Ο μεγαλύτερος παραμυθάς της εποχής του, Αίσωπος, έγραψε ένα υπέροχο μα και συνάμα διδακτικό μύθο: «Οι δύο φίλοι και η αρκούδα»… Κάποτε, λοιπόν, δύο φίλοι ταξίδευαν σε ένα δάσος, ώσπου ξαφνικά εμφανίστηκε μια αρκούδα. Ο ένας πρόλαβε και την κοπάνησε, ανεβαίνοντας στην κορυφή ενός δέντρου. Ο άλλος προσποιήθηκε τον νεκρό, μήπως και γλιτώσει. Η αρκούδα έφτασε κοντά του, τον σήκωσε όρθιο με τα νύχια της, αλλά αυτός παρέμεινε παγωμένος από τον φόβο του. Έτσι, το άγριο ζώο θεώρησε ότι το θήραμά του είχε ήδη πεθάνει και το εγκατέλειψε. Όταν η αρκούδα έφυγε, ο πρώτος κατέβηκε από το δέντρο και ρώτησε τον φίλο του: «Αλήθεια, τι σου είπε η αρκούδα, όταν πλησίασε στο αυτί σου;». Για να λάβει την απάντηση: «Η αρκούδα μού είπε να μην ταξιδεύω από δω και πέρα με φίλους οι οποίοι με εγκαταλείπουν την ώρα του κινδύνου»! Συμβαίνει κάτι ανάλογο στη ζωή μας με όσους διαφεντεύουν τις τύχες μας; Εσείς τι λέτε;

* Ο κύριος Χατζηνικολάου προβληματίζεται. Και όταν προβληματίζεται αυτός, τότε συμβαίνει το ίδιο με την απανταχού δημοσιογραφική αριστεία. Ο συγκεκριμένος κύριος, λοιπόν, σκεπτόμενος μεγαλοφώνως, αναρωτήθηκε: «Τι σημαίνει η έκφραση ‘‘συστημικά Μέσα’’;». Όπως πλέον καθίσταται σαφές, ο κύριος Νίκος δεν ζούσε στη χώρα και δεν βίωσε την κανονικότητα και το επιτελικό κράτος. Μη διαμαρτύρεστε που το παιδί έχει απορίες. Με το πέρασμα των χρόνων θα βρει μόνος τις απαντήσεις στα βασανιστικά διλήμματά του. Υπομονή μόνο και ο ουρανός θα γίνει πιο… γαλανός. Ελπίζω να πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι φτωχές λαϊκάντζες; Έτσι;

* Για πότε ετοιμάστηκε το Τατόι να υποδεχτεί τους απανταχού βασιλείς της οικουμένης αλλά και τον έκπτωτο μονάρχη στη στοργική αγκαλιά του δεν έχει προηγούμενο. Υπήρξε τέτοια ταχύτητα, που ο χρόνος-ρεκόρ της αριστείας και του επιτελικού κράτους θα μνημονεύεται πολλά χρόνια. Πάρα πολλά. Βεβαίως, εδώ να απονείμουμε τα εύσημα στην υπουργό Πολιτισμού, κυρία Μενδώνη, η οποία ενδιαφέρθηκε ακόμη και για τη γρήγορη κοπή χόρτων στον χώρο! Κάποιοι αμετανόητοι, ωστόσο, μαδουραίοι λένε «τι καλά θα ήταν αν συνέβαινε το ίδιο με το Παιδοκαρδιοχειρουργικό και τα λοιπά νοσοκομεία της χώρας;». Δηλαδή, οι άνθρωποι θέλουν οι χρόνοι να είναι ίδιοι για τις ανάγκες των «γαλαζοαίματων» με τις αντίστοιχες των πλεμπαίων. Μπα σε καλό σας. Για σοβαρευτείτε, επιτέλους, που νομίζετε ότι όλοι είμαστε ίσοι και όμοιοι. Μιας και αναφερθήκαμε, όμως, στο ΤΑΤΟΪ, κάποιος απλός συμπολίτης μας είπε: «Δεν είναι σωστό να λέμε ΤΑΤΟΪ, αλλά ΤΑ ΤΡΩΕΙ…»! Αυτά…

