Η επόμενη ημέρα του Πανναξιακού ΑΟΝ είναι δύσκολη… Αντίθετα, μέλλον έχει και μάλιστα λαμπρό αλλά το παρόν είναι απλά δυσοίωνο
Σήμερα (σ..σ. 16/06) οι κορασίδες του Πανναξιακού ΑΟΝ αντιμετωπίζουν τον Ολυμπιακό.. Στη 2η αγωνιστική του Δ’ Προκριματικού Ομίλου για τη μάχη ώστε να προκριθούν οι ομάδες στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ελλάδας. Η αναμέτρηση στο Ζηρίνειο… Στη Κηφισιά. Και έχω την αίσθηση ότι θα υπάρχουν στο γυμναστήριο περισσότεροι Ναξιώτες φίλαθλοι σε σχέση με τον αντίστοιχο αγώνα των γυναικών στη Νάξο, έστω κι εάν αυτός ήταν ο τελικός του πρωταθλήματος. Ο πιο σημαντικός αγώνας που έδωσε ομάδα της Νάξου σε επίπεδο ομαδικού αθλήματος… Και τα κορίτσια έφτασαν εκεί που έφτασαν μόνα τους… Η μάλλον μέσα από την αγάπη και το πάθος κυρίως του Γιάννη Φραγκίσκου, του «Γενάρη» που τον ξέρουμε όλοι… Το Γιάννη που ….μιλάει πολύ, όπως έλεγε κάποιος και του Γιάννη που αγαπάμε όλοι θα σημειώσω εγώ. Ένας παρεξηγημένος εργάτης του βόλεϊ… Παρεξηγημένος γιατί λατρεύει να αντιδρά ως … παίκτης. Παρεξηγημένος γιατί ζει για να κοντράρεται με τους διαιτητές και δη με μία συγκεκριμένη. Και οι κόντρες τους γράφουν ιστορία… Παρεξηγημένος γιατί ένιωσε ότι κανείς δεν τον εμπιστεύτηκε πραγματικά και απλά ήταν η …τσόντα ώστε να καλύψει τα κενά όταν έφυγαν όλοι…
Κι όμως ως … εργάτης του βόλεϊ είναι εκεί.. Και παλεύει. Έχει φτάσει μάλιστα σε τέτοιο σημείο εξάρτησης από το βόλεϊ που ο αστικός μύθος αναφέρει ότι εάν δεν έρθει αυτός στο γήπεδο δεν μπαίνει ο φιλές στο παρκέ… και έφτασε για 2η φορά στις 16 καλύτερες… Με προπονήσεις όποτε κι εάν… Με πολλά νέα κορίτσια… Σε μία εντυπωσιακή ανανέωση. Με βοήθεια μηδενική από την επίσημη ομάδα. Από τη …μεγάλη, τη μητέρα… Και με τους γονείς, κάποιοι εκ των οποίων να τον κοιτάζουν με μισό μάτι. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι γονείς εκτός των άλλων είναι και προπονητές. Είναι και παράγοντες. Είναι τα πάντα… Οπότε έχουν άποψη και για τις γνώσεις που έχει ο άνθρωπος στον οποίο θα εμπιστευτούν τα παιδιά τους… Αλλά, ο «Γενάρης» εκεί… Σταθερός ως βράχος.. Άντεξε ακόμη και το πόλεμο που δέχτηκε κάποια στιγμή για τη παρουσία των ανιψιών του…
Και τώρα το διασκεδάζει.. Είναι η δική του στιγμή… Και το δικαιούται. Και επειδή είναι ο «Γενάρης» ο δικός μας Γιάννης ξέρετε τι χάρηκε περισσότερο; Τη στιγμή που ο Στέφανος Πολύζος γύρισε και του είπε « η φουρνιά που έχεις φέτος είναι καλύτερη από τις προηγούμενες». Αυτό τον έκανε να χαρεί. Να κερδίσει …δέκα χρόνια από τη ζωή του. Γιατί ξέρει ότι ο Πανναξιακός θα έχει μέλλον. Αρκεί να το προσέξει… Γιατί έστω και έμμεσα αναγνωρίζεται η δουλειά του… Αλλά αλήθεια η ομάδα αυτή έχει παρόν;
