Ο Χαρίλαος μας μιλάει για την “απώλεια” και τη σημασία της και μας εξηγεί πόσο σημαντικό είναι να κινείσαι “ελέυθερος”, “ανεξάρτητος” αλλά και “ομορφιά”
-Δεν θυμάμαι αν σας είπα πόσων χρονών είμαι.
Είμαι περίπου πέντε ετών.
Αυτά τα χρόνια άκουσα και έμαθα πολλά που έγιναν πριν γεννηθώ.
Κυρίως για σας τους ανθρώπους. Που πολλές φορές δεν είστε άνθρωποι, μα όρθια κτήνη.
– Κάθομαι στο παράθυρο, η κόρη της κυρίας Στέλλας-με τον ωραίο καναπέ – ακούει κάτι τραγούδια που με κάνουν να κουνάω ρυθμικά τ’ αυτιά μου.
Δεν μιλάει. Όταν αυτή δε μιλάει, κάτι έχει.
-Μου έχει μιλήσει για τη δολοφονία του παιδιού εκείνου, του Παύλου, πριν έξι χρόνια στο Κερατσίνι απ’ τον χρυσαυγίτη. Την έχω παρακολουθήσει να γράφει άπειρες λέξεις για τη δίκη των ναζιστόμουτρων, όπως τους αποκαλεί, και ευχαρίστως θα τους έκανα κοτλέ, όπου τους έβρισκα μ’ αυτά που ξέρω.
-Εμείς οι γάτες ξέρουμε τι σημαίνει ελευθερία, ανεξαρτησία και ομορφιά.
Ξέρουμε τι σημαίνει αγάπη και τι σημαίνει μίσος.
Το τελευταίο δεν είναι κάτι που νιώθουμε, μα δυστυχώς, κάτι που εισπράττουμε συχνά από εσάς.
Είμαστε διαφορετικές. Και σε κάποιους δεν αρέσει αυτό.
Ενοχλούνται.
Έτσι ήταν κι ο Παύλος. Ήθελε να περπατά ελεύθερος στη γειτονιά του. Χωρίς να κυκλοφορούν ναζιστόμουτρα που εκτελούν εντολές θανάτου.
Χωρίς να μένει κάποιος ανήμπορος χωρίς φροντίδα, χωρίς ένα χέρι να κρατηθεί, όταν δεν μπορούσε να σταθεί μόνος του.
Κι έγινε στόχος, γιατί ενόχλησε, πήραν τη ζωή του και τη χαρά της μάνας του.
-Πέρασαν έξι χρόνια.
Έξι χρόνια είναι πάρα πολλά. Μα γίνονται περισσότερα όταν λείπει κάποιος για πάντα.
Έτσι σκέφτομαι σαν μεγάλος γάτος πια.
Δεν μπορείς να τα μετρήσεις, γιατί η απουσία είναι ατέλειωτη.
Μπορείς όμως να θυμάσαι τι έγινε, γιατί, πως κι από ποιους.
Και τι ακολούθησε.
Για να μη συμβεί ποτέ ξανά και πουθενά.
Από εσάς εξαρτάται.
Κοτλέ διαγωνίως
Χαρίλαος
