Η Υπατία καταθέτει την άποψή της για όσους όσους αυτές τις ημέρες “σκούζουν” για πρόσωπα που ενδεχομένως όταν αυτά ήταν στη ζωή να μην τους έδιναν ποτέ σημασία
Λένε μια κουβέντα στο χωριό μου.
Πέθανε να σ’ αγαπώ!
Κι αυτή είναι και η μεγαλύτερη σοφία έμαθα. Από κάτι γριές, μη φανταστείτε…
Γιατί άμα δε νοιαστείς δε σεβαστείς δε δώσεις αγάπη στον άλλον όταν είναι εν ζωή καλύτερα να σωπάσεις μετά.
Πέθανε να σ’ αγαπώ λοιπόν!
Γιατί όσοι πιθανόν σκούζουν αυτές τις μέρες για τη διαφορετικότητα και διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους… το πιο πιθανόν να μην έδιναν ούτε ένα πιάτο φαΐ σ’ εκείνη τη διαφορετικότητα αν έμεναν στην ίδια γειτονιά. Ή να μην έλεγαν ούτε μια καλημέρα. Και μπορεί να άφηναν και τα παιδιά τους ακόμη να την περιγελάνε και να της πετάνε πέτρες. Της διαφορετικότητας.
Τα παιδιά! Ο καθρέπτης των μεγάλων.Γι’ αυτό ίσως αυτός ο κόσμος να μην αλλάξει ποτέ. Γιατί είναι θέμα ώσμωσης. Ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο. Και ποτίζει το καινούριο από το παλιό.
Τα παιδιά! Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη διδαχή από το παράδειγμα. Δε χρειάζονται μακροσκελείς φιλοσοφικές συζητήσεις τα βράδια πριν κοιμηθούνε. Καλά κάντε τις κι αυτές αλλά το παράδειγμά μας φτάνει. Γιατί όλες εκείνες οι αξίες που πρεσβεύουμε στη ζωή κρέμονται από το παράδειγμα που δίνουμε μέσα στη μέρα. Σε όλες εκείνες τις ανύποπτες στιγμές που τα παιδιά παρακολουθούνε και καταγράφουνε στο ασυνείδητο. Αν έβρισες στο φανάρι, αν πέταξες το σκουπιδάκι από το παράθυρο, αν χλεύασες το διαφορετικό…θα το κάνουν και κείνα το ίδιο.
Κοίταζα τον πατέρα ετούτες τις μέρες…αυτόν τον θλιμμένο πατέρα της Κρήτης με το μακριά μαλλιά και το χαμηλωμένο από τον πόνο βλέμμα…τον πατέρα του Βαγγέλη…που βούλιαξε το βλέμμα του όλο του σ ‘ αυτόν τον πόνο…και κατάλαβα. Τον άκουσα και τον κοίταξα. Και κατάλαβα. Πως και γιατί έκαμε έναν λεβέντη. Με το παράδειγμά του. Για να τον χάσει μετά…
Ο Νίτσε έλεγε… πρέπει το όνειρο να σου εξηγεί αν είναι καλά ο φίλος. Το όνειρο ολότελα! Να μη χρειάζεται ούτε να ρωτήξεις. Να πατάς ανάλαφρα το χώμα για να μπορείς να αφουγκράζεσαι και το παραμικρό σκίρτημα το παραμικρό σημάδι πως ο φίλος δεν είναι καλά.Για να μη βρεθεί ποτέ μια μέρα εκείνος στα αζήτητα και να ντραπείς να πεις μετά πως ήσουν φίλος.
Ο φίλος ο αληθινός. Όχι ο άλλος.
Θέλει καρδιά μεγάλη να σπάσεις τη νόρμα της κοινωνίας και να αναγνωρίσεις το διαφορετικό. Να σταθείς δίπλα του σαν φίλος σαν αδερφός σαν μάνα σαν πατέρας. Και θέλει και στομάχι γερό να αντέξεις τα φλέματα της κοινωνίας αν τυγχάνει εσύ να είσαι το διαφορετικό. Τα φλέματα που θα είναι και το βάρος των επιλογών σου μαζί. Θα το λεγα και μαγκιά και η μαγκιά ξέρετε δε φοράει πάντα παντελόνια. Ενίοτε φορά φουστάνια και πέρλες.
Καλοστραθιά σε όσους φύγανε άδοξα γιατί ήταν διαφορετικοί…
Καλή δικαίωση Βαγγέλη και κάθε Βαγγέλη…
Αυτός ο κόσμος ίσως μια μέρα ν’ αλλάξει τελικά και να το χρωστάμε σε σας.
Ω το τρισαλί στη φτώχεια μας και στην τσιγγουνιά της ψυχής μας!
Υπατία
