Στη Νάξο υπάρχει ένας παράξενος φόβος όσον αφορά τους γηγενείς αθλητές και αθλήτριες… Οι παράγοντες, πολλοί εκ των οποίων υπήρξαν και πρώην αθλητές θεωρούν πάντα τους Ναξιώτες ως …δεδομένους. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος…. Από εκεί θα έπρεπε να ξεκινούν και όχι να καταλήγουν
Θυμάστε την ιστορία του Κρόνου, του ηγέτη και του νεότερου της πρώτης γενεάς των τιτάνων, θεών απόγονων της Γαίας και του Ουρανού. Νίκησε τον πατέρα του τον Ουρανό, κυβέρνησε κατά τη διάρκεια της μυθολογικής χρυσής εποχής, έως ότου νικήθηκε από το γιο του τον Δία. Έμεινε στην ιστορία για την πονηριά και την φιλοδοξία του. Ανέτρεψε τον πατέρα του με τη βοήθεια της Γαίας, αλλά φοβούμενος μια ίδια μοίρα κατάπινε τα παιδιά του. Η γυναίκα του και αδερφή του Ρέα έκρυψε το τελευταίο τους παιδί, τον Δία, και έδωσε στον Κρόνο μια φασκιωμένη πέτρα για να καταπιεί, αντί για το μωρό. Ο Δίας, όταν μεγάλωσε, ελευθέρωσε και τα υπόλοιπα αδέρφια του, δίνοντας στον Κρόνο να καταπιεί δηλητήριο. Στον πόλεμο που ακολούθησε μεταξύ των Τιτάνων και των Ολύμπιων, την Τιτανομαχία, που κράτησε δέκα χρόνια, ο Κρόνος και οι Τιτάνες σύμμαχοι του νικήθηκαν και φυλακίστηκαν στα Τάρταρα.
Γιατί αναφερόμαστε στην ιστορία του Κρόνου και τι σχέση έχει με τον αθλητισμό; Μα γιατί πολύ απλά κλείνουμε το θέμα … Πανναξιακός ΑΟΝ για το τμήμα μπάσκετ και την σχέση που δημιούργησε με τα κορίτσια της Νάξου, τα δικά του παιδιά. Και τα οποία κατά την ταπεινή μου γνώμη ουσιαστικά τα … κατάπιε αντιγράφοντας τον Κρόνο. Όμως, υπάρχει μία βασική διαφορά. Δεν το έκανε γιατί φοβήθηκε ότι μπορεί να τον ανατρέψουν. Το έκανε γιατί πολύ απλά τα είχε …δεδομένα. Και τα έχασε.
Βρισκόμαστε στο τέλος της περιόδου 2010 – 11. Τη χρονιά όπου ο Πανναξιακός ΑΟΝ κερδίζει την άνοδο από το τοπικό πρωτάθλημα στην Α2 κατηγορία. Μπορεί βέβαια οι αείμνηστη Ξερικού και η ομογενής Γκόρτσανιουκ να έκαναν τη διαφορά, αλλά το βάρος το σήκωσαν οι Ναξιώτισσες. Από τις μικρότερες της παρέας όπως η Καπαρέλλη και η Βασιλάκη έως τις μεγαλύτερες, τις Σέργη – Αξαοπούλου – Σκούνα και βέβαια τις πιο μεγάλες, τις Απειρανθίτου και Φάρκωνα αλλά και την Φραγκίσκου που ως λιμενικός υπηρετεί στη Νάξο.. Μιλώντας με τον τότε προπονητή Μπάμπη Καλογιαννίδη μας είχε πει ότι «οι Ναξιώτισσες μπορεί να μην έχουν το ύψος αλλά έχουν καρδιά, πάθος. Το βλέπεις στα μάτια τους πόσο θέλουν να γίνουν καλύτερες. Και τις περισσότερες φορές το πάθος και η καρδιά είναι πιο σημαντικά κομμάτια του παζλ σε σχέση με το ύψος ή τα άλλα αθλητικά προσόντα»…
Αντίστοιχη δήλωση είχαν κάνει όλοι σχεδόν οι προπονητές που πέρασαν … Και μάλιστα θεωρούσαν ως δεδομένη την παρουσία των αθλητριών στο ρόστερ της ομάδας. Εκτός των άλλων και για επικοινωνιακούς λόγους. Το έβλεπαν σχεδόν όλοι στους αγώνες των τμημάτων υποδομής. Το έβλεπαν κάθε φορά που μία Ναξιώτισσα αθλήτρια πατούσε στο παρκέ… Θυμάμαι την περσινή χρονιά όταν σε αγώνα με το Ρέθυμνο για αγώνα της Α1 είδαμε πέντε (!!!) Ναξιώτισσες στο παρκέ την ίδια στιγμή. Με το ΔΑΚ Νάξου για τρεις τέσσερις πόντους να είναι στο πόδι και να χειροκροτούν ακόμη και τα λάθη. Και αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκε καμία από τις διοικήσεις που πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια…
