Η Υπατία μας ταξιδεύει στο παρελθόν.. Ξεκαθαρίζει ότι ο Θησέας ποτέ δεν παράτησε την Αριάδνη (άλλωστε ποιος να τα βάλει με έναν θεό) και το κυριότερο; Μας αποκαλύπτει ότι η υπόθεση “Μινώταυρος” είχε μία άλλη σελίδα μ αυτή που γνωρίσαμε μέσα από τα βιβλία της ιστορίας: ο Μίνωας αναζητούσε το καλύτερο δυνατό γονίδιο μέσα από τη συνένωση των Αθηναίων με τους Κρήτες
Κάθε τόπος μου ασκεί μια μαγεία. Μια έλξη ή μια άπωση. Μα νομίζω ο δικός σας μου ασκεί μια έλξη. Είναι που μυρίζω μάλλον το αίμα των προγόνων. Δεν το μυρίζω απλώς, το γρικώ να χοχλακά…
Είσαστε το Νησί της Κόρης του Πατέρα μου! Ο Πατέρας μου ήταν ο Μίνωας και η Κόρη, η Αριάδνη…Τι δεν καταλάβατε ;
Είσαστε η μεγαλύτερη απ’ όλες τις Κυκλάδες, που μια μέρα είπανε να στήσουνε χορό – και οι δώδεκα! – ξέφρενο κυκλικό γύρω από την πιο ιερή τους, τη Δήλο. Εκεί που κοιλοπόνεσε η Λητώ τα δίδυμα παιδιά της και θεές άλλες της παράστεκαν.
Είσαστε η μεγαλύτερη ιερή Κυκλάδα λοιπόν, που απ’ αυτήν βυζαίνουν κι όλες οι υπόλοιπες. Γιατί είναι οι κάμποι σας φορτωμένοι καρπούς, τα νερά σας γιομάτα αρμύρα χρυσαφένια και τις κορφές σας στολίζουν πούπουλα τ’ ουρανού. Τώρα μήπως; Καταλάβατε;
Όσο να πεις ένα συμπεθεριό πάντως το έχουμε. Μας πήρατε την Κόρη. Και τι Κόρη…για λίγο βέβαια. Γιατί μετά σας την πήρε άλλος. Αλλά δε σας κακιώνω. Μπορεί να τα βάλει κάποιος με έναν Θεό;
Για άλλο πράγμα σας κακιώνω όμως… Ε συμπεθέροι συμπέθεροι αλλά να έχουμε και τις διαφορές μας. Αλλά γι’ αυτό θα σας πω μετά.
Πρώτα θέλω να ξεκαθαρίσω τούτο. Ο Θησέας ουδέποτε εγκατέλειψε την Αριάδνη στο νησί σας ! Ουδέποτε! Μ’ ακούτε; Τη νύχτα εκείνη σηκώθηκε άνεμος δυνατός κι ομίχλη πυκνή τα σκέπασε όλα, και μέσα σε ένα σύννεφο κατέβηκε ο Διόνυσος και του την πήρε. Του την άρπαξε μέσα από την αγκαλιά του. Του Θησέα. Ο έρμος δεν πρόλαβε να τη χαρεί. Να παίξει λίγο με τις μπούκλες της, να γευτεί τον ανθό της. Το μεγαλύτερο τρόπαιο για τη νίκη του ήταν αυτή η Κόρη. Τόσο που ζηλέψανε και οι θεοί ακόμη. Εμφανίστηκε λοιπόν ο Διόνυσος στον ύπνο του και τον φοβέρισε να μην τολμήσει να την ψάξει γιατί εκείνος ήτανε Θεός και δε θα μπορούσε να πάει ενάντια στη θέλησή του. Και ποιος μπορεί να πάει ενάντια στη θέληση ενός Θεού; Και δη τόσο εκδικητικού όπως αυτός;
Και μην κοιτάτε τώρα που οι Θεοί μας, κάθονται να τους ραπίσουμε και να τους σταυρώσουμε. Τότες ήταν αλλιώς. Φαίνεται ότι όσο πιο άγρια τα ένστικτα του ανθρώπου τόσο πιο άγριοι και οι Θεοί του. Ευθέως ανάλογα τα ποσά. Και ο άνθρωπος τότες είχε πολύ ερπετό και θεριό μέσα του και ήθελε έναν Θεό… πολλούς ήθελε…να βάζουν χαλινάρι σε τούτο του το ένστικτο, έχοντας ακριβώς το ίδιο και πιο άγριο ακόμη. Ήθελε ο άνθρωπος να βλέπει τον εαυτό του στο Θεό του, βλέπετε. Και θα ‘ρθει μια μέρα που ο άνθρωπος θα έχει μόνο το καλό μέσα του και κανένα κακό και τότες μπορεί να μην έχει ανάγκη από κανέναν Θεό να τον ορίζει. Θα μείνει μόνος του δηλ. Αρκεί να λύσει βέβαια πρώτα και όλες του τις αγωνίες. Γιατί αλλιώς πάλι θα θέλει έναν Θεό πάνω απ’ την κεφαλή του.
