Η Στέλλα Κονιτοπούλου έχει χαράξει ένα μονοπάτι στο νησιώτικο τραγούδι. Με τις επιτυχίες της του έδωσε ώθηση και το έφερε σε πολλά σπίτια ανθρώπων.

Η ίδια αποκαλύπτει στο Πινάκιο πως ξεκίνησε, εξηγώντας ότι στο DNA της υπάρχει το νησιώτικο τραγούδι. Πως από τα πανηγύρια στα νησιά και στην επαρχία βρέθηκε να κάνει δεύτερη φωνή στο δίσκο (σταθμό) του Γιάννη Πάριου Νησιώτικα 1 και πως μετά βρέθηκε να ηχογραφεί δικό της δίσκο με τραγούδια που μας ακολουθούν όλους μέχρι σήμερα.

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο

Μιλά επίσης για το κλείσιμο των δισκογραφικών και αναφέρει τι συνέπειες είχε σε εκείνη αυτή η δυσάρεστη εξέλιξη, από την οποία βγήκε πιο δυνατή.

Στην συνέντευξη αναφέρεται και στην τραπ αλλά και στην δύναμη που έχει το νησιώτικο τραγούδι, ενώ επισημαίνει πως προέκυψε η συνεργασία με τον Πασχάλη Τερζή για το «Οινοπνευματάκι» και με αφορμή αυτό τονίζει πως σε λίγες ημέρες μετά το Πάσχα θα κυκλοφορήσει ένα CD του Φίλιππου Πλιάτσικα όπου συμμετέχει με το τραγούδι «Πάμε Στα Ανοιχτά».

Φέρετε ένα όνομα συνυφασμένο με την νησιωτική παράδοση και μουσική, ήταν μονόδρομος να ακολουθήσετε αυτό το μονοπάτι;

«Ναι, ήταν μονόδρομος. Γιατί από μικρό παιδάκι γαλουχήθηκα με αυτή τη μουσική. Έχοντας μια μητέρα τραγουδίστρια την Αγγελική Κονιτοπούλου και τον παππού μου, τον Μιχάλη Κονιτόπουλο που έπαιζε βιολί, αλλά και όλη την οικογένεια της μαμάς, που είναι η γνωστή οικογένεια των Κονιτοπουλέων Βαγγέλης, Γιώργος, Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη…

Είχα όλη αυτή τη μουσική στο σπίτι. Ο άλλος παράγοντας ήταν ότι ήμουν από το νησί της Νάξου όπου τα ακούσματα μας αυτά ήταν, τα νησιώτικα, η μουσική μας παράδοση.  Και ήταν όντως μονόδρομος».

Ο τρόπος ζωής, τα πανηγύρια ήταν ένα ολοκληρωτικό ερέθισμα… ήταν στο DNA σας;

«Η οικογένεια μου πριν από  την μαμά μου και από  τον παππού μου κρατάει 100 χρόνια παράδοσης, οπότε ότι είναι γονιός είναι και το παιδί. Ό,τι το παιδί μαθαίνει από τους γονείς του αυτό βγαίνει στην ουσία. Η εικόνα των γονιών είναι το παιδί. Και εγώ είχα πρότυπο την μαμά μου και ήθελα και εγώ να γίνω τραγουδίστρια».

Όμως κάνατε τις δικές σας επιτυχίες… Εμείς που μεγαλώσαμε στην γενιά των 90’s  θυμόμαστε  έντονα τα δικά σας τραγούδια

«Ήδη στην δεκαετία των 90’s είχα στην πλάτη μου μια δεκαπενταετία πριν που είχα ξεκινήσει τη δουλειά. Έκανα επιτυχία αφού είχα περάσει από πολλά στάδια. Δεκατριών χρονών είχα μπει με την οικογένεια μου και δούλευα σε ένα μαγαζί που ήταν δικό τους. Το Χειμώνα εκεί και το Καλοκαίρι δούλευα πάλι μαζί με τους δικούς μου στα πανηγύρια.  Για τα πανηγύρια έπρεπε να μάθω πολλά τραγούδια, το ρεπερτόριο να είναι μεγάλο γιατί ο κόσμος ζητούσε διάφορα τραγούδια. Οι απαιτήσεις ήταν μεγάλες.   Τότε τα πανηγύρια ήταν διαφορετικά, ήταν με σειρά προτεραιότητας χορού.  Από μικρή είχα μπει στα δύσκολα.  Στην πορεία ό,τι άλλο ερχόταν μου φαινόταν πολύ εύκολο».