* Είπα νοσοκομεία και πρέπει να σας ενημερώσω ότι στο Νοσοκομείο Άργους οι γυναίκες υπογράφουν υπεύθυνη δήλωση ότι θα γεννήσουν με δική τους ευθύνη, καθώς δεν υπάρχει παιδίατρος. Αν, λοιπόν, υπάρξει επιπλοκή στο νεογέννητο, τότε κάνεις τον σταυρό σου και «ψυχή βαθιά»! Επειδή, όμως, στις φιλελεύθερες δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα, οι ετοιμόγεννες μπορούν κάλλιστα να φέρουν μαζί τους ιδιώτη παιδίατρο, ώστε να αποφευχθούν τα δυσάρεστα. Μη με ρωτήσετε όμως ποιος πληρώνει τον… βαρκάρη, γιατί είπαμε να σταματήσουμε τους αστεϊσμούς και να σοβαρευτούμε. Ποιος δηλαδή θέλετε να πληρώσει τον παιδίατρο; Ο κύριος Πλεύρης; Αστεία πράγματα, έτσι; Αστεία…

* Η συναυλία που διοργάνωσε το ΚΚΕ, στο ΣΕΦ, προς τιμήν του Σταύρου Ξαρχάκου, υπήρξε η ευχάριστη έκπληξη των ημερών. Για την ακρίβεια, συνιστά υπέρβαση τόσο από την πλευρά του κόμματος όσο και του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη. Ο γενικός γραμματέας, Δημήτρης Κουτσούμπας, μιλώντας για το έργο του, τον κατέταξε ανάμεσα στα δύο ιερά τέρατα της μουσικής μας σκηνής, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζιδάκι! Η υπέρβαση, ωστόσο, έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Σταύρος Ξαρχάκος κινείται στον χώρο της Δεξιάς και για κάποιο φεγγάρι διετέλεσε ευρωβουλευτής της. Η Τέχνη, όμως, δεν γνωρίζει σύνορα ούτε διαχωρισμούς. Ο σημαντικός αυτός καλλιτέχνης έχει αφήσει αναμφίβολα το αποτύπωμά του στον εγχώριο και τον διεθνή πολιτισμό, καθώς το έργο του θα παραμείνει αιώνιο. Ένα μεγάλο μπράβο τόσο στο ΚΚΕ όσο και στον μεγάλο Έλληνα, γιατί τέτοιες στιγμές περνούν στη συλλογική μας μνήμη και ταξιδεύουν στις τωρινές αλλά και τις επόμενες γενιές…

* «Δεν χρειάζεται ΜΕΘ κοντά στα Γρεβενά, γιατί έχει στο Ρίο», απεφάνθη ο εκφραστής της δημοσιογραφικής αριστείας, Άρης Πορτοσάλτε. Επειδή σας βλέπω έτοιμους να τον φάτε, να διευκρινίσω ότι ο… αετός του Φαλήρου εννοούσε το Ρίο της Αχαΐας και όχι της Βραζιλίας! Εντάξει, τώρα; Σταματήστε τις διαμαρτυρίες, αφήστε κατά μέρος τον λαϊκισμό και στρωθείτε στη δουλειά, προκειμένου να πάει ο τόπος μπροστά και να οδηγηθεί στη λεωφόρο των μεγάλων επιτυχιών…

* «‘‘Ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά’’, ‘‘Ψωμί, παιδεία, ελευθερία’’. Δύο όψεις της ίδιας χώρας, δύο Ελλάδες που δεν συναντήθηκαν (ούτε θα συναντηθούν) ποτέ. Ευτυχώς». Από τον προσωπικό λογαριασμό του φίλου και εξαιρετικού συναδέλφου, Μανόλη Γρηγοράκη. Πιο απλό, καθαρό και κατανοητό δεν γίνεται!