Κι αφού μας είπα τώρα όλους καλούς και εξευγενισμένους γιατί ο Θεός μας είναι καλός κι εμείς τον ραπίζουμε και τον σταυρώνουμε …επανέρχομαι σε εκείνη την αφέγγαρη νύχτα. Δε θα ήταν δα και η πρώτη φορά που Θεός έκλεβε θνητή. Έτσι ο Θησέας σηκώθηκε το επόμενο πρωί απαρηγόρητος κι αφού έψαξε μάταια την Κόρη μπήκε στα καράβια του κι έφυγε χωρίς αυτήν. Και ήταν τόση η λύπη του που ξέχασε να αλλάξει τα πανιά του, καθώς του είχε ορμηνέψει ο πατέρας του για το ταξίδι του γυρισμού. Και κάπως έτσι το αρχιπέλαγος ονομάστηκε Αιγαίον…Γιατί μια δράση προκαλεί πάντοτε μια αλυσιδωτή αντίδραση. Το λέει και ο Νόμος του Νεύτωνα, δε θυμάμαι ποιος.
Μα καλά, είναι ποτέ δυνατόν να πιστεύετε ότι ένας ήρωας όπως αυτός …που είχε τα κότσια όχι μόνο να αναμετρηθεί αλλά και να σκοτώσει τον ανίκητο ανθρωπόμορφο ταύρο του Πατέρα μου…ότι θα εγκατέλειπε έπειτα μια αθώα κοπελίτσα σ’ ένα ξένο νησί; Και δη μια πριγκίπισσα; Που της χρωστούσε μάλλον τη ζωή του ; Μα άμα είσαι ήρωας, άμα είσαι γενναίος, είσαι σε όλα και ειδικά με απροστάτευτες κοπέλες. Αλλιώς δεν είσαι ήρωας είσαι θεριό! Μα είδατε ποτέ τον Ηρακλή να βλάψει ποτέ κανέναν; Είδατε; Μόνο μια φορά που οι Θεοί του θόλωσαν το μυαλό. Γιατί οι Θεοί το κάνανε αυτό καμιά φορά. Θαρρώ πιο πολύ άνθρωποι ήτανε τότες παρά θεοί.
Αλλά ακόμη και να υπήρχε τέτοια περίπτωση…θεοί να θόλωσαν το μυαλό του Θησέα, φαντάζεστε τι Πόλεμος θα ξεσπούσε μετά; Γιατί άλλο να σου κλέβουνε την Κόρη κι άλλο να στην εγκαταλείπουνε.
Η κλεψά στην Κρήτη ήταν ανέκαθεν ιερή και αναπόστρεφη και κανείς άνθρωπος δεν μπορούσε να πάει κόντρα ούτε ο βασιλιάς ο ίδιος. Έτσι ο Έρωτας θραψάλιαζε τα κλειστά στερεότυπα της κοινωνίας και θριάμβευε στη ζωή των ανθρώπων.
Αλλά η εγκατάλειψη είναι άλλο. Έτσι θα άφηνε μετά ο πανδαμάτορας και θαλασσοκράτορας Μίνωας, την προσβολή; Δε θα είχε ξεσπάσει απλώς βεντέτα παρά ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος νωρίτερα. Γιατί αυτοί ήταν ο Κόσμος κάποτε. Η Κνωσσός και η Αθήνα.
Για μήπως θαρρούσατε ότι ο Θησέας ήταν χαζός και δεν το γνώριζε; Κανείς δε τα έβαζε τότες με τον Πατέρα μου! Τα παλάτια του ήταν γεμάτα κρασί, μέλι, λάδι και χαλκό. Και τα καράβια του οργώνανε τις θάλασσες. Μόνο ένας σεισμός της μάνας του της Γης θα μπορούσε να καταποντίσει ένα τέτοιον γίγαντα που τον είπανε πολιτισμό και δεν τον πάτησε ποτές ποδάρι κατακτητή άλλου. Ένας σεισμός που θα τα έκανε όλα σε μια μέρα στάχτη και μπούρμπερη.
Και επειδή το ένα φέρνει τ’ άλλο έχω να πω ακόμη τούτο. Μου το είπε εμπιστευτικά στ’ αυτί ένας γεράκος καθώς περιμέναμε μια μέρα τον ίδιο γιατρό. Μα καλά, τόσα χρόνια στο σκολειό, τόσα βιβλία διάβασα και αυτό το τρομερό μυστικό έπρεπε να το μάθω στον προθάλαμο ενός ιατρείου κι από έναν γεράκο; Εμ γι’ αυτό λένε… σοφός γέροντας. Γιατί τη σοφία την αποκτάς μόνο άμα γεράσεις και ακούσουνε τα αυτιά σου πολλά και δούνε τα μάτια σου άλλα τόσα.
