Τα πλοία είναι η ζωή των Ελλήνων… Και θα συνεχίσουν να είναι όσοι υπάρχουν καπετάνιοι που εκτελούν το καθήκον τους και δεν κοιτάζουν απλά το ρολόι και το πρόγραμμα
Όσοι δεν γνωρίζουν (και είναι αρκετοί), θεωρούν ότι τα πλοία που κινούνται στο Αιγαίο, είτε μιλάμε για τις Κυκλάδες (Ανατολικές ή Δυτικές) είτε στα Δωδεκάνησα ή το Βόρειο Αιγαίο, ή καλύπτουν τις άγονες γραμμές χειμώνα καλοκαίρι, είναι απλά μεταφορικό μέσο. Όπου, σε 24ωρη βάση εκτελούν το έργο τους και όλα σταματούν ή αρχίζουν στα κεντρικά λιμάνια…
Είναι όμως έτσι; Τις τελευταίες ημέρες βλέπουμε μέσα από τα δημοσιεύματα ότι υπάρχουν και άνθρωποι. Καλοί ή κακοί δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι είναι άνθρωποι αυτοί που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Που παίρνουν αποφάσεις. Όπως στη περίπτωση μίας ηλικιωμένης στις Δυτικές Κυκλάδες. Που ξεκίνησε από την Μήλο για τον Πειραιά με συνοδεία γιατρού στο «Αδαμάντιος Κοραής», η κατάστασή της επιδεινώθηκε έξω από τη Σέριφο, το πλοίο επέστεψε στο λιμάνι για να αποβιβάσει τη ασθενή καθότι επιλέχτηκε η λύση της μεταφοράς της στη Σύρο με ελικόπτερο αλλά τελικά έφτασε πολύ αργότερα με άλλο πλοίο (Άρτεμις)….
Είτε σε περίπτωση που πλοίο της Blue Star Ferries έκανε παράκαμψη δρομολογίου από Πάρο σε Πειραιά για την Σύρο όταν έγινε γνωστό ότι θα έπρεπε να μεταφέρει έναν ασθενή από την Πάρο στη Σύρο και δη στο Νοσοκομείο του νησιού….
Τα πλοία τις περισσότερες φορές λειτουργούν ως ασθενοφόρα. Παλαιότερα λειτουργούσαν και ως ταχυδρομεία. Όπως ο πρώτος «Σκοπελίτης» που μπήκε στην άγονη των Μικρών Κυκλάδων και είχε αυτό ως πρώτο λόγο…
Η αναφορά αυτή δεν γίνεται για να θίξει το πρόβλημα που σημειώθηκε πριν από δύο ημέρες με πλοίαρχο εταιρείας που έφυγε από το λιμάνι της Ίου για τη Σαντορίνη κι ενώ είχε ενημερωθεί ότι έρχεται ασθενοφόρο με 20χρονο που έχριζε διακομιδής. Άλλωστε με βάση το ρεπορτάζ συνελήφθη, απολογήθηκε και υπάρχει μηνυτήρια αναφορά… και ακολούθησαν πολλά σχόλια στο διαδίκτυο…
Γίνεται γιατί την ίδια ημέρα σε ένα άλλο πλοίο έγινε ένα άλλο περιστατικό που δείχνει ότι όλα έχουν να κάνουν με ανθρώπους…
Σε πλοίο της blue Star Ferries επιβιβάστηκε άντρας μεγάλης ηλικίας που πάσχει από άνοια. Με κανονικό εισιτήριο και με προορισμό την Αθήνα. Οι συγγενείς του λίγο μετά την αναχώρηση του πλοίου ενημέρωσαν μέσω του τοπικού Λιμεναρχείου ότι αντιμετωπίζουν αυτή τη κατάσταση. Και όπως ήταν λογικό σήμανε συναγερμός, Ο άνθρωπος βρέθηκε να κάθεται ήρεμα στη θέση του. Αμέσως, τα μέλη του πληρώματος ενημέρωσαν τον πλοίαρχο κι αυτός με την σειρά του τα λιμεναρχεία που βρίσκονταν στα νησιά του δρομολογίου του όπως και το πρώτο λιμεναρχείο όπου και βρίσκονταν οι συγγενείς του.
Και με ηρεμία αποφασίστηκε η καλύτερη δυνατή λύση για την οικογένειά και τον επιβάτη… Και αυτή ήταν η μεταφορά του κανονικά στον Πειραιά. Εκεί όπου τον περίμενε ασθενοφόρο για να τον μεταφέρει σε νοσοκομείο. Παράλληλα έρχονταν με επόμενο πλοίο της εταιρείας και τα μέλη της οικογένιεάς του… Και το ίδιο βράδυ, βρέθηκαν όλοι μαζί στο νοσοκομείο Μία μίνι περιπέτεια είχε λήξει ομαλά…
Γιατί οι ακτοπλοϊκές δεν είναι απλά εταιρείες με «ξύλινα τείχη» και τίποτα περισσότερο.
Γιατί οι εμπλεκόμενοι με την θάλασσα, είτε λιμενικοί στη στεριά, είτε οι ναυτικοί (μέλη πληρωμάτων) δεν είναι απλά απρόσωπα όντα που κάνουν την δουλειά τους…
Είναι με σάρκα και οστά. Που αγωνιούν. Που πονάνε. Που μπορεί να εκτελούν εντολές αλλά πάνω απ όλα είναι άνθρωποι. Και το βράδυ, στο τέλος της βάρδιας τους κάνουν απολογισμό Και ανάλογα κοιμούνται με ηρεμία ή όχι… Όπως οι ναυτικοί στο «Νήσος Ρόδος» που έγιναν πρωταγωνιστές στο θρίλερ με τον 23χρονο φαντάρο. Όπως, αυτοί στο «Άρτεμις» όπου ο Ναξιώτης καπετάνιος (Στέλιος Περιστεράκης) σκίζει τις θάλασσες. Όπως ο Σκοπελίτης με τον Γιάννη Φωστιέρη που σε κάθε εμφάνισή του στα λιμάνια των Μικρών Κυκλάδων προσφέρουν χαρά στους κατοίκους…
Οπότε κάθε φορά που θα γκρινιάξουμε για ένα επεισόδιο όπως αυτό του ταχύπλοου να ξέρουμε ότι δεκάδες ιστορίες καθημερινά και χωρίς να βλέπουν το φως της δημοσιότητας συμβαίνουν στα …ξύλινα τείχη που είχε πει η Πυθία όταν αναφέρθηκε στον Ελληνικό στόλο…
Άλλωστε αυτά είναι που χιλιάδες χρόνια δίνουν ζωή στην Ελλάδα. Και τους αξίζει μόνο όμορφες στιγμές…