Και το λέμε πολύ απλά γιατί νιώθουμε ότι αρκετές από τις κοπέλες αδικήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια… Η Απειρανθίτου βέβαια πήρε και μία ανθοδέσμη, αλλά από εκεί και πέρα χάθηκε. Θα μπορούσε να έχει ρόλο με κάποιο τρόπο στην διοίκηση της ομάδα. Η Φάρκωνα απλά σταμάτησε χωρίς να το πάρει χαμπάρι ούτε η ίδια… Η Αξαοπούλου εμφανίστηκε μία χρονιά και μετά καπνός. Και μετά ήρθαν οι μικρές. Η δεύτερη φουρνιά των μικρών που έχει μεγαλύτερο ταλέντο και παραστάσεις αφού μεγάλωσαν μέσα από τις προπονήσεις με τις γυναίκες σε επίπεδο Α1
Θα πει εύκολα κανείς «έλα μωρέ τώρα με αυτές; Είχαν ταλέντο; Είχαν ύψος;» Ναι δεν το έχουν αλλά ακόμη και για επικοινωνιακό κομμάτι κάνεις ότι μπορείς να τις κρατήσεις κοντά στην ομάδα. Δεν τις απομακρύνεις με ελαφρά τη καρδιά. Και ξέρετε, το χειρότερο είναι ότι κάτι αντίστοιχο γίνονταν για χρόνια στο ποδόσφαιρο. Ξενομανία και Αγιος ο Θεός. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι οι ποδοσφαιρικοί έμαθαν από το βόλεϊ ότι για να πς μπροστά χρειάζεσαι το τοπικό στοιχείο αλλά στο βόλεϊ κάπου το …ξέχασαν. Ισως γιατί πίστεψαν ότι θα μπορούσν να κατακτήσουν τίτλους. Και έτσι χάθηκε μία φουρνιά. Καλών ή κακών δεν έχει σημασία. Οπως κι εάν είχαν ταλέντο ή όχι. Η ουσία είναι ότι χάθηκαν.
Και τώρα έχουμε τη νέα φουρνιά. Με πρώτη και καλύτερη την Μαυρομμάτη η οποία γαλουχήθηκε μέσα στην ομάδα. Μπορεί και η ίδια να αδίκησε τον εαυτό της αναζητώντας την καλύτερη δυνατή θέση καθότι στον Πανναξιακό έπαιζε λίμπερο σε επίπεδο εθνικής κατηγορίας και στο σχολείο ή στις …υποδομές ως πασαδόρος. Όμως, έχει το ταλέντο και τη διάθεση να προσφέρει. Και αυτό οφείλουμε να της το αναγνωρίσουμε. Ο φετινός τεχνικός του Πανναξιακού, Γιώργος Ρούσης είχε την ευτυχία να έχει ότι καλύτερο έχει σήμερα η Νάξος σε επίπεδο ταλέντου στο βόλεϊ: Αναγνώστου, Κατερίνη σε πρώτη γραμμή και οι άλλες (από την Βόμβα έως την Κατσάνη και την Φρατζέσκου) που συγκροτούν τις Παγκορασίδες και έχουν τον κυρίαρχο ρόλο στις Κυκλάδες και σε Πανελλαδικό επίπεδο μπορούν να συναγωνιστούν άλλες ομάδες. Κι όμως οι ευκαιρίες που πήραν ήταν ελάχιστες. Η δικαιολογία εύκολη: διάβασμα από τα παιδιά και … πρωταθλητισμός για την ομάδα. Όμως, όταν έχεις οκτώ αθλήτριες πρέπει να ρισκάρεις. Και ο κος Ρούσσης δεν ρίσκαρε. Θα μπορούσε…. Και φάνηκε και στο γήπεδο όπου αρκετές φορές έβλεπες ότι δεν υπήρχε το ερέθισμα να έρθουν οι φίλαθλοι στο γήπεδο… Και η απουσία γηγενών αθλητριών ήταν ένας λόγος…
Και τώρα; Στην Σερβία και γενικά στο εξωτερικό οι αθλήτριες από τα δεκαπέντε τους χρόνια εάν θεωρούν ότι έχουν αξίζουν είναι στο παρκέ. Και στα δεκαοκτώ είναι πλέον …γριές ή γέροι. Στην Ελλάδα δυστυχώς επιμένουμε να θεωρούμε τους αθλητές ακόμη και στα 25 τους ως ταλέντα. Και αυτό είναι ένα θέμα…. Η Νάξος και γενικότερα η επαρχία έχει το πρόβλημα ότι τα παιδιά στα 18 τους χρόνια φεύγουν για σπουδές και τα δύο τελευταία χρόνια του σχολείου είναι ανάμεσα σε σχολείο – φροντιστήριο και κάπου ίσως και στο γήπεδο. Κατανοητό απόλυτα. Όμως, στο χέρι κάθε διοικητικού παράγοντα είναι να αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ντόπιο δυναμικό. Έστω και για επικοινωνιακούς λόγους. Και όχι απλά να τους πετάει σε μία γωνιά ή να τους καταπίνει όπως ο Κρόνος. Κι αυτό γιατί τις περισσότερες φορές αυτό λειτουργεί ως μπούμερανγκ…