* Ακούγεται κατά κόρον ότι πολλοί εξ ημών δεν δείχνουμε τον δέοντα σεβασμό στον νεκρό Κωνσταντίνο. Και όταν αναφέρονται στον «δέοντα σεβασμό», προφανώς εννοούν ότι δεν λέμε «ναι, σε ό,τι ζητήσει η οικογένεια»! Αν, βεβαίως, συγκρίνουμε ό,τι έχει ακούσει η Μάγδα Φύσσα, για τον γιο της Παύλο, ο οποίος δολοφονήθηκε, θα μας αποκαλέσουν το λιγότερο λαϊκιστές! Και, δυστυχώς, αυτά δεν ακούγονται μόνο από τους νοσταλγούς των ναζί, δωσίλογους και συνεργάτες των κατακτητών, αλλά και για κάμποσους οι οποίοι ισχυρίζονται ότι κινούνται στο λεγόμενο δημοκρατικό-κοινοβουλευτικό τόξο. Άβυσσος η ψυχή του Έλληνα… πατριώτη, δεξιού κατά προτίμηση. Άβυσσος…

* Πάντως, δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά στην εξόδιο ακολουθία, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, Ιερώνυμος Β,’ έψαλε «υπέρ των βασιλέων ημών». Παρόντα, ασφαλώς, και τα μέλη της Ιεράς Συνόδου, τρομάρα τους. Οι ιεράρχες μας προφανώς δεν πήραν χαμπάρι ότι «οι βασιλείς ημών» έχουν μπει από το 1974 στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Οριστικά και αμετάκλητα. Πού θα πάει, θα το εμπεδώσουν. Για να πω όμως την αμαρτία μου, νοστάλγησα κάποια πράγματα, για τους… εξαιρετικούς κυρίους, τα οποία αν γράψω φόρα παρτίδα, θα με κλείσουν παρέα με τον Λιγνάδη και τον Φιλιππίδη. Στη φυλακή. Α, ξέχασα ότι αυτοί κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι όξω. Όξω από δω…

* Για να είμαι ειλικρινής, μια ταραχή ου μην και τρόμο αισθάνθηκα, όταν άκουσα τον υιό του Κωνσταντίνου, Παύλο, να λέει στον επικήδειο του πατέρα του: «Θα συνεχίσουμε να βοηθάμε την πατρίδα με κάθε τρόπο»! Όχι, άλλη βοήθεια, παιδιά. Δώσαμε, δώσαμε, δώσαμε…

* Εδώ Βόλος: «Ο γιατρός και βουλευτής της Ν.Δ. Κώστας Μαραβέγιας έσωσε νεαρά γυναίκα η οποία λιποθύμησε στη μέση του δρόμου»! Για να σας ακονίσω τη μνήμη, πρόκειται για τον άνθρωπο ο οποίος ίδρυσε εταιρία με 5.000 ευρώ μετοχικό κεφάλαιο και πήρε από το επιτελικό κράτος ως επιδότηση, μέσω του Αναπτυξιακού Νόμου, μόλις 4,2 εκατομμύρια ευρώ! Επιπροσθέτως, έλαβε και άλλα 6,8 εκατομμύρια ευρώ δάνειο! Ο σπουδαίος Γιάννης Ιωάννης, σε κάποιο σκίτσο του, τη δεκαετία του ’90, δείχνει έναν υπουργό Οικονομικών να εξομολογείται στον λαό του: «Σήμερα έκανα μια καλή πράξη. Πέρασα μια γριούλα στο απέναντι πεζοδρόμιο και ύστερα της πήρα τη σύνταξη»! Γι’ αυτό σας λέω, έχουν βγει τα πλυντήρια και ο Θεός βοηθός τι θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε για τον κύριο βουλευτή και τους ομοίους του. Κανονικά πλυντήρια!

* Η έκθεση της Oxfam περιγράφει με τον πιο μελανό τρόπο το ζήτημα της φτώχειας και των ανισοτήτων στον πλανήτη. Έτσι, το πλουσιότερο 1% απέσπασε τα 2/3 του νέου πλούτου που δημιουργήθηκε τα προηγούμενα δύο χρόνια, αξίας 42 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Δύο φορές μεγαλύτερο από το μέγεθος του ποσού που πήγε στο 99% του υπόλοιπου πληθυσμού!

Τα περασμένα δέκα χρόνια, μάλιστα, το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού είχε αποσπάσει το 50% του παραχθέντος νέου πλούτου.