Να πω την αλήθεια δεν ξέρω… Έχω κουραστεί άλλωστε εδώ και μία τετραετία να βλέπω κάθε δύο χρόνια το ίδιο παιχνίδι: Κρυφτούλι για παιδιά δημοτικού. Να κρύβεται ο ένας από τον άλλο. Να περιμένουν πότε θα εκθέσουν τον άλλο ώστε να πουν «Να αυτός είναι ο κακός. Όχι εγώ…» Λες και η έκθεση του καθενός στα αθλητικά δρώμενα έχει να κάνει με το ποιος εκτίθεται περισσότερο και ποιος λιγότερο… Και το κακό είναι ότι το … παραμυθάκι αρχίζει να χοντραίνει από τη στιγμή που μπλέκουν και οι φορείς. Εάν μπει αυτός … δεν θα μπούμε εμείς. Και έχεις την αίσθηση ότι όλα αυτά τελικά είναι ένα παιχνίδι επιβολής. Και δεν έχει σχέση με τον αθλητισμό αλλά με τις σχέσεις μεταξύ μας…
Αντί να απολαμβάνουμε το γεγονός ότι έχουμε μία ομάδα ανάμεσα στις καλύτερες ομάδες της Ελλάδας έχουμε βαλθεί απλά και μόνο να την διαλύσουμε… Και να την διαλύσουμε όχι γιατί δεν μπορούμε να την συντηρήσουμε αλλά γιατί τσακωνόμαστε για το ποιος δεν θα …ασχοληθεί. Εκεί φτάσαμε. Να μαδάμε την μαργαρίτα ποιος δεν θα βοηθήσει.. Από τη μία έχουμε τον Δήμο που για μία ακόμη χρονιά δείχνει ρεσιτάλ υποκρισίας… Όταν έχουμε επιτυχίες τρέχει και φωτογραφίζεται για να πάρει λάμψη από την χαρά των κοριτσιών. Άλλωστε ακόμη και η έκδοση ενός δελτίου Τύπου μετά από μία νίκη είναι ένα είδος φωτογραφίας. Και λέμε υποκρισία γιατί πολύ απλά κάθε φορά που οι διοικούντες τείνουν χείρα βοήθειας, έχεις την αίσθηση ότι τους αντιμετωπίζουν ως επαίτες… Οπότε τι να περιμένεις από ετερόφωτους…
Και μετά έχεις τους φορείς… Όλοι στην … απέξω. Αλλά πάντα με μία καλή δικαιολογία. Γιατί να μπούμε εμείς, αφού τα κορίτσια πηγαίνουν για καφέ μόνο στη τάδε καφετέρια… Γιατί να μπούμε εμείς αφού τα κορίτσια τρώνε σε συγκεκριμένα εστιατόρια… Γιατί να μπούμε, αφού οι φιλοξενούμενες κοιμούνται σε συγκεκριμένα καταλύματα… Και έχουμε ένα μοντέλο μοναδικό και εδώ ευθύνεται και η διοίκηση… Η εκάστοτε. Άλλωστε το πρόβλημα είναι διαχρονικό. Δεν γεννήθηκε χθες.. Και εδώ έχει μερίδιο (αρνητικό) η διοίκηση. Δεν γίνεται άλλωστε να τα θέλουμε όλα δικά μας…
Εν κατακλείδι κι ενώ έχουν συμπληρωθεί δέκα μέρες από την εκλογική αναμέτρηση της 10ης Ιουνίου…. Το μαχαίρι και το καρπούζι το έχουν αυτοί που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Αρκεί να αποφασίσουν τι θέλουν… Ο Δήμος θα είναι απλά για το χειροκρότημα. Οι άλλοι φορείς απλά για τα …ζήτω. Μέλλον υπάρχει. Το ζητούμενο είναι τι ομάδα και τι αθλητισμό θέλουμε. Και μετά πάμε για τα άλλα…. Και όπως λέει και η παροιμία «εάν περιμένει να ξυστείς, τότε θα μείνεις … άπλυτος»
Αρθρο στην εφημερίδα ¨Μάσκα” της 16ης Ιουνίου 2017