Οι πιο δυνατές στιγμές της καριέρας σας;

«Η πιο δυνατή στιγμή ήταν αυτή με τον Γιάννη τον Πάριο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που με πήγε ο Θείος μου ο Γιώργος και ο Θείος μου ο Βαγγέλης και η μαμά μου, να τραγουδήσω με τον Πάριο τα νησιώτικα το νο1, τα πόδια μου τρέμανε. Δεν μπορούσα να σηκώσω τα μάτια μου να αντικρίσω τον Γιάννη Πάριο. Δεν το περίμενα ότι θα μου συμβεί αυτό. Ήταν μεγάλη στιγμή της καριέρας μου και μάλιστα στα πρώτα μου βήματα.

Η δεύτερη δυνατή στιγμή ήταν όταν μου έγινε απονομή του πρώτου μου χρυσού δίσκου, ο οποίος είχε δικά μου τραγούδια. Την απονομή μου την έκαναν όλοι οι μεγάλοι της δισκογραφίας, ο Γιώργος Πολυχρονίου, ο Πάριος, ο Πασχάλης Τερζής.

Μέσα από την οικογένεια είχα γίνει γνωστή μέσα από το Κονιτοπουλέικο αλλά αυτή τη φορά έκανα καινούργιο τραγούδι σε μουσική του αδερφού του Βασίλη Κλουβάτου και σε στίχους του Γιάννη του Πάριου και έγινε δική μου επιτυχία και έμεινε στην ιστορία. Μετά από αυτό σημειωνόταν η μία επιτυχία μετά την άλλη.  Αλλά ήταν το πρώτο τραγούδι που με έκανε γνωστή. Συστήθηκα στον κόσμο με αυτό, εκτός οικογένειας».

Και αυτό δεν ήταν εύκολο…

«Όχι, καθόλου! Δεν επιδίωξα να ξεχωρίσω».

Κάποια στιγμή η δισκογραφία στην Ελλάδα καταποντίζεται, σε τι στιγμή σας βρήκε εσάς και πώς σας επηρέασε;

«Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, γιατί να κλείσει μια δισκογραφική εταιρεία, ένας ζωντανός οργανισμός και ξαφνικά τελειώνει όλο αυτό αλλά έπρεπε να προσαρμοστώ να περάσω στην άλλη φάση της σύγχρονης εποχής. Αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο. Στην αρχή σοκαρίστηκα και δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Αλλά μετά μπορεί να είχα μια αποχή για μερικά χρόνια αλλά το χρειαζόμουν κιόλας. Έτρεχα από τα 13 μου χωρίς να πηγαίνω διακοπές».

Ωστόσο παρά τις δυσκολίες κάνατε δυναμικό come back…

«Είμαι πολύ εργατική ως άνθρωπος και δεν μπορώ να κάθομαι με τίποτα, πόσο μάλλον για την δουλειά μου. Ασχολήθηκα με την τεχνολογία, εκπαιδεύτηκα σε αυτήν για να μπορώ να ακολουθήσω τις εξελίξεις της εποχής».

Η εξέλιξη της μουσικής, αυτής που ακούνε τα παιδιά σήμερα, τραγούδια που εμπεριέχουν πολλούς υβριστικούς και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Έχετε ακούσει κάποια κομμάτια της τραπ, αν ναι σας ενοχλεί αυτή η βωμολοχία που παράγεται μέσα από αυτή την μουσική;

«Δεν έχω ακούσει κομμάτια τραπ, απλά κάποιοι δικοί μου άνθρωποι που την έχουν ακούσει κάνουν λόγο για βωμολοχίες. Ποιος το συντηρεί αυτό το φαινόμενο δεν μπορώ να το καταλάβω, αλλά δυστυχώς φαίνεται να είναι μια τάση της εποχής».

Το νησιώτικο έχει τη δύναμη να τραβήξει τον κόσμο και την νέα γενιά;

«Το νησιώτικο δεν έχει σταματήσει ποτέ, είναι συνέχεια ενεργό αλλά είναι και στάσιμο. Πολλά νέα παιδιά που έχουν ξεκινήσει με το νησιώτικο έχουν όλα δουλειά. Απλά τα Μέσα δεν προβάλλουν αυτό το είδος μουσικής, όπως και πριν χρόνια δεν το έκαναν. Απλώς έτυχε να πάω εγώ σε μια δισκογραφική μεγάλη, απλώς έτυχε να με ακουμπήσει ο Πάριος με το ραβδάκι του και ασχοληθήκαν μαζί μου. Και είπαν για να ασχοληθεί ο Πάριος μαζί της κάτι γίνεται… Από τότε το έχω ζήσει αυτό. Όταν έκανα εγώ επιτυχία άρχιζε και ακουγόταν περισσότερο αυτό και πήγανε και άλλοι μετά από εμένα. Ποτέ το νησιώτικο δεν είχε τη θέση που του άξιζε. Άρα ήταν παραμελλημένο».