Η Oxfam προτείνει φορολόγηση της τάξης του 5% των κερδών των δισεκατομμυριούχων, κάτι που θα μπορούσε να εξασφαλίσει 1,7 τρισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο, αρκετά για να βγάλουν από τη φτώχεια δύο δισεκατομμύρια συνανθρώπους μας. Όποιος δεν καταλαβαίνει ακόμη τι εστί καπιταλισμός, τα στοιχεία είναι συντριπτικά και επιπλέον αρκούντως αποκαλυπτικά. Σήμερα, επιβάλλεται να παραδώσουμε μια κοινωνία στην οποία δεν θα κυριαρχεί η φτώχεια, η ανέχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός, αλλά η υπαρκτή δυνατότητα όλοι οι άνθρωποι, σε όλα τα μέρη της Γης, να ζουν με αξιοπρέπεια…

* Τελικά, πρόκειται για ηλιθιότητα ή παλιανθρωπιά; Προσωπικά, αρνούμαι να αποδεχτώ ότι κάποιος θεσμικός παράγοντας είναι τόσο… αλλού γι’ αλλού. Οι Αρχές έχουν στα χέρια τους 213 ονόματα, τα οποία υπάρχουν στην ατζέντα του παιδοβιαστή Μίχου και σχετίζονται με τη γνωστή υπόθεση βιασμού της 12χρονης στον Κολωνό. Η υφυπουργός Εργασίας, Δόμνα Μιχαηλίδου, ωστόσο, τα μόνα στοιχεία που έκρινε σκόπιμο να αποκαλύψει είναι εκείνα της μικρής, η οποία υπήρξε το θύμα στην υπόθεση! Και το έπραξε, αποκαλύπτοντας δημόσια πού βρίσκεται και σε ποιο σχολείο πηγαίνει η ίδια και ο αδελφός της! Αν θυμάστε καλά, κάτι ανάλογο είχε κάνει και ο Ανδρέας Λοβέρδος με τις οροθετικές γυναίκες στο παρελθόν. Τότε, βεβαίως, δεν είχε παρέμβει κανείς εισαγγελέας. Το ίδιο, όμως, θα συμβεί και τώρα! Άλλωστε, ο κύριος Ντογιάκος λείπει ταξίδι για δουλειές…

* Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», η μέση τιμή κιλοβατώρας στην ελληνική αγορά υποχωρεί από τα 132 ευρώ στα 86,7. Η εξήγηση που δίνει η εφημερίδα είναι πως ο αέρας έριξε τη χονδρική τιμή ρεύματος, καθώς η λειτουργία των αιολικών πάρκων συνέβαλε σ’ αυτό. Η δική μου ερμηνεία όμως είναι διαφορετική: Οι πάροχοι ρεύματος τα άρπαξαν χοντρά ένα χρόνο τώρα από τους καταναλωτές, αισχροκέρδησαν όσο δεν πάει και τώρα η κυβέρνηση ήρθε η ώρα να το παίξει φιλολαϊκή, λέγοντάς τους: «Ώπα, χαλαρώστε λίγο και μετά τις εκλογές ‘‘βουρ ξανά στον πατσά’’». Μη μου πείτε ότι η αριστεία δεν κάνει τέτοια πράγματα, γιατί δεν σας έχω για τόσο αφελείς, ειδικώς σε προεκλογική περίοδο… Ειδικώς σ’ αυτή.

Όταν βλέπεις ότι ισχύει το «όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν» καλό είναι να προβληματίζεσαι. Όταν συμβαίνει γύρω σου, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που οι περισσότεροι δεν έχουν να φάνε, να κλαίνε για τον έκπτωτο μονάρχη, τότε αναρωτιέσαι τι πάει στραβά στην κοινωνία μας. Όταν βλέπεις η κυβέρνηση να κάνει ό,τι πιο παράλογο βάλει ο νους σας και κάποιοι να τη χειροκροτούν, τότε σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Όταν ζεις καθημερινά την απόλυτη κατρακύλα της δημοσιογραφίας, δεν γίνεται να κοιτάς αμέριμνος τα αστέρια. Η κάθε μορφής εξουσία παίζει τα ρέστα της. Ο πλέον παρανοϊκός τύπος του 20ού αιώνα, Αδόλφος Χίτλερ, έλεγε: «Να ξέρετε πόσο μεγάλη τύχη είναι για τους ηγέτες που οι λαοί δεν σκέπτονται»! Καλή μας εβδομάδα…