχω, δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα. Εκτός όλων των άλλων με υποστήριξαν και ψυχολογικά. Τους ευχαριστώ, δημόσια.
Και στο δημόσιο σχολείο, είχα και είχαμε όλα τα παιδιά υποστήριξη από τους καθηγητές μας. Κάποιοι βέβαια, και αυτό θα πρέπει να το υπογραμμίσω, προσπάθησαν πολύ, πάρα πολύ και κάποιοι άλλοι, λιγότερο».
Τι θα συμβούλευες τους υποψηφίους που σε λιγότερο από ένα έτος θα δίνουν την δική τους «μάχη» για μια θέση στο ήλιο της γνώσεως;
«Τα παιδιά θα πρέπει να διώξουν από πάνω τους το άγχος. Είπαμε: Μέθοδος χρειάζεται, μελέτη, σωστός προγραμματισμός και ηρεμία. Και «μηδέν», άγχος.
Οι υποψήφιοι θα πρέπει να αφουγκράζονται τις υποδείξεις των καθηγητών τους. Και να τις εφαρμόζουν μέχρι κεραίας. Και ένα πράγμα να έχουν στο μυαλό τους: τον στόχο τους. Θα ήθελα να ω σε όσους δεν τα κατάφεραν φέτος, να προσπαθήσουν και πάλι. Τίποτε δεν έχει τελειώσει, για τα παιδιά που δεν τα κατάφεραν, φέτος. Η ζωή δίνει ευκαιρίες. Και μια και δυο και τρείς…»
Και η Κατερίνα Σιδερή, καταλήγοντας, ανέφερε: «Θέλω, για μία ακόμη φορά, να ευχαριστήσω τους γονείς μου. Η βοήθειά τους, οικονομική και ψυχολογική, ήταν απίστευτη. Εύχομαι και ελπίζω να τους έχω κοντά μου όταν αποφοιτήσω από το πανεπιστήμιο, όταν πάρω στα χέρια μου το πτυχίο. Θέλω να τους κάνω για μια ακόμη φορά περήφανους. Τώρα, είναι η ώρα των μηχανογραφικών. Τώρα, πρέπει να κάνουμε σωστές επιλογές. Καλό καλοκαίρι σε όλους τους φίλους μου!»