Κάποια στιγμή έγινε ένα «πάντρεμα», αναφέρομαι στο τραγούδι Οινοπνευματάκι, το ντουέτο με τον Πασχάλη Τερζή. Αλήθεια, πως προέκυψε αυτή η ωραία συνεργασία;

«Αυτό προέκυψε από την δισκογραφική μου τότε και τον παραγωγό μου τον Γιάννη Δουλάμη, είχαμε τον ίδιο παραγωγό με τον Πασχάλη και τότε και έτσι προέκυψε αυτό το «πάντρεμα». Ωστόσο εκείνη την περίοδο όπως είπα προηγουμένως έκανα επιτυχία και όλοι ήθελαν να συνεργαστούν μαζί μου. Ένας από αυτούς ήταν και ο Φοίβος ο οποίος μου έδωσε όμορφα τραγούδια, ένα από αυτά ήταν το «Οινοπνευματάκι μου», που τραγουδίεται μέχρι και σήμερα.  Εκείνη την στιγμή που το ζούσα δεν είχα αντιληφθεί το μέγεθος της επιτυχίας, μετά από χρόνια το συνειδητοποίησα».

Θα μπορούσε να επαναληφθεί ένα πάντρεμα σαν κι αυτό με τον Πασχάλη Τερζή;

«Η μουσική το απαιτεί, κι εγώ είμαι άνθρωπος που τα ψάχνω και τα κυνηγάω αυτά. Μάλιστα αυτή την περίοδο προέκυψε μια πολύ όμορφη συνεργασία, πρόκειται για ένα τραγούδι που έχω πει στο καινούργιο CD του Φίλιππου Πλιάτσικα, ο οποίος φτιάχνει ένα CD με τους φίλους του,  δεν θα πω ποιοι είναι θα το αποκαλύψει μόνος του, πρόκειται για μεγάλα ονόματα της έντεχνης, της ροκ αλλά και της λαϊκής μουσικής σκηνής, κι εγώ ερμηνεύω ένα τραγούδι που λέγεται «Πάμε στα ανοιχτά» και είναι σε στίχους και σε μουσική του Φίλιππου. Δεν είναι νησιώτικο είναι στο ύφος και στο στυλ του Φίλιππου και εγώ απλά έχω δώσει τη φωνή μου. Αυτό θα κυκλοφορήσει μετά το Πάσχα από την Cobalt».

Το αγαπημένο δικό σας νησιώτικο ποιο είναι;

«Ένα τραγούδι παραδοσιακό μ’ αρέσει πάρα πολύ το «Ωραία που είναι την Αυγή όταν γλυκοχαράζει». Ένας μπάλος σμυρνέικος αλλά τον έχω έτσι στα αυτιά μου από την θεία μου Ειρήνη και από την μαμά μου εξαιρετικά. Αυτό το κομμάτι, παρά ότι είναι θαυμάσιοι οι στίχοι, πάντα το τραγουδούσαν οι δυο μορφές της μουσικής  (που προανέφερα)  από πολύ ψιλό τόνο και έβγαιναν πολύ ψηλά με πάνω οκτάδα και αυτό πάντα με ίντρίγκαρε και με προκαλούσε. Δεν το χορταίνω όσες φορές το ακούω και πάντα λέω Θεέ μου, τι τραγουδίστριες είναι αυτές. Αλλά και η μελωδία του και ο στίχος του είναι κάτι το συγκλονιστικό για εμένα».

Αυτή η εικόνα όταν χαράζει στο Αιγαίο είναι όμορφα (σου λέω) είναι ένα τραγούδι ξεχωριστό. Αξίζει στη ζωή σου να δεις ένα τέτοιο χάραμα;

«Εννοείται, αξίζει! Αν καταφέρεις και το δεις είσαι τυχερός. Έχω βρεθεί και στη θάλασσα ξημέρωμα και σε ακρογιάλι στο νησί μου και μου έχει έρθει πολλές φορές να το πω γιατί πραγματικά το τραγούδι αυτό του Λευτέρη Βαζαίου, σου βγάζει εικόνες, ο ουρανός, η θάλασσα, το γαλάζιο και το μπλε είναι ακριβώς αυτό το κομμάτι».