Είπε λοιπόν αυτός ο γεράκος ότι ουδέποτε υπήρξε μινώταυρος και ουδέποτε θυσία νέων και νεανίδων επτά. Ουδέποτε; Καλά μινώταυρος μπορεί αλλά θυσία ουδέποτε. Γονίδιο έψαχνε ο πατέρας μου να διασταυρώσει τους γιους και τις κόρες του. Και τι πιο καλό γονίδιο από αυτό των δυνατότερων επτά νέων της Αθήνας και των ομορφότερων επτά νεανίδων της; Γονίδιο…μα πόσο μπροστά ήτανε ο Μίνωας! Το ίδιο δεν κάνανε και οι βοτανολόγοι του Παρισιού, όπως ο Joshep Pitton de Tournefort, όταν περιηγούνταν στις Κυκλάδες γυρεύοντας τα ομορφότερα και πιο σπάνια λουλούδια να τα φυτέψουνε στις βασιλικές αυλές; Από όλα τα νησιά περάσανε και κάτι πήρανε. Κι από το δικό σας ακόμη. Κλέβανε DNA ! Μόνο που εκείνοι το κλέβανε φανερά ενώ ο Πατέρας μου κρυφά. Φοβότανε μάλλον τη λογοκρισία. Σιγά μη μου ξεφωνίσετε όμως το μυστικό! Δεν κάνει να βγει παρά έξω. Μόνο επειδή είμαστε συμπεθέροι σας το λέω…
Φαίνεται πως δε θα προλάβω να σας πω για τον Πρόεδρο, το σμυρίγλι και τον Ζα. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά. Δε θα χαθούμε. Ξεστράτισα βλέπετε και άρχισα τους μύθους. Μα θα μου πείτε τώρα έχουμε φλέγοντα ζητήματα κι εγώ σας λέω μύθους; Και τι είναι μύθος δηλ. και τι ιστορία; Και τι είναι φλέγον;
Κάποτε οι άνθρωποι καθόντουσαν γύρω απ’ τη φωτιά και λέγανε ιστορίες για δράκους κι εμείς γελάγαμε μαζί τους. Μέχρι που σκοντάψαμε πάνω σε κάτι γιγάντια κόκαλα που δεν ξέραμε ούτε πως να τα πούμε. Και τότες μας κόπηκε το γέλιο…Έτσι είναι. Παντού υπάρχει ένας μύθος και σε κάθε μύθο μια αλήθεια. Και όσο πιο παλιός ο μύθος τόσο πιο δυνατή η αλήθεια του. Γιατί σαν το παλιό καλό κρασί ζυμώνεται η αλήθεια του μύθου στο κρασοβάρελο της Ιστορίας.
Και η αλήθεια του μύθου κρύβει μια διδαχή με δύναμη συμβολική αρίφνητης διαχρονικής αξίας. Γιατί πώς αλλιώς θα βρίσκαμε την τόλμη να παλέψουμε με τον κάθε μινώταυρο μέσα μας ή έξω μας…που βγάζει καπνούς από το στόμα και κρύβεται στον πιο σκοτεινό και υγρό μας λαβύρινθο; Χωρίς έναν Θησέα αντρειωμένο; Και πώς θα βγαίναμε έπειτα ζωντανοί από κει μέσα; Χωρίς μια Αριάδνη να μας κρατεί το μίτο ; Γιατί δε φτάνουνε τα μπράτσα και η αντριγιά. Θέλει και νου και σύνεση για να βγεις όξω από έναν λαβύρινθο.
Μα είναι κι άλλος ένας λόγος που σας λέω μύθους. Εκτός από τη βαθιά διδακτική του αλήθεια ο μύθος δεν πονάει. Είναι η μόνη αλήθεια που μπορώ να σας πω χωρίς κανείς μας να πονέσει. Γιατί είναι τόσο παλιά που κανείς δε θα βρεθεί να πει… μα εμένα ήτανε πατέρας μου, εμένα ήτανε θυγατέρα μου. Για μήπως θαρρείτε ότι υπάρχει ακόμη κανείς σήμερα που θαρρεί τον Μίνωα πατέρα του ή την Αριάδνη θυγατέρα ;
Για μήπως το θέμα της Ιστορίας, το ποιος είμαι, πούθε έρχομαι δεν είναι φλέγον;
Υπατία
Πηγή: Ελληνική Μυθολογία, Ι.Θ.Κακριδή.
